การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 173

ตอนที่ 173

“กิลด์?”

 

ซูฮยอนไม่เข้าใจเลย เหตุใดลีจุนโฮถึงเห็นด้วยกับความคิดของฮักจนและโทมัส

 

ความคิดที่ฮักจนและโทมัสเสนอมาไม่ใช่ความคิดที่แย่อะไร หากสมาชิกภายในกิลด์ประกอบไปด้วย ซูฮยอน ฮักจุน โทมัส และ ลีจุนโฮ กิลด์ที่พวกเขาสร้างขึ้นจะกลายเป็นกิลด์ชั้นนําของประเทศเกาหลีในชั่วข้ามคืน

 

แต่จะมีผลเสียตามมาทีหลัง นั่นก็คือพวกเขาจะกลายเป็นจุดสนใจจากทุกคน ประหนึ่งดอกลิลลี่สีทองที่งอกงามกลางพื้นที่โล่งกว้าง อีกอย่างสังคมอาจเกิดความเคลือบแคลงสงสัย ทําไมพวกเขาถึงตัดสนใจสร้างกิลด์ขึ้นมา? มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงหรือป่าว? วันๆคงไม่ต้องทําการทํางานนั่งตอบคําถามนักข่าวอย่างเดียว

 

ซูฮยอนเปิดปากถาม “มีเหตุผลที่ฟังขึ้นกว่านี้ไหม? เพราะอะไร ทําไมพวกเราต้องสร้างกิลด์ขึ้นมาผูกมัดตัวเองด้วย?”

 

ลีจุนโฮตอบกลับ “ฉันมั่นใจว่าต่อให้พวกเราสร้างกิลด์ขึ้นมา ชีวิตประจําวันของพวกเราก็ไม่ต่างจากเดิมมากนัก นายเคยบอกฉันว่าโลกของเรากําลังเกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว จําได้ไหม?”

“จําได้สิ”

“และการเปลี่ยนแปลงที่ว่าไม่ได้เกิดขึ้นแค่ประเทศเกาหลีเท่านั้น ประเทศใกล้เคียงไม่ว่าจะเป็น ญี่ปุ่น จีน หรือกระทั่งประเทศที่ตั้งอยู่ไกลออกไป อย่างเช่นประเทศในแถบทวีปอเมริกา นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินปรากฏขึ้นในประเทศเหล่านั้น? ชะตากรรมคงจบไม่สวยแน่ๆ”

“อืม….หมายความว่า…”หลังจากได้ยินคําพูดของลีจุนโฮเต็มหู ในที่สุดซูฮยอนก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร “นายอยากให้พวกเราออกแรงช่วยเหลือพวกเขายามคับขัน?”

“ถูกต้อง เป็นไงบ้างเหตุผลของฉันพอจะฟังขึ้นไหม?”

 

“ก็ได้อยู่ นายกําลังจะบอกให้พวกเราควรสร้างกิลด์ขึ้นและปฏิบัติการเหมือนทหารรับจ้างสินะ?”

“ใช่แล้ว นายปราดเปรื่องกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะเนี่ย”

ทหารรับจ้างเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทําให้ผู้ตื่นขึ้นหลายคนตกลงใจก่อตั้งกิลด์ขึ้น เพื่อเป็นตัวกลางในการเจรจารับงานจากผู้ว่าจ้าง หารายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เลี้ยงครอบครัว

 

<<ไม่น่าเชื่อจริงๆว่า ฮักจนชายหนุ่มคนนั้น จะมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวด้วย >>

แนวคิดเกี่ยวกับกิลด์ทหารรับจ้างจะเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างจริงจังในอีกอนาคตข้างหน้า

จุดเริ่มต้นเกิดจากผู้ตื่นขึ้นคนหนึ่ง ซึ่งมีประสบการณ์เคยเป็นอดีตทหารรับจ้างและรับงานจากกิลด์อื่นๆมาก่อน เล็งเห็นช่องทางทํามาหากินที่ยังไม่มีผู้ตื่นขึ้นคนไหนริเริ่มทํา โดยปกติแล้วเป็นเรื่องยากมากที่ทหารรับจ้างจะออกจากประเทศบ้านเกิด เพื่อไปโจมตีดันเจี้ยนต่างประเทศ เว้นเสียแต่ว่าจะมีผู้ว่าจ้างหรือได้รับการไหว้วานผ่านทางกิลด์เท่านั้น ถึงจะสามารถโจมตีดันเจี้ยนต่างแดนทั่วทุกมุมโลกได้ แนวคิดกิลด์ทหารรับจ้างเกิดขึ้นครั้งแรกในปี 2030 เพราะช่วงเวลานั้น ดันเจี้ยนทั่วโลกผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด เพื่อพิชิตดันเจี้ยนให้ได้ ก่อนที่มันจะเกิดการระบาด กิลด์ทหารรับจ้างจึงได้รับความนิยมและมีความจําเป็นมาก

