ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 165

ตอนที่ 165

หลี่เหนียนฟ่านซื้อปลาคาร์ปตัวใหญ่สองตัวจากเจ้าของร้านขายปลาจากนั้นก็เดินไปรอบ ๆ ลั่วเซียนเฉิง พร้อมกับต้าจโดยสุ่มซื้อของใช้ประจําวันจากนั้นก็ออกจากเมืองและเริ่มเดินทางกลับบ้าน

ระหว่างทางหลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแสดงความกังวล”เสี่ยวต้าจี เจ้าคิดไหมว่า เมื่อเร็วๆนี้จะมีฟ้าผ่าและฟ้าร้องมากกว่าแต่ก่อน?”

ต้าจีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า: “ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างและข้ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย”

ความกังวลบนใบหน้าของหลี่เหนียนฟายิ่งมากขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่เขาอยู่ในหุบเขาเมฆครามท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปย่างกระทันหัน มีฟ้าร้องและสายฟ้าผ่าคํารามอย่างน่าหวาดหวั่น

ตอนที่มีฟ้าร้องและฟ้าผ่า เสี่ยวต้าจียังเป็นคนไปรับเขา

ดูเหมือนว่าโลกแห่งการฝึกตนจะมีฟ้าร้องและฟ้าผ่ามากมาย

หลี่เหนียนฟานถามว่า “เจ้าคิดว่าลานบ้านของเราจะโดนฟ้าผ่าไหม?”

ต้าจีมองไปที่ หลี่เหนียนฟานจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้า”ข้าคิดว่า … เป็นไปไม่ได้?”

“อย่าประมาท สําหรับคนธรรมดาอย่างเรา เราต้องระมัดระวังให้มาก”

หลี่เหนียนฟานส่ายหัว “เราอาศัยอยู่บนภูเขาและมีต้นไม้อยู่ข้างๆ ความเป็นไปได้ที่จะถูกผ่าใส่ยังคงสูงมาก ข้าต้องกลับรีบกลับไปหาทางแก้”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเริ่มคิดถึงวิธีรับมือ

อันที่จริงวิธีจัดการกับฟ้าร้องและฟ้าผ่านั้นตรงไปตรงมามากและวิธีที่ได้ผลที่สุดคือการใช้สายล่อฟ้า

กุญแจสําคัญคือการทําวัสดุของสายล่อฟ้าซึ่งจะต้องเป็นสังกะสี

กระบวนการนี้ไม่ได้ซับซ้อนมาก ตราบใดที่มีโลหะและหลอมมันเข้าด้วยกันได้

ข้ายังมีไฟแช็กที่บ้านดังนั้นข้าน่าจะทําได้ ไม่ ไม่ ข้าควรไปซื้อโลหะเพิ่ม

เมื่อวางแผนทุกอย่างแล้วหลี่เหนียนฟานก็อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและต้องรีบสร้างสายล่อฟ้าให้เสร็จเร็ว เขาจึงจะโล่งใจได้

วังหลินเซียนเต่ํา

ฉินม่านหยุนและผู้อาวุโสทั้งสี่ต่างเฝ้าอยู่นอกห้องหินใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล

“กึกๆ!”

ประตูห้องหินก็เปิดออกและเหยาเพิ่งจี้ก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องนั้น

“อาจารย์!”

“เจ้าวัง!”

ทุกคนตาสว่างขึ้นและทักทายพวกเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็น เหยาเมิ่งจี้พวกเขาก็ตกตะลึงพร้อมกับรอยยิ้มที่แข็งกระด้างบนใบหน้าของเขา

ในเวลานี้ใบหน้าของ เหยาเมิ่งจี้อ่อนล้าผมยุ่งเหยิงและดวงตาของเขามืดลง เหมือนชายชราที่กําลังจะตาย คนที่เคยร่าเริงหายไปไหน

ตาของ ฉินม่านหยุนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเขาก็สั่น: “อาจารย์เจ้า …”

เหยาเมิ่งจี้โบกมือและพูดว่า: “อย่าพูดมาก เวาลของข้าใกล้จะหมดแล้ว”

“นี่นี่ …” ทุกคนราวกับฟ้าผ่า

โจวต้าเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวอย่างรวดเร็ว: “ผู้อาวุโสเหยา ท่านไม่สามารถพูดเรื่องไร้สาระได้! ท่านกําลังทําอะไร นพูดเช่นนี้ได้อย่างไร!”

