จอมยุทธ์ระบบเลเวล Invincible Level Up - ตอนที่ 164

จอมยุทธ์ระบบเลเวล ตอนที่ 164

 

นอกกระโจม ฝุ่นทรายสีเหลืองลอยฟังทั่วบริเวณ

 

พื้นที่ที่เคยสงบมาบัดนี้กลับตกอยู่ในความปั่นป่วน กระโจมหลายสิบหลังถูกพลิกตลบกระจุยกระจายเสียงกรีดร้องร่ําไห้ดังขึ้นระงม

 

เมื่อออกมานอกกระโจม ฉุนเทียนก็เห็นสภาพอันเละเทะที่ด้านนอก

 

พื้นที่ตรงกลางของเผ่าเป็นลานกว้างที่ปกติใช้สําหรับการประชุม

 

หากแต่ในเวลานี้กลับมีนักรบสวมเกราะเหล็กห้าคนขี่สัตว์ปีศาจกําลังวางท่าอยู่ แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยแววหยามเหยียดยามที่มองดูชาวเผ่าแตกตื่นลนลาน

 

ทั่วร่างของพวกมันสวมใส่เกราะสีดําสนิท เว้นไว้เพียงส่วนดวงตาสําหรับการมอง สายตาที่เผยผ่านเกราะเต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับหยามเหยียดสรรพสิ่ง

 

กลิ่นอายหยินอันชั่นร้ายที่แผ่ออกจากร่างของพวกมันสร้างแรงกดดันต่อสิ่งมีชีวิตโดยรอบ ในมือพวกมันยังกุมหอกซึ่งเปล่งแสงอันเย็นเยียบออกมา

 

พวกสัตว์ปีศาจที่เป็นพาหนะล้วนแต่มีร่างกายใหญ่โต ร่างกายแต่ละส่วนดูแข็งแรงกํายํา ยามพวกมันหายใจยังปล่อยควันกรดออกมา เหนือส่วนจมูกขึ้นไปยังมีเขาแหลมซึ่งมีกระแสไฟฟ้ากระพริบวูบวาบอยู่เป็นระยะ

 

พวกมันคือแรดสายฟ้า สัตว์ปีศาจที่มีพลังป้องกันสูง ระดับห้าช่วงปลาย

 

สัตว์พาหนะยังดุร้ายขนาดนี้ ผู้ที่ขี่พวกมันยิ่งไม่อ่อนแอ ตัดสินจากกลิ่นอายที่แผ่ออกมา พวกมันล้วนบรรลุถึงขั้นสวรรค์

 

“หลัวเย่ ไสหัวออกมาให้กับบิดา!”

 

อัศวินที่อยู่ตรงกลางกระตุ้นให้แรดสายฟ้าเดินขึ้นหน้าก่อนจะตะโกนออกมา

 

เหล่าชาวเผ่าที่อยู่ในลานกว้างซึ่งไม่ได้อ่อนแอกว่าอีกฝ่ายได้กําหมัดกัดฟันแน่น ทั้งหมดจ้องมองไปยังเหล่าอัศวินปีศาจด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง หากไม่ใช่เพราะหวั่นเกรงขมอํานาจที่เบื้องหลังชาวเผ่าก็คงพุ่งออกไปสับสังหารเจ้าพวกนี้ไปแล้ว

 

“มองอะไร?”

 

“ยังไม่รีบไปเรียกหลัวเย่ออกมาอีก กล้าขัดขวางการทํางานของบิดา ข้าจะสังหารครอบครัวเจ้าเสียให้หมด”

 

“ฮีม”

 

อัศวินปีศาจแค่นเสียงพลางไม่กลัวเกรง เหล่าผู้ที่ต่อต้านพวกมันมีแต่ต้องตายสถานเดียว

 

มีผู้ใดไม่ทราบบ้างว่าอัศวินปีศาจก็คือตัวแทนของประมุขหลัวโหว?