<< สถานการณ์ช่วงนี้ยังไม่เลวร้ายอะไรมาก อัตราการเกิดดันเจี้ยนอยู่ในเกณฑ์ที่พอรับได้ ยังไม่น่าเป็นห่วงเท่าไรนัก แต่คงอีกไม่นาน >>

เมื่อถึงตอนนั้น ผู้ตื่นขึ้นจะหยุดโจมตีดันเจี้ยนและหันมาทะเลาะเบาะแว้งกันเอง มีปากมีเสียงกับฝ่ายตรงข้าม จนบานปลายกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต เพราะขัดแย้งทางผลประโยชน์กันและกัน เหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ในอนาคตดันเจี้ยนที่ควรโจมตีจะมีจํานวนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กิลด์ต่างๆจึงต้องใช้เวลาเตรียมตัววางแผนการโจมตีให้รอบคอบและเป็นระบบระเบียบมากที่สุด

 

ด้วยเหตุนี้เอง แนวคิดเกี่ยวกับกิลด์ทหารรับจ้างจึงถือกําเนิดขึ้นและได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม

 

ทหารรับจ้างจะเริ่มโจมตี ก็ต่อเมื่อได้รับเงินจากผู้ว่าจ้างแล้วเท่านั้น การดํารงอยู่ของกิลด์ทหารรับจ้าง ทําให้ผู้ตื่นขึ้นสามารถขอความช่วยเหลือจากต่างประเทศ โดยไม่จําเป็นต้องติดต่อผ่านตัวกลางอย่างรัฐบาลหรือนัก การเมืองยิ่งราคาว่าจ้างถูก ก็ยิ่งได้รับงานจ้างเยอะ

“เนื่องจากนายไม่สนใจเรื่องเงินๆทองๆ นายปล่อยเรื่องส่วนนั้นให้ฉันจัดการเอง เมื่อพวกเราสร้างกิลด์ขึ้นมา และเริ่มปฏิบัติงานในฐานะทหารรับจ้าง พวกเราสามารถเพิกเฉยต่อระบบราชการที่เต็มไปด้วยความสลับซับซ้อนได้”ลีจุนโฮเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

“พูดตรงๆ พวกเราไม่จําเป็นต้องรีบสร้างกิลด์ตอนนี้ก็ได้ เพราะประเทศส่วนใหญ่ไม่อยากยืมมือผู้ตื่นขึ้นจากต่างแดนอยู่แล้ว เพราะพวกเขากลัวโดยแย่งส่วนแบ่งหินอีเธอร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินที่โผล่ขึ้นบนแผ่นดินบ้านเกิด พวกเขาลุ่มหลงและหวงแหนทรัพยากรที่อยู่ด้านในยิ่งกว่าอะไรดี”

“ก็แค่เฉพาะตอนนี้เท่านั้นแหละ”

“นายพูดถูก ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น” ลีจุนโฮกล่าวพร้อมเผยสีหน้าหมองคล้ํา

 

เขาและซูฮยอนเฝ้าติดตามอัตราการเกิดดันเจี้ยนอย่างใกล้ชิด เผลอๆอาจมีพวกเขาแค่ 2 คนด้วยซ้ําที่สนใจ เรื่องนี้มากกว่าคนอื่น

เขากล้าพูดได้เต็มปากว่ายิ่งนานวันเข้า อันตรายต่อมนุษย์ชาติก็ยิ่งปรากฏให้เห็นเด่นชัดขึ้น

ลีจุนโฮเอ่ยปากพูดต่อ “ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานประเทศส่วนใหญ่ต้องยอมลดราวาศอก ไม่กีดกันความช่วยเหลือจากต่างประเทศแน่นอน ตอนนี้มีเพียงประเทศที่มีกําลังพลผู้ตื่นขึ้นน้อยเท่านั้น ที่ร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ตื่นขึ้นต่างประเทศ โดยยอมแบ่งทรัพยากรที่ค้นพบภายในดันเจี้ยนให้ครึ่งหนึ่ง ประเทศที่ทรงอํานาจและมีกําลังพลผู้ตื่นขึ้นเหลือเฟือ ที่ฉันอยากจะขยายความก็คือ….”

