หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) - ตอนที่ 160

ตอนที่ 160 : อําพันขาว

ร้านขายสัตว์อสูรหายากนั้นมีขนาดใหญ่มาก และมีกรงทรงสี่เหลี่ยมถูกวางซ้อนไว้ทั้งด้านซ้ายและขวา มีทั้งสัตว์ขนาดเล็กและขนาดกลางที่มีรูปร่างและสีสันที่ต่างกัน

ถึงแม้ว่ามันจะมีสัตว์อยู่เป็นจํานวนมาก ทว่าร้านนี้กลับไม่มีกลิ่นเหม็นเลยแม้แต่น้อย มีแค่กลิ่นยาแปลกๆรอยฟันอยู่เท่านั้น

โรแลนด์คิดว่ากลิ่นยาพวกนี้น่าจะเป็นตัวกลบกลิ่นเหม็นของเหล่าสัตว์

ยิ่งไปกว่านั้นกรงนั้นสะอาดมาก เดาได้เลยว่าต้องมีคนคอยดูแลพวกมันอยู่เกือบตลอดเวลา

เมื่อโรแลนด์เข้ามาในร้านค้า เขาก็พบกับสัตว์หายากแปลกๆมากมาย

กระต่ายที่มีเขายาว, กิ้งก่าที่มีเพลิงลุกอยู่กลางหน้าผาก, นกหกขาที่ดูคล้ายกับตุ่นปากเป็ด และอื่นๆ

วิเวียนชี้ไปยังเหล่าสัตว์หายากภายในร้านค้าและพูดว่า “ท่านรองท่านสามารถเลือกตัวที่ท่านชอบได้เลย ข้าจะมอบมันให้กับท่าน

คนที่ดูแลร้านค้าอยู่สังเกตุเห็นวิเวียนเลยเดินมาอยู่ข้างๆเพื่อรอรับคําสั่งจากเธอ

โรแลนด์เดินไปรอบๆร้านค้า เขานั้นไม่สนใจว่าสัตว์เลี้ยงที่เขาทําสัญญาด้วยจะเป็นตัวอะไร เขาเพียงแค่อยากหาสัตว์เวทย์ที่ยังไม่มีผู้เล่นภายในฟอรั่มทําสัญญาด้วยก็เท่านั้น เพื่อจะได้ศึกษาความสามารถและสกิลของมัน

“เธอช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหม”

โรแลนด์มองไปรอบๆและพบว่ามันมีสัตว์แปลกๆอยู่หลายประเภทและเกือบทั้งหมดเป็นตัวที่ยังไม่มีผู้เล่นในฟอรั่มเคยทําสัญญาด้วยมาก่อน ผู้ใช้เวทย์มีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่จะทําสัญญากับสัตว์เวทย์ ดังนั้นเขาเลือกตัวไหนมันก็เหมือนๆกัน

เขาคิดว่ามันไม่สําคัญว่าจะเป็นตัวไหน

ทว่าวิเวียนกลับไม่เห็นเช่นนั้น การทําสัญญากับสัตว์เวทย์ค่อนข้างสําคัญ อย่างน้อยมันก็สําคัญต่อเหล่า NPC นักเวทย์แบบเธอ

ประเภทของสัตว์เวทย์ที่พวกเขาเลือก ประเภทของความสามารถที่สัตว์เวทย์ตัวนั้นมี พวกเขามักจะไม่เปิดเผยออกมาให้คนนอกรู้

ทว่าโรแลนด์กลับปล่อยให้สิ่งที่สําคัญขนาดนี้ให้วิเวียนเป็นคนตัดสินใจ

นั่นหมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าเขานั้นเชื่อใจเธอมาก

ดวงตาของวิเวียนเปียกชื้นขึ้นมากระทันหัน ทันใดนั้นเธอก็คิดเรื่องสําคัญออกมาได้และจับมือของโรแลนด์ไปยังทิศทางหนึ่งอีกครั้ง “สัตว์หายากเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ธรรมดา ไปที่บ้านของข้าเถอะ ข้าจะมอบอําพันขาวให้แก่ท่าน”

อําพันขาว?

