การกลับมาของฮีโร่ - ตอนที่ 172

ตอนที่ 172

 

ระหว่าง 10 คะแนน กับ 10 ล้านคะแนน จํานวนตัวเลขต่างกันหลายสิบหลัก แม้จะขึ้นต้นด้วยเลขหนึ่งศูนย์เหมือนกัน แต่ช่องว่างของมูลค่าห่างกันอย่างใหญ่หลวง

 

ชายผิวคล้ําซึ่งเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ เคยตอบคําถามแบบเดียวกับซูฮยอนมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน 10 ล้านคะแนน เป็นจํานวนที่เยอะเกินจริง ผู้ตื่นขึ้นที่ปีนป่ายมาถึงชั้นที่ 41 ไม่ควรมีได้

 

แต่ทว่า…

 

“ผมไม่ได้หูเสื่อนไปเองใช่ไหมครับ คุณลูกค้าบอกกับผมว่ามี 10 ล้านคะแนน….?”

 

“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ผมมี 10 ล้านคะแนนจริงๆ”

 

“คุณลูกค้าไม่ได้อําผมเล่นใช่ไหมครับ?”

 

เมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านยังไม่เชื่อ ซูฮยอนจึงโบกมือเบาๆ หน้าต่างรายงานคะแนนความสําเร็จลอยอยู่กลางอากาศ ตัวเลขที่ยาวเป็นหางว่าวเขียนไว้สะดุดตา

 

[คะแนนความสําเร็จคงเหลือ : 10,854,455]

 

หน่วย สิบ , ร้อย , พัน , หมื่น , แสน , ล้าน , สิบล้าน…

 

เจ้าของร้านสงบปากสงบคํา ยึดหลังตรงและเอ่ยถามด้วยน้ําเสียงละมุนละม่อม

 

“ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าสนใจสินค้าชิ้นไหน ทางเราจะรีบจัดหาให้”

 

“ผมเคยบอกให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าของที่ผมต้องการคืออะไร?”

 

“อ่า…จริงด้วยสิครับ ผมนี่ความจําสั้นเหลือเกิน คุณลูกค้าต้องการซื้อน้ํายา [อีลิกเซอร์] แต่ [อีลิกเซอร์] มีหลายรูปแบบ งั้นเดี๋ยวผมจะค่อยๆแนะนําให้คุณลูกค้าทราบทีละอย่างนะครับ”

 

“ผมวางแผนจะซื้อ [อีลิกเซอร์] จํานวนมาก คุณช่วยลดราคาให้ผมด้วยแล้วกัน ถ้าราคาไม่เป็นที่น่าพอใจ ผมจะไปซื้อชั้นถัดไป”

 

“ได้แน่นอนครับคุณลูกค้า ทางเราจะลดราคาพิเศษให้ สินค้าที่วางขายอยู่ในร้านของเรามีคุณภาพทุกชิ้น คุณลูกค้าสบายใจได้เลย”

 

เจ้าของร้านเดินไปทั่วทุกซอกทุกมุม เพื่อซื้อหาสินค้าที่ซูฮยอนต้องการ ยืนรอไม่นานหน้าโต๊ะคิดเงินมี อีลิกเซอร์] หลายสิบชิ้นวางกองรวมกัน นอกจากนี้ยังมีสมุนไพรนานาชนิดที่ช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่ง สิ่งของห ลายอย่างที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้าทําเอาซูฮยอนตาลาย

 

“สินค้าทั้งหมดที่คุณลูกค้าต้องการ เดิมมีมูลค่าสิริรวมอยู่ที่ 9.8 ล้านคะแนน แต่ทางเราลดราคาให้เหลือ เพียง 9 ล้านคะแนนครับ”

 

“9.8 ล้านคะแนน? คุณคงไม่ได้โกหกอยู่ผมหรอกนะ จากที่ผมรู้มาและสังเกตสินค้าด้วยสายตา ยอดรวมของสินค้ามีมูลค่าอยู่ที่ราวๆ 9.3 ล้านคะแนนเท่านั้น”

 

“ไม่ต้องมาเล่นแง่กับผม คุณจะขายหรือไม่ขาย ถ้าไม่ขาย ผมจะไปซื้อร้านอื่น”

 