 

“หากกําลังพลผู้ตื่นขึ้นทั้งหมดมุ่งเน้นไปยังพื้นที่ของใครของมัน…”

 

“พื้นที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของโลกจะถูกทําลายย่อยยับและไม่อาจฟื้นฟูให้กลับมาเป็นตามเดิมได้ เหมือนอย่างประเทศอินเดีย”

ซูฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยกับคําพูดของลีจุนโฮ

 

ภัยพิบัติที่ประเทศอินเดียประสบพบเจอ ส่งผลให้ประชาชนล้มตายหลายแสนชีวิต เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์นั้น ซูฮยอนเคยคาดเดาไว้อยู่แล้ว ว่ากิลด์ทหารรับจ้างอาจเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

 

“ความคิดที่นายเสนอมาไม่แย่ ค่อนข้างดีเลยแหละ”

 

ตามจริงซูฮยอนไม่อยากให้กิลด์ทหารรับจ้างเกิดขึ้นเลย เพราะมันเหมือนเป็นการยอมรับกลายๆว่าอัตราการเกิดดันเจี้ยนเพิ่มมากขึ้น

แต่ก็เป็นการดีเช่นกัน ยิ่งกิลด์ทหารรับจ้างถือกําเนิดขึ้นได้เร็ว ก็ยิ่งส่งผลดีกับโลกใบนี้มากขึ้นเท่านั้น

ซูฮยอนเอ่ยปากพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ในเมื่อพวกนายเห็นพ้องต้องกัน ฉันก็ไม่ขัดข้อง เอาสิ มาสร้างกิลด์ของพวกเรากันเถอะ”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ว่าแต่จะตั้งชื่อว่าอะไรดี?”

“ฉันยังนึกไม่ออก รอให้พวกเราอยู่พร้อมหน้ากันก่อน ค่อยปรึกษาหารือกันอีกทีก็ได้ แต่เรื่องกิลด์มาสเตอร์..”

 

“ระหว่างนายกับฉัน ใครจะรับหน้าที่เป็นกิลด์มาสเตอร์?”ซูฮยอนถามอย่างสงสัย

“ฉันขออาสารับหน้าที่เป็นกิลด์มาสเตอร์เอง ลีจุนโฮกล่าวตอบ

“ฉันรู้ดีว่านายไม่ชอบความวุ่นวาย ดังนั้นนายไม่ต้องฝืนตัวเองหรอก อีกอย่างกิลด์ที่พวกเราสร้างมีสมาชิกอยู่แค่ไม่กี่คน แค่คนเดียวก็เหลือแหล่”

“แต่ว่า งานที่นายทําอยู่ทุกวันนี้ก็หนักหนาพออยู่แล้ว ฉันเป็นห่วงว่านายจะเหนื่อยเกินไป…”

“นายไม่ต้องกังวล ฉันถนัดออกคําสั่งอยู่เบื้องหลังมากกว่า เทียบกับสัตว์ประหลาดทั้ง 3 อย่างพวกนายแล้ว กระดูกของฉันคนละเบอร์กับพวกนายและไม่เหมาะแก่การใช้กําลังอยู่แนวหน้าหรอก ปล่อยให้ฉันควบคุมอยู่แนวหลังเถอะ”

ลีจุนโฮเผยสีหน้าเบื่อหน่ายพร้อมทั้งโบกมือไปมา คล้ายกําลังแจ้งให้ซูฮยอนทราบว่า ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของเขา

คําพูดของลีจุนโฮถูกต้องทุกประการ เทียบกับเพื่อนๆทั้ง 3 คน ความแข็งแกร่งของลีจุนโฮอ่อนด้อยที่สุด

สมมุติพวกเขา 4 คน จําเป็นต้องแบ่งหน้าที่กัน ลีจุนโฮจะเหมาะสมกับงานควบคุมดูแลบริหารกิจการภายใน และติดต่อเจรจาทางธุรกิจเสียมากกว่า ส่วน 3 คนที่เหลือจะเหมาะแก่งานใช้พละกําลัง

“ในเมื่อนายยืนกรานเสียงแข็งขนาดนั้น ฉันฝากตําแหน่งกิลด์มาสเตอร์ให้นายจัดการด้วยแล้วกัน”

 

“ไม่มีปัญหา อ้อจริงสิ นายเอานี่ไปด้วย”ลีจุนโฮพูดจบพลันเอื้อมมือหยิบแท็บเล็ตพีซีออกจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะหินอ่อน ยื่นส่งให้ซูฮยอน

