ดวงตาของเทพเจ้า God’s eyes - ตอนที่ 182

ตอนที่ 182 การรบกวน

เจสันยังไม่แน่ใจว่าเขาควรจะทําตามความคิดของเขาหรือไม่ขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

หากรอยแยกไม่มีข้อจํากัดใดๆ เขาจะถามพวกเฟลอร์ว่าพวกเขาต้องการเข้าไปในรอยแยกกับเขาไหมเนื่องจากพวกเขาต้องการเงินทุนอย่างมากในขณะที่ดวงตามานาของเขาสามารถตรวจจับความผันผวนของมานาได้ อย่างง่ายดาย

ด้วยความสามารถของเขา เจสันจึงมั่นใจในการค้นหาพื้นที่ที่มีมานาหนาแน่นที่อาจจะเต็มไปด้วยสมุนไพรคุณภาพสูงแร่หรือแม้แต่หินมานาหรือสมบัติเวทมนตร์ และพวกเฟลอร์ก็สามารถปกป้องเขาได้จากสัตว์ร้ายระดับสูง

ภายในหนึ่งเดือนพวกเขาสามารถรับทรัพย์สมบัติได้อย่างมากมาย แต่น่าเสียดายที่การจํากัดของรอยแยกดังกล่าวทําให้แผนของเขาไม่สามารถนําไปใช้ได้จริง ซึ่งทําให้เขาต้องพิจารณาเส้นทางที่ค่อนข้างอันตรายกว่า

เขาหลุดออกจากภวังค์เมื่อเขาได้ยินเสียงของทิลล์แนะนําเพื่อนร่วมชั้นในการใช้เทคนิคการต่อสู้

ทิลรู้ว่าใครเป็นคนใช้เทคนิคระดับ 2 หรือระดับ 3 เพราะเขาให้มันเป็นรางวัลภารกิจแรก

นักเรียนเหล่านี้มีทักษะที่แย่มากในเทคนิคเหล่านี้ แต่พลังที่ระเบิดออกมานั้นยังคงสูงกว่ามากเมื่อเทียบกับความเชี่ยวชาญขั้นพื้นฐาน

ดังนั้น เจสันจึงมองไปที่การไหลเวียนของมานาของพวกเขา เพียงเพื่อสังเกตปริมาณมานาที่พวกเขาต้องหมุนเวียน มันดูหยาบและผิดทั้งหมด ซึ่งทําให้เจสันไตร่ตรองว่านักเรียนเหล่านี้อาจจะไม่รู้ว่าจะต้องทําอย่างไร

เขาทําได้เพียงส่ายหัว ซึ่งเซรอนสังเกตเห็นขณะที่เขาจ้องมอง

เมื่อเห็นนักเรียนที่กําลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสร้างความประทับใจให้ผู้อื่นด้วย “พลัง” แต่เนื่องจากมันผิดขั้นตอนจึงทําให้เซรอนอย่างหัวเราะออกมา

ทั้งเจสันและเซรอนพูดคุยกันและพยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากความพยายามที่น่าหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้น

พฤติกรรมของพวกเขาไม่ได้ถูกมองข้ามโดยคนอื่นๆ เนื่องจากทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับปรุงความสามารถด้วยเทคนิคที่พวกเขาฝึกฝน ไม่ว่าจะเป็นเวพโพนี่ ไนฟ์ หรือที่กษะและเทคนิคอื่นๆที่สูงกว่า

ในขณะเดียวกันเจสันและเซรอนไม่ได้ปะลองกัน เพื่อหาข้อบกพร่องในเทคนิคของพวกเขาซึ่งทําให้นักเรียนคนอื่นๆผิดหวัง

ความอิจฉาริษยาและความคับข้องใจที่ไหลผ่านค่อยๆ กลายเป็นความโกรธ เกลียด เพราะพวกเขาไม่เข้าใจว่านักเรียนเหล่านี้จะถูกตราหน้าว่าแข็งแกร่งกว่าพวกเขาได้อย่างไร

แต่แม้หลังจากที่พวกเขาพูดจบ ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังฝึกเทคนิคศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาในขณะที่เจสันวิ่งไปรอบๆ แต่

ในเวลาเดียวกันที่พวกเขาไม่เข้าใจ ในทางกลับกันเซรอนค้นหา นั่งรวบรวมและดูดซับมานา

“พวกเขาแค่ทําตามกฎเกณฑ์หรือทําในสิ่งที่ครูบอกให้เราทําไม่ได้งั้นหรอ!

นักเรียนบางคนคิด และนักสู้ระดับสูงคนหนึ่งที่กล้าหาญแต่โง่ก็บ่นกับทิลล์

“อาจารย์ ทําไมไม่ทําอะไรบางอย่างกับเซรอนและเจสันล่ะ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ปฏิบัติตามคําสั่งและทําในสิ่งที่ไม่ควรทําในตอนนี้ เราควรจะฝึกเทคนิคศิลปะการต่อสู้ของเราและพัฒนาตนเองแทนที่จะวิ่งอย่างไรประโยชน์รอบๆหรือมานั่งดูดซับมานา”

ทิลล์ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่โง่เขลาเช่นนี้ เพราะพวกเขาไม่รู้ถึงความสามารถในการต่อสู้ของเซรอนและเจสัน

พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่ดีที่สุดสําหรับสองคนนี้คืออะไร?

