ตอนที่ 73: ราเม็งนี่แหละที่สุดแล้ว!
ลิลลี่หยิบมือถือของผมขึ้นมาจากพื้น…แย่แล้ว! ถ้าเธอเห็นหน้าจอนี้ คงไม่มีทางแก้ตัวได้แน่ๆ! ทำไงดี…มีทางเดียวคือแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่เห็นอะไรเลย…
[ …เอ๊ะ? นี่ใครเหรอ? ]
[ หา…? ]
ผมนิ่งค้างไปชั่วครู่กับคำพูดของลิลลี่ แต่แล้วก็คิดขึ้นได้ ลิลลี่รู้จักแค่เรย์ แต่เธอไม่รู้จักอายากะ! พวกเราร่วมงานกันหลายครั้งก็จริง แต่ทั้งหมดเป็นแค่การสตรีมออนไลน์…ซึ่งเธอเจอผมแค่ในร่างของ VTuber เท่านั้น!
เมื่อเข้าใจสถานการณ์ ผมรีบลุกขึ้นและเปลี่ยนแผนจากก้มกราบเพื่อขอให้ลืมภาพ ไปเป็นการแก้ตัวแทน
[ เอ่อ…อันที่จริง… ]
[ หรือว่า…แฟนของนาย? ]
[ บ้าแล้ว! ไม่ใช่หรอก! นี่เป็นไอดอลที่ฉันชอบต่างหาก! ]
ในสถานการณ์ที่ภาพของผู้หญิงโผล่บนหน้าจอล็อกมือถือ ผมพยายามหาเหตุผลที่ฟังดูไม่น่าขนลุกที่สุดออกมา และลิลลี่ก็ทำหน้าตาแปลกใจเล็กน้อย
[ หืม…ไม่คิดว่านายจะชอบไอดอลด้วยแฮะ? ]
[ …ก็คงงั้นมั้ง? ]
[ อ้อ แต่ภาพนี้มันใกล้ไปไหม? ไม่ใช่เซลฟี่ด้วยซ้ำ เหมือนถ่ายกันต่อหน้าเลยนะ นายไปถ่ายมาจากไหนล่ะ? ]
เป็นคำถามที่อยู่ในจุดที่ไม่ควรถามจริงๆ…แต่ถ้าจะยืนกรานว่าอายากะเป็นไอดอล มันก็มีข้อแก้ตัวอยู่หลายข้อ
[ ก็แบบว่า…รูปนี้น่ะ เขาโพสต์ลงในทวิตเตอร์ แล้วก็ใช้แฮชแท็ก ‘#อยู่กับแฟน’ อะไรแบบนี้น่ะ VTuber หลายคนก็ใช้กันนะ ]
[ อ้อ…อย่างนี้นี่เอง มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ? ]
ลิลลี่พยักหน้ารับและไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ ผมโล่งใจมากที่เคยศึกษาเนื้อหาไวรัลในทวิตเตอร์ไว้…ถึงมุกนี้จะเป็นของหลายปีมาแล้วก็ตาม
[ ว่าแต่รุย วันนี้มาคนเดียวเหรอ?]
[ อืม ใช่ ทำไมหรอ? ]
[ ก็ในแชทบอกไว้ว่าถ้าใครว่างก็มาได้เลย ฉันก็เลยคิดว่านายอาจจะพาใครมาด้วย ]
[ อ้อ เหรอ…ขอโทษที่มาคนเดียว ]
ผมพูดขอโทษเบาๆ แต่ลิลลี่ส่ายหัวแรงๆ
[ ไม่เป็นไรหรอก! อาจจะมีคนอื่นมาทีหลังก็ได้…แต่วันนี้เป็นวันสิ้นปี คงหวังมากไม่ได้ ]
[ ก็จริงนะ… ]
ผมเกือบจะเสนอว่า ‘งั้นชวนเรย์มาด้วยดีมั้ย?’ แต่รีบหุบปากไว้ทันที ถ้าอายากะมา มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ!
