หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 16

ฝูหรงแอบดึงแขนหลวนอวิ๋นชูเบาๆ จะให้นางรับปาก

ช่วงนี้พวกนางถูกกดขี่รังแกไม่น้อย วันนี้ถือโอกาสแสดงฝีมือให้ทุกคนได้ประจักษ์ในความสามารถอันยอดเยี่ยมแห่งยุคของนางข่มขวัญคนเหล่านี้เสียบ้าง

ความคิดไม่เลว แต่ฝูหรงไหนเลยจะรู้ว่าสะใภ้สี่ของนางเปลี่ยนดวงวิญญาณไปแล้ว แต่งบทกวีไม่ได้ ยังจะมีความสามารถยอดเยี่ยมแห่งยุคอะไรอีก

เห็นต่งเหอสองตาเปล่งประกาย มองหลวนอวิ๋นชูด้วยความเลื่อมใสศรัทธา นายหญิงใหญ่พลันนึกขึ้นได้ว่าเคยได้ยินพานหมิ่นเล่าว่าเห็นต่งเหอกับหลวนอวิ๋นชูอยู่ด้วยกัน จูงมือกันไม่พูดถึง หลวนอวิ๋นชูยังลูบไล้ใบหน้าของเขาอีกด้วย สีหน้านางจึงเคร่งขรึมลง

“ใช้ชีวิตอยู่แต่ในบ้าน เน้นหนักเรื่องความอ่อนโยนดีงามมีคุณธรรม อิสตรีดูแลครอบครัวด้วยความขยันขันแข็ง ประหยัดมัธยัสถ์ จึงจะเป็นรากฐานที่ถูกต้อง บทกวี โคลงกลอนอะไรนั่นล้วนเป็นเรื่องของบุรุษ พวกเราอิสตรีไม่นิยมสิ่งนี้” แล้วมองไปที่คุณชายน้อยทั้งสาม น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ “จะสายแล้ว พวกเจ้ารีบไปเถิด ระวังจะถูกอาจารย์ลงโทษ”

เห็นมารดาคัดค้านต่งเหอก็ไม่กล้าพูดมาก รีบรับคำ แล้วหันมากะพริบๆ ตาอย่างซุกซนให้หลวนอวิ๋นชู กล่าวลานายหญิงใหญ่และทุกคน เดินตามต่งซิ่นต่งอี้ออกไป

ยังคงเป็นท่านป้าที่ดี รู้ว่านางทำสิ่งไร้ประโยชน์เหล่านี้ไม่เป็น ในช่วงคับขันสำคัญช่วยแก้สถานการณ์ให้นาง เห็นคุณชายน้อยหลายคนถูกไล่ไปแล้ว หลวนอวิ๋นชูก็โล่งใจ เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้นายหญิงใหญ่ ขณะจะเอ่ยปากพูดในใจพลันฉุกคิดขึ้นมา…ไม่ถูก!

เหตุใดฟังคำพูดเหล่านี้แล้วรู้สึกขัดหู คล้ายข้างในรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ มองสบตาที่มีประกายเย็นยะเยียบของนายหญิงใหญ่ รอยยิ้มของหลวนอวิ๋นชูก็แข็งค้างอยู่ในส่วนลึกของดวงตา

“อวิ๋นชู ข้ารู้เจ้าชอบแต่งบทกวีท่องโคลงกลอน เป็นถึงบัณฑิตหญิง ฝ่าบาทก็ทรงอนุญาตให้สตรีเข้าร่วมการชุมนุมกวี แต่นั่นเป็นสิ่งที่สตรีที่ยังไม่ออกเรือนทำกัน” จิบน้ำชาคำหนึ่ง นายหญิงใหญ่กล่าวด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจและแฝงความหมายลึกซึ้ง “เจ้าดูเถอะ มีหญิงที่ออกเรือนแล้วไปทำเรื่องพวกนี้ที่ใดกัน ต่างก็ใช้ชีวิตสงบเสงี่ยมอยู่ในบ้านสามี เวลานี้เจ้าครองพรหมจรรย์ ตามธรรมเนียมปฏิบัติของบรรพบุรุษก็ไม่ควรออกนอกเรือน จะออกไปก็ต้องปิดบังใบหน้าไม่เผยโฉม กลัวเจ้าจะลำบากใจ ข้าจึงปล่อยตามใจเจ้า แต่ไม่ว่าเรื่องอะไรตัวเจ้าเองก็ต้องรู้การควรไม่ควรจึงจะดี”