ทิลล์รู้ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของ เซรอนนั้นสูงเพียงใดในแต่ละเทคนิค ในขณะที่เทคนิคขั้นตอนเวทเลสสเต็ปของเจสันก็ได้บรรลุความเชี่ยวชาญอย่างลึกซึ้งแล้ว

เมื่อพิจารณาว่าระดับต่อไปหลังจากความเชี่ยวชาญเป็นทักษะขั้นสุดท้ายที่สมบูรณ์แบบ เจสันถึงเกือบถึงขีดจํากัดด้วยเทคนิคเวทเลสสเต็ป

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงต้องเปลี่ยนเทคนิคของเขาหรือปรับการไหลเวียนของมานาและคําอธิบายของเทคนิคเวทเลสสเต็ป เพื่อเพิ่มความเร็วในการเบิร์สหลังจากถึงขีดจํากัดของเทคนิค

ทิลล์ไม่แน่ใจว่าเจสันนั้นเชี่ยวชาญแค่ไหนกับเทคนิคการจัดลําดับชั้นอื่นๆ ที่เขาได้รับจากคลาสการต่อสู้พิเศษแต่ถ้าเขาต้องประเมินเทคนิคทรานเซียนสไตรและฮาซาดัสแอสซาซินก็น่าจะอยู่ในระดับที่มากอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับเทคนิคสปินนิ่งแอร์โรว์ เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นเจสันใช้ธนูของเขา

ถึงกระนั้น ประสิทธิภาพของเจสันกับเทคนิคที่มีชื่อก่อนหน้านี้อยู่ในความเชี่ยวชาญนั้นสูงกว่าที่นักเรียนทั่วไปส่วนใหญ่จะสามารถทําได้ในเวลามากกว่าหนึ่งเดือน

ตามความเข้าใจของเขา มีนักเรียน 2-3 คนที่บรรลุความเชี่ยวชาญขั้นพื้นฐานของเทคนิคระดับ 1ของพวกเขาแล้วในขณะที่ความเชี่ยวชาญระดับสูงนั้นแทบจะไม่มี นับประสาผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์

จะต้องใช้เวลานานสําหรับนักเรียนคลาส 54 ในการเข้าถึงความเชี่ยวชาญระดับสูงหรือแม้แต่ความเชี่ยวชาญ ที่สมบูรณ์แบบด้วยเทคนิคเดียว

จ้องมองไปที่นักเรียนที่ถามคําถามโง่ ๆ กับเขา เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อตอบ

ท้าสู้กับพวกเขาซะ แต่อย่ากลับมาร้องไห้กับ

“หยุดถามฉันด้วยคําถามโง่ๆ แบบนี้ ถ้าเธอมีอะไรกับพวกเขา ฉันนะ ตกลงไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้น นักเรียนก็หน้าแดงด้วยความอับอายและโกรธเคืองเพราะเขาไม่เข้าใจครูของเขาอีกต่อไปแม้แต่นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็ยังประหลาดใจที่ได้ยินครูของพวกเขาพูดแบบนั้นกับนักเรียนของเขาขณะที่พวกเขาจ้องไปที่ทิลล์อย่างตะลึงงัน

อย่างไรก็ตาม ทิลล์ไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไปขณะที่เขาจ้องมองเจสันด้วยความสนใจเล็กน้อยเป็นประกายในดวงตาของเขา

เซรอน…ลูกศิษย์ผู้น่าสงสารของฉันนายจะต้องฝึกให้หนักขึ้นถ้าไม่อยากเพิ่มช่องว่างระหว่างนายและเจสัน….ช่างเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ…

เขากําลังอ่าน ฝึกเทคนิคศิลปะการต่อสู้พัฒนาความชํานาญด้วยความสัมพันธ์ ออกกําลังกายซ่อมฝึกเทคนิคเฮฟเว่นเฮลหรือดูดซับมานาแม้ว่าจะไม่จําเป็น

นี่เป็นกําหนดการแม้แต่ครอบครัวใหญ่ก็ไม่บังคับลูกหลานของพวกเขาเพราะมันอาจจบลงด้วยการที่พวก เขาต่อต้านเนื่องจากขาดเสรีภาพ

ในขณะเดียวกัน เจสันทําทุกอย่างด้วยความต้องการของตนเอง โดยไม่มีใครจูงใจเขาหรือทําอะไรเพื่อเพิ่มความทะเยอทะยานของเขา ซึ่งทําให้เขาแตกต่างจากคนอื่นๆ

ขณะที่ทิลคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาสังเกตเห็นนักเรียนชั้นนําสองสามคนกําลังเดินไปหาเจสันซึ่งยังคงวิ่งโดยไม่สนใจอะไรเลย

เมื่อเจสันมองเห็นเด็กนักเรียนเหล่านั้นมาขวางทาง

“อีกแล้วเหรอ”

เขาถามตัวเองเหมือนเดจาวู

อย่างไรก็ตาม แทนที่จะหยุดเดินด้วยท่าทีหงุดหงิด เจสันยังคงวิ่งต่อไป ขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บานบนใบหน้าของเขาด้วยแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นในดวงตาสีทองของเขา

สิ่งเดียวที่เขาทําเพื่อเดือนพวกเขาคือตะโกนว่า

“หลบออกไป!”

ในขณะที่เกิดแผ่นน้ําแข็งเกิดขึ้นเป็นเส้นทาง เพื่อที่จะข้ามและหลบเหล่าพวกที่น่ารําคาญออกจากเส้นทางของเจสัน