“ว่างๆอย่าลืมตรวจสอบเนื้อหาที่อยู่ในแท็บเล็ตพีซีด้วย ขาดเหลืออะไรรีบบอก จะได้จัดหาให้เพิ่ม”

 

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนายมาก”

หลังจากบอกลาลีจุนโฮเสร็จเรียบร้อย ซูฮยอนรีบวิ่งรถมุ่งหน้าไปยังร้านของชินซูยองต่อทันที

ร้านเพชรพลอยที่แม่ของเขาเปิดกิจการ ประสบความสําเร็จอย่างท่วมท้น ขยายสาขาไปอีกหลายจังหวัด และขายดีเป็นเทน้ําเทท่า เธอคงไม่สามารถมาถึงจุดนี้ได้ หากไม่มีลูกชายคอยเกื้อหนุนอยู่ด้านหลัง เธอจึงตัดสินใจโทรไปหาซูฮยอนและกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจังว่า “ลูกรัก ขอให้แม่เลี้ยงอาหารดีๆกับลูกสักมื้อเถอะ!!” ซูฮยอนที่ได้ฟังก็ปฏิเสธไม่ลง เลยตกปากรับคําไปและนัดหมายเจอกันช่วงเย็น เพื่อออกมาทานอาหารนอกบ้านพร้อมกัน

การพักผ่อนหย่อนใจในวันนี้ ซูฮยอนมีความสุขและเพลิดเพลินอย่างยิ่ง ซึ่งเขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้นานมาก….

*************

วันต่อมา ซูฮยอนค่อยๆปรือตาขึ้น เวลาที่เขาตื่นนอนเป็นช่วงมื้อเที่ยงพอดิบพอดี แสงแดดกําลังร้อนอบอ้าวได้ที่

เนื่องจากเมื่อวานดื่มหนักเกินไป ยังไม่หายสร่างเมาดี เขาจึงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

ขณะที่ซูฮยอนกําลังหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขายื่นมือหยิบขวดน้ําที่วางไว้ข้างเตียงขึ้นมาดื่มแก้คอแห้ง พลางคิดทบทวนกับตัวเอง

<< เฮ้อ ฉันไม่น่าตะบี้ตะบันดื่มเยอะขนาดนั้นเลย >>

 

ซูฮยอนคาดไม่ถึงว่าชินซูยองจะเป็นนักดื่มคอทองแดง ดื่มหนักและดื่มเก่ง เขาจําได้ว่าในอดีตเธอแทบจะไม่แตะต้องเครื่องดื่มมึนเมาเลย จากคําพูดที่เธอเล่าให้ฟังเมื่อคืนเหมือนเธอพึ่งกลับมาดื่มจริงจัง เมื่อไม่นานมานี้เอง

สงสัยคงเป็นเพราะชีวิตของเธอช่วงนี้ ไม่ได้ลําบากยากแค้นเหมือนอย่างที่แล้วๆมาล่ะมั้ง?

ซูฮยอนรู้สึกซาบซึ้งกินใจเป็นอย่างมาก คนที่ชอบดื่นเหล้าอย่างเธอ กลับยอมฝืนทนความอยากของตัวเอง เพื่อมัธยัสถ์เงินไว้ให้ลูกชายสุดที่รัก กินดีอยู่ดีไม่อดอยากปากแห้ง หลังจากรู้ว่าเธอกลับมาเต็มที่กับการดื่มอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

 

เพราะมันหมายความว่า ในที่สุดแม่ของเขาก็สามารถสนุกสุดเหวี่ยงไปกับชีวิตที่เหลือได้ โดยไม่ต้องห่วงเรื่องเงินทอง..

 

ซูฮยอนเอื้อมมือหยิบมือถือบนหัวเตียง ตรวจสอบข้อความที่ใครบางคนส่งมา…

 

[สวัสดียามเช้า ตื่นหรือยัง? โทมัสร้องไห้โยเยอยากเจอนายใจจะขาด นายช่วยทําอะไรสักอย่างกับเด็กคนนี้ ที่ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว!!!]

 

ข้อความที่ลีจุนโฮส่งมาถึงเขา มีด้วยกันทั้งหมด 2 ข้อความ..