ฉินม่านหยุนก็เปิดปากของเขาและกล่าวว่า: “ใช่ อาจารย์ ไม่ใช่ท่านผ่านทัณฑ์หัวใจเต่าแล้วหรือ?”

“ดวงไม่ดี ดวงไม่ดี!”

เหยาเมิ่งจี้ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ฟ้าดินกําลังเปลี่ยนไป บางครั้งข้าก็รู้สึกได้ตอนถูกทัณฑ์หัวใจเต๋า ทัณฑ์สวรรค์มีพลังมากกว่าปกติถึง 2 เท่า ข้าจะทนไหวได้อย่างไร”

รูม่านตาของทุกคนหรี่ลงและทุกคนก็พูดว่า “สองเท่า นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง?!”

พวกเขาไม่ได้รู้สึกสงสัยเลย ผู้ฝึกตนทั่วไปจะรู้สึกไวต่อวิกฤตครั้งใหญ่ของตัวเองและเพราะเหยาเมิ่งจี้รับรู้ได้จากทัณฑ์หัวใจเต๋ มีโอกาส 8 ส่วนที่จะเป็นเรื่องจริง

“ข้ายังอยากถามสวรรค์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!” ดวงตาของเหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเขาร้องไห้ออกมาอย่างเศร้า ๆ : “ถ้าเป็นปกติ ข้าสามารถผ่านมันไปได้แท้ๆ แต่มันกลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยามข้ากําลังเผชิญเคราะห์ทัณฑ์! “

ทุกคนอ้าปากค้าง แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

ทัณฑ์สวรรค์ 2 เท่าแค่คิดก็ทําให้หนังศีรษะชาแล้ว มันจะจัดการได้ยังไง!

“นี่แหละ เวลาและโชคชะตา” เหยาเพิ่งจี้โบกมือของเขาและมองไปที่ฉินหม่านหยุนและพูดว่า “เจ้าทํางานของปรมาจารย์ในระหว่างข้ากักตนเป็นอย่างไร? ไม่ทําให้ปรมาจารย์โกรธใช่ไหม? “

“เราจะทําให้ปรมาจารย์โกรธได้อย่างไร แต่คราวนี้มีหลายอย่างที่เกิดขึ้น …”

ทันใดนั้นฉินหม่านหยุนก็เก็บอารมณ์เศร้าของนางและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างระมัดระวัง นางเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ

ในเวลานี้เหยาเมิ่งจี้ดูเหมือนจะเป็นชายชราธรรมดา เขายิ้มรับฟังเรื่องราวพยักหน้าหรือส่ายหัวเป็นครั้งคราว

เมื่อ ฉินม่านหยุนเล่าเรื่องเสร็จแล้วเวลาก็ผ่านไปนาน

ใบหน้าของ เหยาเมิ่งจี้ก็เปลี่ยนไปตามคําบรรยายของ ฉันม่านหยุนยิ้มบางครั้งพยักหน้าพอใจและบางครั้งก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์หดหู่

เมื่อพูดถึงตระกูลหลิวเขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง“ตระกูลหลิวกล้าที่จะดูหมิ่นปรมาจารย์ สุดท้ายจึงถูกทําลาย! น่าเสียดายที่ข้าต้องกักตนไม่เช่นนั้นข้าจะทําเอง!”

เมื่อเขาได้ยินการมาของเซียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการตกใจแน่นอนว่ามีการเปลี่ยนแปลงระหว่างฟ้าดินขากลัวว่าเคราะห์ทัณฑ์ของข้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกในอนาคต?”

