ตอนที่ 77: ปีหน้าฝากตัวด้วยนะ!
หลังจากเพลงเดี่ยวของโรบินจบลง เหล่าไลฟ์เวอร์ทั้งหมดที่เข้าร่วมกิจกรรมก็ขึ้นมารวมตัวกันบนเวที พวกเขาร่วมกันร้องเพลงประสานเสียง และปิดฉากงานด้วยความงดงาม เมื่อจอแสดงผลคำว่า “การถ่ายทอดสดวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว” พวกเราก็ปรบมือพร้อมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างคึกคัก
[ ว้าว! สุดยอดไปเลยเนอะ! ]
[ ใช่! ดีมากๆ เลย เพลงสุดท้ายก็โชว์เอกลักษณ์ของแต่ละคนได้ดีจริงๆ! ]
“8888888888”
“ซาบซึ้งมาก!!!”
“ดีเกินไปแล้ว”
“แบบนี้ให้ดูฟรีจริงเหรอเนี่ย?”
“ไม่ต้องห่วง ยังไงก็ต้องมีแผ่นขายแน่ๆ”
“ปล่อยแผ่นออกมาด่วนเลยนะ!”
ความคิดเห็นในแชทก็เต็มไปด้วยคำชื่นชม ทุกคนดูเห็นพ้องต้องกันว่างานนี้ยอดเยี่ยมมาก แน่นอนว่าผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน… แต่ยังคงอึ้งอยู่เล็กน้อย จนกระทั่งนานามิซังหันมาถามผม
[ รุยคุง คิดว่ายังไงบ้าง? ]
[ อ้อ เอ่อ… ดีมากเลยครับ แค่รู้สึกเหมือนโดนโรบินข่มจนพูดอะไรไม่ออก ]
[ อืม ก็จริง โรบินคุงดูโดดเด่นมากจริงๆ ]
“เห็นด้วยเลย”
“แล้วเขาได้เจอคนนั้นมั้ย?”
“อยากรู้เหมือนกัน”
“กลัวว่าจะแกรดไปอีกคนถ้าทำตามเป้าหมายสำเร็จ”
“ระดับนี้ไปเป็นนักร้องมืออาชีพยังได้เลย”
ผมเองก็อยากรู้เรื่องของโรบินเหมือนกัน แต่ถ้าไปถามคงจะเสียมารยาท ต้องรอให้เขาเล่าเอง แล้วลิลลี่ก็ช่วยพูดเสริมให้
[ แต่คนอื่นๆ ก็สุดยอดมากเหมือนกัน! ครั้งหน้าฉันจะต้องขึ้นเวทีให้ได้! ]
[ ดีเลย! ถ้าทุกคนจะขึ้นเวที ฉันก็อาจจะลองคิดดู… แล้วเรย์จังล่ะ? ]
อายากะที่ถูกถามก็หันมามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบ
[ อืม… ถ้ารุยขึ้น ฉันก็อยากขึ้นด้วย ]
“อา…”
“อุ๊บ”
”คู่รุยเรย์มาแน่ๆ”
“ใครเล่นเกมมนุษย์หมาป่าอยู่เนี่ย”
“แค่เพื่อนร่วมชั้น? จริงเหรอ?”
“ถ้าไม่ได้คบกันนี่สิแปลก!”
ช่องแชทปั่นป่วนขึ้นทันที โถ่ พวกนายช่างเดาง่ายกันจริงๆ ผมถอนหายใจก่อนจะพูดว่า
[ พวกนายเนี่ยนะ… ก็จะลองคิดดูละกัน แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครมาเชิญหรือเปล่า ]
[ งั้นก็ต้องเริ่มฝึกเพลงไว้เลยสิ! ]
[ เออ… คงงั้น ]
[ ฟุฟู~ ]
พอเห็นอายากะยิ้มแบบนั้น ผมก็ได้แต่ถอนใจ… แบบนี้คงต้องพยายามแล้วสินะ ลิลลี่มองหน้าผมกับอายากะแล้วพูดขึ้นมาอีก
[ แล้วหลังจากนี้จะเอายังไงต่อ? จะไลฟ์ข้ามปีเลยมั้ย? ]
[ ไม่ไหวหรอก… ที่นี่เป็นสำนักงานนะ ]
ในฐานะที่เราแค่ยืมสถานที่มา จะอยู่จนข้ามวันก็คงไม่เหมาะนัก ลิลลี่เองก็เข้าใจ และเสนออีกตัวเลือก
[ งั้นไปที่บ้านของรุยต่อกันเลยสิ! ]
[ จะบ้าหรือไง! ถ้าปล่อยให้สาวๆ สามคนไปบ้านฉันในคืนวันปีใหม่ ต้องเป็นดราม่าแน่ๆ! ]
“ฮา”
“รุยคุงไม่เป็นไรหรอก”
“เรย์จังอยู่ด้วย ยังไงก็ปลอดภัย”
“พาไปเถอะ! อยากดูต่อ!”