ในเมื่อรู้แล้วว่าต่งกั๋วกงจะใช้หลวนอวิ๋นชูเป็นเหยื่อล่อ นางก็ต้องเคาะตีบ่อยๆ ทั้งนี้จะได้ไม่เป็น ‘ปลาตัวนี้ยังไม่ทันตก เหยื่อก็ถูกกินไปก่อนแล้ว’ ไม่เช่นนั้นนางจะไปถามเอาซุ้มประตูสรรเสริญจากใคร

หลวนอวิ๋นชูสีหน้าแข็งกระด้าง นางไม่รู้การควรไม่ควรอย่างไรหรือ ดวงตาข้างไหนของนายหญิงใหญ่ที่มองเห็นหรือ

ส่วนเรื่องทำตัวสงบเสงี่ยมตนเองเพียงใช้สมองคิด ไม่ได้พูดออกมา นายหญิงใหญ่จะรู้ได้อย่างไรว่านางคิดจะแต่งงานใหม่ ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยม

หรือว่านายหญิงใหญ่เป็นเทพเซียน รู้จักการทำนายทายทัก

หางตาเหลือบไปเห็นสี่จวี๋หน้าซีดขาว หลวนอวิ๋นชูฉุกคิดขึ้นมาได้ หรือว่าเรื่องบังเอิญเจอลู่เซวียนถูกนายหญิงใหญ่รู้เข้า

คิดมาถึงตรงนี้ หลวนอวิ๋นชูก็ตกใจจนเหงื่อเย็นออกท่วมตัว กำลังจะยอมรับผิดและขออภัย ก็เห็นสายตายินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นของทุกคน คิดอีกที พวกนางเพียงเจอกันโดยบังเอิญ นางไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ก็ไม่นับว่าทำเรื่องไม่สมควร ถ้าไปรับผิดเข้า ด้วยนิสัยคนเหล่านี้ไม่รู้ลับหลังจะแอบไปจินตนาการเรื่องสกปรกโสมมออกมามากน้อยเพียงใด

เรื่องเช่นนี้นางไม่อาจยอมรับเด็ดขาด หาไม่…ต่อไปไยมิใช่ไม่มีอิสระ!

“ท่านป้า สะใภ้อยู่เป็นม่าย รู้ดีว่าฐานะของตนแตกต่างจากผู้อื่น ทำอะไรก็รอบคอบระมัดระวัง ทุกวันตัวสั่นงันงก คล้ายเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ กลัวมากว่าจะทำผิด ทำให้ท่านต้องขายหน้า สะใภ้ไม่รู้จริงๆ ว่าทำอะไรผิดตรงที่ใด ขอท่านป้าโปรดให้คำสั่งสอนด้วยเจ้าค่ะ”

ทุกคนเผยสีหน้าแตกต่างกันไป ต่างหันมามองหลวนอวิ๋นชูโดยไม่ได้นัดหมาย

คนโบราณให้ความสำคัญกับความกตัญญู ปฏิบัติตามธรรมเนียมประเพณี แม่สามีอบรมสั่งสอนต่อหน้าธารกำนัล เจ้าก็ต้องฟัง ไม่ผิดก็ต้องรับผิด ขอให้แม่สามีลงโทษ เปลี่ยนคำพูดใหม่ก็คือต้องมีท่าทีที่ถูกต้องต่อการอบรมสั่งสอนของแม่สามี มีความผิดก็ต้องแก้ไข ไม่มีความผิดก็ต้องนำมาตักเตือนตนเองไม่ให้ทำผิด

สมองของบัณฑิตหญิงผู้นี้ใช่ถูกถ้อยคำในบทกวีโคลงกลอนยัดใส่ไว้จนล้น กลายเป็นแป้งเปียกไปแล้วหรือไม่ ถึงกับกล้าตั้งกระทู้ถามแม่สามีต่อหน้าธารกำนัล

