ระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ - ตอนที่ 3 วาเรี้ยน (2)

ตอนที่ 3 วาเรี้ยน (2)

“ครั้งต่อไปฉันจะสาปแก สาปแช่งแม่ของฉัน ฉันจะฆ่าแก” วาเรี้ยนมองไปที่คู่ต่อสู้ที่เปื้อนเลือดและลงมาจากเวที

เขาเดินไม่เหมือนคนปกติเพราะขาเกือบหัก แต่เขาเดินกะเผลกด้วยหลังตรง ทิ้งไว้แต่รอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนเวที

ผู้ชมมองมาที่เขาด้วยความกลัวและความสงสารผสมกัน กลัวความสามารถของเขาที่เอาชนะผู้ถูกปลุกพลัง และรู้สึกสงสารที่เขาจะไม่มีวันได้เป็นผู้ถูกปลุกพลัง

ทุกคนพลังจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเมื่ออายุ 16 ปีในเส้นทางแห่งสวรรค์หรือเส้นทางสั้นๆ เส้นทางแห่งสวรรค์แบ่งออกเป็นสามกลุ่ม – ผู้ใช้หลายทักษะ, นักแปรธาตุ และ ผู้ใช้มิติ

คู่ต่อสู้ของ วาเรี้ยนในวันนี้คือผู้ปลุกพลังในเส้นทางแห่งร่างกาย

เส้นทางแห่งร่างกาย เป็นส่วนหนึ่งของผู้ใช้หลายทักษะ มันเป็นเส้นทางที่วาเรี้ยนต้องการปลูกในช่วงวัยเด็กของเขา

แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆ วันนี้เขาอายุครบ 18 ปี

“ถ้าหากว่ามีคนที่มีความสามารถอย่างเขาต่อสู้ในแนวหน้า บางทีเราอาจเอาชนะอะบิซอลและเอาชีวิตรอดได้” หญิงสาวถอนหายใจ

“ใช่ บางทีเขาอาจจะไปถึงระดับจักรพรรดิด้วยซ้ํา” เพื่อนของเธอส่ายหัวด้วยความสงสาร

“อุ้ย จักรพรรดิ? เธอพูดเกินจริงเกินไปแล้ว สหพันธ์มนุษย์มีดาวเคราะห์ 8 ดวงและประชากรกว่า 5 หมื่นล้านคน แต่มีจักรพรรดิกี่คน? แปด มีเพียงแปดคนเท่านั้น” ชายหนุ่มจากที่นั่งถัดไปชี้นิ้วและจ้องมองพวกเขา

“พวกเขาคือผู้ปกป้องมนุษยชาติ อย่าดูถูกพวกเขาด้วยการเปรียบเทียบกับขยะที่ยังไม่ตื่น” เขาประณาม

“แล้วคุณสามารถเอาชนะวาเรี้ยนได้ไหมละถ้าเขาเป็นผู้ถูกปลุกพลังหน่ะ” เพื่อนของหญิงสาวแย้งด้วยใบหน้าแดงก่ํา การเปรียบเทียบวาเรี้ยนกับจักรพรรดินั้นเกินความจริงจริงๆ

“อย่าเชื่อคําพูดของฉัน ถ้าเขาต้องการปลุกจริงๆ เขาสามารถไปที่ดันเจี้ยนได้เสมอ ฉันแน่ใจว่ามีคนที่จะให้เขายืมเงิน แต่เขาไม่เคยไปเลย ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียว!” ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นั่ง ดึงดูดความสนใจ

“ถ้าเขาไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์เวทมนตร์ที่คุกใต้ดินในดันเจี้ยนได้ เขาจะฝันอยากเป็นเหมือนจักรพรรดิที่ต่อสู้กับราชาของอะบิซอลได้ยังไง” เขาเยาะเย้ยและจากไป

“ฉันคิดว่าเราสิ้นหวังเกินไปสําหรับฮีโร่ที่สามารถยุติสงครามได้” สาวๆถอนหายใจและจากไปพร้อมกับความคิดที่ตีกันเละเทะในหัว

