ตอนที่ 17 – Elemental อะไรนะ!?
คลื่นหิมะเดินอยู่บนถนนที่พลุกพล่าน มองดูผู้คนที่ผ่านไปมา แสงนีออนสีสันสดใส และสาวสวยที่ใส่เสื้อผ้าแนวสตรีท เขาถึงกับต้องหยุดชะงักไปชั่วขณะด้วยความประหลาดใจ
“โห รายละเอียดนี่สมจริงเกินไปหรือเปล่า นี่มันเกมการ์ดแน่เหรอ?”
เขาคิดในใจอย่างไม่เชื่อว่า กลุ่มบริษัทหน้าเงิน ที่คิดแต่จะขายการ์ดทั้งวันจะยอมลงทุนสร้างเกมที่ใส่ใจรายละเอียดขนาดนี้ นี่มันเหมือนกับว่าเขาถูกพาไปยังอีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว
แล้วเขาก็ระลึกถึงบางสิ่งได้ รีบยื่นมือไปแตะด้านล่างอย่างกระวนกระวาย…
“…เฮ้อ โล่งใจไปที ยังอยู่ดี”
เขาคิดพร้อมกับถอนหายใจ “แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าเกมนี้มีฟีเจอร์ที่จำกัดอายุหรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า”
ตลอดทางจากนอกเมืองมาจนถึงที่นี่ เขาไม่เจอผู้เล่นคนอื่นเลย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะมีคนเล่นในช่วงทดสอบเพียงไม่ถึง 1,000 คน การจะหาผู้เล่นคนอื่นในเมืองใหญ่ขนาดนี้ก็เหมือนหาน้ำในทะเลทราย
ผู้เล่นในช่วงทดสอบนี้ถูกเลือกแบบสุ่มจากผู้เล่นหลายประเทศทั่วโลก จากฐานผู้เล่นขนาดใหญ่ ก็มีเพียงไม่ถึง 1,000 คนที่ถูกเลือกมา ถ้าหักลบจากผู้ที่ได้โควต้ามาก่อนแล้ว ที่เหลือคือคนที่โชคดีที่สุดในโชคดี
แม้ว่าผู้เล่นจะมาจากทั่วโลก แต่เรื่องภาษาจะไม่เป็นปัญหา เพราะปัญหานี้ถูกแก้ไปตั้งนานแล้วตั้งแต่ยุคพัฒนาเกมออนไลน์ VR ผู้เล่นสามารถเลือกภาษาที่ตัวเองถนัดได้ และทุกอย่างที่ผู้เล่นได้สัมผัสในเกมจะถูกแปลเป็นภาษาที่พวกเขาคุ้นเคย นอกจากนี้ระบบการแปลที่ติดตั้งในเกมก็จะทำให้การสื่อสารและบทสนทนาไม่มีอุปสรรค
อีกอย่างหนึ่งคือการแยกแยะตัวตนของผู้เล่นก็ไม่ยาก ผู้เล่นจะมี ID โชว์อยู่บนหัว ในทางทฤษฎี มีแต่ผู้เล่นเท่านั้นที่มองเห็น ID ของกันและกัน
และผู้เล่นก็เดินต่างจากคนทั่วไปเหมือนพื้นในเกมเป็นลาวาร้อน ทำให้พวกเขาชอบกระโดดบ้างหลังเดินไปไม่กี่ก้าว และบางทีก็กลิ้งไปตรงนั้นเลยตามที่ชอบ
เล่าลือกันว่านี่คือธรรมเนียมที่ตกทอดมาจากยุคก่อนที่ VR จะเป็นที่นิยม ในตอนนั้นผู้เล่นยังต้องพึ่งอุปกรณ์คีย์บอร์ดและเมาส์เพื่อเล่นเกม ซึ่งผู้เล่นในยุคนั้นมีความชื่นชอบพิเศษกับคำสั่ง “กระโดด” และ “กลิ้ง”
แม้ว่าเทคโนโลยี VR จะพัฒนามาไกล แต่ธรรมเนียมอันดีงามนี้ก็ยังสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น
คลื่นหิมะเดินเล่นไปตามถนนในเมืองด้วยความรู้สึกเหมือนชาวบ้านที่เพิ่งเข้าเมือง ทุกสิ่งที่เขาเห็นดูแปลกตาไปหมด
จนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องดูเอลที่ตั้งอยู่กลางเมือง
ทันใดนั้น คลื่นหิมะก็ตระหนักได้ว่า “เดี๋ยวสิ ฉันมาที่นี่เพื่อเล่นการ์ดนี่หว่า?”
