ตอนที่ 69 สุขสันต์วันคริสต์มาส
[ เอ๊ะ…!? ตั้งแต่เมื่อไหร่…!? ]
ผมประหลาดใจกับคำพูดที่ไม่คาดคิด อายากะไม่มีเวลาจะไปซื้อของขวัญเลยไม่ใช่เหรอ…!?
[ ตอนที่เราแยกย้ายกันเดินไง ฉันแอบไปซื้อมาโดยที่รุยไม่ทันสังเกต ! ]
[ อ๋อ… แบบนั้นเองสินะ! ]
ที่แท้ก็ซื้อเอาตอนนั้นเองเหรอ ผมนี่มันน่าสมเพชจริงๆที่ดันคิดว่าเธอไปเดินดูของในร้านชุดชั้นใน… นี่ผมแย่ขนาดนี้เลยเหรอ…
แล้วถ้าผมพูดว่า “ฉันก็มีของขวัญเหมือนกัน” มันคงเท่สุด ๆ ไปเลยใช่มั้ยล่ะ แต่ทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว… ผมนี่มันต่ำกว่าพวกแพลงก์ตอนอีก… ไม่สิ เรื่องที่จะสำนึกผิดเอาไว้ค่อยกลับบ้านไปคิดเถอะ ตอนนี้ต้องโฟกัสที่อายากะตรงหน้าก่อน
[ ขอบคุณนะ ]
ผมพูดพร้อมรับกล่องนั้นมา น้ำหนักของมันไม่มากนัก จนไม่สามารถเดาได้ว่าข้างในคืออะไร… ผมถามต่อไป
[ เปิดดูได้มั้ย? ]
[ ได้สิ แน่นอนอยู่แล้ว! ]
เมื่อได้รับอนุญาต ผมจึงเปิดกล่องนั้นขึ้น… เดิมทีผมคิดว่าเธอคงซื้ออะไรที่ไม่แพงมาก เช่นพวก ปากกาหรือผ้าเช็ดหน้า แต่สิ่งที่อยู่ข้างในกลับเป็น…
[ เอ๊ะ…!? ]
สร้อยคอรูปโคลเวอร์ที่เปล่งประกายสีเงิน หรือควรจะเรียกว่าจี้ดีนะ…? ไม่ว่าจะยังไง ความแวววาวของมันก็บ่งบอกชัดเจนว่าไม่ใช่ของราคาถูก แต่เป็นของจากร้านเครื่องประดับแท้ ๆ นี่มันต้องแพงมากแน่ ๆ เลยไม่ใช่เหรอ…!?
[ รุยเป็นคนใจดีมาก ๆ ฉันเลยคิดว่าของที่ดูสงบเรียบง่ายจะเหมาะกับรุยมากกว่าของที่ดูเท่ ๆ แล้วก็… ถึงมันจะดูธรรมดา แต่ฉันก็หวังว่ามันจะนำโชคดีมาให้รุยนะ! ]
[ ขะ…ขอบคุณนะ… แต่ฉันรับของแบบนี้ไว้ได้จริง ๆ เหรอ? ]
[ ทำไมล่ะ? หรือว่ารุยไม่ชอบเครื่องประดับ? ]
[ ไม่ใช่! ไม่ใช่แบบนั้นเลย!! ก็เพราะมันต้องแพงมากแน่ๆไง แล้วฉันเองก็ไม่ได้เตรียมอะไรมาให้เลย เลยไม่ได้ให้อะไรตอบแทน… ]
แต่แล้วอายากะก็ขัดคำพูดของผม
[ ไม่หรอก ฉันได้รับแล้วนะ ]
[ เอ๊ะ? ]
[ ฉันได้รับช่วงเวลาดีๆจากรุย ทุกวันเลย ไม่ว่าจะตอนที่เราเจอกัน ส่งข้อความหากัน หรือแม้แต่ตอนดูสตรีมของ ‘รุย’ ก็เหมือนกัน วันนี้รุยพาฉันมาเดทสนุก ๆ แบบนี้ ฉันดีใจมากเลยล่ะ! ]
[ งั้นเหรอ… แต่…แต่ว่า! แค่นั้นมันยังไม่พอสำหรับฉันหรอก…อยากให้อะไรตอบแทนอายากะบ้าง… ]
พอผมพูดแบบนั้น อายากะก็เข้ามาใกล้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
[ ถ้างั้น… กอดฉันหน่อยสิ? ]
[ … ]
[ ………หวา ]
ผมไม่รอช้า รีบกอดเธอไว้ทันที จะบอกว่าไม่รู้สึกเขินอายเพราะมีคนมองอยู่ก็คงโกหก แต่… ถ้าคนตรงหน้าต้องการแบบนี้ แล้วผมยังทำให้ไม่ได้อีก ก็คงไม่สมกับเป็นแฟนของเธอ
[ ถ้าแค่นี้พอ ฉันจะทำอีกกี่ครั้งก็ได้… ขอบคุณนะ อายากะ ]
[ …อืม ดีใจจัง มีความสุขมากเลย ]
[ ฉันก็เหมือนกัน ]
[ … ]
[ … ]
เรากอดกันเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ผละออก ผมเห็นใบหน้าของอายากะที่ผสมทั้งความเขินอายและความสุขอยู่ในนั้น และใบหน้าของผมเองก็คงไม่ต่างกัน เราสบตากันโดยไม่ได้พูดอะไร
