ตอนที่ 62: จบการแข่งขัน!
…และในที่สุด การแข่งขันก็จบลง เรากลับมารวมตัวในเซิร์ฟเวอร์อีกครั้งเพื่อพูดคุยกัน เมื่อทุกคนมากันครบแล้ว ผมก็ยิ้มและพูดขึ้น
[ เอาล่ะ ผลการแข่งขันคือ… ทีมรุยเป็นฝ่ายชนะ!! ปรบมือหน่อย!! ]
[ โอ้ーー!! ชนะแล้ววว!!! ]
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ทุกคนยังคงตึงเครียดกันอยู่ แต่ตอนนี้ทีมรุยต่างก็เฮฮากันยกใหญ่ ขณะที่ทีมเรย์ดูเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าจะพ่ายแพ้ให้กับพวกเรา…ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย
[ ……] [ ……] [ คึก……!]
[ เอ่อ…สนุกดีนะคะ! ]
คาเรนพยายามรักษาบรรยากาศไม่ให้เงียบเกินไป แต่…เฮ้ย โรบิน เวลานี้นายควรจะพูดอะไรออกมาสิ ทำไมถึงดูเสียดายจริงจังขนาดนั้นเล่า!? แล้ว ไอ“คึก…!” นั่นไม่ใช่คำตอบที่ควรจะพูดออกมานะ!
[ งั้น สรุปว่าให้รุยเป็นผู้ชนะได้ใช่มั้ย? ]
[ ก็ใช่… เพราะบอกไว้ว่าฝ่ายที่ชนะจะถือว่าเป็นผู้ชนะในครั้งนี้ เพราะฉะนั้น นี่เป็นชัยชนะของทีมรุย! ]
เอาจริง การที่พวกเราชนะแค่ครั้งเดียวแล้วจะถือเป็นชัยชนะทั้งหมดมันก็ดูโกงไปหน่อย…แต่ในเมื่อฝั่งนั้นยอมรับแล้ว เราก็ถือว่าพวกเราชนะละกัน อีกอย่าง ถ้าเล่นอีกครั้ง พวกเขาอาจจะเตรียมแผนมาอย่างดี แล้วเราคงแพ้แน่ๆ…
[ เอ้า เรย์ รีบประกาศบทลงโทษซะสิ ]
[ อุ อุว…อิบุกิกลายเป็นสายSไปซะแล้ว… ]
“Sอิบุกิดีจริงๆ”
“อยากให้อิบุกิกระทืบฉันบ้าง”
“พวกโรคจิตก็มีเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะนี่เป็นไลฟ์ของรุยไงละ”
“จริงด้วย ขอโทษที”
คอมเมนต์พวกนั้นผมจะปล่อยผ่านไปแล้วกัน…แต่ว่า อายากะจะพูดถึงเรื่องบทลงโทษรึเปล่านะ? ก็จริงที่ว่ามันเสี่ยงเกินไปที่จะพูดในไลฟ์แบบนี้…
[ เอ่อ…จริงๆ แล้ว ฝ่ายที่ชนะ จะให้ฝ่ายที่แพ้ทำตามคำสั่งหนึ่งอย่าง… ]
[ หะ? ]
“หา”
“อะไรนะ!?”
“สะดุ้งเลย”
“ไม่ใช่แก นั่งลงซะ”
“เหมือนฉากในโดจินเลย!!”
[ เห้ย นี่เธอพูดออกมาจริงๆ เหรอ!? ]
[ …อืม ถ้ารุยบอกว่า ‘ล้อเล่น’ ก็อาจจะกลบเกลื่อนได้…แต่นายยอมรับไปแล้วสินะ? ]
[ … ]
“อ่า”
“เฮ้อ…แย่แล้วสิ ลุย”
“ตกลงมีการทำสัญญากันแบบโดจินจริงๆ เหรอ…”
“เอ๊ะะะะ”
ไม่ใช่ว่าผมอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้นะ…ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ควรพูดออกมาตั้งแต่แรกสิ เราเคยพูดกันหลายครั้งแล้วว่าความสัมพันธ์ของเราจะต้องไม่ถูกเปิดเผย…อายากะคิดจะทำอะไรกันแน่ ? แต่ยังไงก็เถอะ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ มันจะยิ่งแย่แน่ๆ ต้องพูดอะไรสักอย่าง…
[ …เอาล่ะ ในเมื่อมันกลบเกลื่อนไม่ได้แล้ว ฉันก็จะบอกตรงๆ ละกัน จริงๆ พวกเราได้ทำข้อตกลงแบบนี้ไว้แล้วมาแข่งกัน ]
“อย่างงี้นี่เอง…”
“ถึงว่าทำไมจริงจังขนาดนั้น”
“เข้าใจละ”
“อยากชนะขนาดนั้นเลยเหรอ รุย…”
“ถึงว่ารุยพยายามอย่างหนัก”
“ถ้าได้ควบคุมเรย์ ก็ต้องพยายามสุดตัวอยู่แล้ว”
[ พอเถอะ หยุดคิดว่า ‘เพราะงั้นถึงได้จริงจัง’ แบบนั้นได้แล้ว! ก็แค่อยากชนะเรย์แค่นั้นเอง ! ไม่ได้มีความรู้สึกอื่นเลยนะ !? ]
“คิดว่าไม่มีใครเชื่อหรอก”
“เลิกฝืนเถอะ รุย”
“ในสถานการณ์เดียวกันผมก็จริงจังเหมือนกัน ไม่ต้องกังวลหรอก”
“เอ๊ะ งั้นก็หมายความว่า เรย์อยากชนะมากกว่ารุยสินะ?”