“ขายครับขาย คุณลูกค้าใจเย็นๆก่อนนะครับ ทางเราผิดเองที่เสียมารยาท 8.5 ล้านคะแนนสําหรับสินค้าทั้งหมด เราลดราคาให้สุดๆแล้ว ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ายังสนใจอยู่ไหมครับ หากคุณลูกค้าสนใจ ต้องจ่ายค่ามัดจําล่วงหน้าและรอสินค้าอีกประมาณ 2-3 วัน สินค้าส่วนใหญ่ที่กองรวมกันอยู่บนโต๊ะตอนนี้ เป็นเพียงสินค้าตัวอย่าง”

 

“ตกลงครับ ผมซื้อ”

 

ซูฮยอนจ่ายค่ามัดจําสินค้าเสร็จก็เดินออกจากร้าน สินค้าที่เขาเลือกซื้อมีหลายรายการ บางอันหาง่าย บางอันหายาก จึงไม่แปลกที่เจ้าของร้านต้องใช้เวลาเตรียมการ 2-3 วัน

 

[อีลิกเซอร์] ที่อยู่กับตัวเขาในเวลานี้ มีอยู่ครึ่งหนึ่งจากที่เลือกซื้อมาทั้งหมด…

 

<< ฉันมีเวลาว่าง 2-3 วัน…>>

 

ระหว่างรอสินค้าที่เหลือ ฉันควรดูดซับ [อีลิกเซอร์] ที่มีอยู่ตอนนี้เลยดีไหมนะ?

 

ซูฮยอนคิดใคร่ครวญเกี่ยวกับการดูดซับ [อีลิกเซอร์] แต่ก็ต้องส่ายหัว

 

<< ไม่ดีกว่า รอให้ได้สินค้าครบทุกชิ้นก่อน ค่อยดูดซับที่เดียว จะได้ไม่เสียเวลาและเค้นประสิทธิภาพออกมาได้สูงสุด >>

 

หลังจากเก็บ [อีลิกเซอร์] ครึ่งหนึ่งเข้ากระเป๋าเรียบร้อย ซูฮยอนแวะไปร้านค้าอีก 3 แห่ง เพื่อซื้อเครื่องอุปโภคและของใช้จิปาถะ ก่อนตัดสินใจกลับสู่โลกแห่งความจริง สิ่งแรกที่ซูฮยอนทําหลังออกมาจากหอคอยแห่งการทดสอบ คืออาบน้ําอาบท่าและผัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่

 

เวลาของโลกแห่งความจริงขณะนี้ ประมาณบ่ายโมงกว่าๆ เข็มนาฬิกาพึ่งเลยพักเที่ยงมาได้ไม่นาน แสงแดดจึงร้อนอบอ้าว

 

ซูฮยอนก้าวเท้าออกจากห้องอาบน้ํา ใช้มือข้างหนึ่งถือผ้าขนหนูเช็ดตัวซับผมให้แห้ง ส่วนอีกข้างหยิบมือถือขึ้นมาตรวจสอบ หน้าจอมือถือเต็มไปด้วยการแจ้งเตือน มีข้อความจากหลายคนส่งมาถึงเขา ข้อความแรกที่ปรากฏบนหน้าจอเป็นของลีจุนโฮ

 

-ยินดีด้วยเพื่อน ฉันได้ยินมาว่านายเคลียร์ชั้นที่ 40 ได้แล้ว รอบนี้นายใช้เวลานานกว่า

 

การที่ลีจุนโฮรับรู้เรื่องนี้ หมายความว่าข่าวที่ซูฮยอนพิชิตชั้นที่ 40 ได้สําเร็จ คงแพร่สนั่นไปทั่วเว็บไซต์อเวจีออนไลน์แล้ว

 

-นายรู้มั้ยว่าตอนนี้ผู้คนในโลกออนไลน์พูดคุยแต่เรื่องของนายและเฝ้าติดตามอย่างคลั่งไคล้ พวกเขาคาดเดากันว่า เหตุผลที่นายใช้เวลาเคลียร์การทดสอบนานกว่าปกติ เพราะนายขี้เกียจ บ้างก็บอกว่านายเจออุปสรรคในการทดสอบ แต่ไม่ว่ายังไง นายปิดหูปิดตาไว้จะดีกว่า อย่าไปสนใจการคาดเดาส่งเดชของพวกเขาเลย หากนายเก็บมาคิด มีแต่จะทําให้นายปวดหัวเปล่าๆ

 

ต่อให้ลีจุนโฮไม่บอก เขาก็ไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นอยู่แล้ว

ถ้าไม่จําเป็นจริงๆ ซูฮยอนจะไม่เข้าเว็บไซต์สังคมเด็ดขาด แม้จะเป็นเวลาหนึ่งนาที แต่ก็มีค่าดุจทองคํา เขายอมเอาเวลาหนึ่งนาทีที่เสียไปกับการนั่งอ่านกระทู้บนเว็บไซต์ ไปลงแรงในหอคอยแห่งการทดสอบดีกว่า