“ดูเอลลิสต์คนนั้น”
คลื่นหิมะซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาด้วยใบหน้างุนงงหันไปตามเสียง และเห็นชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
“หน้าใหม่ที่ไม่เคยเห็นในยิม เพิ่งมาที่นี่รึเปล่า?” ชายคนนั้นถาม
“นี่คือภารกิจเนื้อเรื่องงั้นเหรอ?” คลื่นหิมะสงสัย แต่พยักหน้า “ใช่”
“งั้นสู้ดูเอลกันไหม?”
“โอเค!” แน่นอนว่าในฐานะผู้เล่นไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธความท้าทายจาก NPC เขาคิดว่านี่อาจเป็นส่วนหนึ่งของบทแนะนำสำหรับผู้เล่นใหม่
ทั้งสองยืนประจำตำแหน่งในสนามที่จัดเตรียมไว้
“ดูเอล!” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
พอเครื่องดูเอลคลี่ออกและเขาจั่วการ์ดห้าใบแรกจากเด็ค คลื่นหิมะก็พบกับความจริงอันน่าตกตะลึง—
—เขาลืมดูว่ามีการ์ดอะไรอยู่ในเด็คของเขา
ตอนสร้างบัญชีเกม ระบบให้เขาเลือกเด็คเริ่มต้น แต่เขามองผ่านๆ แล้วรู้สึกว่าแต่ละชุดก็ดูคล้ายๆ กัน เลยสุ่มเลือกชุดหนึ่งแล้วเริ่มเกมทันที
“โอ้… เดี๋ยวมาดูกันดีกว่าว่าในมือฉันมีการ์ดอะไรบ้าง…”
แคททาพิลลาร์, สายฟ้าคองเกอร์, ร็อค โอกร์ กร็อตโต้ #2, ราชาทะเลเดือด, นักรบภูเขา…
เดี๋ยวนะ การ์ดพวกนี้มันตัวธรรมดาที่ไม่มีเอฟเฟคอะไรหมดเลยไม่ใช่เหรอ!?
ไม่เพียงแต่จะเป็นการ์ดธรรมดาหมด แต่ไม่มีการ์ดไหนที่พลังโจมตีเกิน 1,000 เลย?
ตัวที่แข็งแกร่งที่สุดในมือนี้น่าจะเป็น “ราชาทะเลเดือด” เป็นมอนสเตอร์ธรรมดาที่มีคำอธิบายการ์ดว่า “ราชาแห่งเจ็ดคาบสมุทร สามารถเรียกคลื่นยักษ์มากลบศัตรูให้จมลง”
คลื่นหิมะถึงกับอยากบ่น “แกน่ะเหรอ? มีพลังโจมตีแค่ 800 จะจมใครได้กัน?”
ในฐานะราชาแห่งทะเลทั้งเจ็ด นายไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลยเหรอ อย่างน้อยก็ควรจะคุยกับปลาได้หน่อยสิ!
พูดถึงเรื่องนี้ ในเด็คนี้ยังไม่มีมอนสเตอร์ที่มีพลังโจมตีเกิน 1,000 เลย…
ไม่ๆๆ มันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญ… ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
“เทิร์นฉัน จั่ว!”
