โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 173

ตอนที่ 173 – การปรากฏตัวของมนุษย์เผ่าน้ําเงิน

“สวัสดีครับลอร์ดซาตาน…”

พอแม็กซ์เห็นเย่เทียนเขาก็ทักทายด้วยความเคารพอย่างมากราวกับว่ายอมสวามิภักดิ์ให้เยเทียนแล้ว

“ฮ่าๆ….แม็กซ์ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

เย่เที่ยนหัวเราะทัก.

“นานมากจริงๆครับลอร์ดซาตาน ขอแสดงความยินดีเรื่องการทหารด้วยนะครับ!”

แม็กซ์กล่าวอย่างนอบน้อมจากนั้นก็ยื่นลูกศรกับผมกําหนึ่งให้เย่เทียน

เย่เทียนมองผมกํานั้นแล้วเห็นว่ามันมีสีน้ําเงินเข้มและยาวมาก ส่วนลูกศรก็มีเลือดสีน้ําเงินเปื้อนด้วย.

“ผมกับเลือดนี่เพิ่งได้มาสดๆรี?”

เย่เทียนขมวดคิ้วแล้วถาม.

“ครับ!”

แม็กซ์พยักหน้า

“เป็นตัวอะไรล่ะรอบนี้?”

เย่เทียนเริ่มสนใจ.

“ข้าเองก็ไม่ทราบครับแต่พวกมันมีลักษณะเหมือนคนมาก, สูงโย่งมีผมยาวสีน้ําเงินเข้มและผิวเองก็สีน้ําเงิน ด้วยเช่นกัน, สู้รบเก่งมากๆ กลุ่มลูกน้องของข้าน้อยมีกัน6คนแต่ก็โดนพวกนั้นคนเดียวฆ่าตายด้วยมือเปล่าหมดเลย โชคดีที่มีคนนึงแกล้งตายเลยรอดมาได้! ผิวของพวกมันแข็งมากๆเลยครับ ตอนที่ลูกน้องของข้าน้อยยิ่งศรไปในระยะประชิดมันทะลผิวไปนิดเดียวเองครับ….”

แม็กซ์อธิบายให้ฟังเบาๆ “ข้ารู้ดีว่าท่านลอร์ดของข้าชอบสะสมทาสหายากข้าจึงให้คนไปจับพวกมันในป่าแต่ก็ทําไม่สําเร็จซะได้…”

“คล้ายคนงั้นรี สูงโย่ง ผิวน้ําเงิน ผมน้ําเงินอีก? เลือดสีน้ําเงินด้วยรึเปล่า? เจ้าไปเจอพวกมันที่ไหน?!”

เย่เทียนพึมพําเบาๆ พอได้ข่าวตัวประหลาดใหม่ๆเขาจึงเริ่มสนใจขึ้นมา

“ท่านลอร์ดครับ คนของข้าพบพวกมันระหว่างทางไปภูเขาหิมะครับ!”

แม็กซ์ตอบ

“พวกมันต้องเป็นพวกเลือดน้ําเงินแน่!”

เย่เทียนพยักหน้า, พวกเลือดน้ําเงินมีอยู่จริงด้วย. เผ่าพันธุ์เลือดน้ําเงินเป็นมนุษย์เผ่าหนึ่งที่หาได้ยาก ทั้งตัว พวกเขาจะมีแต่สีน้ําเงิน คนเลยเรียกว่ามนุษย์น้ําเงินหรือมนุษย์เลือดน้ําเงิน, พวกเขาถูกค้นพบว่ามีจริงในอนาคต และอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลในเขตภูเขาของชิลีสูงไปเกือบ6พันเมตรจากระดับน้ําทะเลเลย.

พวกเขาอาศัยอยู่ที่ภูเขาสูงที่อากาศเบาบางและระดับออกซิเจนมีแค่ครึ่งนึ่งของระดับน้ําทะเลเท่านั้น, เป็นโลกอันหนาวเหน็บที่หิมะไม่มีวันละลายและอุณหภูมิก็อยู่ที่ -40ถึง-50องศาตลอดทั้งปี. เพื่อที่จะได้รับออกซิเจนเพียงพอต่อการดํารงชีวิต ร่างกายของพวกเขาจึงต้องเปลี่ยนแปลงฮีโมโกลบินจํานวนมากจนผิวเป็นสีน้ําเงิน

แต่คนเลือดน้ําเงินในอนาคตนั้นเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆ พวกเขาต่างจากที่แม็กซ์เล่าให้ฟังตะกี้มาก

สูงใหญ่, ผมสีน้ําเงินเข้มและผิวหนังที่โจมตีไม่เข้า ของแบบนั้นมนุษย์ทั่วไปไม่มีหรอก.

โลกยุคนี้ยังมีความลับอะไรซ่อนอยู่อีกกันนะ!

เย่เทียนพึมพําเบาๆ ความกระหายอยากรู้ของเขาเริ่มก่อขึ้นในใจอีกครั้ง

“แม็กซ์, ขอบใจเจ้านะที่นําข่าวดีมาบอกข้า วันนึงถ้าข้ามีเวลาข้าจะไปที่ภูเขาหิมะนางนวลนั่นและจับพวกมันมาแน่!”

เย่เทียนตบไหล่แม็กซ์แล้วยิ้มให้

“ไม่ครับ มันอันตรายเกินไป! ท่านไม่จําเป็นต้องไปด้วยตัวเองหรอกครับ พวกมันน่ากลัวมากฆ่านักล่าเก่งๆ ด้วยมือเปล่าไปได้ตั้ง5-6คนเลย อันตรายเกินไป. หากท่านลอร์ดอยากได้พวกมันข้าจะส่งคนไปจับพวกมันให้ท่านเองครับ!”