[ อ้อ แต่บางทีนานาเนะ อาจจะมานะ! ]
[ นานาเนะ? ]
ผมทวนชื่อที่ไม่คุ้น ลิลลี่จึงอธิบายเพิ่ม
[ ใช่! นานาเนะ ! หรือชื่อจริงคือ เนโกะยะ นานามิ น่ะ เธอออกจะนิ่งๆ ลึกลับๆ แต่เป็นคนที่ฮามากเลยนะ โดยเฉพาะเวลาพูดน่ะ เธอมีรายการวิทยุช่วงดึกที่ดังมากๆ เลย! ]
[ อ้อ…เหรอ ]
เธอดูต่างจาก VTuber คนอื่นจริงๆ อาจเป็นเพราะแต่ละคนมีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวแบบนี้ ถึงทำให้พวกเขาโดดเด่นได้
[ หืม~ เหมือนได้ยินใครพูดถึงผมอยู่นะ? ]
[ เอ๊ะ?] [ อ๊ะ! นานาเนะ! ]
เมื่อหันไปมองตามเสียงนั้น ก็เห็นว่าประตูห้องประชุมถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และมีสาวผมยาวปานกลางที่หยิกเล็กน้อยยืนอยู่ เธอใส่เสื้อฮู้ดสีเทาเรียบๆ แต่เพราะหน้าตาเล็กและรูปร่างดี ทำให้มันดูเหมาะกับเธอมาก
เธอเดินเข้ามาใกล้พวกเราและยกมือทักทาย
[ ว่าไง ลิลลี่จัง…แล้วก็นาย ]
[ สวัสดีครับ รุยครับ ]
ผมแนะนำตัวสั้นๆ และนานาเนะ หรือ นานามิซัง พยักหน้ารับเบาๆ
[ อื้มๆ ฉันรู้จักนายอยู่…เด็กหนุ่มที่รักราเม็งและเรย์จนกู่ไม่กลับ ใช่มั้ย? ]
[ เข้าใจผิดสุดๆ เลยครับ… ]
──
[ งั้น ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉัน เนโกะยะ นานามิ คาแรกเตอร์เป็นนักสืบสาวนะ ]
[ โอ้ นักสืบเหรอครับ? ดูเข้ามากเลย เท่สุดๆ! ]
[ หึๆ ขอบคุณนะ แต่ความจริงไม่เคยไขคดีอะไรได้เลยล่ะ? ]
[ ฮ่าๆ ถ้าแบบนั้น ผมก็เป็นจอมเวทเหมือนกันแหละครับ ]
[ อ้อ ใช่สิ นายอยู่โรงเรียนเดียวกับเรย์นี่นะ อิจฉาจัง ]
นานามิซังยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน…จะว่าไป เธอดูเป็นคนเท่แบบที่ลิลลี่บอกจริงๆ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ต่างจากอิบุกกี้ จะว่าไปแล้ว…เธอให้ความรู้สึกเหมือนผู้หญิงที่มีเสน่ห์ดึงดูดผู้หญิงด้วยกันเองมากกว่า
หลังจากนั้น เธอนั่งลงบนเก้าอี้ วางคางบนมือ แล้วมองมาทางพวกเรา
[ ว่าแต่รุยคุง ฉันอยากถามอะไรหน่อย…นายกับเรย์จัง เป็นยังไงกันเหรอ? ]
[ หา!? เดี๋ยวสิ! อย่าถามอะไรแบบที่คนดูจะถามกันสิครับ…! ]
[ หึๆ ก็แหม ฉันสนใจนี่นา จะว่าไป ฉันเป็น รุยมิน ด้วยนะ ]
[ หา!? เอ๋!? ]
ผมตกใจจนแทบจะค้างไปเลย…จริงเหรอ!? คนสวยขนาดนี้เนี่ยนะ เป็นแฟนคลับที่คอมเมนต์อะไรอย่าง “ก○ป.” หรือ “รุยกับกางเกงใน” ในสตรีมสุดไร้สาระของผม!? มันไม่น่าเชื่อเลย!
[ จ-จริงเหรอครับ? ]
[ ใช่ บางครั้งฉันก็เมนต์ด้วยนะ แต่แน่นอน ฉันใช้บัญชีสำรอง ถ้าใช้บัญชีของนานามิ เมนต์มันจะดูต่างไป ฉันก็เลยไม่อยากให้มีปัญหา ]
[ คิดถึงเรื่องพวกนี้ด้วย…!? ]
ผมเริ่มกังวล…ผมเคยอ่านเมนต์ของเธอแล้วมองข้ามไปบ้างไหมเนี่ย?
[ ก็ฉันอยากสนุกกับสตรีมที่เป็นธรรมชาติของนายไง ไม่อยากรบกวนน่ะ ]
[ งี้นี่เอง…แต่ถ้านานามิซังมาเมนต์แล้ว คนดูแตกตื่นกันก็น่าสนใจดีนะครับ ]
[ หึๆ น่าสนุกดี งั้นคราวหน้าอาจจะลองดูก็ได้นะ… ]
พูดจบ เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกระป๋องมันฝรั่งกรอบวางเรียงบนโต๊ะหลายกระป๋อง จากนั้นก็หันไปหาลิลลี่ที่ดูเหมือนเริ่มเบื่อ
[ นี่ ลิลลี่จัง วันนี้คงยาวหน่อย ฉันเลยซื้อขนมมาฝาก เลือกกินได้เลยนะ ]
[ ว้าว! ได้เหรอ? ขอบคุณนะ นานาเนะ! ]
[ หึๆ ลิลลี่นี่น่ารักจริงๆ นะ อยากได้มาเป็นน้องสาวจัง ]
…ดูสองคนนี้แล้วอบอุ่นหัวใจจริงๆ ผมมองพวกเธอด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนสองพี่น้องเลยแฮะ…อ้อ จริงสิ ผมก็เอาของกินมาด้วยนี่นา!
[ พูดถึงของกิน ฉันก็มีนะ เป็นราเม็งสำหรับส่งท้ายปี…อะแฮ่ม ]
ผมพูดพร้อมกับหยิบถุงพลาสติกออกมา แล้ววางบะหมี่ถ้วยรสหมูตุ๋น มิโซะ และโชยุเรียงบนโต๊ะ…นานามิซังมองมันด้วยใบหน้าจริงจังที่สุดในวันนี้
[ รุยคุง…นายชอบราเม็งจริงๆ ใช่มั้ย ]
[ ไม่ครับ ไม่ได้ชอบขนาดนั้น ]
[ งั้นบอกหน่อยสิว่าเนื้อปริศนาในบะหมี่ถ้วยคืออะไร? ]
[ หมายถึง “ไดซ์มิน” ใช่มั้ยครับ? เมื่อเร็วๆ นี้ในเว็บไซต์พิเศษเขาเปิดเผยส่วนผสมแล้วนะ…ก็อย่างที่คาดไว้ล่ะครับ ]
[ นายชอบราเม็งจริงๆ ใช่มั้ย?]
[ ไม่ครับ ไม่ได้ชอบขนาดนั้น ]
