ตอนที่ 70: ไลฟ์คริสต์มาสของรุย ①
──
หลายวันผ่านไปจนกระทั่งถึงวันคริสต์มาส ในที่สุดผมก็เริ่มต้นไลฟ์ในหัวข้อ “เปิดตัวชุดใหม่ในไลฟ์คริสต์มาส” ขณะอ่านข้อความจากคนดู ผมหยิบไมโครโฟนขึ้นมาและทักทายทุกคน
[ ไง! สุขสันต์วันคริสต์มาสทุกคน! ]
“ไง!”
“คอนรุย!”
“คอนรุย!!”
“เห็นว่านายดูเหงาเลยแวะมา”
“รอมานานแล้วนะ!! บอกผลเดทมาเร็ว!!”
“เรย์จังกับนายเป็นไงกันแน่!!!!!!”
“จูบกันแล้วเหรอ????”
หลังจากนั้น คอมเมนต์เกี่ยวกับผลเดทกับเรย์ก็เริ่มไหลมาอย่างล้นหลาม ถ้าปล่อยผ่านไป คงจะต้องเห็นคำถามเดิมๆ ทั้งไลฟ์ ผมจึงตัดสินใจยอมรับสถานการณ์
[ โว้ย!! พวกนายสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ!? ]
“ใช่”
“ใช่”
“รออยู่”
“ตอบไม่ดีระวังโดนเอาไปเขียนโดจินนะ”
“คู่รุยเรย์นี่เหมือนของจริงสุดๆ เลย”
[ ก็ได้ๆ ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่บอกไว้ก่อนนะ พวกเราแค่ไปซื้อของแล้วก็เล่นกันนิดหน่อย แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ]
ทันทีที่ผมพูดจบ คอมเมนต์ก็เต็มไปด้วยคำพูดที่ดูไม่เชื่อใจ
“อยู่ระหว่างพิจารณา…”
“แผล่บ…นี่มันรสชาติของคนโกหกแน่นอน!!”
“จริงเหรอ?”
“เล่น (ในความหมายแฝง)”
“ถ้าไม่มีอะไรเลยก็น่าเศร้าเหมือนกันนะ…”
“เดี๋ยวรอฟังเรย์จังพูดแล้วค่อยเช็คอีกที”
[ เฮ้อ… ทำไมพวกนายต้องสงสัยกันด้วยล่ะ เอาเถอะ บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันได้ของขวัญจากเธอด้วยนะ ]
หลังจากนั้น คอมเมนต์ก็พุ่งมาอย่างกระตือรือร้น
“ว่าไงนะ!?”
“ของอะไรเหรอ!?”
“บอกหน่อย!!”
“เอามาให้ดูหน่อย!!”
ถึงจะลังเลว่าควรบอกดีมั้ย แต่ถ้าเงียบไปก็คงมีปัญหาอีก อีกอย่าง อายากะก็บอกเองว่าไม่ต้องปิดบังมาก ผมเลยตัดสินใจเล่า
[ อืม… เป็นสร้อยจี้รูปใบโคลเวอร์น่ะ ดูเหมือนจะเป็นของแพงด้วย ฉันเลยคิดว่าคงต้องเตรียมของขวัญตอบแทนให้เธอบ้าง ]
พูดจบ คอมเมนต์ก็เริ่มวิเคราะห์กันอย่างจริงจัง
“หืม…”
“สร้อยจี้งั้นเหรอ… ของดีเลยนี่นา”
“ของที่เป็นวงๆหมายถึงความเป็นนิรันดร์นะ!!”
“สร้อยคอนี่แสดงถึงความอยากครอบครองไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าเป็นโคลเวอร์ คงสื่อถึงโชคดี?”
“หมายถึงความหวัง ความสุข ความเชื่อ และความรักนะ”
“รักเหรอ!?!!???”
[ ดูสิ พวกนายคิดเยอะกันเกินไปแล้ว แค่ไปค้นจากเน็ตแล้วเชื่อหมดเลยเนี่ย…ตื้นเขินไปหน่อยนะ! ]
ทันใดนั้น มีคอมเมนต์หนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของผม
“พูดถึงดอกโคลเวอร์ มันมีความหมายว่า ‘คิดถึงฉัน’ หรือ ‘มาเป็นของฉัน’ ด้วยนะ”
[ …… ]
จ-จริงเหรอ!? ถ้าอย่างนั้นก็…ไม่สิ คงไม่มีอะไรลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก… ใช่มั้ย?