 

ซูฮยอนเดินตรงไปยังลานจอดรถใต้ดิน มือกดแป้นพิมพ์ไล่ตอบกลับข้อความที่ละคน ข้อความที่เขาได้รับส่วนใหญ่เป็นของโทมัส ทุกครั้งที่ซูฮยอนออกมาจากหอคอยแห่งการทดสอบ โทมัสมักส่งข้อความชวนเขาไปเที่ยวเป็นประจํา

 

<< ฉันควรหาเวลาว่างไปเยี่ยมโทมัสสักหน่อยดีไหม? >>

 

ซูฮยอนนัดหมายกับใครหลายคนไว้ ไม่รู้จะเจียดเวลาว่างจากไหนไปเยี่ยมเยียน โดยเฉพาะวันนี้เขาให้สัญญากับชินซูยองไปแล้วว่าจะไปพบเธอช่วงเย็น แต่บ่ายๆแบบนี้เธอคงกําลังยุ่งอยู่กับงาน เขาจึงมีเวลาว่างเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงช่วงเย็น เลยกะจะไปสะสางธุระปลีกย่อยให้เสร็จ

 

ซูฮยอนขับรถมุ่งหน้าไปยังพย์อง จุดหมายคือห้องทํางานของคิมแดโฮ

 

เมื่อมาถึง เขายกมือเคาะประตู

 

“ลุงอยู่หรือป่าว?”

 

เคล้ง!!

 

เสียงเหล็กกระทบกันหยุดลงกะทันหัน ก่อนจะมีเสียงของชายวัยสูงอายุดังออกมาจากหลังประตู…

 

“เข้ามา!!”

 

เคลัง!! เคลัง!!

 

เสียงตีเหล็กดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง…

 

ซูฮยอนผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทํางานของคิมแดโฮ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เขามาเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้ เขามักเห็นคิมแดโฮง่วนอยู่กับสิ่งที่ตัวเองรักเสมอ

 

สภาพอากาศภายในห้องทํางานร้อนอบอ้าว ตรงมุมห้องพบช่างตีเหล็กคนหนึ่งกําลังจดจ่ออยู่กับการนําเหล็กร้อนจุ่มน้ํา เพื่อให้ความร้อนคลายตัว โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างและไม่คิดทักทายแขกผู้มาเยือนสักคํา

 

ซูฮยอนไม่อยากขัดขวางการทํางานของคิมแดโฮ จึงเดินไปพิงกําแพง กอดอกรอเงียบ สายตามองไปยังแผ่นหลังที่ชุ่มโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ

 

คอยไม่นาน ในที่สุดช่างตีเหล็กก็ทํางานของตัวเองเสร็จ ยืดหลังตรงและยันตัวยืนขึ้นบิดขี้เกียจ

 

“ขอโทษที่ปล่อยให้เธอต้องรอนาน”

 

“ไม่เป็นไรครับ”

 

“ตอนที่ฉันได้ยินว่าเธอจะแวะมาหา ฉันพยายามเร่งมือตีอาวุธให้เสร็จ แต่เหมือนจะเป็นอาวุธที่ล้มเหลวไปซะแล้ว”

 

“ล้มเหลว?”

 

ซูฮยอนแอบเหลือบตามองดาบที่คิมแดโฮพึ่งสร้างเสร็จ

 

อาวุธที่คิมแดโฮบอกว่า ล้มเหลว] แต่สําหรับซูฮยอนแล้วมันเป็นอาวุธยอดเยี่ยม มองปราดเดียวก็รู้ได้ทันที ว่าอาวุธชิ้นนี้สร้างมาจากช่างตีเหล็กมากฝีมือ วัสดุที่สร้างอาวุธทุกชิ้นมีหินอีเธอร์เป็นส่วนประกอบหลัก จึงเหมาะแก่การชักนําพลังเวทและมีความคมมากกว่าอาวุธที่ทํามาจากเหล็กธรรมดาทั่วไป

 

สําหรับคิมแดโฮอาจมองว่าอาวุธที่ตัวเองสร้างเป็นอาวุธที่ล้มเหลว และใช้ความล้มเหลวที่เกิดขึ้นขัดเกลาฝีมือ แต่ในสายตาคนนอกมันไม่ใช่อาวุธที่ล้มเหลว

 

“ยิ้มอะไรของเธอ อย่าบอกนะว่าหน้าฉันมีอะไรติดอยู่?”