ยึดหลักการทำปาฏิหาริย์ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ คลื่นหิมะใช้กำลังมากที่สุดในชีวิตเพื่อจั่วการ์ดใบที่หกจากเด็ค…แล้วเขาก็อึ้ง
“ไซคิก คัปปะ พลังโจมตี 400 พลังป้องกัน 1,000 คำอธิบายการ์ด: สิ่งมีชีวิตครึ่งบกครึ่งน้ำที่มีพลังหลากหลายในการป้องกันการโจมตีจากศัตรู”
คลื่นหิมะ: “…”
เอาเถอะ ดูเอลนี้หวังอะไรไม่ได้แล้ว ยังไงเกมแรกมันก็แค่บทเรียนสำหรับผู้เล่นใหม่
“ฉันเรียกไซคิก คัปปะในสภาพป้องกัน จบเทิร์นของฉัน”
[ไซคิก คัปปะ, พลังป้องกัน 1000]
คลื่นหิมะรู้สึกขี้เกียจจะสู้ต่อ เขาหวังเพียงแค่ให้ NPC ฝั่งตรงข้ามรีบจัดการเขาไวๆ เพื่อที่เขาจะได้ดูว่าตกลงเด็คเริ่มต้นของเขามันเป็นยังไงกันแน่
“เทิร์นฉัน จั่ว!”
ดูเหมือนอีกฝั่งจะทำหน้าเหมือนกำลังต่อสู้กับความยากลำบาก คลื่นหิมะอดสงสัยไม่ได้ว่า “แค่การ์ดธรรมดาที่พลังป้องกัน 1,000 เนี่ย ทำไมถึงทำหน้าเครียดขนาดนั้น?”
จากนั้นเขาก็เห็นการ์ดที่ถูกวางลงจากฝั่งตรงข้าม “…ฉันเรียกแบทเทิล วอร์ริเออร์ ในสภาพโจมตี!”
[แบทเทิล วอร์ริเออร์, พลังโจมตี 700]
อีกฝ่ายกัดฟันพูดเหมือนยังไม่พอใจ “เฮ้อ พลังโจมตีของแบทเทิล วอร์ริเออร์ยังไม่มากพอจะเอาชนะไซคิก คัปปะได้ ฉันจบเทิร์น”
คลื่นหิมะ: “?”
พี่ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย?
พี่ไม่สามารถเอาชนะมอนสเตอร์ธรรมดาที่มีพลังป้องกัน 1,000 ได้จริงเหรอ?
“เทิร์นฉัน” คลื่นหิมะพูด “งั้นฉันเรียกราชาทะเลเดือด!”
[ราชาทะเลเดือด, พลังโจมตี 800]
“ราชาทะเลเดือด โจมตีแบทเทิล วอร์ริเออร์!”
ราชาทะเลเดือดคำรามและพุ่งไปข้างหน้า โดยไม่พูดอะไร เขายกหอกสามง่ามในมือขึ้น…เอ่อ ไม่สิ มันเป็นอาวุธเทพเจ้าไทรเดนท์ ใช้เพียงการโจมตีเดียว นักสู้ในสนามของอีกฝั่งก็ถูกสังหารภายใต้หอกนั้น
“อุ้ก!” ดูเอลลิสต์ NPC ยกมือขึ้นป้องหน้าตัวเอง
【ดูเอลลิสต์ NPC คนผ่านทาง, LP 4000 → LP 3900】
คลื่นหิมะเริ่มรู้สึกว่าเขาอาจจะมีโอกาสชนะการดูเอลนี้
เพราะดูเหมือนการ์ดฝั่งตรงข้าม…อาจจะอ่อนกว่าเขาอีก!