“เฮ้”
“นายยังอยู่มั้ย?”
“ตื่นสิ!”
“ไม่พูดแล้วซะงั้น”
“ท่าทางจะโดนจี้ใจดำ?”
[ อ๋อ เปล่า แค่เจอคอมเมนต์ที่น่าสนใจน่ะ เอาเป็นว่าหยุดพูดถึงเรื่องของขวัญได้แล้ว เรย์คงแค่เลือกมาแบบสุ่มๆ เท่านั้นแหละ ]
“ของแพงแบบนั้นคงไม่สุ่มเลือกหรอก!!”
“เรย์คงคิดมากกว่าที่นายคิดสิบเท่าเลย!”
“อีกแล้ว! ทำตัวเป็นพระเอกนิยายรักอีกแล้วเหรอ?”
“บอกรักไปเลยสิ!”
“เรย์จังเป็นคนเหลี่ยมนะ”
ก็จริงอยู่… อายากะเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่เธอคงไม่ได้คิดถึงความหมายของดอกไม้ตอนเลือกของขวัญหรอกมั้ง? หรือจะถามเธอตรงๆ?… ไม่ดีกว่า บางอย่างเก็บไว้เป็นปริศนาอาจจะดีกว่า
[ …เอาเป็นว่าพอแค่นี้ เรื่องนี้จบละ! เข้าเรื่องหลักดีกว่า เวลามีไม่มาก ]
“เข้าเรื่องหลัก?”
“หรือว่า…”
“ชุดใหม่?”
“พูดถึงในหัวข้อด้วยนี่นา”
“ไม่มีใครสนใจจนถึงตอนนี้ ฮา”
“แต่ฉันสนใจนะ!”
[ วันนี้ฉันได้รับชุดใหม่มาเลยอยากจะโชว์ให้ทุกคนดู เป็นครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี… แต่จะเก็บไว้นานก็คงไม่มีประโยชน์ งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่า ]
ความจริงคือ หลังจากวันที่ไปเที่ยวกับอายากะ วันถัดมาก็ได้รับข้อความจากเนโมซังว่าฉันจะได้ชุดใหม่ จริงๆ แล้วผมก็ไม่รู้รายละเอียดมาก แต่เหมือนว่าถ้ามีเรื่องดีๆ หรือกิจกรรมพิเศษ ก็จะได้รับชุดใหม่ เหมือนพวกอีเวนต์ในเกมมือถือเลย
“อยากรู้จังว่าชุดใหม่จะเป็นยังไง”
“ตื่นเต้น!”
“รอชมอยู่!”
“ชุดเดิมก็ดูเท่แล้วนะ ชุดใหม่ต้องดีกว่านี้แน่ๆ!”
ผมเปิดหน้าจอเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดที่ได้รับล่วงหน้า… ชุดฤดูหนาว พอลองเปลี่ยนแล้วดูเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อย อวาตาร์ในไลฟ์ก็เปลี่ยนชุดตาม
ชุดใหม่ของผมเป็นชุดฤดูหนาวประกอบด้วยหมวกไหมพรมสีดำ ผ้าพันคอสีแดง และโค้ทสีขาว ผมลองหมุนตัวให้ดูขณะพูดกับทุกคน
[ นี่! เป็นไงล่ะ? ดูเข้ากับฉันมั้ย? ]
“เท่มาก!!!!”
“หน้าอย่างนายก็ดีอยู่แล้วล่ะ”
“ดูแฟชั่นสุดๆ!!!”
“หล่อจริงหล่อจัง”
“น่ารักแบบยอมไม่ได้…!!”
[ ก็จริงนะ จากชุดคลุมพ่อมดมาเป็นชุดฤดูหนาวแบบนี้ก็ตลกดีเหมือนกัน คิดว่าจะใส่ชุดนี้ไปตลอดช่วงหน้าหนาวเลยล่ะ ]
“ดีเลย!”
