ตอนที่ 72: รุยคุงจอมซุ่มซ่าม
ในที่สุดก็มาถึงวันสิ้นปี… วันนี้ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังสำนักงานของSky Sun
[ โห… นานแล้วแฮะที่ไม่ได้มาที่นี่ ]
ครั้งสุดท้ายที่มา คงเป็นตอนประชุมก่อนเปิดตัวล่ะมั้ง ตอนนั้นอะไรๆ ก็ดูวุ่นวายไปหมด คิดแล้วก็เหมือนเป็นเรื่องนานมากเลยทีเดียว… ระหว่างที่คิดถึงช่วงเวลานั้น ผมก็เดินเข้าไปในตึกและกดลิฟต์ขึ้นไป
…แล้วทำไมผมถึงต้องมาถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาที่สำนักงานในวันแบบนี้ด้วยนะ? เพื่อจะอธิบายเรื่องนี้ได้ เราต้องย้อนกลับไปที่เรื่องหลังจากไลฟ์คริสต์มาส
——
วันถัดจากไลฟ์คริสต์มาส โทรศัพท์ของผมได้รับข้อความจากเนโม่ซังข้อความมีใจความว่า
< รุยคุง พรุ่งนี้มีเวลาว่างหรือเปล่า? >
ผมตอบกลับไปว่า
< ช่วงเย็นผมมีงานพาร์ทไทม์ มีอะไรหรือเปล่าครับ? >
จากนั้นไม่นาน เนโม่ซังก็โทรมาหาผมทันที
[ ฮัลโหล? ]
『 ฮัลโหล รุยคุง เป็นยังไงบ้าง? 』
[ เป็นยังไงเหรอครับ? ก็เรื่อยๆ นะครับ… เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ]
เมื่อถามไปแบบนั้น เนโม่ซังก็พูดเข้าประเด็นทันที
『 คือแบบนี้ค่ะ ช่วงสิ้นปีจะมี SkySun Song Live รู้จักมั้ย? 』
[ อ๋อ รู้ครับ… หรือว่า… ผมจะได้เป็นแขกรับเชิญพิเศษ!? ]
『 ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ใจเย็นก่อนค่ะ… อีกอย่าง เธอยังไม่มีโมเดล 3D เลยนะ 』
[ อ๊ะ จริงด้วย… ]
พอคิดถึงคอมเมนต์ในไลฟ์คริสต์มาส ก็มีคนพูดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน… แล้วมันจะเป็นอะไรล่ะ ? ยังไม่ทันคิดจบ เนโม่ซังก็อธิบายเพิ่มเติม
『 จริงๆ แล้วคือแบบนี้ค่ะ… ลิลลี่ซังบอกว่าอยากทำไลฟ์ดูพร้อมกันกับคนที่ไม่ได้เข้าร่วมแสดง และเดี๋ยวในแชทกลุ่มก็อาจจะมีการประกาศอีกครั้ง… แต่สรุปง่ายๆ คือ อยากให้ไปไลฟ์ดูพร้อมกันกับลิลลี่ซังค่ะ 』
[ อ๋อ เข้าใจละ… แต่ทำไมเนโม่ซังถึงเป็นคนติดต่อมาล่ะครับ? ]
『 ฉันสนิทกับผู้จัดการของลิลลี่ซังน่ะค่ะ เขาก็เลยให้ช่วยหาคนที่ว่างอยู่… พอคิดถึงใครสักคน คนแรกที่ฉันนึกถึงก็คือรุยคุงนี่แหละ 』
[ อ๋อ อย่างนั้นเหรอครับ… ]
…นี่ผมดูเป็นคนว่างขนาดนั้นเลยเหรอ? เอาจริงก็ไม่ได้คิดมากหรอกนะ…
『 …ฮิฮิ ล้อเล่นน่ะค่ะ ไลฟ์เวอร์คนอื่นๆ ที่ฉันดูแลอยู่พวกเขาแสดงในไลฟ์กันหมด มีแค่รุยคุงที่เป็นตัวเลือกเดียวที่เหลืออยู่ 』
[ เฮ้อ… โล่งไปที ถ้าเนโม่ซังคิดว่าผมเป็นคนว่างงาน ผมคงเสียความมั่นใจไปเลยนะครับ ]
ผมพูดติดตลก และเนโม่ซังก็หัวเราะออกมา
[ ฮะๆ ขอโทษค่ะ… เอาเป็นว่ากำหนดการคือวันที่ 31 ธันวาคม และสถานที่คือสำนักงานของ SkySun เพื่อไลฟ์ watch partyแน่นอนว่าไม่ได้บังคับ แต่ฉันว่าถ้าเธอไป ลิลลี่ซังต้องดีใจแน่ๆ ]
อืม… ก็ดูไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ งั้นตอบตกลงก็แล้วกัน
[ โอเคครับ ผมเข้าใจละ เดี๋ยวพอเลิกงานพาร์ทไทม์จะรีบไปครับ! ]
[ ขอบคุณมากค่ะ สู้ๆ นะคะ! ]
[ ครับ! ]
──
…จบการหวนระลึกความทรงจำ ผมลงจากลิฟต์และใช้คีย์การ์ดที่ได้รับตั้งแต่ครั้งแรกที่มาที่นี่เปิดประตูเข้าไป จากนั้นเดินไปตามทางเดินจนมาถึงพื้นที่ที่ดูเหมือนเป็นที่ทำงาน มีโต๊ะทำงานและคอมพิวเตอร์เรียงราย และก็เผมจอใบหน้าที่คุ้นเคย