พวกเขาคิดว่าการที่คิดว่าวาเรี้ยนจะเป็นจักรพรรดิจะเป็นการดูถูกพวกเขา

แม้แต่ตัววาเรี้ยนเองก็ไม่รู้ว่าวันนี้ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป

เขาเข้าไปในห้องล็อกเกอร์และทรุดตัวลงบนเก้าอี้ หุ่นยนต์ทําความสะอาดได้ขจัดคราบเลือดและหุ่นยนต์พยาบาลในห้องทรงกลมลอยอยู่บนอากาศคอยดูแลบาดแผลของเขาขณะทําความสะอาดและฉีดยารักษาอาการบาดเจ็บของเขาจะหายภายในไม่กี่ชั่วโมง

เขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่เขาไม่แสดงออกอะไรทั้งนั้นนอกจากกัดฟันเอาไว้ การที่ถูกผู้ปลุกพลังในกระดูกนั้นไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีสักเท่าไร แต่วาเรี้ยนั้นเคยได้รับประสบการณ์ที่แย่กว่าและมากกว่านี้มามากกว่าที่เขาจะนับได้

สายตาของวาเรี้ยนหันไปที่สร้อยข้อมือมังกรที่ข้อมือขวา มันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัวแม่ของเขา มันทําให้เขานึกถึงเธอทุกวัน แต่ก็ทําให้นึกถึงคืนวันนั้นเช่นกัน

คืนที่เขาปรารถนาว่ามันคือเรื่องโกหก

ในคืนนั้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว เขาและแม่ของเขาอแมนด้ากําลังฉลองวันเกิดครบรอบ 17 ปีในห้องของเขา

“วาเรี้ยนลูกอยากเป็นผู้ถูกปลุกพลังมาตลอดไม่ใช่เหรอ เพื่อชนะสงครามและนําความสงบสุขกลับมา? เช่นเดียวกับพ่อของลูก” เธอยิ้มให้เขา ลูกเป็นความภาคภูมิใจเมื่อกล่าวถึงสามีผู้ล่วงลับซึ่งเสียชีวิตจากการต่อสู้กับอะบิซอล

“ใช่ แน่นอน! ผมฝึกมาตั้งแต่อายุ 11 ขวบ แต่ยังพลังยังไม่ตื่นสักที เหลือทางเดียวเท่านั้นคือ คุกใต้ดิน แต่คุณไม่เคยปล่อยผมไปเลย ผมอายุ 17 แล้วแม่ ผม” คงจะไม่มีวันเป็นเหมือนพ่อ” เสียงของวาเรี้ยนค่อยๆลดน้ํ เสียงลง และในตอนท้าย มันก็เป็นเพียงเสียงกระซิบ

อแมนด้า ยิ้มแหยๆ และเหตุผลที่เธอบอกเขาตั้งแต่แรกว่าทําไมเขาถึงเข้าไปในดันเจี้ยนไม่ได้

“เราไม่สามารถจ้างนักผจญภัยได้เพราะสถานะทางการเงินของบ้านเราค่อนข้างแย่ แม่เป็นเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้ปล่อยให้ลูกเสี่ยงเข้าไปโดยไม่มีการรับรองความปลอดภัย ถ้าแม่เสียลูกไปอีกคนละ” อแมนด้า หยุดพูดไปครู่หนึ่งก่อนจะรักษาอารมณ์ของเธอไว้ “ถ้าผมเป็นนักสู้ฝีมือดี ผมจะช่วยแม่ได้ได้” เธอถอนหายใจและโยนความผิดให้กับตัวเอง

อแมนด้า เองก็เป็นผู้ปลุกเส้นทางสายฟ้าระดับ 1 ในกลุ่มนักแปรธาตุ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ใช่นักสู้ที่มีทักษะ

“แม่ครับ ผมรู้ว่าแม่ทํางานหนักเพื่อให้บ้านเรายังอยู่รอดต่อไปได้” วาเรี้ยนไม่ชอบโทษคนอื่น โดยเฉพาะแม่ของเขา ที่เลี้ยงเขาขึ้นมาหลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิต

เขารู้ถึงความกังวลและความทุกข์ยากของเธอ เขาไม่กล้าจินตนาการว่าเธอจะทําอย่างไรถ้าเขาหายตัวไปสักวันหนึ่ง นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่เคยแอบเข้าไปในดันเจี้ยนแม้ว่าเขาจะทําได้ก็ตาม แต่เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดและหมดหนทางกลับสิ่งที่เป็นอยู่

อแมนด้า มองไปที่ใบหน้าที่ของวาเรี้ยนซึ่งซ่อนบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่ของเขาและหัวเราะคิกคัก “ฉันจะไม่ปิดบังอีกต่อไป ในฐานะของขวัญวันเกิดปีที่ 17 ของลูก แม่เก็บเงินได้มากพอที่จะจ้างนักผจญภัย ลูกสามารถไปที่คุกใต้ดินได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ พลังของลูกจะตื่นขึ้น แม่เชื่อในตัวลูก” เธอลูบแก้มเขาและจูบเขาที่หน้าผากของเขา

“จริงเหรอ ว้าว ในที่สุดพลังของผมก็จะตื่นขึ้นแล้ว! ผมจะทําให้แม่ภูมิใจ และกระทั่งทําตามปณิธานของพ่อ”

บูม!

ผนังห้องของเขากระเด็นออกไปไป และไฟก็ดับลง วาเรี้ยนพยายามปกป้องแม่ของเขาอย่างสุดชีวิตโดยไม่รู้สึกกลัว

ภายในฝันที่คลัง ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งจ้องมองมาที่พวกเขา

วาเรี้ยนกลั้นหายใจขณะเตรียมตัวสําหรับการต่อสู้ เขารู้ว่าเขาไม่เคยเผชิญหน้ากับอะไรแบบนี้มาก่อน วาเรี้ยนกวาดสายตาของเขาเพื่อระบุตัวผู้บุกรุก

ในไม่ช้าเงาของสิ่งนั้นก็ชัดเจนภายใต้แสงจันทร์ มันเป็นหมาป่าเพลิง กว้าง 2 เมตร สูง 5 เมตร ขนของมันปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีน้ําเงิน มันเป็นสัตว์เวทมนตร์!

สัตว์เวทมนตร์เป็นสัตว์ในมิติดันเจี้ยนแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นสัตว์เวทมนตร์นอกคุกใต้ดิน แต่วาเรี้ยน โชคไม่ดีและเจอกับมันเข้าซึ่งโอกาสเจอมันยากกว่าการถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 อีก

หมาป่าเพลิงเหลือบมองพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง เขายังไม่ถูกปลุกพลัง แต่แม่ของเขาเป็นผู้ปลุกพลังสายฟ้าระดับ 1

แต่ละระดับมีออร่ามากกว่าระดับก่อนหน้าและผู้ถูกปลุกพลังมักจะมีออร่ามากกว่าที่คนที่ยังไม่ได้ปลุกพลังออร่าเป็นเชื้อเพลิงเพื่อความก้าวหน้าในเส้นทางแห่งสวรรค์

วินาทีต่อมา มันพุ่งเข้าใส่เขา เป้าหมายที่อ่อนแอกว่า

เขาสามารถหลบการโจมตีได้อย่างเต็มที่ แต่ข้างหลังเขาคือแม่ของเขา แม้จะเป็นผู้ปลุกพลัง แต่เธอก็ไม่ใช่นักสู้

“แม่ ออกไป” วาเรี้ยนตะโกนและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อพยายามซื้อเวลา แต่…

“วาเรี้ยนไป!” เขาถูกผลักและล้มลงกับพื้น

วาเรี้ยนทําหน้าบูดบึงเมื่อเศษหินแหลมคมบนกองไฟแทงเข้าใส่เขา เพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของเนื้อที่ไหม้เกรียม เขาเงยหน้าขึ้นมอง

หัวใจของเขาหยุดลงครู่หนึ่งขณะที่เขาสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าทุกองค์ที่เขารู้จัก

