ตอนที่ 20 – ชื่อประหลาด
หลังจากออกจากห้องดูเอลแล้ว คลื่นหิมะก็เริ่มตามหาผู้เล่นอื่นทั่วทั้งเมืองตลอดทั้งคืน เพื่อหาพวกที่จะเข้าร่วมเล่นการ์ดด้วยกัน
เพราะเป็นเควสที่ได้รับจาก NPC ซึ่งแน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการให้เขาไปคว้าคนที่เดินผ่านไปมาในถนนเพื่อเติมจำนวนคน แต่ให้เขารวมทีมกับผู้เล่นคนอื่น ๆ ด้วยฟังก์ชันทีมเพื่อไปหา NPC นั้นพร้อมกัน
แต่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย
อย่างที่บอกไปแล้ว จำนวนผู้เล่นในช่วง Closed Beta มีเพียงตัวเลขสามหลัก ถ้าคนจำนวนน้อยขนาดนี้ถูกสุ่มโยนเข้าไปในเมืองโดมิโน ความน่าจะเป็นที่จะเจอผู้เล่นคนอื่น ๆ จึงไม่สูงนัก
คลื่นหิมะเดินวนไปมาในเมืองและยังไม่พบผู้เล่นคนอื่นเลย
คืนเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ย่านที่เคยวุ่นวายก็เริ่มเงียบลง ถนนเริ่มโล่งและ NPC ในพื้นที่ส่วนใหญ่กลับบ้านไปนอนกันหมดแล้ว
บนถนนของเมืองโดมิโนจึงเหลือเพียงไม่กี่ประเภท: คนเมา พวกแก๊ง คนที่มีเจตนาแอบแฝง… และผู้เล่น
ผู้เล่นในเกมไม่จำเป็นต้องนอน และแน่นอนว่าผู้เล่นที่เพิ่งล็อกอินครั้งแรกก็ไม่มีที่พักในโลกนี้
ดังนั้นตอนกลางคืน ผู้เล่นจึงมีทางเลือกสองทาง คือจะล็อกเอาท์ออกไป หรือจะอยู่ที่โรงยิมดูเอล (ซึ่งเปิดตลอดทั้งคืน) หรือไม่ก็เดินเตร่ไปตามถนน
ด้วยเหตุนี้ โอกาสในการเจอผู้เล่นคนอื่น ๆ จึงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
คลื่นหิมะเดินวนเวียนอยู่หลายชั่วโมง จนในที่สุดก็พบผู้เล่นคนหนึ่งที่มีไอดีอยู่เหนือศีรษะ
คลื่นหิมะรีบเดินเข้าไปดู ปรากฏว่าไอดีที่อยู่บนศีรษะของผู้เล่นคนนั้นคือ “โทษที่หน้าอกฉันเล็กเกินไป”
โห ยังเป็นผู้หญิงอีก โชคดีจริง ๆ!
คลื่นหิมะรีบเดินเข้าไปอย่างตื่นเต้น: “ว้าว น้องสาวคนนี้ เธอเป็นผู้เล่นใช่ไหม?”
หญิงสาวหันหน้ามา ผมยาว ตาโต น่ารักมาก
“นายเป็นผู้เล่นด้วยหรือเปล่า?”
“ใช่ ๆ ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะเจอคนอื่น เกือบทำให้ฉันคิดว่าฉันเล่นเกมคนเดียวซะอีก”
“ฮะฮะ ใช่ ตอนนี้มีคนน้อยจริง ๆ” หญิงสาวยิ้ม
“งั้นเราจะเล่นด้วยกันไหม? ฉันเพิ่งได้รับเควสมา…”
ขณะที่เขาพูดอยู่ก็มีเสียงชายหนุ่มขัดขึ้นมา: “มีอะไรเหรอ?”
คลื่นหิมะหันไปตามเสียง พบว่ามีผู้เล่นชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจากหลังมุมตึก
ไอดีบนศีรษะของผู้เล่นคนนี้คือ “โทษที่ฉันไม่ลูบมากพอ”
คลื่นหิมะ: “…”
เวรเอ๊ย!
ที่แท้พวกเขาก็เป็นคนรักกัน!
หญิงสาวหันมาชี้แจง “อ้อ ใช่ พี่ชายคนนี้…”
“…แค่ผ่านมานะ” คลื่นหิมะทำหน้าไม่พอใจและโบกมือ “ฮา งั้นพวกเธอเล่นไปช้า ๆ ละกัน ฉันไปก่อน!”