[ การที่พวกนายเชื่อใจฉันเกินไปก็ทำให้ฉันกลัวนะ… ]
ในวงการที่อ่อนไหวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงแบบนี้ การที่พวกเขาเชื่อใจผมมากเกินไป ทำให้น่ากังวลอยุ่… แต่ตอนที่กำลังลำบากใจ นานามิซังก็ช่วยออกหน้า
[ ลิลลี่ จบไลฟ์แล้วก็พักก่อนเถอะ ปีใหม่ค่อยกลับมารวมตัวกันอีกที ]
ลิลลี่ดูพอใจกับคำพูดของนานามิซัง
[ งั้นเหรอ! งั้นวันนี้ก็จบแค่นี้! ขอบคุณทุกคนที่ร่วมไลฟ์กันนะ! ]
“เหนื่อยหน่อยนะลิลลี่จัง”
“ขอบคุณสำหรับความสนุก!”
“วันนี้ดีมากเลย!”
[ หืม? ฉันแค่กินขนมไปคุยไปเองนะ! แต่ขอบคุณทุกคนมากเหมือนกัน! สนุกมากเลย! แล้วเจอกันใหม่….กับฉัน ลิลลี่! ]
[ นานามิ ! กับ…. ]
[ เรย์ ! แล้วก็ … ]
[ รุย ครับ !…แล้วเจอกันนะ ! ]
“ บ๊ายบาย~”
“ลิลลี่น่ารัก!”
“ราตรีสวัสดิ์!”
“คืนนี้สนุกจริงๆ”
──
—
–
พอปิดไลฟ์แล้ว ผมก็เริ่มจัดเก็บห้องประชุมให้เรียบร้อย ส่วนนานามิซังกับลิลลี่เอาคอมพิวเตอร์ไปเก็บที่เดิมแล้ว เหลือแค่ผมกับอายากะที่ยังอยู่ในห้องประชุม แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ แต่ความเงียบแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน
[ …นี่ รุย ขอบคุณนะ ฉันดีใจมากเลย ]
[ หา? ขอบคุณเรื่องอะไร? ]
จู่ๆ ก็ถูกขอบคุณแบบไม่ทันตั้งตัว ผมตอบกลับไปอย่างงุนงง พอเห็นว่าผมทำหน้าสับสน อายากะก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
[ เรื่องที่นายตั้งรูปฉันเป็นวอลเปเปอร์ แล้วก็เรื่องที่นายใส่จี้ที่ฉันให้… ถึงจะพูดไม่ได้ตอนที่อีกสองคนอยู่ แต่ฉันดีใจจริงๆ นะ ]
[ …! ]
อ่าใช่…บนคอผมตอนนี้ยังมีจี้ใบโคลเวอร์ที่อายากะให้คล้องอยู่ แต่เพราะซ่อนไว้ใต้เสื้อคิดว่าจะไม่มีใครเห็น คงหลบสายตาของเธอไม่ได้จริงๆ
[ …ไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากตั้งรูปนั้นเอง แล้วก็แค่ใส่จี้เพราะอยากใส่ มันไม่มีความหมายอะไรหรอก ]
คำพูดของผมฟังดูเป็นข้อแก้ตัวที่ไม่เข้าท่าเลย อายากะเองก็คงรู้ว่าผมพูดเพื่อปกปิดความเขิน เธอจึงยิ้มอย่างมีเลศนัย
[ หึๆ แค่นั้นก็ดีแล้วล่ะ แค่อยากบอกขอบคุณนายเท่านั้นเอง ]
จากนั้นเธอก็พิงหน้าต่างห้องประชุม มองออกไปยังทิวทัศน์ยามค่ำคืน
[ อีกไม่นานปีใหม่ก็จะมาถึงแล้วสินะ… เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ]
[ …นั่นสินะ เร็วมากจริงๆ ]
[ อืม จากวันแรกที่เราคอลแลปกันจนตอนนี้ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ ]
[ ใช่… ]
