ตอนที่ 9 – ก็ถูกของเธอแฮะ จนฉันเถียงไม่ออกเลย
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ณ เมืองโดมิโน่ ในยิมดูเอล
“จบเทิร์นของฉัน!”
ยูเอะ วู จั่วการ์ดจากเด็ค แล้วกวาดแขนไปข้างหน้า
“ฉันขอสังเวย Elemental HERO Sparkman และ Elemental HERO Clayman… ออกมาเลย! Elemental HERO เอจด์แมน!”
นักรบที่สวมชุดเกราะทองคำบริสุทธิ์ปรากฏตัวขึ้นจากการ์ดสามมิติที่ฉายออกมา เขามีดวงตาสีเขียว และร่างกายที่ดูเหมือนกล้ามเนื้อเหล็กสะท้อนแสงเป็นประกายภายใต้ไฟของสนาม
[Elemental HERO เอจด์แมน, พลังโจมตี 2600]
ผู้เล่นดูเอลที่ผ่านทางมา A ที่อยู่ตรงหน้ายูเอะ วู: “อะ…อะไรนะ!? นี่เป็นมอนสเตอร์ที่มีพลังโจมตีถึง 2600 เลยเหรอ?”
ผู้ชม B, C, D ที่ยืนดูอยู่: “การ์ดที่มีพลังโจมตีสูงกว่าการ์ดหายากในตำนานอย่าง Red-Eyes Black Dragon และ Dark Magician!”
ยูเอะ วู: “…”
มาตรฐานในการวัดความแข็งแกร่งของการ์ดสำหรับผู้เล่นดูเอลในโลกนี้ก็แปลกดีเหมือนกัน ในสายตาของผู้เล่น ความสำคัญของเอฟเฟ็กต์มอนสเตอร์เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ แต่สำหรับ NPC ท้องถิ่น เอฟเฟ็กต์มอนสเตอร์แทบจะไร้ประโยชน์ และการ์ดเวทมนตร์กับกับดักก็ไม่เป็นที่นิยมเท่าไร
สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญคือพลังโจมตีของมอนสเตอร์
แต่พูดกันตามตรง เด็คในยุค Yu-Gi-Oh! DM ก็ไม่ลึกซึ้งนัก Blue-Eyes White Dragon ที่เป็นมอนสเตอร์ธรรมดาที่มีพลังโจมตี 3000 ก็ถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นหลายคนยากจะเข้าถึง
แต่สำหรับผู้เล่นแล้ว มอนสเตอร์ธรรมดาก็เหมือนฝนที่ตกกระหน่ำ Five-Headed Dragon(ไฟว์ ก็อด ดราก้อน) ที่มีพลังโจมตี 5000 ซึ่งถูกเรียกว่า “มอนสเตอร์ที่มีพลังโจมตีสูงสุดในดูเอลมอนสเตอร์” ในสายตาผู้เล่นนั้น ก็แค่ “มอนสเตอร์ขยะที่ไม่คุ้มแม้แต่จะเป็นกำแพง”
แน่นอนว่าสำหรับยูเอะ วู ที่ยังขาดแคลนการ์ดอย่างหนักในตอนนี้ เขายังไม่กล้าวิจารณ์มากนัก…
แต่มันก็ไม่ยากที่จะเอาชนะ NPC ผ่านทางไร้ชื่อเหล่านี้
“ต่อสู้!” ยูเอะ วู เข้าสู่เฟสการต่อสู้ทันที “Elemental HERO Bladedge โจมตี Marauding Captain!”
[Marauding Captain, พลังโจมตี 1200]
ด้านหลังของฮีโร่โลหะสีทองปล่อยเปลวไฟออกมา กลายเป็นภาพหลังคาสีทองพุ่งตรงไปหานักรบที่ถือดาบยาวอยู่
Marauding Captain กัดฟันพยายามยกดาบขึ้นป้องกัน แต่พลังของเขาก็ไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้ามอนสเตอร์เหนือกว่าที่ชื่อ Bladedge
Bladedge หั่นดาบสีเงินในมือกัปตันเป็นสองส่วนได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่กัปตันจะร้องโอดโอยอย่างทุกข์ทรมานและล้มลง
ผู้เล่นดูเอลที่ผ่านทางมา A: “อุ๊บ!!!”
