ตอนที่ 8 – โอเค ชุดนี้ใช้ได้
ยูเอะ วูพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำหรือพูดเลยด้วยซ้ำ
แต่ไม่ว่ายังไง ตราบใดที่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ความชื่นชอบของสาวใช้ก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างเป็นธรรมชาติ…
ไม่มีทาง…การที่หน้าตาดีเกินไปก็ทำให้ลำบากได้เหมือนกันสินะ
แค่ว่าสาวใช้คนนั้นซ่อนความรู้สึกของเธอได้ดีมาก เขาไม่เห็นวี่แววของความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอเลย นั่นทำให้ยูเอะ วูคิดว่า ระบบที่ตรวจสอบความชื่นชอบอาจจะทำงานผิดพลาด
แต่หลังจากที่เขาได้รู้จักสาวใช้คนนี้ไม่นาน ยูเอะ วูก็พบว่าตัวเองคิดมากเกินไป เพราะสาวใช้อาจจะไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรตั้งแต่แรก เธอแค่เป็นคนหน้านิ่งแบบนี้ตลอด…
เมื่อถามคำถามทุกข้อเสร็จแล้ว สาวใช้ก็รีบปิดสมุดจด
“ทั้งหมดที่ฉันอยากถาม” เธอพูด
แค่นั้นเอง?
ยูเอะ วูไม่ได้ต้องการจะเสียมารยาท แต่เขาคิดว่าคำถามพวกนี้แปลกไปหน่อยสำหรับการสัมภาษณ์—มันเกี่ยวอะไรกับตำแหน่งที่เขาสมัคร?
ยูเอะ วูถาม “งั้น…ผมผ่านหรือยัง?”
“ไม่รู้” สาวใช้ส่ายหัว
“อะไรนะ?”
“เพราะฉันไม่ใช่ผู้จัดการร้าน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงธรรมชาติ “ฉันยังอยู่แค่มัธยม ฉันแค่มาช่วยช่วงปิดเทอม”
ยูเอะ วู: “…”
อะไรกันเนี่ย!
งั้นที่ผ่านมานี่คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม?
ใจเย็นๆ ผมต้องยิ้มเข้าไว้ในสถานการณ์แบบนี้
“อ้อ งั้นผู้จัดการร้านอยู่ไหมครับ?” ยูเอะ วูถาม
เธอส่ายหัวอย่างเร็ว “เขาไปต่างจังหวัด แต่ฉันโทรหาเขาให้ได้นะ”
“…งั้นช่วยโทรทีครับ”
สาวใช้เดินเข้าไปในโกดังหลังร้าน ขณะที่ยูเอะ วูยืนพิงเคาน์เตอร์กระจกแล้วมองไปที่ซองการ์ดในร้านแบบไม่มีจุดหมาย
ก่อนที่เขาจะกลับมาเกิดใหม่ การ์ดในร้านพวกนี้เป็นแค่ของตกแต่งสำหรับผู้เล่น เหมือนฉากหลัง การ์ดพวกนี้ใช้ได้แค่กับ NPC และผู้เล่นไม่สามารถใช้มันได้แม้จะซื้อกลับไป
แต่ตอนนี้มันต่างออกไปสำหรับยูเอะ วู ในฐานะที่เขาเป็น NPC เขาสามารถใช้การ์ดพวกนี้ได้ เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะมาที่นี่เพื่อเปิดซองการ์ดเมื่อเขามีเงิน
อืม…หลังจากที่ผมมีเงินแล้วนะ
เนื่องจากผู้จัดการร้านไม่อยู่ ยูเอะ วูจึงไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับตำแหน่งงานนี้ เขาเริ่มคิดถึงที่จะไปหางานที่อื่นต่อ
แต่ไม่นานสาวใช้ก็กลับมาพร้อมข่าวดี: “ผู้จัดการร้านบอกว่าคุณทำงานได้”
“อ๊ะ?” ยูเอะ วูตกใจ “เขาไม่ได้ถามอะไรเลยเหรอ?”
“เปล่า” เธอบอก “เขาบอกว่าให้ลองทำงานไปก่อน แล้วค่อยรอเขากลับมา เขาบอกให้ฉันช่วยคุณให้คุ้นเคยกับงาน”
“งานของผมคือ…”
“ก็ช่วยฉันนี่แหละ” เธอชี้ไปที่บาร์ข้างๆ “บางครั้งจะมีลูกค้ามากินกาแฟ ถ้าลูกค้าเยอะเกินไปฉันอาจจะบริการไม่ทัน…คุณชงกาแฟเป็นใช่ไหม?”