 

“เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าลุงเป็นช่างตีเหล็กที่เก่งกาจที่สุดในโลกเท่านั้นเองครับ”

 

“ไม่ต้องเยินยอฉันให้เสียเวลา ตามฉันมา เดียวจะชงชาร้อนๆให้ดื่ม”คิมแดโฮกล่าวจบพลันตบแผ่นหลังของซูฮยอนเบามือ

 

เขาเดิมตามคิมแดโฮไปยังห้องนั่งเล่น เจ้าบ้านรินชาร้อนๆใส่ถ้วยแล้วดันส่งมาให้

 

“ดื่มสิ”

 

“ขอบคุณครับ”

 

แม้พักหลังๆพวกเขามีความสนิทสนมกันมากขึ้น แต่การที่คิมแดโฮออกปากเชิญชวนให้ซูฮยอนดื่นชาด้วยกัน เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ซูฮยอนทราบดีว่าทําไมอีกฝ่ายถึงปรนนิบัติกับเขาดีขนาดนี้

 

“ลุงคงกําลังตั้งหน้าตั้งตา รอชมของที่ผมจะนํามาให้ดู อยู่ใช่ไหมครับ?”

 

คําพูดของซูฮยอน ทําเอาคิมแดโฮที่กําลังยกชาขึ้นจิบสะดุ้งไหล่สั่น เขาก้มหน้าไม่กล้าสบตากับซูฮยอนต รงๆ

ซูฮยอนพยายามกลั้นเสียงหัวเราะและกล่าวต่อ…

 

“ลุงมีงานที่ต้องทําล้นมือ แต่ก็ยังสละเวลามาช่วยเหลือ ผมรู้สึกตื้นตันใจจริงๆ”

 

“ไม่ต้องพูดมาก เอาเนื้อไม่เอาน้ําจะให้ฉันช่วยอะไรรีบบอกมาเลยดีกว่า”

 

“ก็ได้ครับ ในการทดสอบรอบล่าสุดผมบังเอิญเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่มีการป้องกันสุดแข็งแกร่ง และเก็บเศษกระดองของมันออกมาได้ส่วนหนึ่ง โชคดีที่ผมมี [ใบสินทรัพย์ต่างมิติ] ติดตัวอยู่ 2-3 ชิ้น เลยสามารถนําเศษกระดองติดไม้ติดมือกลับออกมาด้วยได้”

 

“ไม่ว่ากระดองของมอนสเตอร์จะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่มันจะดีไปกว่าเหล็กกล้าที่หลอมรวมกับหินอีเธอร์ได้ยังไง? อย่ามาพูดบ้าๆ”

 

สีหน้าและแววตาของคิมแดโฮเอิบอาบไปด้วยร่องรอยความแคลงใจ

 

ซูฮยอนดึงเศษกระดองที่เปล่งประกายแสงสีดําออกมาจากกระเป๋า “ถ้าลุงไม่เชื่อ ลองตรวจสอบดูได้”

 

“ย่อมได้ ส่งมันมาให้ฉัน

 

หลังจากคิมแดโฮได้รับเศษกระดองขนาดเท่ากําปั้นจากมือซูฮยอน ก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน เดินสายอาดๆไปที่ห้องทํางาน ซูฮยอนไม่ได้เดินตามไป เขาเลือกที่จะจิบชาผ่อนคลายรออยู่ในห้องนั่งเล่นต่อ

 

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง……

 

“ขะ..ของสิ่งนี้ เป็นเศษกระดองจากมอนสเตอร์จริงเหรอ?”

 

คิมแดโฮตะลีตะลานวิ่งกลับมาห้องนั่งเล่นด้วยหน้าตาตื่น ซึ่งแตกต่างจากกิริยาท่าทางปกติของเขา

 

คิมแดโฮทดลองหลายสารพัดวิธีกับเศษกระดองเต่าไททันที่ถืออยู่ในมือ ของมีคมทุกชนิดที่อยู่ในห้องทํางานไม่สามารถเจาะทะลุผ่านได้ มีแค่รอยขีดขวนเล็กๆเท่านั้นที่ปรากฏให้เห็น แม้จะใช้ความร้อนสูงแผดเผา ก็ไม่เป็นผล

 

เนื่องจากซูฮยอนไม่ใช่ช่างตีเหล็ก จึงไม่มั่นใจว่าเหตุใดคิมแดโฮถึงแสดงอาการตื่นเต้นหนักขนาดนี้แต่ถ้า เดาไม่ผิด คิมแดโฮต้องประจักษ์ชัดแล้วว่ากระดองเต่าไททันมีความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา

 

“จริงสิครับ ผมจะโกหกลงไปทําไม เศษกระดองที่ลงถืออยู่ ผมใช้ดาบตัดมันออกมาจากมอนสเตอร์รูปร่างเห มือนเต่า”

 

“ไม่น่าเชื่อ!! นอกจากความแข็งแกร่งแล้ว มันยังทนต่อความร้อนได้ดีด้วย ฉันจําเป็นต้องตรวจสอบองค์ประกอบของมันเพิ่มเติม แต่ถ้าการวิเคราะห์ของฉันถูกต้อง การต้านทานเวทย์มนตร์ของเจ้าสิ่งนี้ เหมือนจะสูงกว่าอาดามันเทียมด้วย”

 

“พอจะสร้างอุปกรณ์ได้ไหมครับ?”

 

คําถามของซูฮยอน ส่งผลให้คิมแดโฮกระหมวดคิ้วครุ่นคิด…

 

คิมแดโฮยกเศษกระดองเต่าไททันขึ้นมาดู ก่อนจะตอบกลับไปว่า….

 

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถามว่าทําได้ไหม ตอบว่าทําได้ แต่อาจต้องใช้เวลานานหน่อย เผลอๆอาจต้องใช้เวลานานอย่างน้อยที่สุดครึ่งปี เพื่อสร้างชุดเกราะเพียงชุดเดียว การจะหลอมเจ้าสิ่งนี้ให้ละลายเป็นเรื่องที่หินเอาการ

 

คิมแดโฮระงับอาการตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ ทั้งน้ําเสียงและอากัปกิริยาแสดงออกไปในทิศทางเดียวกันหมด

 

ช่างตีเหล็กส่วนใหญ่ค่อนข้างมีลักษณะนิสัยคล้ายคลึงกัน เมื่อใดที่เจอความท้าทายใหม่ จะปลุกเร้าความกระตือรือร้นในตัวให้ตื่นขึ้น ซูฮยอนเห็นภาพแบบนี้มาจนชินตา เลยไม่ตกใจเท่าไหร่

 

“ใช้เวลาสร้างอย่างน้อยครึ่งปีเลยเหรอลง?”ซูฮยอนถาม

 

“ถูกต้อง”

 

“ในอีก 2-3 วัน ผมจะส่งหินอีเธอร์ระดับสูงสุดมาให้ลุง 3 ก้อน เพื่อเป็นวัตถุดิบในการสร้างอุปกรณ์ ถ้าผมจําไม่ผิดอาดามันเทียมจากครั้งที่แล้วยังเหลืออยู่ ลุงสามารถผสมมันลงไปด้วยได้ไหมครับ?”

 

“ก็ได้อยู่หรอก แต่เธอแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันผสมอาดามันเทียมลงไปด้วยจริงๆ?”

 

แค่หินอีเธอร์ระดับสูงเพียงอย่างเดียว อุปกรณ์ที่สร้างออกมาประเมินค่าไม่ได้แล้ว หากคิดผสมอาดามันเทียมลงไปด้วย แม้แต่คิมแดโฮเองก็จินตนาการไม่ออกเช่นกัน ว่าอุปกรณ์ที่สร้างออกมาจะสุดยอดขนาดไหน

 

วัตถุดิบที่จําเป็นสําหรับสร้างอุปกรณ์มีครบครัน ขั้นตอนต่อไปคือหาคําตอบให้ได้ว่าคนที่เตรียมวัตถุดิบพร้อมนํามาส่ง ต้องการอุปกรณ์ประเภทไหนและใช้ในจุดประสงค์ใด

 

“ดาบของเธอยังใช้การได้อยู่ เธอคงอยากให้ฉันนําวัตถุดิบทั้งหมดไปสร้างชุดเกราะที่มีความสามารถในการต้านเวทย์มนตร์สินะ?”

 

“ลุงเคยเป็นหมอดูมาก่อนหรือป่าว ทําไมเดาแม่นจัง?”

 

“โลหะชิ้นนี้ ไม่ใช่สิ กระดองเต่าไททันเหมาะแก่การสร้างเกราะเป็นอย่างยิ่ง หากนําไปผสมรวมกับหินอีเธอร์ระดับสูงสุดและอาดามันเทียม มันคงเป็นเกราะที่ป้องกันการโจมตีได้เกือบทุกประเภท

 

“ลุงคิดว่า ถ้าผมส่วนใส่ชุดเกราะที่สร้างมาจากกระดองเต่าไททัน ผมจะแข็งแกร่งขึ้นหรือป่าว?”