【ผู้เล่นดูเอลที่ผ่านทางมา A, LP 1400 → LP 0】
ฝูงชนรอบๆ เริ่มส่งเสียงเชียร์อย่างดัง
“Elemental HERO… เด็คที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่แข็งแกร่งมาก!”
“คนนี้เป็นดูเอลลิสต์มือใหม่จริงๆ เหรอเนี่ย?”
“แบบนี้ก็ชนะรวดไปแล้วถึงยี่สิบคนเลยใช่ไหม?”
“เก่งเกินไป มันควรจะเป็นระดับมืออาชีพแล้ว…”
ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ยูเอะ วู ใช้เวลาว่างหลังเลิกงานทั้งหมดไปที่ยิมดูเอล ดูเอลกับผู้เล่นหลายๆ คนในยิม
ตามที่เรารู้กันดีว่า เมืองโดมิโน่เป็นเมืองที่แทบจะหมกมุ่นกับดูเอลใน Yu-Gi-Oh! ขอบคุณการสนับสนุนอย่างจริงจังของประธานไคบะ ครึ่งหนึ่งของประชากรในเมืองนี้ก็กลายเป็น “ดูเอลสมอง” ไปแล้ว
ดังนั้นจึงมีการสร้างยิมดูเอลขึ้นมากมายในเมืองนี้ ดูเอลลิสต์สามารถไปที่ยิมไหนก็ได้เพื่อเล่นการ์ดและดูเอลกับผู้เล่นในเมืองเดียวกัน บางครั้งยังมีการแข่งขันเล็กๆ ที่จัดขึ้นเป็นการส่วนตัวในยิม ซึ่งถ้าชนะก็สามารถได้รับเงินพิเศษเล็กน้อย
แต่สำหรับยูเอะ วู เรื่องนั้นถือเป็นเรื่องรอง
เขามาที่นี่ทุกวันเพื่อเล่นการ์ด ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก เป้าหมายหลักคือเพิ่มประสบการณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้มีคริสตัลมากพอแลกการ์ดที่ต้องการในพูลการ์ดของระบบ…
ช่วงแรกๆ ของการเลเวลอัพนั้นง่ายที่สุด
ถึงแม้ว่าเมื่อเทียบกับจำนวนคริสตัลที่สามารถได้รับต่อเลเวลในภายหลัง มันจะน้อยนิดมาก แต่ก็อย่างน้อยก็ก้าวหน้าได้เร็ว
ในช่วงนี้ ยูเอะ วู ได้ชนะต่อเนื่องไปแล้วถึงยี่สิบเกม…เหตุผลที่ยูเอะ วูชนะต่อเนื่องแค่ยี่สิบเกมก็เพราะเขามีงานประจำทุกวันและไม่มีเวลาว่างมากนัก อีกทั้งจำนวนการดูเอลต่อเนื่องของเขายังถูกจำกัดโดยพลังงานสตะมินาของเขาด้วย
การเล่นกับ NPC ในยิมดูเอลนั้นเป็นวิธีการอัพเลเวลแบบทั่วไปสำหรับผู้เล่นในช่วงแรกๆ เพราะมอนสเตอร์ในเด็คของดูเอลลิสต์ท้องถิ่นส่วนใหญ่เป็นมอนสเตอร์ธรรมดา และการ์ดเวทย์และกับดักก็มักจะเป็นแค่การ์ดที่ดูเท่แต่ไม่ค่อยมีผลจริงจัง ส่วนใหญ่ก็เป็นการ์ดที่ไร้ประโยชน์ซะมากกว่า
สำหรับผู้เล่นอย่างยูเอะ วู แม้แต่การใช้เด็คเพื่อความบันเทิงที่ไม่ต้องมีการ์ดระดับสูงก็ยังสามารถเอาชนะ NPC เหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย
ดังนั้น เมื่อเล่นมาได้หนึ่งสัปดาห์ ภาพลักษณ์ของยูเอะ วูในสายตาของผู้เล่นทั่วไปก็เติบโตจนเกือบจะเป็นเทพแห่งสงครามแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความภาคภูมิใจเลยแม้แต่น้อย
จะมีความสำเร็จอะไรนักหนาในการเอาชนะ AI แบบง่ายๆ?