อายากะก็ยิ้ม พร้อมจับมือฉันไว้และถามขึ้นมา
[ ฮิๆ… รุย มีแพลนคริสต์มาสอะไรมั้ย? ]
[ มีสตรีม…. ]
[ งั้นเหรอ ฉันก็เหมือนกัน ]
[ … ]
ผมแอบหวังไว้ว่าบางทีเราอาจได้ใช้เวลาด้วยกัน… แต่ถ้าทั้งคู่มีแพลนสตรีม ก็คงไม่ควรยกเลิกกะทันหัน เพราะถ้าเราหยุดสตรีมกะทันหัน คนอื่นอาจสงสัยได้…
[ ฉันอยากอยู่ด้วยกันนะ แต่ถ้าทั้งคู่ต้องสตรีมก็คงช่วยไม่ได้ รุยคงประกาศตารางสตรีมไว้แล้วใช่มั้ย? ]
[ อ่า คิดว่าประกาศไปแล้วล่ะ ]
ปกติผมสตรีมตามใจชอบ แต่คริสต์มาสนี้จำได้ว่าบอกไปแล้วว่าจะสตรีม ส่วนของอายากะก็ลงตารางสตรีมทุกสัปดาห์ไว้ในทวิตเตอร์แล้ว แก้ไขตอนนี้คงไม่เหมาะ
[ ก็ไม่เป็นไรนี่ เราเจอกันได้ตลอดอยู่แล้ว จะจัดคริสต์มาสย้อนหลังกี่วันก็ยังได้ เอาไว้ฉลองคริสต์มาสด้วยกันนะ? ]
[ อืม! โอเค! ]
เมื่อผมพูดแบบนั้น อายากะก็ยิ้มสดใส คริสต์มาสมันก็แค่อีเวนต์หนึ่งเท่านั้น เราเล่นสนุกๆและรักกันได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว
[ งั้นกลับกันเถอะ รุย! ]
[ อืม ไปกันเถอะ! ]
แล้วเราก็จับมือกันเดินไปยังสถานี ผมรู้สึกว่าเราก้าวเดินช้าลงกว่าปกติเล็กน้อย…
──
ทางกลับบ้านของพวกเราไปในทิศทางเดียวกัน ผมจึงตัดสินใจเดินไปส่งอายากะถึงบ้าน ขณะถือจี้ในมือ ผมกระซิบคำขอบคุณออกมาอีกครั้ง
[ ขอบคุณสำหรับของขวัญมากๆนะ จะรักษามันอย่างดีเลย ]
[ อื้ม ดีใจจัง! …รู้อะไรมั้ย ฉันอยากขอบคุณรุยมานานแล้วล่ะ ]
[ ขอบคุณเหรอ? ]
[ ใช่ ขอบคุณที่ยอมมาอยู่ในโลกนี้กับฉัน ถึงฉันจะเป็นฝ่ายเอาแต่ใจพารุยเข้ามาเอง ขอให้มาคอลแลปกัน แล้วยังมาขอเดทอีก สนุกก็สนุกนะ แต่มันก็รู้สึกผิดนิดหน่อย ]
อ่า… อายากะเองก็คิดแบบนั้นสินะ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลย
[ ไม่หรอก ถึงเธอจะชวน แต่การที่ฉันเข้ามาในโลกนี้ก็เพราะตัดสินใจเอง ส่วนบทลงโทษในแมตช์ Splatoon นั่น ฉันเองก็อยากไปเที่ยวอยู่แล้วเลยชวนเธอ เพราะงั้นไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเลยนะ ]
[ เหรอ… ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็เหมือนเป็นต้นเหตุอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ? ]
[ ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า… หรือว่าอยากให้ฉันทำบทลงโทษที่มันแรงกว่านี้อีกล่ะ? ]
[ … ]
จู่ๆ อายากะก็หยุดเดิน แล้วยื่นมือมาหยิกแก้มผม
[ โอ๊ย! เจ็บนะ! ]
[ เฮ้อ… รุยนี่เป็นรุยจริงๆนั่นแหละ แต่ช่างเถอะ ยังไงตอนนั้นเราก็ไลฟ์อยู่… จะกล้าพูดอะไรแรงๆ ได้ที่ไหนกันล่ะ ]
[ … ]
ก็จริงอย่างที่เธอว่า… แต่เดี๋ยวนะ ตอนนี้พอนึกออกแล้ว ที่ผมชวนอายากะ… หรือเรย์ไปเที่ยว เรื่องนี้ถูกบอกให้ทุกคนรู้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นผมยังมึนๆ เลยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้…