[ฉันส่งข้อมูลให้กับนักข่าวไปแล้ว สปอนเซอร์ที่สนับสนุนพวกเรามี ซองอิลกรุ๊ป และ บริษัทกอร์ดอน ฉันหารือกับผู้อํานวยการพึ่งเสร็จ ช่วงเย็นของวันนี้ นายอย่าลืมมาที่อาคารชงโนชั้นที่ 20 ด้วย เข้าใจใช่ไหม]

“สมแล้วที่เป็นลีจุนโฮ ดําเนินงานได้เร็ว แถมยังเล่นใหญ่จัดเต็มอีกต่างหาก”

ซูฮยอนร้องขอให้ลีจุนโฮช่วยงานอย่างหนึ่ง ซึ่งอีกฝ่ายทํางานออกมาได้ดีเกินคาด

 

ซองอิลกรุ๊ป และ บริษัทกอร์ดอน

บริษัททั้ง 2 แห่ง หนึ่งแห่งเป็นบริษัทตัวแทนของเกาหลี และ อีกหนึ่งแห่งเป็นบริษัทตัวแทนของสหรัฐอเมริกา ทั้ง 2 บริษัทคือสปอนเซอร์ที่ตกลงจะสนับสนุนพวกเขา

<< ไม่น่าเชื่อว่าบริษัททั้ง 2 แห่งที่ติดสิบอันดับโลกด้านการเงินจะสนับสนุนพวกเรา >>

บริษัทกอร์ดอนแตกต่างกับซองอิลกรุ๊ป เพราะครอบครัวของกอร์ดอนโรฮันร่ํารวยจากกิจการค้าขายน้ํามันดิบ และเป็นเจ้าพ่อยักษ์ใหญ่แห่งวงการน้ํามัน เทียบกันแล้วสถานะทางการเงินของบริษัทกอร์ดอนจึงมีความล่ําซ้ํา เหนือกว่าซองอิลกรุ๊ป

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าซองอิลกรุ๊ปจะด้อยกว่าบริษัทกอร์ดอนจนเทียบไม่ติด ซองอิลกรุ๊ปถือเป็นอาณาจักรธุรกิจแห่งใหญ่ ซึ่งดําเนินกิจการโดยชาติตระกูลเก่าแก่ที่สุดในเกาหลีใต้ นอกจากซองอิลกรุ๊ปจะเป็นที่รู้จักกัน อย่างกว้างขวางในประเทศเกาหลีแล้ว ซองอิลกรุ๊ปยังมีชื่อเสียงขจรไกลไปทั่วโลกอีกด้วย

 

ไม่ว่าจะเป็นซองอิลกรุ๊ปหรือบริษัทกอร์ดอน ซูฮยอนแทบไม่ได้ความสนใจเลย เขาสนใจบุคคลที่เป็นเจ้าของบริษัทมากกว่า

 

<< ดูเหมือนฉันจะได้เจอเขาเร็วกว่าที่คิดแฮะ >>

กอร์ดอนโรฮัน ตัวแทนระดับสูงจากบริษัทกอร์ดอนและเป็นหนึ่งในสิบผู้ทรงอิทธิพลมากที่สุดในโลก ก่อนที่ซูฮยอนจะปรากฏตัวขึ้น กอร์ดอนโรฮันเคยถูกมองว่าเป็นผู้ตื่นขึ้นที่แข็งแกร่งมากที่สุดในโลกอีกด้วย

 

ซูฮยอนคิดว่าพวกเขาคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก จนกว่าจะถึงสงครามแก่งแย่งอันดับครั้งต่อไป แต่เพราะสถานการณ์ไม่คาดคิด ทําให้พวกเขาหวนกลับมาพบกันอีกครา

เขาพิมพ์ข้อความตอบลีจุนโฮกลับไปว่า [เข้าใจแล้ว] ก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ํา

ท่าทางวันนี้ ซูฮยอนคงหนีไม่พ้นต้องเหน็ดเหนื่อยอีกวัน

และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป…

 

โลกกําลังจะได้พบกับการเปลี่ยนแปลง

****************

อาคารชงโน

คือตึกสูงระฟ้าตั้งผงาดอยู่ใจกลางเขตชงโน ซึ่งเป็นที่ทําการของสมาคมผู้ตื่นขึ้นประจําประเทศเกาหลี รอบ ข้างมีห้างสรรพสินค้า โรงแรม และร้านอาหารหรูหรา สร้างเรียงรายติดกัน จึงกลายเป็นย่านที่มีความคึกคัก ประชาชนสัญจรขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย

 

และในยามนี้ คนจากทั่วมุมโลกกําลังจับตามาที่อาคารชงโน

“โอ้โห!! คนมารวมตัวกันเยอะมาก”

 