วิเวียนพาเขาเดินไปตามถนนจนมาถึงคฤหาสน์มันไม่ได้ไกลมากนักใช้เวลาเดินเพียงแค่สามสิบนาทีเท่านั้น

บ้านของวิเวียนอยู่ในเขตพื้นที่ของคนร่ํารวยในทางตอนเหนือของเมือง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่โตนัก แต่มันก็ยังคงเป็นคฤหาสน์ที่ดูหรูหรา

ทางเข้าของคฤหาสน์แห่งนี้ถูกเฝ้าระวังไว้ด้วยทหารยามซึ่งมีรูปร่างทางกายภาพค่อนข้างดี เมื่อพวกเขาเห็นวิเวียนพวกเขาก็เปิดประตูและทําความเคารพทันที จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่โรแลนด์ซึ่งถูกวิเวียนดึงแขนไว้ด้วยท่าทีที่ตื่นตกใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านหญิงพาผู้ชายเข้าบ้าน

จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปยังคฤหาสน์ ชายชราที่ดูเหมือนเป็นพ่อบ้านออกมาทักทายทั้งสองด้วยรอยยิ้ม “ท่านหญิงอย่าฝืนตัวท่านมากเกินไปล่ะ ขอยินดีต้อนรับท่านโรแลนด์ด้วย”

โรแลนด์มึนงงไปในทันที เขายังไม่ทันได้แนะนําตัวด้วยซ้ํา ทว่าอีกฝ่ายกลับรู้ตัวตนของเขาแล้วงั้นเหรอ?

ราวกับอ่านใจของโรแลนด์ได้ พ่อบ้านพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “หากท่านหญิงพาเพื่อนชายเข้าบ้านคนๆนั้น ต้องเป็นท่านโรแลนด์อย่างแน่นอน”

หม…เมื่อคิดถึงกุญแจห้องที่อยู่ในกระเป๋ามิติ โรแลนด์ก็เข้าใจเหตุผลได้ทันที

แก้มของวิเวียนแดง เธอหันไปหาพ่อบ้านและถามว่า “ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าไปไหนงั้นเหรอ?”

“พวกท่านทั้งสองไปที่ฟาร์มเพาะเลี้ยง”

“แล้วพี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองของข้าล่ะ?”

“พวกท่านทั้งสองออกไปล่าสัตว์”

วิเวียนรู้สึกโล่งอกขึ้นทันทีพร้อมกล่าวว่า “นําไวน์ผลไม้ไปให้ที่ห้องของข้าด้วยและขอเป็นรสผลไม้สีเขียว”

หลังจากเป็น “เลขา” ของโรแลนด์มากว่าครึ่งปี วิเวียนเองก็รู้แล้วว่าโรแลนด์นั้นชอบไวน์ผลไม้แบบไหนมากที่สุด

เธอพาโรแลนด์มายังชั้นสี่ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของดอกแพร์

ห้องถูกตกแต่งให้เหมาะกับผู้หญิง โทนสีของมันเป็นสีชมพูอ่อน

โรแลนด์รู้สึกตื่นตัวเล็กน้อยเพราะถึงยังไงนี่ก็เป็นห้องของผู้หญิง

แต่วิเวียนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้คิดมาก เธอนําสัตว์สีขาวตัวน้อยออกมาจากเตียงงสีชมพูซีดและวางมันตรงหน้าโรแลนด์ ราวกับกําลังมอบสมบัติให้แก่เขา

“นี่คืออําพันขาว!”

มันเป็นสัตว์ขนาดเล็กที่โรแลนด์ไม่เคยเห็นมาก่อน มันมีขนาดเท่ากับแมวที่โตเต็มวัย มีขนสีขาวบริสุทธิ์ ขนราวกับหิมะหนาดูงดงามเป็นอย่างมาก มันดูราวกับลูกหมา แต่กลับมีหูยาวคล้ายกระต่าย นอกจากนี้หูมันยังลู่ลงอยู่ทั้งสองข้างของหัว

มันมีหางยาวเหมือนกับสุนัขจิ้งจอก

มันทั้งดูน่ารักและงดงามมาก

โรแลนด์มองไปที่มันพักหนึ่งและถามว่า “นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของเธอใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” วิเวียนพยักหน้ารับ “อําพันขาวนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตหายากที่อยู่ภายในป่าเอลฟ์มีความสามารถที่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการรักษา, การสลับตําแหน่ง และความสามารถในการเรียกเถาวัลย์ขึ้นมา”

โรแลนด์พูดขึ้นด้วยท่าที่ตกตะลึง “เจ้านี่ถูกจัดอยู่ในหมวดของสัตว์อสูรไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ค่ะ อําพันขาวถูกนํามาที่นี่โดยพ่อของข้าเพื่อให้เป็นเพื่อนกับข้าในตอนเด็กและเมื่อข้าโตขึ้น เขาต้องการให้ข้าทําสัญญากับมัน”

โรแลนด์ส่ายหัว “ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้”