…เอาเป็นว่าถ้าไม่นับประธานไคบะนะ
จากแอนิเมชั่น Yu-Gi-Oh! DM ประธานเซโทะ ไคบะซึ่งเอาชนะดาร์ค ยูกิไม่ได้เลยนั้น ชื่นชอบการพัฒนา AI ที่เลียนแบบยามิ ยูกิ เพื่อให้มาเล่นการ์ดด้วยกัน จนได้รับฉายา “ราชาแห่งบอทดูเอล”…
ยูเอะ วูเล่นการ์ดในสัปดาห์นี้ และคริสตัลทั้งหมดที่เขาเก็บได้ก็ถูกโยนลงไปในพูลการ์ดของระบบ แต่ส่วนใหญ่การ์ดที่ได้มานั้นกลับเป็นการ์ดที่ไร้ความหมาย หรือดูน่าประทับใจแต่ก็ไม่สามารถนำมาใช้จริงในการต่อสู้ได้
มีเพียง Elemental HERO Bladedge ที่มีพลังโจมตี 2600 เท่านั้นที่พอจะใช้ได้ในยุคนี้ (ยุคที่แม้แต่ Bladedge ก็ยังถือว่าเป็นมอนสเตอร์ทรงพลัง) ส่วนการ์ดอื่นๆ ก็ถูกทิ้งไว้ในเด็คให้สะสมฝุ่นอยู่ในคลังอย่างไร้ค่า
หลังจากดูเอลจบลง พลังงานสตะมินาของวันนี้ก็เกือบจะหมดแล้ว
ยูเอะ วูเก็บดูเอลดิสก์ของเขา เดินออกจากยิมและมุ่งหน้ากลับไปยังหอพักที่เขาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อากาศบนถนนข้างนอกเริ่มเย็นลง ผู้คนเดินไปมาบนถนนเป็นกลุ่มเล็กๆ สองสามคน รถยนต์แล่นผ่านถนนอย่างรวดเร็ว ไฟท้ายของรถทิ้งรอยแสงยาวไว้ในอากาศ
เมื่อยูเอะ วูมาถึงหน้าร้าน เด็กสาวที่ทำงานเป็นเมดประจำร้านกำลังยืนพยายามแปะโปสเตอร์ด้วยการเขย่งปลายเท้า
แต่เธอตัวเล็กเกินไป และดูเหมือนจะไม่สามารถแปะโปสเตอร์ได้หากไม่มีเก้าอี้ช่วย
ยูเอะ วูเดินเข้าไปข้างหลังเธอ “ฉันช่วยเอง”
อิโต ชิกะเพิ่งสังเกตเห็นเขา แก้มของเธอแดงเล็กน้อยและเธอก็ถอยหลังออกมาพร้อมกับเสียงฮัมเบาๆ
【ค่าความชื่นชอบ +2】
ยูเอะ วูรู้สึกชินชากับเรื่องแบบนี้ไปแล้ว
ยูเอะ วูรับโปสเตอร์มาและช่วยแปะให้เรียบร้อย จากนั้นก็ถอยออกมาสองก้าวเพื่อดูผลลัพธ์
มันเป็นโปสเตอร์โปรโมทการ์ดที่เพิ่งวางขายใหม่ โปสเตอร์นั้นมีภาพของการ์ดที่เพิ่งเข้ามาใหม่หลายใบ โดยมี Dark Magician ในชุดคลุมสีดำเป็นพื้นหลัง
ยูเอะ วูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ในการ์ดชุดใหม่มี Dark Magician ด้วยเหรอ?”
เขาจำได้ว่าการ์ดอย่าง Dark Magician ควรจะเป็นการ์ดหายากระดับท็อปทั้งในหมู่ผู้เล่นและในหมู่ประชากรท้องถิ่นในโลกนี้
“แน่นอนว่าไม่มีหรอก” ชิกะตอบเบาๆ
“งั้นภาพในโปสเตอร์นี้…”
“แล้วตอนที่เธอกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ในถ้วยมีเนื้อวัวกับผักเหมือนที่พิมพ์ไว้บนซองจริงๆ รึเปล่าล่ะ?”
ยูเอะ วู: “…”
อืม ก็ถูกของเธอแฮะ จนฉันเถียงไม่ออกเลย