แลนด์มาร์กชื่อดังของอาคารชงโน คือ ร้านพูดบัฟ

หากคุณต้องการเพลิดเพลินไปกับอาหารบุฟเฟต์สุดหรูหรา และมีเนื้อที่ร้านกว้างขวางถึง 6600 ตาราเมตร ค่าเข้าใช้บริการ 175 ดอลลาร์ต่อหัวต่อคน ร้านพูดบัฟเป็นอีกหนึ่งตัวเลือกที่เหล่านักชิมตัวยงปรารถนาอยากลองสักครั้งในชีวิต รายได้ต่อวันของร้านพูดบัฟไม่เคยต่ํากว่า 100,000 ดอลลาร์ และรายได้ต่อปีมากถึง 40 ล้านดอลลาร์ขึ้นไป…

สภาพร้านพูดบัฟที่ตั้งอยู่ด้านในอาคารชงโนวันนี้ ค่อนข้างแตกต่างจากวันก่อนๆพอสมควร ภายในร้านเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บรรยากาศโดยรวมยังเหมือนเดิม แต่โต๊ะนั่งรับประทานอาหารถูกขนย้ายออกไปจนหมด กลายเป็นพื้นที่โล่งกว้าง

 

“นายพูดถูก วันนี้คนเยอะผิดปกติจริงๆ”

 

“กะด้วยสายตาคร่าวๆ มีประมาณ 500 คนเห็นจะได้”

“ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงของแต่ละคนก็ไม่ธรรมดาด้วย”

“หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย มั่นใจในตัวเองหน่อยสิครับ ในสถานีของเราหัวหน้าคือนักข่าวที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ไม่แพ้นักข่าวคนอื่นเหมือนกันนะ”

“ไม่ต้องมาป้อยอฉัน นายไม่รู้เลยหรือไงว่าที่นี่ ไม่ได้มีแต่นักข่าวที่มีชื่อเสียงเท่านั้น แต่ยังมีผู้ตื่นขึ้นรวมตัวอยู่ที่นี่ด้วย”

 

นักข่าวจากสถานีจงซิมเดลี่ นามว่า โกมีป้องกยุน เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ติดขัดคล้ายมีอะไรอุดตัน เขาจําไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ต้องเอาตัวเข้าไปพัวพันกับบรรยากาศอึมครึมแบบนี้คือเมื่อไหร่

ไม่สิ จะตีโพยตีพายโทษบรรยากาศอย่างเดียวก็ไม่ถูก

 

<< หรือฉันจะพักผ่อนไม่เพียงพอ จนเกิดความเครียด? >>

เขาเคยพบปะสนทนากับผู้ทรงอิทธิพลมาหลายคนและมีประสบการณ์เผชิญหน้ากับสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้บ่อยครั้ง แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น บอกตามตรงว่าเขารู้สึกตกตะลึงไม่น้อย ที่ภายในห้องแห่งนี้เป็นศูนย์รวมบุคคลที่มีความสามารถ

<< ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S นับสิบ นักข่าวชื่อดังและสื่อสิ่งพิมพ์รายใหญ่จากต่างประเทศ ซีอีโอหรือประธานบริษัทชื่อดังอีกหลายคน ตัวตนของพวกเขาสามารถเขย่าแวดวงการเมืองให้สั่นสะเทือนได้ >>

เนื่องด้วยเหตุผลบางประการ ทําให้พวกเขามารวมตัวกันในวันนี้

ความร่วมมือระหว่างซองอิลกรุ๊ปและบริษัทกอร์ดอนเพียงอย่างเดียว ไม่อาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ดังกล่าวได้

<< ทั้งหมดเป็นเพราะ คิมซูฮยอน >>

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะชื่อเสียงของคิมซูฮยอนล้วนๆ อีกฝ่ายแจ้งกับสาธารณชนว่ามีแผนจะทําคู่มือโจมตีสําหรับผู้ตื่นขึ้น และมีเรื่องสําคัญที่จะป่าวประกาศให้ทราบ

 

<< ซูฮยอนบอกว่าจะเปิดเผยความรู้ของตัวเอง แต่เพราะอะไรกัน? ทําแบบนั้นแล้วเขาจะได้อะไรกลับไป?

