ตอนที่ 7 – ค่าความชอบที่ขึ้นเป็นดอกเห็ดหลังฝนตก
ยูเอะ วูนับของที่ได้มาจากแพนโดร่าทีละชิ้น
ตามกฎของแบทเทิลซิตี้ ดูเอลลิสต์แต่ละคนต้องมีการ์ดในเด็คอย่างน้อย 40 ใบ แต่ในแอนิเมชันของ DM แพนโดร่าใช้การ์ดเพียงสิบกว่าบายในการต่อสู้กับมุโต้ ยูกิ
ตอนนี้ ยูเอะ วูมองสำรวจเด็คทั้งหมดของแพนโดร่า พบว่าแม้แพนโดร่าจะบอกว่าเด็คของเขาเป็นเด็ค “ดาร์กเมจิกเชี่ยนบริสุทธิ์” แต่จริงๆ แล้วในเด็คมีการ์ดที่เกี่ยวกับดาร์กเมจิกเชี่ยนเพียงไม่กี่ใบ
มีดาร์กเมจิกเชี่ยนสามใบ, ธาวซันด์ไนฟส์, ดาร์กเมจิกเคอร์เทน และดาร์กรีนิววอล
ธาวซันด์ไนฟส์ (การ์ดเวทย์ธรรมดา): เมื่อบนสนามของคุณมี “Dark Magician” อยู่ เลือกทำลายมอนสเตอร์บนสนามอีกฝ่าย 1 ใบทันที
ดาร์กเมจิกเคอร์เทน (การ์ดเวทย์ธรรมดา): ทำการจ่าย LP ของคุณครึ่งหนึ่ง จากนั้น อัญเชิญพิเศษ “Dark Magician” จากในเด็คของคุณ 1 ใบทันที หลังจากนั้น ในเทิร์นนี้ คุณจะไม่สามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ใบอื่นได้ ยกเว้น อัญเชิญแบบเซ็ตคว่ำ
ดาร์กรีนิววอล (การ์ดกับดักธรรมดา): เมื่อคู่ต่อสู้ของคุณอัญเชิญปกติหรืออัญเชิญพิเศษมอนสเตอร์: เลือกมอนสเตอร์ 1 ตัวจากมอนสเตอร์เหล่านั้นและมอนสเตอร์ประเภทสเปลแคสเตอร์ที่คุณควบคุม; ส่งมอนสเตอร์ทั้งสองไปยังสุสาน จากนั้นคุณสามารถอัญเชิญพิเศษมอนสเตอร์ประเภทสเปลแคสเตอร์ที่มีธาตุมืด 1 ตัวจากเด็คหรือสุสานของคุณ
(เอฟเฟ็กต์ทั้งหมดข้างต้นเป็นเวอร์ชันของแอนิเมชัน ไม่ใช่โลกจริง)
ยูเอะ วูใส่การ์ดที่ยึดจากแพนโดร่าลงในดูเอลดิสก์แล้วลองใช้งาน เขาประหลาดใจที่พบว่าการ์ดเหล่านี้สามารถใช้งานได้จริง!