เห็นหลวนอวิ๋นชูสีหน้าเต็มไปด้วยการไม่ได้รับความเป็นธรรม นึกถึงความใกล้ชิดเอาใจใส่ของนาง นายหญิงใหญ่ก็ใจอ่อนลงไปหลายส่วน แอบนึกเสียใจที่ตนใช้คำพูดหนักเกินไป ขณะคิดจะกลบเกลื่อนให้ลงเอยด้วยดี หลวนอวิ๋นชูกลับตั้งกระทู้ถามนางต่อหน้าผู้คน ประหนึ่งว่านางที่เป็นเจ้าบ้านฝ่ายหญิงผู้นี้พูดจาใส่ร้ายป้ายสีผู้อื่น

อยู่ต่อหน้าอี๋ไท่ไท่หลายคน ถ้านางไม่ระบุความผิดหนึ่งสองสามออกมา ต่อไปเจ้าบ้านฝ่ายหญิงเช่นนางยังจะมีอำนาจบารมีอีกหรือ

แม้จะรู้ว่าต่งเหอเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง ดึงดันจะบอกว่าเขากับหลวนอวิ๋นชูมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือต่อกันออกจะฝืนความเป็นจริงไปสักหน่อย แต่นายหญิงใหญ่ยังคงทำหน้าเคร่งขรึม พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างเยียบเย็น

“ได้ยินหมิ่นเอ๋อร์บอก เคยเห็นเจ้ากับคุณชายเจ็ดจับไม้จับมือกัน มีเรื่องเช่นนี้จริงหรือไม่”

หลวนอวิ๋นชูงงงัน พลันนึกไปถึงหลายวันก่อนตอนไปหาท่านน้าหลวน ระหว่างทางเดินผ่านสวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง บังเอิญเจอต่งเหอน้อยที่เดินพลัดหลงกับแม่นม เห็นเขาปากหวาน ทั้งน่ารักน่าเอ็นดูจึงบีบแก้มเล็กๆ นุ่มนิ่มของเขาไปทีหนึ่ง ตอนหลังได้ยินเขาบอกว่าปวดท้องจึงพาเขาไปห้องปลดทุกข์ และพบพานหมิ่นเข้าพอดี

หลวนอวิ๋นชูมองพานหมิ่นอย่างเฉยชา อยากจะถีบอีกฝ่ายสักสองที ยังเป็นคนอยู่หรือไม่ ต่งเหอเป็นเด็กน้อยอายุห้าขวบ ยังไม่สูงเลยด้วยซ้ำ นั่นก็เรียกว่าบุรุษหรือ!

เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะจูงสุนัขตัวผู้เดินเล่นในจวน จะถือว่าจับไม้จับมือ มีความสัมพันธ์คลุมเครือไม่ชัดแจ้งหรือไม่

เห็นหลวนอวิ๋นชูมองมา พานหมิ่นพลันยืดอก ถูไม้ถูมือ ท่าทางกระเหี้ยนกระหือรืออยากจะมีเรื่อง ก่อนหน้านี้เพิ่งจะเสียหน้า ต้องเรียกศักดิ์ศรีกลับคืนมา ต่งเหอแม้จะยังเด็ก แต่ก็เป็นคุณชายคนหนึ่ง!

นางไม่เชื่อว่าหลวนอวิ๋นชูจะกล้าพูดต่อหน้าทุกคนว่าเขาไม่ใช่บุรุษ

หลวนอวิ๋นชูอดท้อแท้ใจไม่ได้ พูดขึ้นมาแล้วนางก็จับจูงมือกับต่งเหอจริง ถ้าไม่เรียกจับไม้จับมือจะเรียกอะไร

ต่งเหอยังเล็กก็จริง แต่ไม่อาจบอกว่าเขาไม่ใช่บุรุษ

ชั่วเวลาเพียงครู่เดียวความคิดก็หมุนวนไปมาหลายรอบ รู้ทั้งรู้ว่าพานหมิ่นใส่ร้ายป้ายสีอย่างโจ่งแจ้ง หลวนอวิ๋นชูกลับคิดหาวิธีโต้แย้งไม่ออก ร้อนใจจนมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาทั่วร่าง

