จอมเวทย์แห่งการเลียนแบบ (The copy mage) - ตอนที่ 63
เดเมียนและไมโลต่างก็อดใจรอตอนเช้าไม่ไหวและทันทีที่พระอาทิตย์แสงอาทิตย์ขึ้น ความตื่นเต้นของทั้งคู่ยิ่งเพิ่มขึ้น
เดเมียนรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ทำภารกิจแรกให้สำเร็จ ได้ออกผจญภัยและยังต่อสู้กับสัตว์ร้าย ส่วนไมโลก็ตื่นเต้นที่จะได้ทำภารกิจ แต่รู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นมากกว่า ที่จะได้รู้วิธีการฝึกฝนที่ตนเองจะสามารถทำได้
ทั้งคู่ตื่นขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม เดเมียนได้เปิดประตูออกมาและพบว่าไมโลนั้นได้ตื่นขึ้นมารออยู่ก่อนแล้ว
“เราจะไปกันหรือยัง”
ไมโลถามอย่างกระตือรือร้น
“ เราจะเดินทางหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ”
เดเมียนตอบด้วยความรู้สึกหิว
อาหารที่สถาบันนั้นไม่ได้มีเยอะแยะมากมาย มันพอสำหรับเด็กวัยอย่างพวกเดเมียน ที่กำลังเจริญเติบโต
แม้ว่าจะได้รับการฝึกฝนและมีพลังงานภายในที่สามารถรักษาร่างกายของเขาได้ แต่เดเมียนยังไม่ได้ไปถึงระดับการฝึกฝนที่ไม่ต้องกินหรือนอน
ไมโลลากเดเมียนและเร่งให้เดเมียนรีบกินข้าวเช้าให้เสร็จ
อาหารที่ได้ฟรีอยู่ในระดับต่ำสุด แต่มันก็มีสารเพียงพอต่อการเจริญเติบโตของเด็กนักเรียน ถึงแม้มันจะช่วยให้การพัฒนาและการเติบโตในคุณภาพต่ำ แต่เด็กนักเรียนสามารถใช้คะแนนสะสมที่ได้จากภารกิจหรืออื่นๆ มาเพื่อเพิ่มคุณค่าทางโภชนาการและมีความอร่อยมากยิ่งขึ้น
ไมโลกินข้าวเช้าอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่นาที ในขณะที่เดเมียนยังไม่ทันได้แตะอาหารเช้า
“พวกเราไปได้หรือยัง?”
ไมโลถาม
“ เจ้าบ้า ให้ฉันได้กินบ้างสิ”
เดเมียนดุขณะที่เขากินอาหารช้าๆเพื่อกวนประสาทไมโล
“ อย่างน้อยก็บอกหน่อยสิว่าภารกิจคืออะไร แล้วเราต้องทำอะไรบ้าง”
ไมโลถามขณะหน้ามุ่ย
เดเมียนเพียงแค่ยักไหล่และไม่สนใจขณะที่กินต่อไปอย่างช้าๆ
ไมโลยังคงถามคำถามซ้ำ ๆ กับเดเมียน ซึ่งเดเมียนเพิกเฉยทั้งหมดในขณะที่รู้สึกรำคาญมากขึ้นเรื่อย ๆ
หลังจากที่ เดเมียนกินอาหารเสร็จแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปยังทางออกของภาคตะวันตกของสถาบัน
“รอฉันด้วย”
ไมโลร้องเรียกขณะที่เขาเดินเตาะแตะตามเขาไป
ทั้งสองเดินไปที่ทางออกอย่างรวดเร็วและเดเมียนไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้อีกต่อไป
“ ไมโล ก่อนที่พวกเราจะไปทำภารกิจ ฉันอยากไปหาแม่ก่อนได้ไหม”
เดเมียนถาม
“ได้สิ ฉันเองก็อยากจะไปทักทายแม่นายอยู่เหมือนกัน”
ไมโลตอบตกลง
หลังจากแสดงใบอนุญาตให้ออกจากสถาบันต่อเจ้าหน้าที่แล้ว พวกเขาได้รับอนุญาตให้ออกและมีเวลา 8 ชั่วโมงและต้องกลับเข้ามาหลังจากนั้น
หากทั้งคู่ใช้เวลามากกว่า 8 ชั่วโมง มันจะทดเวลาที่พวกเขาได้รับเพื่อที่จะได้ออกไปเยี่ยมญาติ 2-3 ชั่วโมงที่ได้รับในแต่ละสัปดาห์
