ตอนที่ 76: นานามิซังกับหูสัตว์ใหญ่ๆ นั่น
…แล้วผมก็ทำตามคำขอของลิลลี่ เชื่อมต่อคอมพิวเตอร์กับโปรเจ็กเตอร์และฉายภาพไลฟ์สดขึ้นจอ ในความมืดของห้อง พวกเราสี่คนนั่งเรียงกันดูถ่ายทอดสด บนจอฉายภาพเวทีสุดอลังการ พร้อมกับ MC ที่เป็นสาวน้อยนางฟ้ามีปีกและเด็กหนุ่มติดกิ๊บตาหยี
[ โอ้โห ได้ยินว่าอลังการอยู่แล้ว แต่เห็นจริงๆ นี่ยิ่งใหญ่กว่าที่คิดอีกนะ ]
[ ก่อนเพลงเริ่ม ฉันขอตุนขนมไว้ก่อน! นานาเนะ เปิดถุงมันฝรั่งได้มั้ย! ]
[ ได้เลย เปิดหมดทุกถุงไปเลยเป็นไง? ]
[ … ]
พอพูดคุยแบบนั้นทำให้อายากะเริ่มมีความฮึกเหิมแปลกๆ เธอหันมาทางผมเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
[ โอเค งั้นเราก็กินบะหมี่ถ้วยบ้างดีกว่า! ]
[ จะกินเลยเหรอ… ฉันต้มน้ำร้อนไว้ล่วงหน้าแล้วนะ ]
[ สมกับเป็นรุยจริงๆ! ]
อายากะพูดพร้อมดีดนิ้ว มือข้างหนึ่งถือบะหมี่ถ้วยไว้ ความมืดดูเหมือนจะทำให้อารมณ์เธอคึกคักขึ้นมา…
[ เอ่อ อย่าคิดแปลกๆ นะ แต่ฉันว่าระยะห่างระหว่างพวกเธอสองคนมันใกล้ไปหน่อยรึเปล่า? ]
[ เอ๊ะ? ]
[ เอ๋!? ]
“อยู่ๆ ก็ถามอะไรแบบนี้ ฮา”
“ความจริงที่ทุกคนรู้อยู่แล้ว”
”บอกว่าเป็นคู่รักอย่างเป็นออฟฟิเชียลกี่รอบแล้วเนี่ย”
“พูดถึงแล้ว นานาเนะก็เป็นแฟนตัวยงของรุยนี่นา”
คำพูดของนานามิซังทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก… ระยะห่างระหว่างผมกับอายากะที่ดูใกล้ชิดมันก็เพราะเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน แต่จะอธิบายแบบนั้นในสถานการณ์นี้มันก็ยังไงอยู่…
[ ก็… เราสนิทกันมานานแล้วล่ะครับ น่าจะทำให้ระยะความเป็นส่วนตัวแคบลงไปก็ได้นะ? ]
[ อ๋อ อย่างนี้นี่เอง~ ]
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“ยังทำตัวเป็นพระเอกสายซื่อไม่เลิกอีกเหรอ!”
“ไม่ได้พูดถึงระยะห่างทางกายภาพนะ”
“ยอมรับเถอะ รุยก็เป็นแบบนี้แหละ”
…จากนั้นลิลลี่ก็แสดงความฮึกเหิมออกมาแบบแปลกๆ ด้วยการกอดนานามิซัง
[ อืมมมม จะไม่ยอมน้อยหน้าแล้วนะ นานาเนะ! มากอดกันเถอะ! ]
[ ฟุฟุ ลิลลี่นี่น่ารักจริงๆ มานี่มา ]
“โอ้ววว~”
“ดีต่อใจมาก”
“น่ารักอบอุ่นจังเลย”
“สมองฉันฟื้นฟูแล้ว”
“พวกนาย ดูไลฟ์กันหน่อยสิ!”