ยูเอะ วูพยักหน้า “พอทำได้บ้าง”
พ่อผมเคยสอนให้ชงตอนอยู่ฮาวาย…
…อ้อ นี่มันเกมยู-กิ-โอ ดังนั้นขอโทษที
“งั้นก็ดีแล้ว”
สาวใช้บอกให้เขาตามเธอไป เดินผ่านชั้นวางต่างๆ ยูเอะ วูสังเกตเห็นว่ามีประตูไม้สีแดงอยู่มุมที่ดูไม่โดดเด่นที่สุดของร้าน
“ที่นี่มีที่อยู่ให้พร้อมอาหาร แต่เงินเดือนอาจจะไม่เยอะนะ ในช่วงทดลองงานจะยังไม่มีเงินเดือน คุณรอผู้จัดการร้านกลับมาก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องเงินเดือน”
“โอเค” ยูเอะ วูพยักหน้า
เขาไม่ได้คาดหวังเรื่องเงินเดือนหรอก เขามาที่นี่เพื่อหาอาหารกับที่อยู่ฟรี…
…หรืออาจจะได้ส่วนลดในการซื้อการ์ดด้วย
สาวใช้เปิดประตูไม้ และด้านหลังคือบันไดยาวที่ทอดสู่ความมืด เนื่องจากแสงสว่างในทางเดินมีไม่พอ เขามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างบน
“ห้องอยู่ข้างบน” เธอบอก “ฉันอยู่ชั้นสาม—ฉันชอบอยู่ที่สูงหน่อย ห้องทั้งสองบนชั้นสองยังว่างอยู่ คุณเลือกห้องได้แล้วฉันจะให้กุญแจ”
“โอเค”
ยูเอะ วูเดินไปและคิดอะไรขึ้นมาได้: “อ้อ ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย”
“อิโต จิกะ เรียกว่าจิกะก็ได้” เธอตอบโดยไม่หันกลับมา
เธอพายูเอะ วูขึ้นมาที่ชั้นสอง เขาเลือกห้องหนึ่งแล้วเปิดประตู กลิ่นอับของเชื้อราก็พุ่งเข้ามาในจมูกเหมือนกับว่าเขาเปิดห้องเก็บไวน์ที่ถูกปิดมาหลายปี
ห้องไม่ใหญ่ มีแค่ห้องนอนกับห้องน้ำที่ค่อนข้างแคบ แสงยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเล็กๆ เพียงบานเดียว และอนุภาคของฝุ่นมากมายก็ลอยเล่นอยู่ในแสง
อิโต จิกะถอยหลังและบีบจมูกเล็กๆ ของเธอ
“เพราะไม่มีใครอยู่ที่นี่มาหลายปี สภาพเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
เธออาจจะคิดว่าห้องนี้ไม่คู่ควรกับ “รุ่นน้อง” คนนี้…
“…ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันช่วยคุณทำความสะอาดหลังร้านปิดคืนนี้ได้นะ”
ยูเอะ วูโบกมือ “ไม่เป็นไร ผมทำเองได้”
หลังจากหยุดคิดเล็กน้อย เขาถาม “เอาจริงๆ นะ…มันจะไม่เป็นอะไรเหรอที่ผมมาอยู่แบบนี้? ผมหมายถึง ผู้จัดการร้านยังไม่เคยเห็นผม…หรือแม้แต่คุยกันทางโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ”
ขณะที่พูด ทั้งสองก็เดินลงบันได
“ไม่เป็นไรหรอก” อิโต จิกะพูดอย่างใจเย็น “ถึงเขาจะทำให้คุณลำบากใจหลังจากกลับมา แต่เขาก็ไม่ไล่คุณออกแน่ ผู้จัดการร้านเป็นคนดี เขาจะแค่บอกข้อเสียของคุณให้รู้…ปากร้ายแต่ใจดี”
“โอ้? งั้นแปลว่า ถึงเขาจะปากร้ายแต่จริงๆ แล้วเขาดีต่อคนใช่ไหม?”
“ไม่” จิกะส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “มันหมายความว่าเขาปากร้าย แต่จริงๆ แล้วเขากำลังคิดว่าจะกินเต้าหู้ยังไงดี”
ยูเอะ วู: “…”
อย่ามาหลอกกัน ถึงผมจะอ่านหนังสือไม่มาก แต่ความหมายของ “ปากร้ายแต่ใจดี” ไม่ใช่แบบนี้แน่
งั้นแปลว่าผู้จัดการร้านเป็น…สุภาพบุรุษสินะ?
แต่การที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของสาวสวยหน้าตายแบบนี้ มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี
“ว่าแต่ ถ้าคุณจะทำงาน คุณต้องเปลี่ยนเป็นชุดทำงานด้วย” จิกะหยุดแล้วนึกอะไรได้ จึงหันมามองยูเอะ วู
“มีชุดสำรองอยู่ในโกดังนะ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันจะพอดีตัวคุณหรือเปล่า…”
ยูเอะ วูระวังตัวขึ้นมาทันที
ชุดทำงาน? ชุดอะไร?
หรือเขาต้องใส่ชุดเมดด้วย?
นี่มันต่างจากที่เขาคาดไว้นี่นา เขามาที่นี่เพื่อกินอยู่ฟรี ไม่ได้มาขายศักดิ์ศรีนะ
โชคดีที่จิกะกลับมาพร้อมกับชุดของผู้ชายในไม่ช้า
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเรียบ กั๊กสีดำ และโบว์ไท หลังจากสวมชุดนี้ ยูเอะ วูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบาร์เทนเดอร์ในหนัง เพียงแต่ว่าสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่เป็นกาแฟแทน
สาวใช้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาและช่วยจัดการจีบเสื้อบนตัวเขาอย่างคล่องแคล่ว เธอผูกโบว์ไทให้เรียบร้อยและจัดปกเสื้อให้ดูดีขึ้น
จากนั้นเธอก็ถอยออกมาสองก้าว เอียงหัวเล็กน้อยแล้วมองอยู่ครู่หนึ่ง เธอพยักหน้าเหมือนศิลปินที่มองดูผลงานชิ้นเอกของตัวเอง
【ค่าความชื่นชอบ +5】
ยูเอะ วูเริ่มจะชินกับการที่มีการแจ้งเตือนค่าความชื่นชอบขึ้นมาตลอดเวลา…
ดูเหมือนว่าจิกะจะพอใจกับ “รุ่นน้อง” คนนี้ เธอพยักหน้าและพูดกับตัวเองเบาๆ “โอเค ชุดนี้ใช้ได้”
ยูเอะ วู: “?”
เดี๋ยวนะ น้องสาว คุณพูดให้ชัดเจนหน่อย
ที่ว่าชุดนี้ใช้ได้…หมายความว่ายังไง?