แม็กซ์พยายามห้ามเย่เทียนไม่ให้ไปเสี่ยงชีวิต

“ต่อให้เจ้าส่งคนไปเยอะแค่ไหนก็เท่ากับว่าส่งไปตายทั้งนั้นแหละ เชื่อข้าไม่ต้องส่งคนไป! เรื่องนี้ข้าไม่ได้รีบอะไรมากมาย ข้าจะจัดการเองทีหลัง อย่าลืมล่ะ บอกคนของเจ้าไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้นะ!”

เย่เทียนส่ายหัวแล้วอธิบาย

“ตามที่ท่านสั่งครับ ลอร์ดของข้า!”

แม็กซ์พยักหน้า

“เจ้าตรากตรําได้ดีมาก รับเงินนี้ไปใช้เถอะ!”

เย่เทียนยิ้มแล้วหยิบถุงเหรียญทองเล็กๆออกมาแล้วส่งให้

“ขอบพระคุณท่านลอร์ดที่เมตตาครับ….”

แม็กซ์ไม่ปฏิเสธเงินของเยเทียนแล้วรับมาอย่างมีความสุข

“ท่านลอร์ดครับ ข้าได้ยินมาว่าท่านกําลังตามหาทาสสปาสั้นชาย หญิงแล้วก็เด็กไปทั่วทั้งโรมเลยรึครับ?

พอเก็บถุงเงินแล้วเขาก็ถามเย่เทียน,

“ใช่ เจ้ารู้ได้ยังไง?”

เย่เทียนถาม.

“ฟิลิปมาขอให้ข้าช่วยน่ะครับ. พอชนชั้นสูงคนอื่นๆรู้ว่าฟิลิปสนิทกับท่านเขาเลยหาซื้อมาให้ท่านได้ลําบาก เหลือเกิน แต่ข้าก็ได้เตรียมซื้อให้ท่านลอร์ดแล้วนะครับ, ไม่มากเท่าไหร่แค่50คนเท่านั้นเดี๋ยวข้าจะส่งมาให้อย่างเร็วที่สุดเลยครับ. โชคไม่ดีที่50คนนั้นไม่ใช่นักรบทุกคนเสียนี่!”

แม็กซ์ยิ้มอย่างภาคภูมิแล้วแจ้งเย่เทียน.

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ข้าได้ส่งคนไปที่เมืองรอบๆ โรมเพื่อหาซื้อเพิ่มแล้ว ข้าคิดว่าข้าสามารถช่วยท่านลอร์ดได้ครับ”

เขากล่าวเพิ่ม.

“ขอบใจจริงๆแม็กซ์ เพื่อเป็นการตอบแทน พอร้านอาหารข้าเปิดแล้วเจ้าจะให้แมรี่ ซูภรรยาของเจ้ามาช่วยงานข้าก็ได้นะ ข้าให้เงินดีแน่ ถึงจะไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรแต่นางสามารถติดต่อโดยตรงกับชนชั้นสูงหลายๆคนได้เลยนะ นางจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระเจ้าได้ไง.”

เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม, เขาต้องการคนมาช่วยดูแลร้านอาหารและจัดการเรื่องต่างๆพอดี เขาเจอแมรี่ซูหลายครั้งแล้วและรู้สึกว่านางน่าจะช่วยได้เยอะ

แม็กซ์เป็นม้าที่ภักดีต่อเขามาก ถ้ามีโอกาสช่วยได้เย่เทียนก็จะช่วย. แต่เอาจริงๆเขาอยากให้แม็กซ์มาทําแทนภรรยามากกว่าเพราะเขาเก่งด้านการรับมือกับพวกชั้นสูง แต่เย่เทียนอยากให้เขาค้นหาสิ่งลึกลับและเรื่องอื่นๆให้ดีกว่า

“…จริงรึครับ? ข้าขอขอบพระคุณท่านจากใจจริงท่านลอร์ด!”

แม็กซ์ดีใจมากๆ

เย่เทียนยิ้มให้อย่างเดียว เขาใจดีกับคนที่ภักดีต่อเขาเสมอ

“นี่เงินสําหรับซื้อทาสสปาตั้น50คน ถ้าเงินเหลือเจ้าก็เก็บไว้เถอะ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่พยายามอย่างหนัก ข้าหวังว่าเจ้าจะหาซื้อทาสสปาตั้นให้ข้าได้เยอะๆนะ ชายหรือหญิงวัยใดก็ได้!”

เย่เทียนหยิบถุงเหรียญทองเล็กๆอีกถุงออกมาแล้วส่งให้แม็กซ์

เขาอยากได้ทาสสปาตั้นมากๆ ต่อให้เป็นสปาตั้นชราๆเขาก็จะหางานเหมาะๆให้

บางทีพวกสปาตั้นอายุมากอาจรู้ทําเนียมของสปาตั้นเยอะกว่าก็ได้ จะได้เอามาเป็นคุณครูให้พวกเด็กๆสปาตั้น.

“เจ้านายคะมีทาสจํานวนหนึ่งมารอด้านนอกค่ะ!”

หลังจากแม็กซ์ออกไปไม่นาน แองเจล่าก็เข้ามารายงาน

“ไปเถอะ ไปดูพวกมันกัน. ข้าหวังว่าสปาขั้นพวกนั้นจะไม่ทําให้ผิดหวังนะ!”

เย่เทียนยิ้มแล้วเดินไปทางประตู

ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ตอนกลางคืนนั้นจะหนาวมากๆ แต่แองเจล่าที่ร่างกายได้พัฒนาแล้ว ไม่รู้สึกอะไรมากมาย

พวกทาส50คนที่ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวปลายฤดูใบไม้ร่วงนั้นไม่มีใครสั่นซักคนเลย….