“อย่างไรเล่า สะใภ้สี่กล้าพูดว่าไม่มีเรื่องเช่นนี้?” รอจนทนไม่ไหว พานหมิ่นลงมือตัดกำลังคน จู่โจมด้วยหมัดที่หนัก ปิดกั้นข้ออ้างทั้งหมดที่หลวนอวิ๋นชูจะคิดออกมาได้ “หรือคิดจะบอกว่าคุณชายเจ็ดไม่ใช่บุรุษ”

พานหมิ่นยืดอกเชิดหน้าราวกับไก่ชน ท่าทางเหี้ยมหาญดุดัน ทำให้หลวนอวิ๋นชูนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นนางจับชีพจรให้ต่งเหอและเจอพานหมิ่นเข้าพอดี อีกฝ่ายก็ทำสีหน้าท่าทางเช่นนี้ ความคิดผุดวาบขึ้นมา นางพลันคิดหาวิธีได้แล้ว

“ท่านป้าไม่พูด สะใภ้ก็ลืมไปแล้วจริงๆ” หลวนอวิ๋นชูคลายสีหน้าที่โกรธโมโห แสดงท่าทีคล้ายคิดอะไรขึ้นมาได้ “ท่านป้าอย่าเพิ่งใจร้อน ขอให้สะใภ้ถามอะไรอี๋ไท่ห้าสักสองสามคำถามก่อน” พูดจบไม่รอให้นายหญิงใหญ่รับปากก็มองไปที่จงอี๋ไท่ “คุณชายเจ็ดอยู่ข้างกายท่านมาโดยตลอด ท่านได้สังเกตหรือไม่ เขากินเก่งมาก แต่กลับไม่อ้วน รูปร่างยังเตี้ยกว่าคุณชายหกเสียอีก”

จงอี๋ไท่หรืออี๋ไท่ห้าจงอิ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดคุณชายหกคุณชายเจ็ดฝาแฝดน้อยคู่นี้ นางก็มีความคิดไม่ต่างจากหลวนอวิ๋นชู ต่งเหอเพิ่งอายุห้าขวบ ยังเป็นเด็กน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม นายหญิงใหญ่กับพานหมิ่นตั้งกระทู้ถามอย่างฝืนความเป็นจริงเช่นนี้ ชัดเจนว่าไม่มีเรื่องก็หาเรื่อง สร้างความลำบากใจให้กับนาง คิดว่าคงเป็นเพราะต่งกั๋วกงอยู่ที่ห้องนางติดต่อกันถึงสามคืน นายหญิงใหญ่ริษยาแล้ว จึงได้อาศัยเรื่องนี้ระบายโทสะ

นางก็อยากจะเอ่ยปากโต้แย้งแทนต่งเหอสักหลายคำ แต่ก็เป็นเช่นหลวนอวิ๋นชู คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่อาจเอาจริงเอาจัง ยืนอยู่ตรงนั้นในใจได้ไปทักทายถามสารทุกข์สุกดิบบรรพบุรุษทั้งสิบแปดชั่วคนของนายหญิงใหญ่มาจนทั่วถึงแล้ว ขณะกำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่นั้น นึกไม่ถึงว่าหลวนอวิ๋นชูจะเอ่ยถามขึ้นมา งงงันอยู่พักหนึ่งสายตานางก็เบนไปที่นายหญิงใหญ่

หลวนอวิ๋นชูกลัวนายหญิงใหญ่จะไม่อนุญาตจึงชิงถามขึ้นก่อน จงอี๋ไท่จะอย่างไรก็เป็นบ่าว ไม่มีความเฉียบขาดเช่นนางที่กล้าข้ามหน้าข้ามตานายหญิงใหญ่

“ในเมื่ออวิ๋นชูถาม เจ้าก็พูดเถิด”