[ …จะโกหกยังไงดีล่ะเนี่ย…? ]
[ เรื่องบทลงโทษคราวนั้นน่ะเหรอ? ]
[ ใช่… คลิปนั้นต้องถูกตัดไปลงแน่ๆ ใช่มั้ย? หลังจากแมตช์นั้นฉันยังไม่ได้ไลฟ์เลย… คนดูจะว่ายังไงกันบ้างล่ะ? แฟนคลับเรย์จะโกรธฉันหรือเปล่า!? ]
ผมพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่อายากะกลับดูสงบ
[ แต่ฉันว่าเราไม่ต้องปิดบังหรอกนะ ]
[ หา!? ]
[ ก็เรื่องที่รุยชวนฉันไปเที่ยวเป็นความจริงใช่มั้ย? พยายามปิดหรือโกหกไปมันอาจจะยิ่งทำให้เกิดข่าวลือแปลกๆ มากกว่านะ อย่างน้อยแค่ให้คนดูพูดกันว่า ‘ดีจัง~’ ยังดีกว่าเยอะ ]
[ ก็จริง… แต่ยังไงล่ะ อืม… ]
ในขณะที่ผมยังคงสับสนอยู่นั้น อายากะก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยน
[ ไม่ต้องคิดมากหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย อีกอย่างค่ายเราก็มีทั้งผู้ชายผู้หญิง และคนดูก็เข้าใจเรื่องคู่จิ้นดี เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก ]
[ …จริงเหรอ? ]
[ จริงสิ ตอนไลฟ์คราวก่อนก็เห็นคอมเมนต์ของทุกคนใช่มั้ยล่ะ? ]
[ อืม… ]
ก็จริงนะ ตอนนั้นดูเหมือนทุกคนจะสนับสนุนมากกว่าโจมตี ควรจะเชื่อพวกเขาใช่มั้ย?
[ ยังไงก็เถอะ รุยไม่ต้องกังวลมากขนาดนั้นหรอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ฉัน ผู้จัดการ หรืออิบุกกี้ก็พร้อมช่วยนะ! ]
[ …เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะ ]
ก็ได้… ถ้าพูดมาขนาดนี้ ก็คงต้องลองเชื่อใจทุกคนดู ทำตัวปกติๆในไลฟ์คงจะดีกว่า และน่าจะสนุกกว่าสำหรับทุกคน
[ ถ้างั้น ต่อไปฉันจะไม่พยายามปิดบังอะไรมากแล้วละ แบบนี้ดีมั้ย? ]
[ ดีมากเลย! ]
เราคุยกันไปจนเดินมาถึงหน้าบ้านอายากะที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ผมหยุดเดินก่อนจะพูดทุกอย่างที่อยากบอก
[ นี่… อายากะ ]
[ หือ? ]
[ …ไว้ไปเที่ยวกันอีกนะ คราวหน้าฉันจะหาที่ที่สนุกกว่านี้ไว้ให้แน่นอน! ]
เธอฟังแล้วยิ้มกว้าง ก่อนตอบรับอย่างร่าเริง
[ อื้ม! ฉันจะรอนะ! …งั้น บ๊ายบายรุย เจอกันใหม่นะ! ]
[ อืม… ]
คำบอกลาแค่นั้นมันไม่ค่อยเท่เท่าไหร่ ผมเลยเปลี่ยนใจพูดอีกอย่างแทน
[ …สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ อายากะ ]
[ ฟุฟู~… สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ รุย! ]
และแล้ว เดทคริสต์มาสที่มาเร็วกว่าปกติก็จบลง ความผิดพลาดในวันนี้ถึงจะมีเยอะ แต่ถ้าอายากะมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว คราวหน้าคงต้องเตรียมของขวัญไปตอบแทนบ้าง… จะเอาอะไรดีล่ะ? แหวน… หรืออะไรดี?
[ …ไม่ไหวมั้ง ถ้าทำแบบนั้นมันจะมีความหมายพิเศษเกินไป ]
เอาเถอะ ไว้ค่อยคิดทีหลังก็แล้วกัน ขณะที่ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย ผมก็เดินกลับบ้านบนเส้นทางที่ยาวและเงียบสงบ…เพียงลำพัง.