………
หลังจากการต่อสู้ผ่านไป 20 เทิร์น การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายก็มาถึงจุดไคลแม็กซ์! สถานการณ์ดูเอลเป็นไปอย่างน่าตื่นเต้น ทั้งสองฝ่ายผลัดกันเรียกมอนสเตอร์และโจมตีกันอย่างดุเดือด ค่อย ๆ กัด LP ของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมปล่อยไป
สุดท้าย คลื่นหิมะก็สามารถเอาชนะได้อย่างตื่นเต้นด้วยทักษะที่เหนือกว่า
(ความจริงคือ เขาจั่วเกรทไวท์ที่มีพลังโจมตี 1600 ขึ้นมาได้ในเทิร์นสุดท้าย และอีกฝ่ายก็ไม่สามารถจัดการมันได้…)
เมื่อจบการดูเอล คลื่นหิมะเช็ดเหงื่อออกและรู้สึกว่าการดูเอลระหว่างมอนสเตอร์ธรรมดาสามารถต่อสู้กันได้ดุเดือดขนาดนี้เหมือนเพิ่งมีประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิต…
เขาเดินดูรอบๆ ห้องดูเอล และพบว่าดูเอลลิสต์ส่วนใหญ่ที่นี่ก็คล้ายๆ กัน NPC เหมือนจะชอบใช้มอนสเตอร์ธรรมดาในการต่อสู้โดยไม่มีการ์ดเวทมนตร์หรือกับดักมากนัก และการ์ดที่แข็งแกร่งกว่าก็มักจะเป็นแค่มอนสเตอร์ที่มีพลังโจมตีสูงหรือเลเวลสูงเท่านั้น
หลังจากดูการต่อสู้อยู่สักพัก เขาอดคิดไม่ได้ว่า—
——ถ้าแค่ฉันมีไซเบอร์ดราก้อนอยู่ในมือ…
ไม่นานเขาก็สังเกตเห็นกลุ่มคนขนาดใหญ่ที่มุงดูอยู่ในสนามต่อสู้อีกฝั่ง และฝูงชนที่อัดแน่นอยู่ข้างในถึงสามชั้นจนปิดทางเข้าออก
เกิดอะไรขึ้น? นั่นเป็นการแข่งขันหรือเปล่า?
คลื่นหิมะรีบเดินเข้าไปใกล้และถามชายที่อยู่ในฝูงชนอย่างไม่เป็นทางการว่า “เอ่อ ขอถามหน่อยได้ไหมครับ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
ชายคนนั้นตอบด้วยความกระตือรือร้นว่า “คืนนี้มีคนท้าดวลกับราชาแห่งดูเอลคนใหม่ของยิมนี้! การต่อสู้เริ่มแล้ว!”
ราชาแห่งดูเอลงั้นเหรอ?
ดวงตาของคลื่นหิมะสว่างวาบ
หรือว่าจะเป็น…มุโต้ ยูกิ?
เขาลืมไปโดยอัตโนมัติว่าเป็น “ราชาแห่งดูเอลของยิมนี้”
คลื่นหิมะพยายามเบียดฝูงชนเข้าไป จนมองเห็นดูเอลลิสต์ทั้งสองฝั่งผ่านช่องว่างเล็กๆ ได้
ทางฝั่งซ้ายเป็นชายกล้ามโตผิวสีเข้มที่ถอดเสื้อ (คลื่นหิมะ: ทำไมต้องถอดเสื้อเวลาสู้การ์ด?) แต่ชายคนนี้น่าจะเป็นแค่ตัวประกอบที่ไม่ต้องสนใจมากนัก
ส่วนทางฝั่งขวา พอคลื่นหิมะเห็นดูเอลลิสต์คนหนึ่งก็คิดในใจทันทีว่า—
——โห หล่อโคตร!
เขามองออกชัดเจนว่าภาพลักษณ์ของตัวละครนี้ต่างจาก NPC คนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง แวบแรกที่เห็น คลื่นหิมะก็รู้สึกว่านี่น่าจะเป็นตัวละครสำคัญในเกมนี้แน่ๆ
เป็น NPC สำคัญหรือเปล่า?
“ลุย!” ดูเอลลิสต์หนุ่มฝั่งขวาตะโกน “Elemental HERO โนว่า มาสเตอร์ โจมตีโดยตรง!”
คลื่นหิมะถึงกับตกใจแทบล้ม
เมื่อกี้เขาพูดว่า…Elemental อะไรนะ!?