 

“แน่นอนว่าเธอต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่า อุปกรณ์ทุกชิ้นที่สร้างจากหินอีเธอร์ระดับสูง ผู้เป็นเจ้าของสามารถเพิ่มทักษะลงในอุปกรณ์ได้ สมมุติว่าเป็นชุดเกราะ เธอสามารถเพิ่มทักษะประเภทป้องกันลงไปในชุดเกราะได้ ประมาณ 2-3 ทักษะเลยที่เดียว”

 

อุปกรณ์อะไรก็แล้วแต่ที่สร้างขึ้นจากหินอีเธอร์ระดับสูงสุด จะสามารถเพิ่มทักษะลงไปในอุปกรณ์ชิ้นนั้นได้ ซึ่งมีรูปแบบการใช้งานที่ค่อนข้างพิเศษกว่าอุปกรณ์ชิ้นอื่นอยู่นิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นมีช่างตีเหล็กน้อยคนมากที่สร้างอุปกรณ์จากหินอีเธอร์ระดับสูงสุดได้สําเร็จ เพราะหินอีเธอร์ระดับสูงสุดหายากและมีราคาแพง

 

ตัวอย่างเช่นทักษะเสริมแรงตัดของดาบบัลมุงก์ ตามใบดาบบัลมุงก์จะมีพลังเวทอ่อนๆโคจรหมุนวนไปเรื่อยๆคลายเลื่อยยนต์ ซึ่งเอฟเฟกต์ที่เกิดขึ้นเป็นผลจากหินอีเธอร์ระดับสูงสุด

 

“ผมขอร้องลุงเพิ่มอีกอย่างได้ไหมครับ ผมอยากให้ลุงช่วยเพิ่มทักษะเกี่ยวกับการต้านทานเวทย์มนตร์ลงไปในชุดเกราะด้วย”

 

“เธอวางแผนจะไปสู้รบตบมือกับใครอีกล่ะ? ทําไมถึงโหยหาการด้านเวทย์มนตร์ท่าเดียว?”

 

“ลุงอย่าปรักปรําผมส่งเดชสิครับ ผมเป็นผู้ตื่นขึ้นสายรักสงบ หน้าที่ของผมคือต่อสู้กับมอนสเตอร์ ไม่ใช่กับมนุษย์ด้วยกัน ถ้าไม่มีใครตอแยผม ก็ต่างคนต่างอยู่”

 

“เท่าที่ฉันเคยได้ยินมา มีมอนสเตอร์เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นที่ถนัดการโจมตีด้านเวทมนตร์ มอนสเตอร์ส่วนใหญ่สันทัดการโจมตีทางกายภาพไม่ใช่เหรอ?”

 

“ลุงพูดถูก แต่อนาคตไม่มีอะไรเที่ยงแท้ อะไรก็เกิดขึ้นได้…”

 

มอนสเตอร์ที่จะปรากฏตัวในอนาคตอันใกล้และขึ้นชื่อเรื่องความเก่งกาจ โดยส่วนใหญ่จะเชี่ยวชาญการโจมตีด้านเวทมนตร์ มากกว่าด้านกายภาพ

 

ยกตัวอย่างมอนสเตอร์ที่ซูฮยอนรู้จักเป็นอย่างดี เช่น ฟาฟเนียร์ หรือ ราชันลิชชี่ ทั้งคู่ต่างเชี่ยวชาญการโจมตีด้านเวทมนตร์เป็นหลัก เขาจึงต้องเตรียมอุปกรณ์ที่มีคุณสมบัติต้านทานเวทมนตร์เผื่อเอาไว้ เพื่อต่อกรกับทั้ง 2 ในอนาคต

 

<< ไม่ต้องรอให้ถึงอนาคตหรอก แค่การต่อสู้ช่วงที่ผ่านมา หากฉันมีเกราะที่สามารถต้านทานเวทมนตร์อยู่ในการครอบครอง คงสบายขึ้นเป็นกอง >>

 

แม้เกราะศักดิ์สิทธิ์ฟอลคอนจะลดความเสียหายจากการโจมตีได้ แต่ครั้งที่ซูฮยอนโดน [ปราณมังกร] ของคาร์เน่เข้าโจมตี แม้ร่างกายจะไม่ได้รับบาดเจ็บนัก ทว่าเขายังได้ความเสียหายจากเวทมนตร์อยู่

 

การโจมตีด้านกายภาพและการโจมตีด้านเวทมนตร์ มีข้อแตกต่างกันพอสมควร การโจมตีด้านกายภาพง่ายต่ อการหลบและป้องกัน แต่การโจมตีด้านเวทมนตร์นั้น หลบยากและป้องกันแทบจะไม่ได้ เพราะการโจมตีด้วย เวทมนตร์มีอานุภาพรุนแรงกว่ากายภาพหลายเท่า เช่น [ปราณมังกร] ของคาร์เน่ที่สามารถระเบิดภูเขาได้ทั้งลูก

 

แล้วการโจมตีของฟาฟเนียร์ล่ะ จะเป็นยังไง?