“สะใภ้สี่กล่าวได้ไม่ผิด หลายเดือนมานี้ในแต่ละมื้อคุณชายเจ็ดกินมากกว่าคุณชายหก แต่รูปร่างสูงสู้เขาไม่ได้ ท่านหมอบอกเด็กห่วงเล่น อาหารจึงย่อยเร็ว ทั้งร่างกายกำลังเจริญเติบโตย่อมกินเก่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

“เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว” หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะ “คุณชายเจ็ดใช่ปวดท้องอยู่บ่อยๆ หรือไม่”

“ใช่ๆ เป็นมาได้ระยะหนึ่งแล้ว” จงอี๋ไท่พยักหน้าติดๆ กัน “ตอนแรกก็ว่ากระทบถูกความเย็น กินยาไปหลายเทียบก็ยังเป็นอยู่เช่นนั้น ท่านหมอก็บอกเด็กร่างกายกำลังเติบโต จะมีปวดท้องบ้าง” จงอี๋ไท่ก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ค้อมตัวลงถาม “สะใภ้สี่ดูออกว่าคุณชายเจ็ดเป็นอะไรหรือไม่”

“คุณชายหกคุณชายเจ็ดเป็นฝาแฝด ต่างกำลังเติบโต ท่านเคยได้ยินคุณชายหกร้องปวดท้องหรือไม่”

“นี่…” จงอี๋ไท่ชะงักอึ้ง พลันตระหนักขึ้นมา “นี่ไยมิใช่บอกว่า คุณชายเจ็ดป่วยหรอกหรือ”

หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะ แต่กลับไม่ได้ตอบ หันไปกล่าวกับนายหญิงใหญ่แทน

“ท่านป้า วันนั้นสะใภ้เจอคุณชายเจ็ดที่เดินพลัดกับแม่นมจริงเจ้าค่ะ แต่หาใช่เช่นสะใภ้สามกล่าว ว่าจับมือจับไม้กัน แต่เป็นเพราะสะใภ้ได้ยินคุณชายเจ็ดบอกว่าปวดท้อง สะใภ้จึงจับชีพจรให้เขา”

“เหลวไหล! เจ้าหาใช่หมอ จะจับชีพจรเป็นได้อย่างไร!”

คิดไม่ถึงว่าหลวนอวิ๋นชูจะหาหนทางอื่น หันคมกระบี่ไปอีกทาง เล่นลิ้นเช่นนี้ พานหมิ่นใจร้อนพลุ่งพล่านขึ้นมาเป็นคนแรก

ทุกคนต่างก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่ประการแรกปากไม่ไวเท่าพานหมิ่น ประการที่สองเรื่องไม่เกี่ยวกับตน ย่อมมีท่าทียืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำมองฝั่งตรงข้ามไฟไหม้ ปรารถนาให้ไฟยิ่งลุกโหมเท่าไรยิ่งดี

จงอี๋ไท่ห่วงพะวงเรื่องของต่งเหอ หลวนอวิ๋นชูก็พูดถึงอาการของต่งเหอได้อยากถูกต้องไม่ผิดเพี้ยน จึงเชื่อนางตั้งแต่แรกแล้ว เห็นพานหมิ่นทำเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา

“สะใภ้สามอย่าเพิ่งร้อนใจ ฟังสะใภ้สี่พูดให้จบก่อน ค่อยถามก็ไม่สาย” จงอี๋ไท่กล่าวแล้วหันมาถามหลวนอวิ๋นชู “คุณชายเจ็ดเป็นอะไรหรือ หนักหนาหรือไม่”

วันนั้นได้ยินต่งเหอบ่นว่าปวดท้อง หลวนอวิ๋นชูจึงจับชีพจรให้เขาจริง ทั้งถามถึงเรื่องการกินการอยู่ตามปกติ วินิจฉัยขั้นแรกว่าเป็นพยาธิ ครั้นแล้วจึงตรวจดูอุจจาระของเขาเป็นพิเศษ แล้วก็พบว่ามีเศษปล้องของพยาธิ จึงแน่ใจว่าต่งเหอมีพยาธิตัวตืด เดิมคิดจะพาเขาไปหานายหญิงใหญ่ แต่บังเอิญเจอพานหมิ่นพอดี พอเจอกันก็พูดจากระทบกระเทียบเสียดสี และประจวบเหมาะกับที่แม่นมของต่งเหอกับสาวใช้ตามมาเจอ เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รู้ว่าเป็นเพราะต่งเหรินชอบหลวนอวิ๋นชู สะใภ้สองคนนี้แต่ไรมาก็มีข้อขัดแย้งพันพัวกันยุ่ง กลัวจะก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาท จึงพาต่งเหอหลบไปก่อน

