ผ่านมาหลายวันแล้ว… ช่วงปลายเดือนธันวาคม ผมมาที่ศูนย์การค้าขนาดใหญ่สำหรับนัดเดทกับอายากะ ที่นี่มีทั้งโรงหนัง โรงละคร ร้านอาหาร และเกมเซ็นเตอร์มากมาย น่าจะเป็นสถานที่ที่เหมาะกับการเดท… แต่ก็เริ่มรู้สึกว่าเลือกพลาดหรือเปล่า?
[ … คิดผิดหรือเปล่านะ? ]
รอบๆ เต็มไปด้วยครอบครัวและกลุ่มนักเรียนหญิง ส่วนคู่รักชายหญิงแทบไม่เห็นเลย พวกนั้นคงไปที่ที่ดูหรูๆ กว่านี้… ก็ผมไม่รู้จักที่เดทพวกนั้นสักเท่าไหร่ แถมไม่มีเงินไปสวนสนุกด้วย อายากะบอกให้ผมเลือกที่เองทั้งหมด เลยลงเอยที่นี่… แต่ก็ดีแล้วล่ะ เดทแบบนี้คงเหมาะกับเราสองคน…เหมือนเด็กมัธยมดีนะ…
[ … ว้า ! ]
[ วะ อะ อะ!? ]
เสียงทักจากข้างหลังทำเอาผมตกใจสุดขีด พอรีบหันหลังไปมอง ก็เห็น…
[ ฮะๆ ตกใจเกินไปแล้วนะ รุย! ]
อายากะในชุดคาร์ดิแกนถักสีน้ำตาลเบจ กระโปรงยาวสีแดงกับหมวกแคสเก็ตสีขาว ยืนอยู่ตรงนั้น ผมรีบตั้งสติแล้วพูดออกไป
[ อายากะ… ถ้าไม่ใช่ฉันเธอจะทำยังไงเนี่ย? ]
[ รุยน่ะ ต่อให้ห่างแค่ไหน ฉันก็จำได้ทันทีแหละ ]
[ เห้อ… ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ]
[ รุยนี่ขี้สงสัยจริงนะ… ]
ถึงจะถอนหายใจแบบนั้น แต่ผมก็รู้ดีว่าเสื้อผ้าของผมเทียบกับอายากะไม่ได้เลย ตอนที่เธอยังพันผ้าพันคอกับติดโบว์ใหญ่ๆผมยังจำได้ดี แต่ตอนนี้ดูแฟชั่นไปหมด… มีแค่ผมรึเปล่าที่ยังหยุดอยู่ตรงนั้น หรือว่าสไตล์มันพัฒนากันได้นะ…
[ รุย… ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเหรอ? ]
[ เอ๊ะ? เอ่อ… ขอโทษนะ? ]
[ แล้วจะขอโทษทำไมอะ !? ดูฉันสิ! ]
…อ้อ คงอยากให้ชมเรื่องชุดสินะ น่ารักกว่าที่คิดแหะ อายากะเองก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน
[ เอ่อ… ใส่แล้วเหมาะกับเธอดีนะ ]
[ … ]
เธอส่งสายตาจ้องขึ้นมาจากด้านล่าง ไม่พูดอะไร เป็นสายตาที่บอกว่า “ขออีกนิดน้า~” … เฮ้อ รู้สึกว่าช่วงนี้ผมเริ่มรู้ใจอายากะมากขึ้นทุกที
[ … น่ารักมากเลย อายากะ ]
[ เอ๋…เฮะๆ จริงเหรอ? ]
พอได้ยินก็อารมณ์ดีขึ้นทันที แถมยิ้มแบบเขินๆ อึก…น่ารักจริงๆ…จากนั้นเธอก็คว้ามือผมไป
[ งั้นเราไปกันเถอะ! ในเมื่อรุยชนะ วันนี้รุยเป็นคนเลือกสถานที่นะ! ]
[ เอ๊ะ เอ่อ ก็ชนะนั่นแหละ แต่…แน่ใจนะ? ถ้าเธอมีที่ที่อยากไปจริงๆ ก็ไปที่นั่นได้.. ]
[ ไม่เป็นไร! ฉันอยากให้รุยพาไปเอง ไม่งั้นจะแข่งไปทำไม ? ]
[ อ่า เข้าใจแล้ว… ]
ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอใส่ใจกับผลแพ้ชนะขนาดนั้นทำไม แต่ถ้าอายากะอยากให้ผมเป็นคนนำ ก็ตามนั้นแหละ….ผมจับมือเธอและพาไปยังสถานที่หนึ่ง…
[ …เสียงดังมากเลยนะ! ]
[ ที่นี่ก็แบบนี้แหละ ]