[ สวัสดีครับ ชิโอซาวะซัง ]
ผมทักทายประธานที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานใหญ่ เขาเงยหน้าขึ้นจากจอมอนิเตอร์และหันมาทาผม
[ อ้อ…รุยคุง! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ดูเหมือนจะไปได้สวยเลยนี่? ]
[ ก็ได้ความร่วมมือจากทุกคนเลยล่ะครับ…ว่าแต่ คุณประธานยังทำงานอยู่ในวันสิ้นปีอีกเหรอครับ? ]
[ ใช่สิ ช่วงสิ้นปีเป็นช่วงที่ยุ่งที่สุด…แต่ก็ว่าจะพักให้เต็มที่ในช่วงปีใหม่ล่ะ ]
[ งั้นก็ดีเลยครับ ]
พวกเราพูดคุยกันเล็กน้อย แต่เพราะดูเหมือนประธานกำลังยุ่งอยู่ เลยคิดว่าควรจะตัดบทก่อนที่จะรบกวนไปมากกว่านี้
[ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ… ]
[ อ้อ เดี๋ยวสิ รุยคุง ถ้าจะทำไลฟ์Watchpartyก็ใช้ห้องประชุมได้เลยนะ โปรเจ็กเตอร์หรืออุปกรณ์ในนั้นใช้ได้ตามสบายเลย ]
[ จริงเหรอครับ? ขอบคุณมากครับ! ]
หลังจากกล่าวขอบคุณ ผมก็เดินออกจากที่นั่นและมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมที่ประธานบอก
[ ห้องประชุม…น่าจะเป็นที่นี่ ]
ผมยืนยันคำว่า “ห้องประชุม” ที่เขียนอยู่หน้าประตู ก่อนจะเคาะและเปิดประตูเข้าไป
[ ขออนุญาตครับ…อ้าว ยังไม่มีใครมาเลย ]
ภายในห้องประชุมไม่มีใครอยู่ บรรยากาศทั้งมืดและหนาวนิดหน่อย ดูเหมือนลิลลี่จะยังไม่มา…แต่ก็นะ ไลฟ์เริ่มตอน 1 ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะเกือบ 6 โมง ผมอาจจะมาเร็วไปหน่อยเอง
ผทเปิดไฟในห้อง จากนั้นก็นั่งลงรอให้ลิลลี่มาถึง…แต่การนั่งเฉยๆ แบบนี้มันก็เบื่อแย่ เอาโน้ตบุ๊กที่สำนักงานมาใช้ล็อกอินบัญชีตัวเองแล้วทำไลฟ์เล่นๆ ดีมั้ยนะ? แต่คิดไปคิดมา ก็ไม่มีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษ
งั้นเล่นมือถือรอก็แล้วกัน ผมหยิบมือถือขึ้นมาและเปิดดูโฟลเดอร์รูปภาพ ข้างในมีรูปจากเดทกับอายากะที่ถ่ายเก็บไว้
[ ..ยังไม่ได้ตั้งรูปอายากะเป็นหน้าจอล็อกเลยนี่นา ]
เคยคิดจะทำอยู่ แต่ดันลืมไปสนิท หรือเพราะมันน่าอาย? แต่ในเมื่อผมได้รับอนุญาตจากอายากะแล้ว งั้นลองทำดูก็ได้มั้ง
[ …… ]
…นี่จะตื่นเต้นทำไมเนี่ย? หน้าจอล็อกของผมไม่มีใครมาสนใจหรอก ทำตามใจตัวเองบ้างสิ อีกอย่าง รูปนี้ยังดูดีกว่าภาพอนิเมะโมเอะที่ตั้งอยู่ตอนนี้เยอะเลย
[ โอเค…เอาล่ะ! ]
ผมตั้งสมาธิ กดตั้งค่ารูปอายากะที่กำลังยิ้มสดใสพร้อมถือเบอร์เกอร์เป็นหน้าจอล็อก แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง…
[ ไงรุย! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ! ]
เสียงร่าเริงของลิลลี่ดังมาจากข้างหลัง ผมตกใจจนพยายามรีบซ่อนมือถือ แต่มือดันเปียกเหงื่อ ทำให้มือถือหลุดจากมือ กระเด้งไปมาเหมือนเล่นจับลูกบอล แล้วก็หล่นไปที่พื้นในที่สุด
[ …!!!? ]
แย่แล้ว!!!
ผมรีบลุกพรวดขึ้นมาหยิบมือถือ แต่ดันสะดุดขาเก้าอี้ ทำให้ล้มลงไปนอนแผ่บนพื้น และเสียงน่าสมเพชก็หลุดออกจากปาก
[ อุ๊บ…อ๊ากกกก! ]
[ เฮ้!? รุย!? นายโอเคมั้ย!? ]
[ …ไม่เป็นไร…ช่วยปล่อยฉันไว้แบบนี้เถอะ… ]
[ เอ่อ…โอเค… อ้อ มือถือนายหล่นอยู่นะ ]
[ ────อ๊ะ ]