 

ไม่ไว้หน้าพวกมันก็เท่ากับไม่ไว้หน้าราชันแห่งหมิงไห่

 

ชนเผ่าเล็กๆแห่งนี้ย่อมถูกกวาดล้างจนสิ้นซากได้ในไม่ถึงอึดใจ

 

“เป็นท่านผู้ตรวจการนี่เอง ขออภัยที่ต้องให้รอขอรับ” หลัวเยเดินออกมาคุกเข่าลงเบื้องหน้าอัศวินหัวหน้ากลุ่มในใจไม่ทราบเก็บซ่อนความเคียดแค้นไว้มากเพียงใด

 

“เหอะ หลัวเย่ เจ้านี่ช่างกล้าจริงๆ ถึงกับให้พวกเราเป็นฝ่ายรอ ดูเหมือนเจ้าคงเบื่อหน่ายที่จะมีชีวิตแล้วสินะ”

 

หัวหน้าอัศวินแค่นเสียงพลางกระตุ้นแรดสายฟ้าให้เดินไปหยุดตรงหน้าของหลัวเย่ ลมหายใจที่แรดสายฟ้าระบายออกมาพลันแผดเผาใบหน้าของหลัวเย่

 

หลัวเยู่กัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บปวด รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าพลางกล่าวออกไปด้วยความเคารพ”ขอท่านผู้ตรวจการโปรดให้อภัย ครั้งหน้าจะไม่มีเช่นนี้อีกขอรับ”

อดกลั้น

 

“หลัวเย่ เจ้าต้องอดกลั้นไว้ในใจหลัวเย่เต็มไปด้วยความโกรธ เขากําหมัดแน่นจนเล็บฝังเข้าไปในเนื้อ

 

อดกลั้น เพราะหากปล่อยให้ความโกรธครอบงํา สมาชิกเผ่าทั้งหมดของเขาต้องตาย จิตใจของเขาพลันสงบ

 

” ไม่สนุกเอาเสียเลย” หัวหน้าอัศวินแค่นเสียงพลางสะบัดหอกไป

 

“นี่คือการลงโทษ หากเกิดขึ้นอีกครั้ง ชีวิตสุนัขของเจ้าจะถูกปลิดปลง”

 

หลัวเยู่ไม่กล้าต่อต้าน ยิ่งไม่กล้าหลบหลีก หอกนั้นผาดเข้ากับใบหน้าของหลัวเย่จนโลหิตไหลซึมแต่หลัวเยู่ไม่ได้ยกมือปาดเช็ด

 

“ท่านผู้นํา!”

 

“ท่านผู้นํา!”

 

สมาชิกเผ่าบางคนตะโกนพลางปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทําให้ฉันเทียนตกตะลึงออกมา มองดูหลัวเยถูกหยามเหยียดอย่างรุนแรง กระทั่งฉินเทียนที่เป็นคนนอกยังทนไม่ได้

 

หัวหน้าอัศวินชะงักก่อนจะตะโกนออกมา “คิดกบฏร์?”

 

“พวกสามัญชนที่ไม่รู้ที่ต่ําที่สูง คิกก่อกบฏงั้นรึ?”

 

อัศวินปีศาจปลดปล่อยกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมา หลัวเผ่พลันก้มศีรษะ “ข้าน้อยไม่กล้า”

 

ขณะที่ก้มศีรษะลงก็ลอบส่งสายตาให้สมาชิกเผ่าโดยรอบไม่ให้กระทํานุ่มบ่าม

 

หัวหน้าอัศวินหรี่ตาลงก่อนจะหัวเราะเสียงเย็น “ต่อให้มอบความกล้ากว่านี้เป็นหมื่นเท่า พวกเจ้าก็ยังไม่กล้าอยู่ดีก่อกบฏมีโทษสถานเดียว ตาย!”