เรามาถึงเกมเซ็นเตอร์ สถานที่ที่ผมมาบ่อยสมัยที่เรียนอยู่ บรรยากาศครึกครื้นแบบนี้ไม่ทำให้ผมรำคาญเลย ที่จริงแสงสีและเสียงจากเครื่องเล่นกลับทำให้ผมตื่นเต้นมากกว่าอีก
ขณะที่เราเดินอยู่ในเกมเซ็นเตอร์ อายากะก็ชวนผมคุย
[ แต่พอพาเข้ามาเกมเซ็นเตอร์ตั้งแต่แรกเลยนี่ ดูเป็นสไตล์ของรุยดีนะ ]
[ หมายความว่าไง? ]
[ ก็…ถ้าบังเอิญได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ มา ก็ต้องถือไปทั้งวันสิ หรือถ้าไม่ได้อะไรเลยก็ต้องเดินห่อเหี่ยวทั้งวันเลย…]
[ …. ]
อ่าาาาาา… ไม่เคยนึกถึงเลยจริงๆ ดูท่าผู้ชายคนอื่นคงวางแผนมาดีแล้วสินะ… ถือว่าได้เรียนรู้ล่ะ
[ งั้นจะไปที่อื่นก่อนดีมั้ย? ]
[ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วว่าให้รุยเป็นคนเลือก ที่จริงมันก็คาดไม่ถึงดีนะ? ]
[ ที่พูดเมื่อกี้ไม่ต้องพูดก็ได้นะ? ]
[ ก็แค่บอกให้นักเดทมือใหม่อย่างรุยได้รู้ไว้น่ะสิ ]
…ช่างเป็นคำพูดที่ชวนให้โมโหจริงๆ… เดี๋ยวสิ มือใหม่เหรอ…
[ งั้นเธอไม่ใช่มือใหม่สินะ? ]
[ ไม่ใช่หรอก ก็ฉันค้นคว้ามาแล้วนี่! ]
[…ค้นคว้า? ]
[ ใช่! เพราะตอนแข่งกันในเกมSplatoonน่ะ ฉันคิดว่ายังไงก็ชนะรุยแน่ๆ เลยเตรียมตัวไว้ก่อน เลยไปค้นดูเดทสปอตและแผนเดทต่างๆ มารวมถึงสิ่งที่ห้ามทำตอนเดทด้วย! เพราะงั้นฉันต้องรู้เรื่องเดทมากกว่ารุยแน่นอน! ]
…ค้นคว้ามาก่อน… นั่นมัน !
[ เธอก็เป็นมือใหม่เหมือนกันนั่นแหละ! ]
[ เอ๊ะ? ]
[ มาเอ๊ะอะไรล่ะ… งั้นเธอเคยไปเดทกับใครหรือเปล่า? ]
[ อืม… ]
อายากะนิ่งและคิดสักพักก่อนจะตอบเบาๆ
[ …ไม่มีมั้ง]
[ ไม่มีจริงๆ ด้วยสินะ ]
[ อ๊ะ! แต่ว่าก็เคยเล่นด้วยกันที่บ้านนะ เคยนอนด้วยกันด้วย… ]
[ ห้ะ! ใครกันน่ะ…!? ]
[ ก็รุยไง? ]
[ ฉันเองเหรอ!? ]
ผมแทบจะล้มเหมือนตัวละครในมังงะไปเลย ไม่ใช่เวลาจะมาเล่นเป็นมุกแบบนี้นะ!
[ เฮ้อ… เอาเถอะ ฉันยังไงก็ได้ ถ้าไม่อยากได้ตัวใหญ่ๆ ก็ยังมีเกมอื่นให้เล่นนะ อย่างตรงนั้น เกมฮ็อกกี้ก็น่าจะสนุก… ]
[ อ๊ะ! รุยดูนั่นสิ! ]
อายากะตะโกนขัดขึ้นมาเสียงดัง ผมมองตามที่เธอชี้ไป เห็นเครื่องเล่นคีบตุ๊กตาอยู่ตรงนั้น…
[ เอ๋? นึกว่าจะไม่คีบตุ๊กตาซะอีก? ]
[ ดูสิ! ดูรางวัลนั่นสิ! ]
[ รางวัล? ]
ผมขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เมื่อมองเข้าไปในตู้ ก็เห็นหน้าตาของตัวละครสาวสวยที่คุ้นเคย…
[ น- นั่น… อิบุกกี้!? ]
[ ใช่ใช่มั้ย !? นั่นอิบุกกี้ใช่มั้ย!? ]
เด็กสาวผมดำผูกผมสองข้างในชุดนักเรียน… ฟิกเกอร์ของคิยามะ อิบุกิ รุ่นพี่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสกายซันไรเวอร์อยู่ตรงนั้น
