ตอนที่ 67: นี่คือผลกระทบจากงานหรือเปล่า?
──
ผมใช้เวลาเดินเล่นในร้านหนังสือ ตอนแรกคิดจะลองสะกดรอยตามอายากะดู แต่ในเมื่อเจ้าตัวดูอยากเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเลยขอไม่ทำอะไรแปลก ๆ ดีกว่า… อีกอย่าง ถ้าถูกจับได้ คงยุ่งยากแน่ ๆ คิดว่าตัดสินใจถูกแล้วล่ะ
[ … ]
ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยพลางมองดูชั้นวางหนังสือ ถ้าได้ซื้อมังงะมาสักชุด แล้วแนะนำให้แฟนคลับอ่านก็คงดีไม่น้อย… หรือ จะลองถามแฟน ๆ ว่ามีเรื่องอะไรแนะนำบ้างก็ดี แต่ให้ VTuber คนอื่น ๆ มาแนะนำในรายการก็ดูน่าสนใจ…
[ …นี่ฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? ]
ผมตกใจกับตัวเองที่มองทุกสิ่งทุกอย่างโยงเข้ากับไลฟ์ไปหมด แบบนี้เรียกว่า “ผลกระทบจากงาน” ใช่มั้ย? ทั้งที่ยังเป็น VTuber มาได้ไม่นานเท่าไหร่เลย… เฮ้อ เอาเถอะ ตอนนี้ลืมเรื่องงานไปก่อนแล้วหาหนังสือที่อยากอ่านดีกว่า
[ ลองดูหน่อยสิ… ]
ผมหยิบมังงะเล่มหนึ่งที่วางอยู่ใกล้ ๆ โดยบังเอิญ และก็ต้องสะดุดตากับตัวละครที่คุ้นหน้าคุ้นตาซึ่งปรากฏบนปก
< คอมเมนต์จาก VTuber จูนิเบียว โรบิน เฟรล ของดีจนต้องบอกต่อ !!! ‘นี่คือการต่อสู้ด้วยพลังพิเศษที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน!’ >
…ไม่มีที่ให้หนีเลยจริง ๆ…!!
──
[ อ๊ะ รุย รอนานมั้ย? ]
ผ่านไปประมาณ 20 นาที อายากะก็เดินเข้ามาในร้านหนังสือ เธอไปทำธุระเสร็จแล้วสินะ? ผมละสายตาจากชั้นวางหนังสือแล้วถามเธอ
[ เปล่าหรอก… แล้วไปไหนมา? ]
[ อืม… ความลับ! ]
[ งั้นเหรอ…ดูนี่สิ! ]
ผมยื่นมังงะที่มีคอมเมนต์ของโรบินให้อายากะดู เธอรับไปดูแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
[ อ๋อ โรบินคุงนี่เอง ไม่เคยรู้เลยว่าเขาเขียนคอมเมนต์ไว้ด้วย ? ]
[ เอ๊ะ? เธอไม่ตกใจหน่อยเหรอ? นึกว่าจะอึ้งกว่านี้ซะอีก ]
[ อืม… ก็ไม่แปลกหรอกนะ เพราะฉันเองก็เคยเขียนคอมเมนต์เหมือนกันนี่? ]
[ ว่าไงนะ…!? ]
ผมชะงักไปทันที… เดี๋ยวสิ จริงเหรอ!? มอบหน้าที่ใหญ่ขนาดนี้กับอายากะเนี่ยนะ…!?
[ … ]
ผมอยากรู้มากว่าเธอเขียนคอมเมนต์ให้หนังสือเล่มไหน เขียนว่าอะไร และต้องทำยังไงถึงจะได้ทำแบบนั้นบ้าง… แต่พอนึกขึ้นได้ว่านี่มันในร้านหนังสือ ผมจึงพยายามพูดออกไปอย่างใจเย็นที่สุด
[ เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังได้มั้ย? ]
[ อ๊ะ จริงด้วย คนเยอะนี่นะ? ]
อายากะดูจะเข้าใจ เธอจึงวางมังงะกลับที่เดิม แล้วถามถึงจุดหมายถัดไป
[ แล้วจะไปไหนกันต่อดี? ]
[ งั้น… ไปดูร้านเสื้อผ้ากันดีมั้ย? ]
[ โอ๊ะ แล้วร้านของจุกจิกไม่แวะแล้วเหรอ? ]
[ เอาไว้ค่อยแวะวันหลังก็ได้… คราวนี้ฉันอยากให้เธอช่วยเลือกเสื้อผ้าให้หน่อย… ไม่ว่ากันใช่มั้ย? ]
คำขอของผมดูเหมือนจะถูกใจอายากะ เธอยิ้มกว้างพร้อมพูดแหย่ใส่
[ ฮิๆ! รุยก็มีมุมนี้เหมือนกันสินะ! ]
[ …เงียบไปเลย ]
[ หรือว่าเขินอยู่? ]
[ พอเถอะ ไปกันได้แล้ว… ]
[ จ้า จ้า รอเดี๋ยวสิ! ]
──
…และแล้วเราก็มาถึงร้านเสื้อผ้าสุดเก๋ อายากะหยิบเสื้อผ้าสีรุ้งสดใสราวกับโดนสาดสีมาโชว์ให้ผมดู
[ รุย คิดว่าอันนี้เป็นไง? ]
[ ไม่อะ… ฉันใส่เสื้อสีสดใสขนาดนี้ไม่ไหวหรอก ]