“สุดท้ายก็ไม่ได้เห็นอะไรเซ็กซี่สินะ”
“รอชุดหน้าร้อนละกัน”
“ขอบคุณมาก!”
“สุดยอดไปเลย!”
“หล่อมาก!!”
ผมอ่านคอมเมนต์ไปเรื่อยๆ และสังเกตเห็นว่าวันนี้มีคอมเมนต์ที่เป็นสีๆ โผล่มาเยอะผิดปกติ จนเพลอหลุดพูดออกมา
[ เอ๊ะ!? มีซุปเปอร์แชทมาเยอะเลย! ดีใจนะ แต่จริงๆ ฉันอยากให้พวกนายส่งเงินให้คนที่ออกแบบชุดนี้มากกว่านะ? ฉันแค่ได้รับมาเฉยๆ เอง ]
“ก็จริงนะ 555”
“แต่นี่แหละที่ทำให้เราชอบนาย”
“รับๆ ไปเถอะน่า!”
“ขอบคุณสำหรับไลฟ์นะ~”
“เอาไปกินราเมนละกัน”
[ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอรับไว้แล้วกัน ขอบคุณนะ เอ่อ… ‘ra-men_bakachinpo’… ขอบคุณสำหรับซุปเปอร์แชท ]
“5555”
“5555”
“นี่นายกล้าอ่านชื่อจริงๆ เหรอ…”
[ ฉันไม่ได้ซีเรียสกับมุกใต้สะดือนะ เลยอ่านได้ปกติ… แต่พวกนายอย่าไปเล่นมุกนี้ในที่อื่นล่ะ ไม่งั้นฉันปิดซุปเปอร์แชทจริงๆ นะ ]
“อย่าปิดเลย!!”
“ถ้าปิดแล้วเราไม่เดือดร้อนอะไรนะ”
“เดือดร้อนสิ! โยนเงินไม่ได้เดือดร้อนสุดๆ”
“ฉันจะเปลี่ยนชื่อเป็นมุกใต้สะดือด้วย!!”
[ ฟังนะ… ถ้าจะเล่นมุกแบบนี้กับสาวน่ารักแล้วรอดูปฏิกิริยา พอเข้าใจได้อยู่… แต่นี่พวกนายมาทำแบบนี้กับฉันเนี่ยนะ? เอาเงินไปใช้อย่างอื่นดีกว่ามั้ย? ]
“มีเหตุผลสิ!”
“มีสิ!”
“นายคิดว่าเราไม่มีเหตุผลเหรอ?”
“ถ้าจ่ายแล้วนายจะพูดมุกใต้สะดือให้ฟังเหรอ!?”
“อยากให้นายพูดคำนั้นเลย!!”
[ เฮ้อ… พูดให้ฟรีๆ ก็ได้… อ้อ ‘อยากเกิดเป็นแพนตี้ของรุยจัง’ ขอบคุณสำหรับซุปเปอร์แชทสีแดงนะ ]
“5555”
“5555”
“5555”
“โว้ววววววววววววว!!!!!”
“มาแล้ววววววววววววว!!!!”
“ขอบคุณนะแพนตี้ซัง!!!!”
[ ………… ]
ผมมองไปที่มุมขวาล่างของจอ และเห็นวันที่ ‘25/12’ ใช่…วันนี้วันคริสต์มาส
[ นี่พวกนายรู้ตัวมั้ยว่าวันนี้เป็นวันคริสต์มาส? แล้วนี่พวกนายอยู่ในห้องมืดๆ นั่งหน้าโมนิเตอร์คนเดียว… แล้วมาไลฟ์ดูมุกใต้สะดือกับฉันเนี่ยนะ? พวกนายไม่เศร้าบ้างเหรอ? ]
“อุ๊บ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ!”
“ลูกรุย อย่าทำแบบนี้กับพวกเรา!”
“5555”
“อย่าโยนความจริงใส่หน้าแบบนี้!!”
“ดูพร้อมแฟนอยู่!!!”
“มาดูไลฟ์นายในวันคริสต์มาสก็พอเข้าใจสถานการณ์แล้ว…”