ถูกยั่วยุจนเดือดดาลแน่นอก พอมาถึงที่ท่านน้าหลวน หลวนอวิ๋นชูก็ลืมเรื่องนี้ไปจนหมดสิ้นแล้ว

เมื่อเรื่องนี้ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดอีกครั้ง นึกถึงท่าทางแข็งแรงน่ารักของต่งเหอ หลวนอวิ๋นชูก็ใจอ่อนยวบ อยากจะรักษาให้เขาโดยเร็ว ไม่หน่วงเหนี่ยวเวลาจนเสียการ กลัวว่าสมัยโบราณยังไม่มีความรู้เรื่องพยาธิตัวตืด ชั่งน้ำหนักอยู่พักใหญ่แล้วเอ่ยขึ้น

“ในท้องของคุณชายสี่มีหนอน เอาออกก็หายแล้ว ไม่ร้ายแรงอะไร”

ในสมัยปัจจุบันพยาธิตัวตืดไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไร

“อะไรนะ! สะใภ้สี่บอกว่าคุณชายเจ็ดถูกหนอนพิษหรือ” จงอี๋ไท่สีหน้าตื่นตระหนก “เป็นใคร ใครกันจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้ คิดจะทำร้ายคุณชายเจ็ดได้”

พูดพลางจงอี๋ไท่ก็กวาดสายตาคมกริบไปรอบหนึ่ง บรรยากาศรอบด้านตึงเครียดขึ้นมาทันที แม้แต่นายหญิงใหญ่ก็ขยับนั่งตัวตรง มองจ้องหลวนอวิ๋นชูนิ่ง กลัวมากว่าดีไม่ดีจะต้องมาแบกรับความผิดเปล่าๆ

“หนอนพิษ?”

หลวนอวิ๋นชูถามขึ้นมาด้วยความฉงน จากนั้นก็ตื่นรู้ขึ้นมา จงอี๋ไท่เข้าใจผิดแล้ว กล่าวกันว่าทางดินแดนตะวันตกมีการใช้ไสยเวทหนอนพิษ สามารถเอาหนอนใส่เข้าไปในร่างกายของคนได้

“อี๋ไท่ห้าเข้าใจผิดแล้ว คุณชายเจ็ดไม่ได้ถูกคนทำร้าย แต่แค่กินของไม่สะอาดเข้าไป จึงเกิดหนอนขึ้นในท้อง”

“กินของไม่สะอาดเข้าไป” สายตาของจงอี๋ไท่ออกจะแข็งค้าง “เหตุใดจึงกลายเป็นหนอนไปได้เล่า”

“น้องสาวก็อย่าได้ยินเสียงลมก็คิดว่าฝนตก* สิ” ไม่ใช่หนอนพิษก็ดีแล้ว ได้ยินหลวนอวิ๋นชูบอกต่งเหอไม่ใช่ถูกคนทำร้าย อี๋ไท่สามซุนเฟิงอวิ๋นก็ใจกล้าขึ้นมา “ในเมื่อน้องสาวเป็นกังวล พรุ่งนี้ก็ให้หมอมาตรวจดูแล้วกัน มีคำกล่าวว่าไม่เป็นหมอมาสามชั่วคนไม่กินยาของเขา สะใภ้สี่มาจากตระกูลปัญญาชน บรรพบุรุษไม่มีความรู้ด้านการแพทย์”

ความหมายนอกเหนือจากคำพูดคือหลวนอวิ๋นชูไม่รู้วิชาแพทย์ อย่าเชื่อนางง่ายๆ พานหมิ่นก็พูดอย่างคล้อยตาม