 

“หลัวเย่ พวกเรามาเพื่อบอกต่อเจ้าว่า เดือนนี้พวกเจ้าจะต้องจ่ายแก่นจํานวนหนึ่งหมื่นห้าพันแก่น ให้รวบรวมมาภายในสามวัน” ประโยคต่อมายังหนาวเหน็บยิ่งกว่า “หากไม่จัดส่งทั้งชนเผ่าจะถูกกวาดล้าง”

 

คํา ‘กวาดล้าง ถูกเน้นเสียงหนัก ในน้ําเสียงยังแฝงไว้ด้วยจิตสังหาร

 

“อะไรนะ? แก่นจํานวนหนึ่งหมื่นห้าพันแก่น?!”

 

“คิดว่าพวกเราผลิตแก่นได้เองงั้นเรอะ อย่าได้บีบคั้นกันเกินไปนัก….”

 

เสียงพูดคุยพลันระเบิดขึ้นทั่วลานกว้าง หนึ่งหมื่นแก่นถือเป็นขีดจํากัดของพวกเขาแล้วหนึ่งหมื่นห้าพันแก่นในเวลาสามวันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้

 

เงื่อนไขเช่นนี้คงเพราะเป็นสาเหตุเดียว อัศวินปีศาจผู้นี้คงคิดกําจัดชนเผ่าของพวกเขา

 

ฉันเทียนตกตะลึง เขาย่อมเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในประโยค

 

ได้ยินเสียงตะโกนอย่างไม่พอใจของชาวเผ่า หัวหน้าอัศวินก็หัวเราะ “หลัวเย่ เจ้ามีเวลาสามวัน” สามวันให้หลัง หากยังจัดเตรียมไม่แล้วเสร็จ อาณาเขตหมิงไห่ย่อมไม่มีที่ให้ชนเผ่าชั้นต่ําของเจ้าอาศัยอยู่อีกฮ่าๆ…….”

 

กล่าวจบก็กระตุ้นให้แรดสายฟ้าออกวิ่งโดยไม่สนใจสิ่งใด

 

สมาชิกหลายคนถูกแรดสายฟ้าพุ่งชนจนลอยละลิ่วออกไป และไม่อาจลุกขึ้นมาอีก

 

ทั่วทั้งเผ่าพลันตกอยู่ในความปั่นป่วน

 

ท่ามกลางฝุ่นทรายปลิวคละคลุ้ง ฉุนเทียนสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของหลัวเยเริ่มปะทุออกมา กลิ่นอายนั้นรุนแรงยิ่งไม่รู้ว่าหลัวเยต้องมีความอดทนอดกลั้นมากมายเพียงใด? ฉุนเทียนทอดถอนใจ”หนึ่งหมื่นห้าพันแก่นยากยิ่ง…”

 

“ท่านผู้นํา ลองเสี่ยงกับพวกมันเถอะ!”

 

“ใช่แล้ว ลองเสี่ยงดูสักตั้ง!”

 

“หนึ่งหมื่นห้าพันแก่นในสามวัน นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร? นี่ก็แค่ข้ออ้างที่จะกวาดล้างชนเผ่าของเราเท่านั้นท่านผู้นํามาถึงขั้นนี้แล้ว ใยไม่ลุกขึ้นสู้กับพวกมันดูสักตั้ง?”

 

หลัวเย่ขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าของเขามืดครึมขณะที่ในใจรู้สึกเจ็บปวดยิ่ง เขาเองก็ต้องการจะสู้ทว่าสมาชิกที่พอจะต่อสู้ได้ก็มีไม่เกินหนึ่งร้อยคนเท่านั้น อีกทั้งครึ่งหนึ่งยังอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บ ด้วยกําลังของพวกเขาใน ตอนนี้แล้ว ความหวังที่จะชนะย่อมไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยว

 

สู้งั้นรึ? นั่นก็เพียงแค่ทําให้ชนเผ่าของเขาตกตายเร็วขึ้นกว่าเดิม

 