…เอาล่ะ เหมือนจะมีนักสู้อยู่ด้วย แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่านะ
[ เพลงคงจะเริ่มแล้วล่ะ ถ้าจะทำบะหมี่ตอนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ? ]
[ โอเค! รุย กาต้มน้ำอยู่ไหน? ]
[ อยู่ห้องข้างๆ นู่น ]
[ เข้าใจละ งั้นเดี๋ยวฉันทำของนายด้วยนะ! ]
พูดจบอายากะก็ลุกขึ้นไป ผมเตรียมจะหยิบถ้วย “อุมะทงคตสึ” ของตัวเองมา แต่เธอก็หยิบมันขึ้นไปก่อน
[ ยังไงนายก็ต้องกินทงคตสึใช่มั้ย? เดี๋ยวจัดให้! ]
แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับบะหมี่ถ้วยของผม
[ ทำไมยัยนั่นถึงรู้ว่าฉันอยากกินอันนี้ล่ะ?… หรือว่าเป็นพวกมีพลังจิต!? ]
“555”
“555”
”ใสซื่อจริงๆ”
“ตัวละครของรุยเริ่มซับซ้อนเกินไปแล้ว”
“ถึงจะบอกช้าไปหน่อย แต่รุยไม่มีออร่าตัวเอกเทพเลยแฮะ”
“ แค่เข้ากันได้ดีน่ะ อืม อย่ามาให้พูดตรงๆ เลย”
──
ผ่านไปไม่กี่นาที การพูดเปิดงานก็จบลง และเพลงแรกก็เริ่มต้นขึ้น ดูเหมือนผู้เปิดงานจะเป็นสามสาวงามหูสัตว์ พวกเธอกำลังร้องเพลงป็อปพร้อมกับเต้นประกอบอย่างน่ารัก ระหว่างนั้น นานามิซังก็อธิบายเล็กๆ น้อยๆ
[ นี่คือสมาชิกจาก ‘Animaru-Gumi’ ที่ฉันสังกัดอยู่น่ะ ]
[ อ๋อ งั้นเหรอครับ แต่คนอื่นดูมีหูสัตว์กันหมดเลยนะครับ? ]
[ ฉันทำให้หูและหางโผล่หรือหายไปได้ตามใจชอบเลยล่ะ ]
[ หา? จริงเหรอ!? ]
“555”
“อืม พึ่งนึกขึ้นได้ว่ามันทำได้จริง”
“ลืมเรื่องนี้ไปเลย”
“ก็เพราะนานามิไม่ค่อยโชว์หูสัตว์นี่นา”
“นานามิซัง หูสัตว์ใหญ่มากเลยนะ~”
ในขณะที่ผมกำลังตกใจกับข้อมูลที่เพิ่งรู้ เพื่อนอีกสองคนกลับไม่ตอบสนองอะไรเลย…
[ น่ารักจริงๆ เหมือนไอดอลเลย… ซู้ด…ซู้ด… ]
[ เรย์… อย่างน้อยก็หยุดกินตอนคนอื่นร้องเพลงได้มั้ย? ]
[ อ๊ะ ขอโทษ เผลอทำแบบรุยเข้าให้แล้ว ]
“55555”
“55555”
“55555”
ผมพูดอะไรไม่ออก เลยเลือกที่จะเงียบและดูไลฟ์ต่อไป… เมื่อเพลงจบลง หลังจากนั้นก็เป็นการสัมภาษณ์ของ MC กับกลุ่มอนิมอลเหมือนรายการเพลง พวกเราก็เริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นกัน
[ โห สุดยอดไปเลย! นานาเนะ อยากขึ้นเวทีบ้างมั้ยเนี่ย? ]
[ ก็อยากนะ แต่… ฉันก็ชอบทำตัวเหมือนแฟนคลับสายวางมาดเท่ๆมากกว่า อยู่ข้างหลังก็สนุกดี ]
[ อะไรของเธอเนี่ย? ]
[ ก็แบบว่า ‘คนที่เข้าใจความดีของเธอมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น’ อารมณ์แบบแฟนคลับที่ชื่นชอบ VTuber ที่ไม่ค่อยดังอะไรประมาณนั้น… ]
[ นานามิซัง หยุดเถอะครับ เดี๋ยวเรื่องจะยาว ]
──
จากนั้นไลฟ์ก็ดำเนินต่อไป ไลฟ์เวอร์ร้องเพลงอนิเมะ ร็อค โวคาลอยด์ และเพลงไอดอล ทุกคนร้องและเต้นเก่งมากจนเรียกได้ว่าเป็นไอดอลจริงๆ นี่พวกไลฟ์เวอร์ทำไมถึงมีความสามารถสูงขนาดนี้กันนะ?