“สุภาษิตกล่าวไว้ได้ดี ไม่ว่าเรื่องอะไรถ้าห่วงมากเกินไปจิตใจก็จะสับสนว้าวุ่น ท่านเป็นห่วงคุณชายเจ็ด ดังนั้นจิตใจจึงสับสนยุ่งเหยิง คิดดูว่าท่านหมอที่จวนของเราเชิญมาเหล่านั้น อย่าว่าแต่สามชั่วคนเลย มีบรรพบุรุษของท่านหมอคนใดบ้างไม่ได้ทำอาชีพหมอ สะใภ้สี่เป็นบัณฑิตหญิง อาจจะเคยอ่านตำราแพทย์มาหลายเล่ม แต่งบทกวียังพอได้ แต่ตรวจรักษาโรคก็…”

คำว่า ‘ก็’ คำสุดท้ายลากเสียงจนยาว เจตนาในการดูถูกเอ่อท้นออกมาในน้ำเสียง

เห็นนายหญิงใหญ่ก็ผงกศีรษะอย่างเห็นด้วย ทุกคนต่างเออออตามคนละคำสองคำ โลหิตที่ร้อนระอุอยู่เต็มอกของหลวนอวิ๋นชูเย็นเยียบลงทันที ใช่แล้ว จวนกั๋วกงมีเงินมีอำนาจ หมอประเภทใดบ้างที่เชิญมาไม่ได้ อีกทั้งสำหรับนายหญิงใหญ่ ความรับผิดชอบในฐานะมารดาย่อมสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของต่งเหอ ไม่ว่าอย่างไรความเป็นความตายของต่งเหอก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายหญิงใหญ่

“สะใภ้สามกล่าวได้ถูกต้อง” หลวนอวิ๋นชูยิ้มน้อยๆ “อี๋ไท่ห้าท่านไม่ต้องเป็นห่วง ตอนเด็กข้าเพียงอ่านหนังสือการแพทย์ไม่กี่เล่ม จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าในหนังสือบอกไว้เช่นนี้ ท่านไม่สู้เชิญหมอมาตรวจให้ละเอียด อาการป่วยของคุณชายเจ็ดไม่อาจรักษาล่าช้า ถ้าหนอนโตกว่านี้ อีกหน่อยจะผูกเป็นปมอยู่ในท้อง คุณชายเจ็ดก็จะทุกข์ทรมานแล้ว”

เห็นหลวนอวิ๋นชูคล้อยตามคำพูดของนาง พานหมิ่นประหลาดใจและไม่ได้พูดอะไรอีก

“หนอนผูกเป็นปม?” ต่งฮว่าที่ไร้เดียงสาแหงนหน้าครุ่นคิด หน้าตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “นั่นจะเป็นแบบใด ข้านึกภาพไม่ออกเลย”

“ผูกปมก็คือหนอนขดตัวเป็นก้อน หรือหลายตัวพันขดอยู่ด้วยกัน เกาะกันเป็นกลุ่มก้อน” หลวนอวิ๋นชูสีหน้าสงบอ่อนโยน ยกมือขึ้นกำเป็นหมัดเปรียบให้ดู “อืม ขนาดราวกำปั้น อุดอยู่ในลำไส้ เจ็บปวดยากจะทนไหว ถ้าหนอนเหยียดตัวออก ก้อนปมก็จะหายไป ความเจ็บปวดก็จะเบาลง จากนั้นก็จะปรากฏขึ้นอีก…พอเป็นเช่นนี้ ในท้องก็จะปรากฏก้อนปมขึ้นมาเป็นระยะ”

“แล้ว…น้องสาวเคยสังเกตหรือไม่” ซุนอี๋ไท่พลันนึกขึ้นมาได้ ถามอย่างเอาใจใส่ “ตอนคุณชายเจ็ดปวดท้อง มีก้อนปมหรือไม่”

* ได้ยินเสียงลมก็คิดว่าฝนตก เป็นสำนวน หมายถึงเพียงได้ยินข่าวเล็กน้อยก็ตีโพยตีพายไปใหญ่โต