นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 219

ตอนที่ 219 ความบังเอิญและความจําเป็น

ก่อนกลับไปฮอกวอตส์จากฮอกส์ด เฟร็ดและคนอื่นๆไม่เต็มใจที่จะกลับไปอย่างเชื่อฟัง และเสนอว่าจะไปกับแฮกริดเพื่อไปเยี่ยมปุกปุยสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของเขาแต่น่าเสียดายที่พวกเขาถูกแฮกริดปฏิเสธเพื่อป้องกันคนสองสามคนไม่ให้วิ่งไปรอบ ๆ ผู้พิทักษ์พื้นที่ล่าสัตว์จึงพาพวกอัลเบิร์ตกลับไปที่ฮอกวอตส์เป็นการส่วนตัว

“อย่าให้ฉันเห็นพวกเธอแอบไปฮอกมีดส์อีกมิฉะนั้นฉันจะบอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลเกี่ยวกับเรื่องนี้”แฮกริดออกจากประโยคนี้แล้วหันหลังจากไป

“นายว่าครั้งต่อไปที่เราไปที่ฮอกส์มีดเราควรใช้คาถาล่องหนไหม”ลีจอร์แดนพึมพําขณะมองดูการจากไปของแฮกริด

อย่างไรก็ตาม ลี จอร์แดน ค่อนข้างขาดความมั่นใจเขายังคงไม่สามารถเชี่ยวชาญคาถาที่ซับซ้อนกว่านี้ได้หากเขาต้องการล่องหนเขายังต้องขอความช่วยเหลือจากอัลเบิร์ต

“ดูเหมือนว่าฉันต้องทํางานหนัก มิฉะนั้นฉันจะถูกอัลเบิร์ตโยนทิ้งไป”เขาคิดอย่างนั้น

“นั่นเป็นความคิดที่ดี”จอร์จพูดอย่างเสียใจเป็นทริปที่หายากในฮอกส์ม็ดแต่เขาต้องกลับมาอย่างไม่สนุก

“นายจะเอาสิ่งนี้ไปไว้ที่ไหน”เฟร็ดถามสิ่งที่เขาพูดคือเกลืออยู่ในมือ

“ห้องต้องประสงค์

“ฉันก็ว่าอย่างนั้น”

“ฉันแนะนําให้นายไปที่ห้องครัวตอนนี้ และดูว่ามีสิ่งใดที่นายสามารถย่างได้เราจะย่างบางอย่างในเตาผิงในห้องนั่งเล่นส่วนกลางในภายหลัง”อัลเบิร์ตหยิบถังบัตเตอร์เบียร์ออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เฟร็ดและไม่ลืมที่จะเตือนเขาว่า:”อย่าลืมแก้คาถาก่อนเปิดถัง”

“ฉันไม่รู้วิธียกเลิกคาถา” เฟร็ดหยิบบัตเตอร์เบียร์แล้วส่ายหัวเขาใช้ไม่ได้จริงๆ แม้แต่วิธีแก้คาถาที่ง่ายที่สุดก็ยังยากเกินไปสําหรับนักเรียนที่เพิ่งเข้าสู่ชั้นปีที่สอง

“งั้นก็รอฉันกลับไปก่อน”อัลเบิร์ตหยิบแผนที่ตัวกวนที่เฟร็ดมอบให้และเมื่อเขาผ่านห้องโถง เขาเดินแยกตัวออกจากคนอื่นๆ

“แล้วถ้าไม่มีอะไรกินในครัวล่ะ” ลี จอร์แดนถามขึ้นทันใด

“งั้นก็ไปหาปลาที่ริมทะเลสาบดําสิ” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล

“อะไรนะ คราวนี้จะไปตกปลากันหรอ”เฟร็ดมองอัลเบิร์ตอย่างไม่เชื่อสายตา พวกเขาเพิ่งกลับมาจากฮอกส์ม็ดใบหน้าของพวกเขาแดงกําด้วยลมอันหนาวเย็น