ตามกฎของ *World Link Online* ผู้เล่นสามารถใช้ได้เฉพาะการ์ดที่ได้รับจากระบบการ์ดหรือรางวัลจากเควสต์ หากผู้เล่นหยิบเด็คของ NPC แล้วนำมาวางบนดูเอลดิสก์เหมือนที่ยูเอะ วูทำอยู่ ดูเอลดิสก์จะไม่มีการตอบสนอง
ยูเอะ วูคาดเดาว่าอาจเป็นเพราะเขากลายเป็น NPC หลังจากเกิดใหม่ ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้การ์ดที่ผลิตในโลกนี้ได้เหมือนกับ NPC อื่นๆ
ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังคงมีแผงเกมของผู้เล่น ซึ่งสามารถรับการ์ดจากระบบการ์ดพูลได้เหมือนกับผู้เล่นคนอื่น
พูดอีกนัยหนึ่งคือ เขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตแบบผสมระหว่างผู้เล่นและ NPC และสามารถใช้การ์ดที่ผลิตในเกมและที่ได้รับจากระบบได้ในเวลาเดียวกัน
อย่างเดียวที่เสียดายคือ “ดาร์กเมจิกเชี่ยน” สามใบในเด็คของแพนโดร่าไม่ตอบสนองเมื่อวางลงในดูเอลดิสก์
ยูเอะ วูไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขาคาดเดาว่าอาจเป็นเพราะการแก้ไขที่แพนโดร่าทำกับการ์ดทั้งสามใบ ในแอนิเมชัน ดาร์กเมจิกเชี่ยนสามใบที่แพนโดร่าใช้ถูกเขาตัดเล็กน้อยเพื่อโกงขณะสับเด็ค ทำให้เขาสามารถดึงดาร์กเมจิกเชี่ยนมาอยู่ในมือได้
อาจจะเป็นเพราะการ์ดถูกแก้ไขไปแล้ว ทำให้ระบบในดูเอลดิสก์ไม่สามารถจดจำการ์ดทั้งสามใบนี้ได้
แต่ก็ไม่เป็นไร เขามี “ดาร์กเมจิกเชี่ยน” อยู่ในระบบการ์ดเป็นรางวัล ซึ่งกำลังนอนนิ่งอยู่ในคลังการ์ดของเขาในขณะนี้
นอกจากนี้ การทำภารกิจสำเร็จและการชนะการดูเอลกับแพนโดร่าทำให้เขาได้รับค่าประสบการณ์มากมาย เลเวลของเขากระโดดจากเลเวล 1 ไปเป็นเลเวล 3 ในทันที และเขาได้รับรางวัลเป็นคริสตัล 40 เม็ด
คริสตัลสามารถใช้ซื้อแพ็คการ์ดในระบบการ์ดพูลได้ แต่คริสตัล 40 เม็ดนั้นน้อยเกินไปจนไม่พอให้เติมเต็มความเกลือในการสุ่มการ์ด
……
ยามค่ำที่มีหมอกค่อยๆ สลายไป และท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น ถนนเริ่มตื่นตัวอย่างช้าๆ และผู้คนเริ่มปรากฏตัวบนถนนที่เคยร้าง
นี่คือวันที่สองหลังจากยูเอะ วูเกิดใหม่
เป้าหมายหลักของวันนี้—อันดับแรกหาที่พักและที่กินให้ได้
เพราะไม่ว่าคุณจะเล่นการ์ดเก่งแค่ไหน คุณก็ยังต้องกินอาหารเหมือนคนอื่นๆ
เรื่องเงินไม่สำคัญเท่าไร แค่ต้องหาที่พักระยะสั้นไว้ก่อนก็พอ เพราะนี่คือโลกของ *Yu-Gi-Oh!* ถ้าคุณเล่นการ์ดเก่ง คุณจะไม่ต้องห่วงเรื่องหาเงินในภายหลัง
ไม่นานหลังจากเดินสำรวจถนนในเช้าวันนั้น ยูเอะ วูก็หยุดอยู่หน้าร้านการ์ด
ภายในร้านมีตู้การ์ดของเกมดูเอลมอนสเตอร์เรียงรายอยู่ และด้านบนมีป้ายติดว่า “รับสมัครพนักงานเสิร์ฟ”
ยูเอะ วูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปข้างใน
ประตูร้านเปิดอยู่ แต่ดูเหมือนจะเพิ่งเปิดไม่นาน เพราะท้องฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง
พื้นที่ภายในร้านกว้างขวาง ชั้นวางของเรียงเหมือนชั้นหนังสือในห้องสมุด แต่แถวและคอลัมน์เต็มไปด้วยแพ็คการ์ดและกล่องการ์ด บางชั้นยังมีฟิกเกอร์เลียนแบบมอนสเตอร์ดูเอลยอดนิยมและสินค้าอื่นๆ อีก
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงของเด็กสาวดังมาจากด้านหลังชั้นวาง
เด็กสาวคนหนึ่งที่มีผมสีเงินยาวถึงต้นคอปรากฏตัว เธอดูยังเด็กและมีท่าทีเฉยเมย ตัวไม่สูงและดูเหมือนนักเรียนมัธยมต้น
ครั้งแรกที่ยูเอะ วูประหลาดใจเพราะสีผมเงินแวววาว แต่ก็คิดได้—ในโลกนี้ มุโต้ ยูกิ ตัวเอกใส่ผมที่เหมือนดาวทะเลสีสันสดใสไปโรงเรียนทุกวัน และไม่มีใครคิดว่ามันแปลก ดังนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว ผมสีเงินก็ถือว่าปกติ
สิ่งที่น่าสนใจมากกว่านั้นดูเหมือนจะเป็น…ชุดเมดที่เด็กสาวสวมอยู่
ใช่แล้ว กระโปรงลูกไม้ขาวและถุงน่องสีดำแนบขาที่ทำให้เห็นรูปทรงของขาได้ชัดเจน พร้อมโบว์ใหญ่สีขาวผูกไว้ด้านหลัง
ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เป็นชุดเมดมาตรฐานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
แต่ที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือ เมื่อเด็กสาวเห็นยูเอะ วูครั้งแรก ยูเอะ วูสังเกตเห็นว่ามีข้อความ “ระดับความชอบ +10” ปรากฏขึ้นบนศีรษะของเธอ
ยูเอะ วู: “…”
เห็นได้ชัดว่าความหล่อมันดีจริงๆ
เขาไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ แต่ก็สร้างความประทับใจดีๆ ให้กับคนที่เพิ่งเจอ
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ยังเป็นผู้เล่น เขาเคยพยายามทำให้ NPC ในเควสต์มีความชอบ แต่ต้องวิ่งส่งเควสต์และเล่นการ์ดอยู่ครึ่งสัปดาห์ ถึงจะได้ “ระดับความชอบ +5” มานิดเดียว
ตอนนั้นเขาคิดว่าเกมนี้มันโหดเกินไป ทำให้หัวแทบแตกจากการเล่นเกม แต่ตอนนี้คิดดูอาจจะไม่ใช่ความผิดของเกม แต่อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขาหน้าตาไม่ดี…
แต่ถึงอย่างนั้น ความเป็นมืออาชีพของเมดก็ดูเหมือนจะยังคงมีอยู่ แม้ว่าระดับความชอบจะเพิ่มขึ้น แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่มีการแสดงอารมณ์อะไรเลย และเธอเพียงก้มศีรษะทักทายแขกอย่างสุภาพ
“สวัสดีค่ะ ต้องการซื้อการ์ดหรือสั่งกาแฟคะ?”
ปรากฏว่าที่นี่เป็นร้านกาแฟ
ยูเอะ วูเพิ่งสังเกตว่าที่นี่ไม่ใช่แค่ร้านการ์ด มีโต๊ะและที่นั่งสำหรับลูกค้าที่ต้องการสั่งกาแฟนั่งดื่มและอ่านหนังสือ…หรือเล่นการ์ด…ได้ด้วย
แน่นอนว่า ร้านเล็กๆ แบบนี้ไม่มีเทคโนโลยีหรูๆ อย่างโปรเจกเตอร์ฮอโลแกรม การเล่นการ์ดที่นี่ก็คงเหมือนการเล่นการ์ดกับเพื่อนในคลับบอร์ดเกมในโลกจริง เป็นกิจกรรมเพื่อความบันเทิงและพักผ่อน…
“ไม่ครับ” ยูเอะ วูชี้ไปที่ประกาศที่ติดอยู่ที่หน้าต่างร้าน “ผมเห็นว่าที่นี่กำลังรับคน เลยลองเข้ามาดู”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เด็กสาวพยักหน้า “แต่ต้องมีการสัมภาษณ์นะคะ”
“แล้วสัมภาษณ์คือ…?”