“คําราม” หมาป่าเพลิงคํารามใส่เธอ พลังของมันยิ่งใหญ่เกินคาด มันเป็นสัตว์เวทมนตร์ระดับ 2 ซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สําหรับแม่ของเขาที่จะสู้กับมัน เธอสามารถหลบมันได้อย่างชั่วเฉียด

“ได้โปรดไป!” เธอตะโกนขณะที่ร่ายมนตร์สายฟ้าเพื่อยิงหมาป่าเพลิง

หมาป่าเพลิงหลบลูกสายฟ้าและใช้กรงเล็บข่วนที่ท้องของเธออย่างง่ายดาย

ท้องของอแมนด้ามีเลือดออก และเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สีหน้าของเธอซีดขาว ร่างกายของเธอยังคงสั่นเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตนี้ แต่เธอกัดฟันและพยายามที่จะสู้ต่อ

“ไม่!” วาเรี้ยนพยายามจะลุกขึ้นจากพื้น แต่ด้วยความกลัวของเขา เขาไม่สามารถขยับตัวได้

ร่างกายของเขาแข็งทื่อเป็นหิน

มันคืออะไร? เกิดอะไรขึ้น?

อแมนด้าปิดช่องท้องที่บาดเจ็บของเธอและสร้างลูกบอลสายฟ้าขึ้นมาอีกลูก คราวนี้มันพุ่งชนหมาป่าที่กระหายที่หลังคอของมัน และกลิ่นไหม้ก็กระจายไปทั่วห้อง

หมาป่าเพลิงคํารามด้วยความโกรธมันพุ่งเข้าใส่เธอเพื่อกัดคอของเธอ อแมนด้าหลบการโจมตีที่ถึงตายได้ แต่ก็โดนกัดจนเนื้อส่วนไหล่ขาดออกไป

หัวใจของวาเรี้ยนเต้นรัว จิตใจของเขาสับสนและไม่รู้ว่าจะต้องทําอย่างไง

วาเรี้ยนพยายามขยับตัว เขาอธิษฐาน เขาสาปแช่ง

ขยับสิขาฉัน ขอร้องขยับเถอะต่อให้ต่อจากนี้ขาฉันจะเป็นอัมพาตก็ตาม ขยับเถอะได้โปรด

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาไม่ยอมขยับเขยื้อนในช่วงเวลานี้

เขาต้องการที่จะช่วยแม่ต่อให้เขาต้องตาย ดวงตาของเขาไร้ซึ่งความกลัว แต่น่าแปลกที่ร่างกายของเขานั้นแข็งทื่อไม่ยอมขยับ

แม่ของเขาไม่สามารถต่อสู้ต่อได้อีกแล้วและล้มลงได้

“แม่! แม่” วาเรี้ยนมองไปที่ตาของแม่

ดวงตาของอแมนด้าไม่มีความกลัว แต่มีน้ําตาที่คลออยู่ที่ตา เธอมองเขาด้วยความหวัง ด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลายที่เธอมอบให้เขา เธอพึมพําอะไรบางอย่าง

เขาได้ยินเธอไม่ชัด แต่เขารู้ว่าเขาพลาดคําพูดสุดท้ายของเธอ

“เจ้าสัตว์ร้าย!” วาเรี้ยนตะโกนออกมาดวงตาของเขาแดงก่ําและหายใจไม่ออก

“กินฉัน!” เขาตะโกน

“ฉันมีออร่ามากกว่าแม่นะ” เขาอ้อนวอน

แต่ล้มเหลว

แก้มของเขาเปียกและการมองเห็นของเขาพร่ามัวเมื่อหมาป่าอ้าปากและ. . .

“ตึก”

การแจ้งเตือนของบอทมีเดียทําให้เขากลับสู่ความเป็นจริง การรักษาเสร็จสมบูรณ์ เขาสามารถเดินได้โดยไม่ต้องเปิดแผลและขาของเขาจะหายสนิทภายในไม่กี่ชั่วโมง

วาเรี้ยนจมอยู่กับความคิดถึงอดีตของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่สังเกตเห็นสร้อยข้อมือมังกรของเขาเป็นสีเทาพร้อมตัวอักษรเล็กๆ

[การเริ่มต้นระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ 99.00% 99.01%]