ปัจจุบันมีหนังสือจํานวนมากที่เขียนโดยผู้ตื่นขึ้น เนื้อหาอธิบายเกี่ยวกับวิธีการเพิ่มระดับความแข็งแกร่ง เมื่อใดก็ตามที่ผู้ตื่นขึ้นสามารถเลื่อนไปถึงแรงค์ B ได้ เนื้อหาที่เขียนอยู่ในหนังสือจะหมดประโยชน์ทันที

หนังสือที่ผู้ตื่นขึ้นใช้อ้างอิงนั้น บางครั้งก็ไม่ต่างอะไรกับดาบสองคม นําพามาซึ่งความสูญเสียและอาจอันตรายถึงชีวิต เนื่องจากเนื้อหาที่ระบุอยู่ในหนังสือ บางอันเป็นข้อมูลจริง บางอันเป็นข้อมูลเท็จ

 

ผู้ตื่นขึ้นระดับสูง อย่างเช่นแรงค์ S ส่วนมากพวกเขามักขลุกอยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบ เพื่อยกระดับความแข็งแกร่งของตัวเองให้ก้าวหน้า แทบจะหลงลืมเรื่องโลกภายนอก พวกเขาเก็บงําข้อมูลอย่างมิดชิดและ คงไม่ยอมแบ่งปันข้อมูลที่มีชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพันให้ใครง่ายๆด้วย

 

แต่ทว่า….

 

<< นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่คู่มือโจมตีเขียนโดยผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S แถมคนที่เขียนยังเป็นถึงคิมซูฮยอนเสียด้วย >>

 

หมายความว่าการกระทําของซูฮยอนครั้งนี้ ย่อมถูกจับตามองจากผู้ตื่นขึ้นทั่วโลกอย่างแน่นอน

 

และเหตุการณ์คล้ายแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้ว…

 

<< คล้ายอย่างกรณีของจอห์นนี่ แบรด ที่เป็นตัวตั้งตัวตีต้นคิดสร้างดันเจี้ยนเสมือนจริงขึ้น >>

 

ระบบที่คิดค้นโดยจอห์นนี่แบรด น่าตื่นตกใจพอๆกับคู่มือโจมตีของซูฮยอน ระบบสร้างดันเจี้ยนเสมือนจริง มีประโยชน์อย่างใหญ่หลวงสําหรับผู้ตื่นขึ้น เพราะมันช่วยให้ผู้ตื่นขึ้นสามารถฝึกซ้อมการโจมตีดันเจี้ยนล่วงหน้า ก่อนจะเข้าสู่สนามจริงได้ และยังลดอัตราการเสียชีวิตของผู้ตื่นขึ้นได้อีกด้วย

 

<< กอร์ดอนโรฮัน , คิมซูฮยอน , และ จอห์นนี่ แบรด >>

 

วันนี้ถือเป็นวันสําคัญ เพราะผู้ตื่นขึ้นระดับแนวหน้าของโลก นัดหมายรวมตัวอยู่ในสถานที่แห่งเดียวกัน และ โกมีป้องกยุนมาที่นี่ เพื่อนําเสนอข่าวสารให้สาธารณชนรับทราบ

 

โกม็องกยุนคิดกับตัวเองในใจ << ถ้าฉันเดาไม่ผิดละก็ ต่อจากนี้อะไรหลายสิ่งหลายอย่าง คงเกิดการเปลี่ยนแปลงแน่ๆ >>

 

เวทีขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้ากลุ่มฝูงชนที่กําลังวุ่นวาย

 

ด้านหลังเวที ซูฮยอนนิ่วหน้าขึ้นพลางขยับมือปรับตําแหน่งเน็กไท หมุนตัวซ้ายขวาตรวจสอบความเรียบร้อยของชุดสูท รูปลักษณ์ของเขาเหมือนนักธุรกิจหนุ่มก็ไม่ปาน

 

“สีหน้าของนายดูไม่ค่อยดีเลยนะ รู้สึกอึดอัดกับชุดที่ใส่อยู่เหรอ?”

 

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาประชิดพร้อมกล่าวคําทักทาย ชายที่ว่าคือ กอร์ดอน โรฮัน

 

กอร์ดอนโรฮั่นทักทายปราศรัยเป็นภาษาเกาหลีได้อย่างคล่องปาก เขาบอกกับซูฮยอนว่า ช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา เขามีเวลาว่างเยอะ ไม่รู้จะทําอะไรดี เลยลองศึกษาภาษาเกาหลีฆ่าเวลาเล่นๆ ฝึกฝนเพียงไม่กี่เดือน แต่กลับพูดภาษาเกาหลีได้คล่องแคล่วอย่างไม่น่าเชื่อ แสดงว่าเขาเป็นคนที่เรียนรู้ได้เร็วและหัวไว

 

ซูฮยอนตอบกลับ “ใครมันจะไปเหมือนกับนายกันล่ะ ที่ใส่ชุดสูทเกือบทุกวัน ฉันไม่ใช่นักธุรกิจเสียหน่อย นานๆจะมีโอกาสได้ใส่ชุดที่เป็นทางการแบบนี้สักที”

 

“แค่นี้ทําเป็นบ่นกระปอดกระแปด ฉันว่าชุดเกราะที่นายสวมใส่อยู่ทุกวัน น่าอึดอัดยิ่งกว่านี้อีกจริงไหม?”