“ตอนนี้เลยค่ะ”
เด็กสาวพูดและเดินไปหลังเคาน์เตอร์ หยิบสมุดปกดำเล่มเล็กจากลิ้นชักออกมา วางมันไว้บนข้อมือที่บางเรียวของเธอ หยิบปากกากดอีกมือหนึ่งและกดปลายปากกาออกมา
ยูเอะ วูรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย: “ตรงนี้เลยเหรอ… คุณเป็นคนสัมภาษณ์?”
เขามองไปรอบๆ อย่างไม่แน่ใจและพบว่าดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ในร้านนอกจากพวกเขาสองคน
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางเรียบเฉย: “ฉันทำไม่ได้เหรอคะ?”
“ไม่…ทำได้สิ แน่นอนว่าทำได้”
ยูเอะ วูแค่รู้สึกว่าเธอดูเด็กเกินไปหน่อย ไม่เหมือนคนที่น่าจะเป็นผู้จัดการร้าน
“เริ่มจากชื่อเลยนะคะ” เธอพูด
“ยูเอะ วู”
“ชาวต่างชาติ?”
“อืม”
“อายุ?”
“…สิบเก้า”
เขาโกหกเรื่องอายุ เพราะถ้าต้องตอบตามความจริง บัญชีของเขาเพิ่งถูกสร้างเมื่อวาน ซึ่งหมายความว่าเขาเพิ่งจะมีอายุเพียงหนึ่งวัน…แต่แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่เชื่อ
“…สิบเก้า สองปีแก่กว่าฉัน…” เด็กสาวพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
ยูเอะ วูสังเกตเห็นข้อความ “ระดับความชอบ +5” ปรากฏขึ้นบนหัวเด็กสาวผมเงินอีกครั้ง
ยูเอะ วู: “?”
เราทำอะไรไปอีกแล้ว?
สายตาของเด็กสาวเลื่อนไปที่ดูเอลดิสก์บนแขนซ้ายของเขา
“คุณเป็นดูเอลลิสต์เหรอคะ?” เธอถาม
“ใช่” ยูเอะ วูพยักหน้า
“แล้วทำไมถึงมาทำงานที่นี่ล่ะคะ?”
ยูเอะ วู: “ถึงจะเป็นดูเอลลิสต์ก็ยังเป็นมนุษย์อยู่ ต้องกินข้าวเหมือนกัน”
กล้ามเนื้อใบหน้าของเด็กสาวไม่ได้ขยับอะไรเลย แต่เธอกลับจ้องเขานิ่งอยู่นานจนทำให้ยูเอะ วูรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
แต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ก้มหน้าลงและเริ่มเขียนอะไรบางอย่างในสมุดเล่มเล็ก
【ระดับความชอบ +5】
ยูเอะ วู: “??”
….นี่เราทำอะไรอีกล่ะเนี่ย?
“คำถามสุดท้ายค่ะ”
ปากกาของเธอหยุดลงและเสียงของเธอสงบนิ่ง: “…คุณมีแฟนไหมคะ?”
ยูเอะ วู: “…”
นี่มันสัมภาษณ์งานหรือสอบสวนกันแน่?
คำถามนี้มันเกี่ยวข้องกับการหางานตรงไหนเนี่ย?
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าตอนนี้เขาเป็นผู้สมัคร เขาก็ยังตอบอย่างซื่อสัตย์: “ไม่มีครับ”
คำตอบนี้เป็นความจริงอย่างหมดจด และจริงจังจนออกจะน่าเศร้า—เพราะแม้จะนับประสบการณ์จากชีวิตก่อนก็ตาม นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้
“โอ้ ไม่มีแฟน” เด็กสาวพยักหน้า
【ระดับความชอบ +10】
ยูเอะ วู: “??????”