แต่เขาก็ไม่หลงเหลือทางเลือกอื่นอีก

 

หลัวเย่รู้สึกเจ็บปวดใจ

 

หนึ่งหมื่นห้าพันแก่น ภาระนี้ไม่ต่างจากมีภูเขาลูกใหญ่กดทับอกจนหายใจไม่ออก

 

ฉันเทียนมองดูฉากที่เกิดขึ้นพลางคิดขึ้นในใจ ลุกขึ้นสู้ก็รังแต่ทําให้ทั้งเผ่าตายเร็วขึ้น แต่หากไม่ต่อต้านก็ต้องตายอยู่ดี นี่สมควรทําอย่างไร?

 

“มีเพียงทางเลือกเดียว ฆ่า!”

 

จิตสังหารของฉันเทียนเริ่มลุกโชน

 

ในช่วงบ่ายของวันนั้น ทั่วทั้งชนเผ่าต่างชุลมุนวุ่นวาย

 

ฉินเทียนติดตามหญิงชราไปพบผู้บาดเจ็บทีละคน จากนั้นใช้ทักษะปรุงยาระดับสามของเขาปรุงกลั่นยาให้ผู้บาดเจ็บ

 

ตอนนี้เขาเพียงช่วยได้เท่านี้

 

ในบ่ายวันต่อมา ทักษะในการปรุงยาของฉันเทียนก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ใกล้จะเลื่อนขึ้นเป็นระดับสี่

 

แม้กระนั้นฉันเทียนกลับไม่รู้สึกยินดีใดๆ สถานการณ์ภายในเผ่ากลับเป็นดั่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้ สมาชิกเผ่าส่วนใหญ่ล้วนมีอาการบาดเจ็บ ผู้ที่ยังพอต่อสู้ได้มีน้อยมาก ได้ทราบเช่นนี้ฉันเทียนก็นับว่าเข้าใจความกังวลของหลัวเยู่แล้ว

 

เมื่อมีข้อผูกมัดมากมายเช่นนี้ การต่อต้านย่อมไม่ใช่ทางเลือกอันประเสริฐ

 

แต่ไม่ว่าอย่างไร ชนเผ่านี้ก็ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เขาย่อมช่วยเท่าที่จะช่วยได้

 

“ท่านยาย ในชนเผ่าท่านมีสตรีที่ชื่อว่าหงเยว่หรือไม่?

 

ขณะที่ฉันเทียนเดินตามหญิงชราไปตรวจดูผู้บาดเจ็บก็เอ่ยปากถามขึ้น

 

สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไปก่อนที่สายตาจะเฉียบคมขึ้น นางหันไปจ้องฉุนเทียนก่อนจะถามว่า “เจ้าเป็นใครกัน? ไฉนจึงรู้จักนามหงเยว่?”

 

ฉินเทียนตะลึง สีหน้าของหญิงชราทําให้เขาต้องขนลุก ฉุนเทียนสงบใจลงก่อนจะตอบตามจริง “เป็นเจ้าเมืองอสูรไหงื่อเยว่ส่งข้ามา”

 

“อะไรนะ?”

 

หญิงชราตกใจ นางรีบยื่นมือไปจับแขนฉุนเทียนเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “จะ…เจ้า ผู้ที่เจ้าเรียกว่าไหงื่อเยว่….ใช่สตรีที่มีเส้นผมสีม่วงและดวงตาสีม่วงหรือไม่?”

 

ฉินเทียนพยักหน้า “ใช่แล้ว”

 

“ขอบคุณสวรรค์ องค์หญิงจือเยว่ยังมีชีวิตอยู่” ร่างของหญิงชราสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้น หยดน้ําตาเริ่มไหลเต็มใบหน้า”ตามข้ามา”

 

หญิงชราจับแขนของฉันเทียนแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายไป

 

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงกระโจมของผู้นําเผ่า

 

ภายในกระโจมเงียบงันจนวังเวง เมื่อเห็นหญิงชราเดินเข้ามา หลัวเฟิงก็ประหลาดใจ “ท่านแม่ไฉนท่านมาแล้ว?”