[ ต่อไปคือ… อ้าว! โรบินคุงแหละ! ]
[ หา จริงเหรอ… ]
เมื่อ MC แนะนำ โรบินก็ปรากฏตัวบนเวที เขาโยกตัวแรงๆ เหมือนนักร้องนำวงดนตรีสุดเท่จากที่ไหนสักแห่ง
[ อืม ดูบ้าบิ่นดีเนอะ? ]
[ แล้วยังเป็นการแสดงเดี่ยวอีกนะ! ]
พอได้ยินลิลลี่พูด ผมก็เพิ่งสังเกตว่าจนถึงตอนนี้ ไลฟ์เวอร์คนอื่นๆ ต่างร้องกันเป็นกลุ่มหมด แต่โรบินกลับเลือกขึ้นโชว์เดี่ยว… จิตใจเขาต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?
จากนั้น โรบินก็เริ่มต้นพูดทักทายพร้อมก้มตัวลงลึก
『 ข้า…โรบิน…ฟรู๊ววววววว!!! เฟรล!!! 』
[ หมอนั่นคึกไปมั้ย? ]
[ เมื่อกี้เหมือนเขาจะกระโดดขึ้นชั้นสองด้วยนะ? ]
“555”‘
”555”
“555”
“555”
หลังจากที่โรบินดูเหมือนจะผ่อนคลายลง (หรืออาจเป็นส่วนหนึ่งของการแสดง) เขาก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงสงบขึ้น
『 …ฟู่ว ก่อนจะเริ่มร้องเพลง ขอพูดอะไรสักอย่าง… เมื่อเร็วๆ นี้ ข้าได้เปิดเผยเหตุผลที่ข้ามาเป็นไลฟ์เวอร์ใเหตุผลนั้นคือการได้พบกับคนคนหนึ่ง… ข้าเดินทางมาถึงที่นี่เพราะแรงปรารถนาเพียงอย่างเดียว 』
อ้อ นั่นคงเป็นเรื่องตอนที่บ้านผม มีการคอลแลบกับกลุ่มโอเว่นสินะ…
『 เขาแกรดไปแล้ว แต่ทิ้งคำพูดไว้ว่า ถ้าข้ากลายเป็นไลฟ์เวอร์ระดับสูงได้ เราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง…ข้าจึงฝึกฝนอย่างหนักมาตลอดเพื่อวันนี้… 』
โรบินเงยหน้าขึ้น
『 วันนี้จะเป็นวันนั้นหรือเปล่า ข้าเองก็ไม่รู้… แต่! เพื่อวันนี้ ข้าได้ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่มี! เพราะฉะนั้น ขอให้ทุกคนฟังเพลงจากจิตวิญญาณของข้าด้วย!! 』
『…เพลง original ของโรบิน เฟรล… ‘จนกว่าจะเอื้อมถึงฟากฟ้า!’ 』
── เสียงไฮแฮตเริ่มต้นเพลงนั้นทันที ทำให้บรรยากาศในฮอลล์ คอมเมนต์ และแม้แต่ในกลุ่มของพวกเราเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง… และเมื่อถึงท่อนฮุก เสียงร้องของโรบินก็กวาดล้างทุกสิ่ง พร้อมปลุกเร้าอารมณ์ของทุกคน
[ …!! ]
โรบินที่ปกติติดตลกตลอด….ผมตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า…ภาพนั้นทำให้ผมขนลุกไม่หยุดจนถึงตอนจบ