 

“เทียบกับชุดสูทแล้ว ฉันคุ้นชินกับชุดเกราะมากกว่า”

 

“นั่นสินะ คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ”กอร์ดอนโรฮันพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนใช้สายตากวาดมองสํารวจรอบห้อง

 

“ฉันคิดว่าสถานที่โกโรโกโสแบบนี้ ไม่เหมาะแก่งานแถลงข่าวเลยจริงๆ คงจะสมบูรณ์แบบยิ่งกว่า หากนาย เลือกหอคอยกอร์ดอนเป็นสถานที่จัดงาน”

 

“สถานที่ไม่สําคัญ เนื้อหาสาระต่างหากที่สําคัญ จริงไหม?”

 

“ก็ถูกของนาย”

 

กอร์ดอนโรฮันยังคงปรายตามองรอบห้องไม่เลิกตรงมุมหนึ่งของห้อง โทมัสนั่งอยู่บนเก้าอี้พลางจ้องเขม็งไปยังกอร์ดอนโรฮันด้วยสายตาแหลมคม ส่วนทางด้านฮักจุนกําลังพูดพึมพํากับตัวเองคนเดียวด้วยที่ท่าประหม่า

 

กอร์ดอนโรฮันครุ่นคิดสักพัก ก่อนเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “ฉันได้ยินมาว่า นายคิดจะสร้างกิลด์ เป็นเรื่องจริงหรือป่าว?”

 

“นายรู้เรื่องนั้นได้ไง?”

 

“ชายคนหนึ่งที่ฉันพบก่อนหน้านี้เป็นคนบอก เขาบอกกับฉันว่าจะสร้างกิลด์ โดยใช้ชื่อกิลด์ว่า [พารากอน] เป็นชื่อที่ฟังดูดีเลยทีเดียว แถมความหมายของชื่อก็ลึกซึ้งด้วย ตอนที่ฉันได้ยินครั้งแรกขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเลย”

 

“พารากอน

 

คือชื่อกิลด์ที่ลีจุนโฮคิดขึ้น หลังจากที่นอนกระวนกระวายใจมาหลายวัน ซึ่งความหมายของชื่อก็ธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ลึกซึ้งแต่อย่างใด

 

“ดีแล้วที่นายตัดสินใจเลือกใช้ชื่อ กิลด์ [พารากอน] หากเปลี่ยนไปใช้ชื่อ กิลด์ [ฮีโร่] คงตลกพิลึกใจจริง นายเองคงไม่ชอบชื่อ กิลด์ ฮีโร่] เหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”

 

เหตุผลที่พวกเขาเลือกใช้ชื่อ กิลด์ [พารากอน] เพราะมันเหมาะสมกับบุคลิกภาพของซูฮยอนที่เป็นอยู่อย่าง ทุกวันนี้ ตอนแรกพวกเขาคิดจะใช้ชื่อ กิลด์ [ฮีโร่] แต่หลังจากชั่งใจคิดพักใหญ่ พวกเขาลงความเห็นว่า มันเป็นชื่อที่ดูเด็กเกินและไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่นัก จึงปัดตกไป ซึ่งซูฮยอนเห็นดีเห็นงามกับการตัดสินใจของพวกเขา

 

กิลด์ที่พวกเขาพร้อมใจกันสร้างขึ้นมีลีจุนโฮเป็นกิลด์มาสเตอร์ ซูฮยอนเลยมอบโอกาสให้อีกฝ่ายตั้งชื่อกิลด์ได้ตามใจชอบ เพราะการสร้างกิลด์คนที่ลําบากมากที่สุดและมีงานล้นมือคงหนีไม่พ้นลีจุนโฮ ที่รับหน้าที่เป็นกิลด์มาสเตอร์และบริหารจัดการกิลด์อ

 

“กิลด์ที่พวกนายคิดจะสร้าง มีสมาชิกอยู่แค่ 4 คน…”กอร์ดอนโรฮันหัวเราะเบาๆในลําคอ คล้ายกับพบเจอเรื่องตลก ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของซูฮยอนและกล่าวต่อด้วยเสียงเนิบนาบ

 

“ฉันมั่นใจว่ากิลด์ของพวกนายยังมีที่ว่างเหลือเยอะ จะเป็นอะไรไหม หากฉันจะขอเข้าร่วมเป็นสมาชิกกิลด์ด้วยคน?”