 

หลัวเยู่หันมองมา เมื่อสังเกตเห็นแววตาที่ดูตื่นเต้นยินดีของหญิงชราก็อดหันไปถามฉุนเทียนที่อยู่ด้านหลังไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น?”

 

หญิงชรากลืนน้ําลายก่อนจะกล่าวออกมา “ท่านผู้นํา พวกเรามีบางอย่างต้องพูดคุยกับท่าน”

 

“ท่านแม่ พวกเรากําลังประชุมเรื่องสําคัญกันอยู่” หลัวเฟิงลุกขึ้นเดินไปหาหญิงชรา

 

หญิงชราฉุดลากฉันเทียนก้าวขึ้นหน้าโดยไม่สนใจหลัวเฟิง “เป็นเรื่องสําคัญมากๆ”

 

เห็นท่าทีของหญิงชรา ผู้อาวุโสหลายคนก็เริ่มไม่พอใจ ไฉนหญิงชราจึงบุกรุกเข้ามาขัดขวางการประชุมของพวกเขา? กระทั่งยังขอให้พวกเขาถอยออกไปก่อนขณะที่พวกเขาประชุมมาถึงช่วงสําคัญนางคิดสร้างปัญหา หรือ?

 

หลัวเย่มองหญิงชราคราหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา “ออกไปก่อน พวกค่อยคุยกันต่อในภายหลัง”

 

“ขอรับ”

 

ผู้อาวุโสหลายคนถลึงตามมองหญิงชราก่อนเดินออกไป

 

เมื่อคนทั้งหมดออกไปแล้ว หญิงชราก็เดินเข้าไปกล่าวเบาๆกับหลัวเย่ “องค์หญิงจือเยว่ยังมีชีวิตอยู่”

 

คํากล่าวของนางประดุจสายฟ้าอัสนีฟาดผ่าลง

 

หลัวเย่เบิกตากว้างก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจัง “อะไร? เรื่องจริงงั้นรึ?”

 

“เป็นเรื่องจริง ที่รอบกายนางยังมีสาวใช้อีกนับสิบ”

 

ฉันเทียนเอ่ยตอบ สาวใช้แต่ละนางล้วนงามพิลาศล้ํา เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลืมเลือน เห็นใบหน้าอันตื่นเต้นยินดีของพวกหลัวเยู่แล้วฉุนเทียนก็ประหลาดใจ ดูเหมือนฐานะในจิตใจชาวเผ่าของไหงื่อเยว่จะสูงส่งมากและบางที่พวกเขาอาจจะคิดว่าไหงื่อเยว่ได้ตายไปแล้วเมื่อหลายพันปีก่อน

 

“องค์หญิงจือเยว่ยังมีชีวิตอยู่!” หลัวเยู่ใจสั่นสะท้าน เขารีบเอ่ยถามขึ้นอีกว่า “นางได้บอกหรือไม่ว่าจะกลับมาเมื่อใด? บอกหรือไม่ว่าจะกลับมานําพวกเราต่อสู้กับหลัวโหวว?”

 

“นางไม่ได้บอก แต่นางได้ขอให้นางมาพาหงเยว่กลับไป” ฉุนเทียนตอบ “ดูเหมือนนางคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

 

“หงเยว!”

 

สีหน้าของหลัวเมืดครึ้มลง

 

หญิงชราถอนหายใจ “หงเยว่ตายแล้ว”

 

“ตายแล้ว?”

 

ได้ยินเช่นนี้ฉินเทียนก็ใจหายวาบ หัวสมองพลันเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า

 

ตายไปแล้วเช่นนั้นภารกิจของเขาจะทําให้สําเร็จได้อย่างไร?