ผมยังจำได้ดี วันนั้นผมเอาชนะอายากะในเกมจนเธอแทบร้องไห้… เอาเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย
มันควรเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจแต่พอคิดถึงสีหน้าตอนเธอร้องแทบไม่เป็นภาษาแล้วเลยกลายเป็นฉากตลกไปหมด
[ …แต่ทุกอย่างยังไม่จบหรอกนะ ปีหน้าเราจะทำให้มันสนุกยิ่งกว่าเดิม! และถ้าจะทำแบบนั้นได้ ฉันต้องให้นายช่วยนะรุย! ]
[ หา? ฉันเนี่ยนะ? ]
[ ใช่สิ! ก็เพราะนายเข้ามา ฉันถึงได้สนุกกับชีวิตนี้มากขึ้นนี่นา! เพราะงั้น… ปีหน้าฝากตัวด้วยนะ รุย! ]
[ …อืม ทางนี้ก็ฝากตัวด้วยเหมือนกัน ]
ผมตอบพลางมองเข้าไปในดวงตาของอายากะ บอกตามตรง ผมเองก็มีความสุขกับทุกวัน เพราะมีอายากะอยู่ด้วยเหมือนกัน
หลังจากนั้น อายากะก็หยิบสัมภาระของเธอขึ้นมา
[ เอาล่ะ กลับกันเถอะ! ]
[ เดี๋ยวๆ ควรไปบอกนานามิซังกับลิลลี่ก่อนมั้ย? ]
[ ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาบอกว่าเก็บเสร็จแล้วกลับได้เลย ]
[ งั้นเหรอ… ]
คงเป็นความตั้งใจของนานามิซังสินะ เธอคงอยากให้เราได้มีเวลาส่วนตัวกันบ้าง… แต่ไม่ว่าจะยังไง
[ เข้าใจแล้ว งั้นกลับกันเถอะ ]
[ หึๆ ดีจังเลย.…………………………………………นี่ รุย ]
[ อะไร? ]
[ ว๊า!? ]
อายากะก็เข้ามาใกล้โดยไม่ทันตั้งตัว คว้ามือผมแล้วสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเธอ มือของเธอเกาะกุมมือผมไว้แน่นในท่าจับมือแบบคนรัก แน่นอนว่าผมถึงกับตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
[ นี่… อะไรของเธอเนี่ย!? ]
อายากะยิ้มท่าทางซุกซน
[ …ถ้าเสียงดัง คนอื่นจะได้ยินนะ รุย? ]
[ เธอ…! ถ้านานามิซังเห็นเข้าล่ะก็แย่แน่ๆ! ]
[ งั้นรีบไปขึ้นลิฟต์ก่อนมีใครมาเห็นเถอะ ]
ไม่มีทางเลือกอื่น ผมได้แต่คว้ามือเธอแน่น แล้วเร่งเดินต่อไป
[ เดี๋ยวสิ รุย ! เดินเร็วจัง ]
[ ขอร้องช่วยเงียบทีเถอะ…! ]
…ไลฟ์วันนี้จบลงแล้ว อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครหยั่งรู้ได้ แต่ผมเชื่อว่าปีหน้าจะต้องสนุกและน่าจดจำยิ่งกว่านี้ อย่างน้อยก็มั่นใจว่ามันจะแบบนั้นแน่นอน
———
[ …นี่ ฉันว่าฉันเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วแหละ!! ]
[ หึๆ ลิลลี่ เวลาแบบนี้น่ะควรทำเป็นไม่เห็นอะไรต่างหากล่ะ นั่นแหละที่ผู้ใหญ่น่ะทำกัน ]
จบบทที่ 2 แล้ว ~!
// เพราะแบบนี้ไงถึงจะรู้กันทั้งค่าย อ่อแล้วก็ Fun Fact ความจริงเรื่องนี้ก็แปลมาครึ่งปีเหมือนกันนะ ? ( ถึงจะเกินมา 2เดือนก็เถอะ )