“ไม่ การตกปลาเป็นแค่งานอดิเรกฉันไม่มีนิสัยชอบตกปลาในฤดูหนาวดังนั้นฉันสามารถลองใช้คาถาเรียกของเรียกปลาขึ้นมาได้” อัลเบิร์ตสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆ ของเฟร็ดและขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็บ่นว่า “อ้อเกือบลืมเลยคนอังกฤษไม่ค่อยกินปลาน้ําจืด”

“นายก็เป็นคนอังกฤษไม่ใช่หรือ”ทั้งสามคนอดไม่ได้ที่จะบ่น“หรือว่านายจะพูดว่านายกินปลาน้ําจืดจริงๆ?”

“แล้วเจอกัน อย่าลืมเอาอาหารมาเพิ่มนะ”อัลเบิร์ตยิ้มและเดินออกไป

ฝรั่งที่ใช้ตะเกียบไม่เป็นไม่ค่อยจะกินปลาน้ําจืดที่มีก้างเยอะอันที่จริงพวกเขาไม่รู้วิธีกิน เพราะมีดและส้อม ใช้ไม่ดีนักเมื่อจัดการกับก้างปลา

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อัลเบิร์ตส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้นั่นคือมีคนน้อยลงและมีทรัพยากรมากขึ้นถ้ามีคนมากขึ้นและมีทรัพยากรน้อยลงคุณจะไม่ได้กินปลาน้ําจืดด้วยซ้ํา

“ในเวลานี้ นักเรียนส่วนใหญ่คงไปฮอกส์มดแล้ว”

เมื่อเขามาถึงชั้นแปดอัลเบิร์ตยังคงเฝ้าสังเกตสถานการณ์บนชั้นแปดอย่างระมัดระวังผ่านแผนที่ตัวกวนและเขาเห็นชื่อที่คุ้นเคย

ศาสตราจารย์โรเวนเนอร์ สมิธ?

อัลเบิร์ตชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพึมพํา: “บังเอิญหรือ… เขากําลังจะไปที่ห้องต้องประสงค์”

หลังจากมาถึงห้องต้องประสงค์อัลเบิร์ตพบว่าเขาเข้าไปไม่ได้และประตก็ไม่เปิด?

“มีคนอยู่ในนั้น”อัลเบิร์ตมองไปที่ทางเข้าห้องต้องประสงค์และเดินไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของกริฟฟินด

“ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์หรือว่าศาสตราจารย์สมิธ?”

“ปีที่แล้ว ศาสตราจารย์บรอดก็ดูเหมือนจะรู้ว่ามีห้องต้องประสงค์… ความเป็นไปได้ของสมิธน่าจะสูงขึ้นแล้ว… ศาสตราจารย์สมิธไปทําอะไรในห้องต้องประสงค์ มีความลับอะไรซ่อนอยู่ในนั้น?”

ความลับของห้องต้องประสงค์คืออะไร?

“คลังความรู้ของเรเวนคลอ?” อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาอาจเดาคําตอบได้

ท้ายที่สุด ศาสตราจารย์สมิธและศาสตราจารย์บบรอดต่างก็มาจากเรเวนคลอ หากพวกเขาพบว่ามีที่ห้ององประสงค์และค้นหาความลับในนั้นก็ไม่ยากที่จะเข้าไปในห้องสมบัติของเรเวนคลอ

“รหัสผ่าน อยากเข้าไปไหม” สุภาพสตรีอ้วนนั้นหมดความอดทนและจ้องที่อัลเบิร์ตอย่างโกรธเคือง

“อ้อ ขอโทษครับ รหัสผ่านคือบัตเตอร์เค้ก”อัลเบิร์ตสังเกตว่าสุภาพสตรีอ้วนมีสีหน้าไม่ค่อยดี จึงพูดอย่างเจ้าเล่ห์หลังจากที่ทางเข้าห้องนั่งเล่นเปิดออกเขาก็เข้าไปทันที ห้องที่เหลือเต็มไปด้วยนักเรียนชั้นปีที่ 1 และ 2 ที่ไม่สามารถไปฮอกมีดส์ได้พวกเขาทําการบ้านพูดคุยและเล่นเกม