[ ก็เพราะแบบนั้นไง ถ้ารุยแต่งตัวให้สดใสแบบนี้บ้าง อาจจะดูเจ๋งขึ้นมาก็ได้นะ? ]
[ ฉันไม่ได้อยากดูเจ๋งอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้ช่วยเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับฉันก็พอ… ]
ผมถอนหายใจพร้อมพึมพำกับตัวเอง… มาช้อปปิ้งกับอายากะนี่คิดผิดหรือเปล่าเนี่ย ? แต่ถ้ามาคนเดียว ก็คงไม่มีความกล้าเดินเข้าร้านเสื้อผ้าแบบนี้ด้วย เฮ้อ… รู้สึกตัวเองน่าสมเพชชอบกล
[ งั้นเหรอ~ อ๊ะ แจ็กเก็ตตัวนี้ดูเท่นะ รุย ลองใส่ดูสิ! ]
[ อืม… ]
ผมทำตามที่เธอบอก ใส่แจ็กเก็ตสีน้ำเงินเข้มที่อายากะหยิบให้ เมื่อเธอเห็นก็ทำท่าตื่นเต้นเกินเหตุถึงขั้นกระโดดด้วยความดีใจ
[ ดูดีเลย! ถ้าใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตสีขาวล่ะก็… โคตรเข้ากันเลย! ]
อายากะพูดพร้อมรอยยิ้ม แล้วโยนแจ็กเก็ตกับเสื้อเชิ้ตลงตะกร้าทันที… เอาจริงนะ ก็ดีใจที่เธอบอกว่ามันเหมาะกับผม แต่ราคามันไม่ถูกเลยนะ ของในตะกร้านี่ถ้าซื้อเกมคงได้หลายเกมเลย…
…นี่ผมคิดเรื่องเงินแบบนี้เพราะเป็นโอตาคุหรือเปล่า?
[ นี่… ถ้าฉันใส่แบบนี้ อายากะคิดว่าไง? ]
[ หืม? ก็ดีใจสิ! รุยน่ะ ถ้าขัดเกลาอีกนิดจะดูดีมากเลย! ]
[ …! …งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว งั้นซื้อก็ได้! ]
คำพูดของอายากะช่วยเติมความมั่นใจให้ผม จนตัดสินใจซื้อของที่เธอเลือกให้ เธอดีใจจนแสดงออกชัดเจนเกินเหตุอีกครั้ง
[ จริงเหรอ!? งั้นซื้อกางเกงยีนส์ที่เข้ากันไปด้วยเลยดีมั้ย? ]
[ … ]
…ผมบอกว่าไม่มีเงินกี่รอบแล้วนะ
[ ฮิๆ! ฉันคิดว่านี่ก็ดูเข้ากับนาย… หรือไม่ก็อันนี้! ดีใจจังที่รุยเริ่มสนใจเรื่องแต่งตัวขึ้นมาบ้าง! ]
[ … ]
แต่อายากะดูมีความสุขขนาดนั้น… ช่างเถอะ จะเป็นยังไงก็เป็นไปเถอะ… ว่าแต่บัตรเครดิตผมยังใช้ได้อยู่หรือเปล่านะ…
[ ว่าแต่ว่า… อายากะไม่อยากซื้ออะไรบ้างเหรอ? ]
[ เอ๊ะ? ฉันเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้ก็ซื้อไปเยอะแล้ว! หรือว่า… รุยมีชุดที่อยากให้ฉันใส่เหรอ? ]
[ … ]
อะไรเนี่ย อยู่ ๆ มาถามแบบนี้… ชุดที่อยากให้เธอใส่? ถ้าบอกว่าไม่มีคงโกหก แต่จะให้พูดตรง ๆ ว่าอยากเห็นอายากะใส่ชุดเมดหรือชุดว่ายน้ำล่ะก็ คงโดนมองด้วยสายตาเหยียดหยามไปทั้งชีวิตแน่นอน…
[ อย่างชุดเมดน่ะเหรอ~? ]
[ …!!!? ]
อายากะพูดเหมือนจะหยั่งเชิง แต่ผมดันแสดงท่าทีตกใจออกมาชัดเจนมากจนเธอคงเดาได้จากสีหน้าของผมแล้ว… น่าอายจริง ๆ
[ อ๋อ ทายถูกสินะ… รุยนี่คิดอะไรตรงไปตรงมาจริง ๆ ]
อายากะที่จับได้ก็หน้าแดงเหมือนกัน เธอก้มหน้าลงอย่างเขินอาย… สถานการณ์นี้มันอะไรกัน? หลังจากเงียบกันไปสักพัก อายากะก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมา
[ …เอ่อ ก็จริงอยู่ที่ฉันแพ้พนันไป… แถมตอนนั้นก็อยู่ในไลฟ์ด้วย นายคงไม่อยากสั่งอะไรแรง ๆ อยู่แล้ว… ถ-ถ้าแค่นี้ล่ะก็… ใส่ให้ก็ได้…มั้ง? ]
[ …จริงดิ? ]
[ อืม…แต่จะบอกไว้ก่อนนะ ! ฉ-ฉันทำแบบนี้แค่กับรุยเท่านั้นนะ ! ! ]
[ … ]
ผมเพิ่งเคยเห็นอายากะในโหมดซึนเดเระชัดเจนขนาดนี้… เอาเป็นว่า วันหนึ่งเธอจะยอมใส่ชุดเมดให้ดูจริง ๆ สินะ เยี่ยมเลย!!!
อุดมการณ์แน่วแน่