 

<< ยิ่งต้านทานเวทมนตร์ได้สูง ก็ยิ่งมีผลดีกับตัวฉันมากเท่านั้น >>

 

เพราะมีความทรงจําจากอดีต ทําให้ซูฮยอนสามารถเตรียมตัวรับมือเหตุการณ์ในอนาคตได้ตั้งแต่เนิ่นๆ

 

ซูฮยอนไม่ได้มุ่งเน้นกับฟาฟเนียร์อย่างเดียว ในอนาคตจะมีมอนสเตอร์อีกหลายตัวปรากฏขึ้น ซึ่งมีความแข็งแกร่งไม่ทิ้งห่างฟาฟเนียร์เลย ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องเตรียมสิ่งของหรืออุปกรณ์ เพื่อสังหารพวกมันเอาไว้ด้วย ก่อนที่พวกมันจะโผล่มาเป็นตัวเป็นตน

 

เกราะศักดิ์สิทธิ์ฟอลคอน สกิลเสริมสร้างความแข็งแกร่งร่างกาย ชุดเกราะที่มีความสามารถในการต้านทานเวทมนตร์ ทุกอย่างล้วนตระเตรียมไว้เพื่ออนาคตที่ใกล้จะถึง

 

คิมแดโฮกล่าวถามอย่างสงสัย “เหตุผลที่เธอพูดมาแยบคายก็จริง แต่มันจะคุ้มค่าเหรอ?”

 

“ไม่สําคัญหรอกว่ามันจะคุ้มค่าหรือป่าว ลุงสร้างมันให้ผมก็พอ”

 

คําตอบแสนคลุมเครือเป็นเหตุให้คิมแดโฮเลิกคิ้วสูงขึ้น ใบหน้ายู่ยี่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกําลังไม่มีความสุขในบางเรื่อง ซูฮยอนเกิดความรู้สึกผิดขึ้นในใจ จึงพยายามเลี่ยงสายตาของชายชรา ไม่กล้าสบสายตาตรงๆ

 

“พูดอย่างตรงไปตรงมา ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย เธอกําลังปิดบังอะไรอยู่กันแน่?”

 

“ผมขอโทษลงด้วยจริงๆ ตอนนี้ผมยังบอกลุงไม่ได้”

 

“เธอขอโทษฉัน แสดงว่าเธอมีเรื่องปิดบังฉันอยู่จริงๆด้วยสินะ แต่มันช่างเถอะ ฉันมันโง่เองที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของเธอ ส่งวัตถุดิบทั้งหมดมาได้แล้ว เธอจะได้กลับไปพักผ่อน”คิมแดโฮพูด

 

ซูฮยอนยืนขึ้นก้าวเท้าเดินไปที่ห้องทํางานของคิมแดโฮ แล้วเอากระดองเต่าไททันทั้งหมดที่นําออกมาจากหอคอยแห่งการทดสอบผ่าน [ใบสินทรัพย์ต่างมิติ] ส่งมอบให้กับคิมแดโฮ

 

“ผมฝากลงจัดการที่เหลือด้วยครับ”

 

“เชื่อใจฉันได้เลย หากเธอเจอวัตถุดิบที่ดีแบบนี้อีก อย่ามุบมิบไว้คนเดียว แบ่งมาให้ฉันเชยชมด้วย”

 

“ได้ครับลุง”

 

ซูฮยอนกล่าวคําอําลาและเดินออกจากเวิร์กชอปของคิมแดโฮ

 

ขณะกําลังสตาร์ทรถที่จอดอยู่บริเวณตีนเขา จู่ๆมือถือของซูฮยอนก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น

 

“ฮัลโหล ว่าไง?”

 

-นายยุ่งอยู่หรือป่าว?