อัลเบิร์ตใส่ถังเกลือกลับเข้าไปในหอพักเมื่อเขากลับมาที่ห้องส่วนกลางเขาพบว่าหลายคนกลับมาแล้วพวกเขายังนําไส้กรอกพายเนื้อมันฝรั่งทอดและเนื้อหันขวดเล็กๆ จากครัวมาด้วยสําหรับเขา เขาใช้เงินหนึ่งเกลเลี่ยนเพื่อซื้อบัตเตอร์เบียร์ถังเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะข้างเตาผิง

“ดูสิ เรามีอะไรดีๆ จากครัว” เฟร็ดยกเนื้อวัวเสียบไม้อย่างมีความสุขแล้ววางบนเตาผิงเพื่อทําบาร์บีคิว

“เสียบอาหารอื่นๆ ทั้งหมด” อัลเบิร์ตชักไม้กายสิทธิ์ของเขาและโบกมือไปที่ไม่เสียบไม้ไผ่เพื่อเพิ่มจํานวนเป็นสองเท่า

จอร์จและคนอื่นๆ รีบช่วยเสียบอาหารใส่ไม้

อัลเบิร์ตโบกไม้กายสิทธิ์ของเขาอีกครั้ง เพื่อคืนถึงบัตเตอร์เบียร์ให้กลับเป็นรูปร่างเดิม แล้วแปลงร่างเป็นแก้วสําหรับสี่คนแชนน่าและแองเจลิน่าที่ถูกดึงดูดความสนใจมาที่นี่ ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“นายไปเอาเบียร์ถังใหญ่นี้มาจากไหน”

“เราได้รับความช่วยเหลือเล็กน้อยจากพวกโจร” เฟร็ดกระพริบตาที่แองเจลิน่าและพูดอย่างซุกซน

“บาร์บีคิวกับเบียร์ รับรองว่าอร่อย!” แชนน่าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยอารมณ์เมื่อเธอหยิบบัตเตอร์เบียร์ที่อัลเบิร์ตมอบให้

“ขอบคุณ.” แองเจลิน่ายังหยิบบัตเตอร์เบียร์ที่เฟร็ดมอบให้และจิบ

“รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย ฉันยังชอบรสชาติของโค้กและโซดามากกว่า” แชนน่าที่จิบบัตเตอร์เบียร์และพึมพํา

“ตอนแรกฉันก็ไม่คุ้นเคย” อัลเบิร์ตแบ่งบัตเตอร์เบียร์ระหว่างเฟร็ดและชนกับพวกเขา

เนื้อย่างและไส้กรอกในเตาผิงเริ่มส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ นักเรียนชั้นปีต้นๆหลายคนดูฉากนี้อย่างตะลึงงันและอดกลืนน้ําลายไม่ได้

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้รับเชิญ

“รู้สึกดีที่ได้กินบาร์บีคิวในฤดูหนาว” อัลเบิร์ตหยิบเนื้อย่างขึ้นมาและกันเครื่องปรุงของเอลฟ์ประจําบ้านนั้นเบากว่าสําหรับเขา“จะดีกว่าถ้านายเอาผักมาได้”

“นายนี่มีคําขอมากมาย” จอร์จพึมพํา

“จะดีกว่าถ้าบัตเตอร์เบียร์สามารถอุ่นได้” เฟร็ดมองไปที่อัลเบิร์ตและพูดขึ้น

“ฉันไม่ใช่ผู้มีอํานาจทุกอย่าง” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

“ฉันแค่ถามเฉยๆ” เฟร็ดพูดด้วยรอยยิ้ม “บางทีนายอาจจะทําได้จริงๆ ?”

ไม่มีใครรู้ว่าอัลเบิร์ตใช้เวทมนตร์ได้กี่ประเภท ในความเห็นของพวกเขา ผู้ชายคนนี้ทําได้หลายสิ่งหลายอย่าง