“ข้าต้องการให้ท่านทําสัญญากันมัน” ท่าทางของวิเวียนดูเหมือนกําลังขอร้อง “อําพันขาวมีอายุมากแล้ว หากมันไม่กลายเป็นสัตว์เวทย์ภายในสองถึงสามปีมันจะตาย ทว่ามันไม่มีทางเลยที่ข้าจะเป็นนักเวทย์ชั้นแนวหน้าได้ด้วยเวลาเท่านั้น”

เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงตาของมันงดงามมาก เป็นสีทองซีดเหมือนกับอําพันที่ไร้ที่ติ ไม่น่าแปลกใจว่าทําไมมันถึงมีชื่อเรียกว่าอําพันขาว

วิเวียนยิ้มอย่างขมขึ้นเมื่อเธอพูดจบ

โรแลนด์เข้าใจสิ่งที่วิเวียนต้องการจะสื่อ

หลังจากที่สัตว์กลายมาเป็นสัตว์เวทย์ อายุขัยของมันก็จะถูกยึดขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ ในทฤษฎีเท่านั้น อายุขัยของพวกมันขึ้นอยู่กับชีวิตของเจ้านาย

หากเจ้านายตาย พวกมันเองก็จะตายตามไปด้วย

แน่นอนว่าพวกมันก็สามารถถูกฆ่าโดยศัตรูได้

ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้นที่ว่ามันจะมีอายุขัยไม่จํากัด เพราะถึงยังไงเหล่านักเวทย์ก็ล้วนแล้วแต่มีวันตายเช่นกัน

ยกเว้นก็แต่อัจฉริยะนักเวทย์มิตราที่ได้กลายเป็นเทพไป

หากโรแลนด์ทําสัญญากับอําพันขาว มันก็จะสามารถมีชีวิตต่อไปได้

โรแลนด์มองเข้าไปที่ใบหน้าของวิเวียน คําขอร้องอ้อนวอนแสดงให้เห็นอยู่บนใบหน้าของเธอ

“ก็ได้”โรแลนด์ตกลงด้วยน้ําเสียงเรียบเฉย

สําหรับเขาแล้วเขาสามารถทําพันธะสัญญากับสัตว์เวทย์ตัวไหนก็ได้ และความจริงที่ว่ามันได้ช่วยเหลือวิเวียนก็นับเป็นสิ่งที่ดี

“ถ้าอย่างงั้นได้โปรดรอข้าสักครู่

โรแลนด์หยิบหนังสืออัญเชิญสัตว์เลี้ยงเวทย์ออกมา และนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังเขา และเริ่มศึกษาแบบจําลองเวทย์ในหนังสือ

เวทย์อัญเชิญสัตว์เลี้ยงเวทย์นั้นเป็นเวทย์ระดับสอง และโดยปกติจะแนะนําให้เริ่มเรียนรู้หลังจากเลเวลห้าเป็นต้นไปหรือระดับแนวหน้า เพราะถึงอย่างไรการทําสัญญากับสัตว์อสูรนั้นอันตรายเป็นอย่างมากและหากไม่ระมัดระวังตัวให้ดีพลังเวทย์อาจจะตีกลับได้ ถ้าหากผลตีกลับไม่รุนแรงนักก็อาจจะแค่นอนพักไปในช่วงสั้นๆ ทว่า หากผลตึกลับรุนแรงก็อาจจะทําให้คนๆหนึ่งหัวระเบิดได้

ทว่ามันไม่ใช่ปัญหาของโรแลนด์ในฐานะผู้เล่นเขาไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้นความรู้ของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ความยากของเวทย์นี้ไม่น่าจะยากเท่าความสามารถทางภาษา ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกัน และที่สําคัญกว่านั้น โรแลนด์ได้ศึกษาเวทย์อยู่ตลอดเวลา เขานั้นค่อนข้างเข้าใจวิธีการทํางานของมัน

ไม่ว่าใครก็สามารถคืบหน้าได้หากพยายามมากพอ และแบบจําลองเวทย์ส่วนใหญ่นั้นสามารถตรวจสอบได้

หลังจากโรแลนด์นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องวิเวียนเกือบชั่วโมง เขาก็ยืนขึ้น

“มาเริ่มกันเถอะ”

วิเวียนวางสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอลงบนพรมขนสัตว์

สิ่งมีชีวิตตัวน้อยนั้นตกใจทันทีเมื่อต้องออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอและมองขึ้นไปรอบๆ

โรแลนด์คุกเข่าลงและนํามือขวาของเขาแตะไว้บนหน้าผากอยู่พักหนึ่งก่อนจะดึงวุ่นโปร่งแสงสีฟ้าออกมา

จากนั้นสิ่งที่อยู่ในมือของเขาก็กลายเป็นของขนาดเท่าลูกปิงปอง