 

“ไม่นะ ฉันคุยธุระกับลุงคิมแดโฮพึ่งเสร็จ กําลังจะกลับบ้านอยู่พอดี”

 

-เรื่องที่นายเคยถามฉันก่อนหน้านี้ ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว นายอยากตรวจสอบเป็นครั้งสุดท้ายไหม?

 

“ใกล้เรียบร้อยแล้วเหรอ? เร็วจัง”

 

ซูฮยอนรู้สึกประหลาดใจกับความคืบหน้าที่ดําเนินการไปอย่างรวดเร็ว จนอดสงสัยไม่ได้ต้องถามซ้ําอีกครั้ง เขามุ่นคิ้วหันมองเวลาในรถ

 

เวลาตอนนี้ประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง…

 

ถ้าซูฮยอนต้องการแวะไปหาลีจุนโฮ เขาควรรีบไปเสียเดี๋ยวนี้และชําระสะสางธุระให้เสร็จเร็วๆ เพื่อกลับมาให้ทันนัดช่วงเย็นกับชินซูยอง ..

 

“ไปตรวจในแน่ใจหน่อยก็ดี อีกสักพักฉันจะไปหานาย

 

-ได้เลย

 

หลังจากกดวางสาย ซฮยอนบิดกุญแจสตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่งเต็มสบ เขาเดินทางจากยังพย็อง ไปถึงอาคารชงโน โดยใช้เวลาขับรถประมาณ 1 ชั่วโมงเท่านั้น

 

“เขามาดักรอฉันหน้าอาคารเลยเหรอเนี่ย?”

 

ลีจุนโฮนั่งรอซูฮยอนอยู่บนม้าหินอ่อนหน้าอาคาร ในมือจับปากกากําลังก้มหน้าก้มตาเขียนบันทึกลงในสมุดโน้ต แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ลีจุนโฮก็พยายามเคลียร์งานที่ค้างคา

 

ซูฮยอนเดินจําอ้าวไปหาลีจุนโฮพร้อมเอ่ยปากถาม “นายกําลังทํางานอยู่เหรอ?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ งานที่นายทิ้งไว้ในฉันทํากองเป็นภูเขา ฉันอดหลับอดนอนจนถุงใต้ตาคล้ําหมดแล้วเห็นปะ?”

 

“ฉันไม่มีข้อแก้ตัว คําพูดของนายเล่นเอาฉันรู้สึกผิดนิดๆเหมือนกันแฮะ”

 

ซูฮยอนยกมือเกาหัว รู้สึกผิดต่อลีจุนโฮจากใจจริงและอยากกล่าวคําขอโทษ เพราะงานที่ลีจุนโฮทําส่วนใหญ่เป็นงานที่เขาขอร้องให้อีกฝ่ายทําทั้งสิ้น…

 

ลีจุนโฮโบกมือพัลวันเร่งเอื้อนเอ่ย “ฉันเป็นคนอาสาทํางานให้นายเอง นายไม่ต้องคิดมากหรอกน่า จริงสิ งานที่นายมอบหมายให้ฉันทํา เกือบเสร็จสมบูรณ์แล้ว นอกจากนี้เรายังได้การสนับสนุนจากสปอนเซอร์ด้วย”

 

“ทุกอย่างราบรื่นดีใช่ไหม? ติดขัดปัญหาตรงไหนหรือป่าว?”

 

“นายหายห่วงได้เลย ทุกอย่างราบรื่นดี ฉันมีเรื่องสําคัญอยากคุยกับนายหน่อย ตอนที่นายวุ่นอยู่กับการทดสอบ ฮักจนและโทมัสเสนอความคิดสุดบรรเจิดขึ้น ซึ่งฉันก็เห็นด้วยกับพวกเขา”

 

“เสนอความคิด? ไหนลองเล่าให้ฟังหน่อยสิ”

 

ซูฮยอนเริ่มอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที ว่าฮักจนและโทมัสเสนอความคิดอะไร ถึงแม้ตอนแรกเขาจะไม่อินังขังขอบ เพราะคิดว่าทั้ง 2 คน คงเสนอความคิดที่เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป แต่ลีจโฮจอมเฮียบบอกว่าเห็นด้วยกับพวกเขา ยอมรับว่าเป็นเรื่องน่าตกใจไม่น้อย แสดงว่าความคิดที่ฮักจนและโทมัสเสนอมาต้องไม่แย่

 

เมื่อเห็นซูฮยอนเผยสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือใคร่รู้ ลีจุโฮคลี่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดว่า…

 

“ทําไมเรา 4 คน ถึงไม่สร้างกิลด์ของพวกเราเองขึ้นมาล่ะ?”