พูดจบ เขาก็รีบวิ่งหนีไปทันทีโดยไม่รอคำตอบจากพวกเขา
ทำไมถึงได้ถูกตบหน้าตอนเล่นเกมแบบนี้?
ฉันที่เป็นโสด ไม่สมควรที่จะเล่นเกมด้วยเหรอ?
คลื่นหิมะเดินหน้าต่อไปด้วยความหงุดหงิด
ไฟถนนก็ดับไปทีละดวง ไฟในเมืองก็น้อยลงเรื่อย ๆ และถนนก็ค่อย ๆ จมลงสู่ความมืด
คลื่นหิมะตัวสั่น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจกับความสมจริงของเกมที่ทำให้รู้สึกอึดอัดเหมือนเดินอยู่ในเมืองตอนกลางคืน มันสมจริงและน่าทึ่งจริง ๆ
หลังจากเดินวนเวียนในเมืองมานานจนไม่รู้เวลาที่แน่ชัด ในที่สุดเขาก็พบผู้เล่นคนถัดไป
คราวนี้เป็นผู้เล่นชาย ตัวละครที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมีใบหน้ากลม หัวกลมจนเกือบจะล้าน ใส่แว่นกรอบดำที่จมูก และร่างกายแข็งแรง
คลื่นหิมะจ้องมองไปที่ไอดีบนหัวของอีกฝ่าย ซึ่งดูเหมือนจะเขียนว่า… “Yuei Cannot Escape Fae?”
จะเขียนว่า You cannot escape from fate (มิอาจเลี่ยงโชคชะตา) แต่ก็สะกดผิดสินะ….. น่ากลัวจริง ๆ การที่ไม่รู้หนังสือ คลื่นหิมะคิดในใจ ป.ล (แอดจะแปลชื่อคนนี้เป็น เฟย์ Fae ละกันนะ )
แต่ไม่เป็นไร
คลื่นหิมะรีบเดินเข้ามาทักทายอย่างอบอุ่น: “พี่ชาย สนใจจะทำเควสด้วยกันไหม?”
ผู้เล่นคนนั้นหันมาและพูดว่า “ฮะ? เควสอะไรเหรอ?”
“เป็นเควสที่ได้รับจาก NPC พิเศษ ดูเหมือนจะเป็นเควสแบบต่อเนื่อง” คลื่นหิมะกล่าว “เขาบอกให้ฉันหาผู้เล่นคนอื่นมารวมทีมแล้วไปหาเขาพร้อมกันในรุ่งเช้า”
“อ้อ? เควสต่อเนื่อง?” เฟย์ แววตาส่องสว่างหลังเลนส์แว่น
เควสที่ผู้เล่นมือใหม่จะได้รับจริง ๆ มีค่อนข้างจำกัด ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดในการเก็บเลเวลดูเหมือนจะเป็นการเล่นการ์ดกับคนในสนามดูเอล การเล่นการ์ดมาก ๆ ทำให้สามารถได้รับเควสอื่น ๆ ได้ง่ายขึ้นเมื่อเลเวลสูงขึ้นเล็กน้อย
มันหายากจริง ๆ ที่จะได้เจอเควสต่อเนื่องในวันแรกของเกม
เฟย์ เดินเข้ามาและพูดว่า “แล้วรางวัลของเควสคืออะไร?”
“เควสก่อนหน้านี้ให้ฉันเอา การ์ดฟิวชั่น ไปให้เขา ซึ่งฉันแลกมาด้วยคูปอง รางวัลคือให้ฉันหลายร้อยคะแนนประสบการณ์”
เฟย์นิ่งไปชั่วครู่ แม้เขาไม่พูด แต่สีหน้าของเขาชัดเจนว่า—แค่นั้น?
แลกคูปองการ์ดกับคะแนนประสบการณ์แค่ไม่กี่ร้อย?
ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า NPC ตัวนี้เป็นหลุมพราง…
เฟย์ ไอและตบไหล่เขา: “พี่ชาย ฉันคิดว่าอาจมีบางอย่างผิดพลาดกับ NPC ตัวนี้ นายอาจไม่รู้มากนักเกี่ยวกับการเล่นเกม บางทีนักวางแผนเกมบางคนชอบความสนุกเลว ๆ พวกเขาอาจจะจัดเควสหลุมพรางมาให้ เควสเหล่านี้ซับซ้อนแต่รางวัลไม่คุ้มค่า…”
“แต่ว่า NPC คนนั้นชื่อ ยูเอะ วู” คลื่นหิมะกล่าว “และเขาใช้เด็ค Elemental HERO”
“เฮ้ มันไม่เกี่ยวกับนาย… เดี๋ยวนะ นายบอกว่าเขาใช้การ์ดอะไรนะ!?” เฟย์ตาเป็นประกาย และรีบยกแว่นขึ้นเล็กน้อยพร้อมสีหน้าที่กระหาย
“เอ่อ… Elemental HERO” คลื่นหิมะกล่าว “ฉันเห็นเขาอัญเชิญ ‘Elemental HERO โนว่า มาสเตอร์’ ต่อหน้าต่อตา เป็นมอนสเตอร์ฟิวชั่นที่ไม่เคยปรากฏในการ์ตูน”
“พล็อตลับ ต้องเป็นพล็อตลับแน่ ๆ!” เฟย์ตื่นเต้น “และมีความเป็นไปได้สูงที่พล็อตลับนี้จะเกี่ยวข้องกับการพัฒนาพล็อตของ GX ในช่วงหลังของเกม!”
เขาตบไหล่คลื่นหิมะอย่างมีนัยสำคัญ มองด้วยสายตาเป็นประกายที่ซ่อนอยู่หลังแว่น: “นี่ฉันติดหนี้นาย จากนี้ไปเราจะเป็นพี่น้องกัน มีอะไรก็พูดได้เลย ฉันจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยนาย”
“ไม่มีปัญหา พี่ชาย Yuei Cannot Escape Fae!”
“เรียกแบบนั้นมันน่าเกลียดเกินไป” เฟย์โบกมือ “เรียกฉันว่า พี่เฟย์ ก็พอ”
“ได้เลย พี่เฟย์!”
ดูเหมือนเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ คลื่นหิมะคิด
เพื่อนคนแรกที่เขาเจอใน World Link
Online ช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน คลื่นหิมะรู้สึกว่าอนาคตในฐานะดูเอลลิสต์ของเขาจะสดใส
……
เช้าวันรุ่งขึ้น
ยูเอะ วู ตื่นเช้ากว่าปกติ วันนี้เขาลงมาชั้นล่างตอนยังไม่ทันฟ้าสางด้วยความงัวเงีย
แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ แม้ว่าเขาจะตื่นเช้าขนาดนี้ เขายังได้ยินเสียงอิโตะ จิกะ เตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว
ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้ทุกวันตั้งแต่เขามาอยู่ที่ร้านนี้—ไม่ว่าเขาจะตื่นเช้าแค่ไหน จิกะก็มักจะตื่นก่อนเสมอ บ่อยครั้งที่เขาออกจากห้องน้ำหลังล้างหน้า อาหารเช้าร้อน ๆ ก็วางอยู่บนโต๊ะแล้ว
มันทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าจิกะเป็นหุ่นยนต์หรือเปล่า เป็นแบบที่ไม่ต้องนอนตอนกลางคืน
หลังจากล้างหน้าเสร็จ ยูเอะ วู ก็ตรงไปกินอาหารเช้าวันนี้ทันที พร้อมกับคอยมองออกไปนอกหน้าต่าง
แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลานัดตอนเจ็ดโมงเช้าที่ตั้งไว้เมื่อวานนี้ แต่ก็ไม่สามารถตัดโอกาสที่คลื่นหิมะจะมาเร็วกว่ากำหนดได้
เขาสงสัยว่าผู้เล่นแบบไหนที่คลื่นหิมะจะพามา
“วันนี้รอใครอยู่เหรอ?” จิกะสังเกตเห็นความผิดปกติของเขาอย่างรวดเร็ว
“อื้ม ใช่” ยูเอะ วู พยักหน้า
และแล้วก็เป็นเวลาหกโมงครึ่ง คลื่นหิมะก็มาปรากฏตัวหน้าร้านด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับผู้เล่นใหม่ตามที่ตกลงไว้
ยูเอะ วู มองผู้เล่นใหม่ผ่านทางหน้าต่าง และรู้สึกว่าผู้เล่นคนนั้นออกแบบตัวละครหน้ากลม ทรงผมกลม แว่นกรอบดำ และแม้แต่สีหน้าที่ดูน่ารังเกียจก็ชัดเจนมาก…
จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นไอดีบนหัวของอีกฝ่าย…
…Yuei Cannot Escape Fae ? ? ?