เมื่อเขาได้ยินว่าปรมาจารย์ให้ภาพวาดกับหุบเขาเมฆคราม เขาก็รู้สึกอิจฉาและพูดว่า: “ครั้งนี้ข้าให้สมบัติกับหุบเขาเมฆคราม จริงๆ “

ในตอนท้ายเขามองไปที่ ฉันม่านหยุนและปรบมือให้: “ม่านหยุน ความก้าวหน้าของเจ้าในช่วงเวลานี้ดีมาก และเจ้าสามารถเข้าใจคําแนะนําของปรมาจารย์เจ็ดหรือแปดส่วนได้”

“แต่ … มีบางที่ที่เจ้าไม่เข้าใจลึกซึ้งพอ!”

เหยาเมิ่งจี้พูดกับ ฉันม่านหยุนว่า: “ตามที่ปรมาจารย์ กล่าวว ทําให้โลกดีขึ้นถ้าเจ้าร่ํารวยพอ หรือ พยามทําให้ดีที่สุดแม้เจ้าจะยากจน เขากําลังเตือนเราอย่างชัดเจน! ความหมายก็คือตราบเท่าที่เราทําดี เขาจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเราอย่างไม่ดี! เช่นเดียวกับหุบเขาเมฆคราม ข้ากลัวว่าจะเป็นเพราะพวกเขามีบุญคุณในการปกป้องทางเข้าอาณาจักรปีศาจและปรมาจารย์จึงให้ภาพวาดแก่เขา! “

ฉินหม่านหยุนและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดงท่าทางตกตะลึง “อาจารย์กล่าวได้ถูกต้อง ศิษย์น้อมรับคําสั่งสอน!”

“ในโลกนี้เครื่องดื่ม 1 แก้วและแก้วน้ํา 1 แก้วเติมเต็มซึ่งกันและกันอย่าคิดว่าเราสามารถนั่งพักบนต้นขาของผู้ยิ่งใหญ่ได้ง่ายๆ เราต้องรับใช้เขาด้วย ! ถ้าเรามีพลังมากแต่เห็นแก่ตัว เราก็จะถูกปรมาจารย์ทิ้ง! “

เหยาเมิ่งจี้ชี้ไปที่ผู้คนและพูดว่า “ถ้าข้าจะไม่อยู่ที่นี่ในอนาคต วังเต๋หลินเซียนจะขึ้นอยู่กับพวกเจ้า! ฟ้าดินกําลังเปลี่ยนไป ! พวกเจ้าคิดอย่างรอบคอบเมื่อจะทําสิ่งใด”

ใบหน้าของผู้อาวุโสทั้งสี่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและพวกเขาพูดเป็นเสียงเดียวว่า“ท่านเจ้าวัง ไม่ต้องกังวลเราต้องพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องวังเต๋าตลอดชั่วชีวิต”

ฉินม่านหยุนมองไปที่อาจารย์ชราของนาง นางกัดริมฝีปากและกระซิบ: “อาจารย์ เราควรถามปรมาจารย์”

“ไม่ ไม่!”

เหยาเมิ่งจี้ส่ายหัวโดยไม่ลังเล”ปรมาจารย์ช่วยเรามามากแล้ว เราไม่ควรรบกวนกปรมาจารย์ แม้ว่าปรมาจารย์จะเต็มใจช่วยข้า แต่ข้าก็ไม่มีหน้าพ ที่จะยอมรับมันและถ้าหากมันกระตุ้นความไม่พอใจจากปรมาจารย์ ข้าก็ไม่แตกต่างผู้ทําลายวังเต๋า”

“เจ้าไม่ต้องเสียใจ ผู้ฝึกตนในรุ่นของข้าส่วนใหญ่ล้วนตกตายด้วยผู้อื่น ไม่ใช่ตัวเอง แต่ก่อนจะจากไป ข้าต้องไปอําลาปรมาจารย์เป็นครั้งสุดท้าย !”