ทั้งคู่ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการไปหาซาร่าห์ที่เรือนสมุนไพร
“ นายน้อย ท่านแม่อยู่ข้างในทางด้านหลังของเรือนสมุนไพรครับ”
ทหารยามกล่าวด้วยความเคารพทันทีที่พวกเขาเห็นเดเมียน
[ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความสามารถของแม่ของฉันต่ำไปมากและดูเหมือนว่าเธอจะมาถึงตำแหน่งที่สูงแล้ว]
เดเมียนคิดกับตัวเองในขณะที่เขาขอบคุณผู้คุมและเข้าไปพร้อมกับไมโล
“ แม่ของนายเจ๋งชะมัด”
ไมโลกระซิบข้างหูเดเมียน ขณะที่มองไปรอบๆ เรือนสมุนไพรที่หรูหรามั่งคั่งและได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่น
เดเมียนมีความสุขในความสำเร็วของซาร่าห์ หลังจากเดินผ่านโรงยาขนาดใหญ่ และถามเหล่าคนงานที่อยู่ภายใน เดเมียนก็มาถึงพื้นที่อาศัยของซาร่าห์
เดเมียนเคาะประตุเบาๆ เนื่องจากไม่อยากรบกวนซาร่าห์มากนักขณะที่เธอทำยา
หลังจากเคาะอีกสองสามครั้งก็ไม่มีการตอบรับใดๆ เดเมียนจึงตัดสินใจที่จะไปภารกิจเลย และค่อยกลับมาอีกทีเมื่อแม่ของเขาว่าง
แต่ก่อนที่จะเดินออกไป จู่ๆ ชายชราก็เดินเข้ามาหา
“ เจ้าต้องเป็นเดเมียน ใช่ไหม”
ชายกล่าวขณะที่จำผมสีขาวและดวงตาสีเหลืองอันเป็นเอกลักษณ์ของเดเมียนได้
“ใช่เขาคือเดเมียน แต่คุณเป็นใคร”
ไมโลตอบอย่างกะทันหัน
“เคารพผู้อาวุโสสิ ไมโล”
เดเมียนดุไมโลขณะที่โค้งคำนับ
หลังจากที่เดเมียนได้พบกระบรรณารักษ์ เดเมียนจึงคิดว่าอย่ามองบุคคลเพียงภายนอก เพราะพวกเขานั้นอาจจะแข็งแกร่งกว่าที่ตาได้เห็น
“ผมคือเดเมียน แล้วคุณเป็นใครหรอครับ”
เดเมียนถามด้วยความเคารพ
ชายชราหัวเราะ
“ข้าเป็นเจ้านายของแม่ของเจ้าและเธอกำลังเรียนรู้ยาสูตรใหม่ที่มีคุณค่า”
ชายคนนั้นตอบ
คำตอบของชายชราทำให้เดเมียนและไมโลรู้สึกตกใจและดีใจ เดเมียนจึงคิดว่าเขาไม่อยากรับกวนแม่ของเขาในขณะที่เธอกำลังเรียนรู้ยาสูตรใหม่
“ เจ้าเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน น่าเคารพและมีความสามารถเป็นที่คาดหวัง ลูกชายของศิษย์ข้า”
ชายชราสังเกต
“ผมขอขอบคุณครับ และฝากทักทายแม่ด้วยนะครับ อาจจะใช้เวลาสักพักที่ผมจะกลับมาที่นี่”
เดเมียนร้องขอด้วยความเคารพ
“ได้สิ ข้าจะบอกเธอให้ ขอให้พวกเจ้าปลอดภัยก็แล้วกัน”
ชายชราตอบรับก่อนจะเดินจากไป
เดเมียนโค้งคำนับและขอบคุณเขาด้วยความเคารพและดึงไมโลที่ไม่ใส่ใจออกไป
เดเมียนและไมโลรู้สึกถึงความเย่อหยิ่งของชายชราที่แผ่ออกมารอบๆตัวของเขา แต่เดเมียนและไมโลต่างก็ไม่กล้าพูดออกมา เพราะรู้สถานะของชายชราว่าเป็นใคร
“ นายต้องรู้จักเคารพคนอื่นมากกว่านี่นะ ไมโล”
เดเมียนพูดแนะนำไมโลขณะที่เดินออกไป
“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันขอโทษ”
ไมโลยอมรับขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังศูนย์การเดินทางเพื่อขึ้นรถม้า