“ใช่เลย…อีกอย่างในทีมเขามีไรมุด้วยนี่นา”
…แบบนี้มันจะไม่แย่ไปหน่อยเหรอ? เอาจริง มันแย่ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ถ้าเรื่องมุ่งไปทางอายากะ มันจะยุ่งยากมากแน่ๆ…แล้วอิบุกกี้ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยผม โดยพูดแทรกขึ้นมา
[ แล้วรุยซังจะให้เรย์ทำอะไรเหรอ? ]
[ เอ๊ะ พูดตอนนี้เลยเหรอ!? ]
[ แน่นอนอยู่แล้ว ไปตกลงกันหลังไมค์มันดูน่าสงสัยออก ]
[ ก็…ก็จริงนะ… ]
“ถูกต้อง”
“ดีละ ไม่งั้นคงกลายเป็นฉากในโดจินไปละ”
“ยอดเยี่ยม อิบุกิ”
“ถึงพูดอะไรไปก็ยังเชื่อได้ยากอยู่ดี”
“รีบบอกมาเถอะ รุย”
จะ…ทำยังไงดี? จะให้พูดคำสั่งที่เป็นความปรารถนาส่วนตัวแบบสุดๆ ตรงนี้ไม่ได้แน่ๆ…แถมการสั่งอะไรจริงๆ ตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร…คิดคำสั่งที่น่าสนุกก็ไม่ออก แล้วก็ต้องไม่ให้ใครรู้ว่าเราคบกันด้วย…
[ … ]
บางทีก็คิดมากจนหัวจะระเบิด แต่ในฐานะสตรีมเมอร์ ผมคงจะเงียบอยู่แบบนี้ไม่ได้ ต้องพูดอะไรสักอย่างออกไป…อะไรสักอย่างก็ยังดี…!!
[ เอ่อ… เรย์ คือช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นกับเธอเลย แล้วพอมีโอกาสได้เล่นกับทุกคนแบบนี้… ก็สนุกมากเลย… ]
[ อื้ม ]
[ ก็เลยแบบว่า… คือว่า… ไปเที่ยวกันมั้ย? เจอกันจริงๆ เลย ]
[ เอ๋? ]
“โอ้ววว”
“ดีเลยนี่นา”
“เป็นคำขอที่ดูปกติสำหรับลุยดีนะ”
“ดูเหมือนจะเกร็งๆ เลยดูจริงจังไปอีก ฮ่าๆ”
“คือจะเดทเหรอเนี่ย!?”
นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย…! พูดแบบนี้แล้วมันจะไม่ทำให้สงสัยกันหนักกว่าเดิมเหรอ…!? คอมเมนต์ก็พูดแต่เรื่องเดท…! แต่ทำไมผมถึงหยุดปากตัวเองไม่ได้…!?
[ เอ่อ คือ… ฉันไม่ค่อยออกไปข้างนอกหรอก แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะไปบ้าง… แล้วก็ เรย์เป็นคนที่ชวนง่ายที่สุด! ก็เลย…! ]
[ อื้ม ได้สิ ]
[ เอ๋…? ]
[ คำขอแบบนี้ฉันยินดีรับนะ ฉันเองก็อยากออกไปเที่ยวกับรุยเหมือนกัน! ]
[ …! งั้นก็ดีเลย! ]
“88888888”
“ดีใจจัง”
“ดูเหมือนพวกเขากำลังอวดหวานใส่เราล่ะ”
“ดีจัง”
“แอบหวานอยู่นะเนี่ย?”
“รุยกับเรย์นี่เป็นคู่รักกันจริงๆใช่มั้ย?”
“เรือออฟฟิเชียลแล้วสินะ”
… พูดออกไปจนได้ และจริงๆ ถ้าผมพูดแบบนี้ คงไม่ต้องลำบากไปแข่งให้ชนะหรอก…เอาเถอะ คอมเมนต์ก็เหมือนจะยินดีกันอยู่นะ แบบนี้ก็โอเคแล้วล่ะมั้ง…?
[ รุย! อย่าลืมเรื่องเนื้อย่างด้วยล่ะ? ]
[ อ๊ะ แน่นอน! เดี๋ยวจัดงานฉลองชัยชนะกัน! ]
[ เย้! ได้กินฟรีแล้ว! ]
[ แต่ขอร้านไม่แพงมากนะ…? ]
“555”
“ดูเหมือนรุยจะสนุกดีนะ”
“ก็ยังมีช่วงวัยรุ่นอยู่ดีนะ เจ้านี่”
“รุยเรย์นี่เชียร์ได้เต็มที่เลย”
“ฝากดูแลรุยด้วยนะ เรย์จัง’”
[ ฮะๆ งั้นมาฟังความเห็นของไรมุจังแล้วจบวันนี้กันเถอะ! ]
อายากะดูเหมือนจะเห็นว่าไรมุยังไม่ได้พูด เลยโยนโอกาสให้เธอ ไรมุดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พูดความเห็นให้พวกเราฟัง
[ เอ่อ จริงๆ แล้วไม่คิดว่าจะแพ้ให้รุยหรอก มันแอบเจ็บใจนะ แต่…ฉันว่ามันเป็นการแข่งที่ดีมากเลยล่ะ ฉันรู้สึกว่าอยากพยายามให้มากกว่านี้ด้วย ]
[ อ่าครับ ! ไรมุซังเองก็แข็งแกร่งมาก ขอบคุณมากๆเลยครับ! ]
[ รุย…ไปเป็นโปรเกมเมอร์กับฉันมั้ย? ]
[ เอ๋!? เป็นไม่ได้หรอกครับ! ]
“ฮ่าๆ”
“ได้คำชมจากไรมุเลยนะ”
“รุยยังเป็นแค่ระดับบรอนซ์”
“น่าจะมีโอกาสในเกมต่อสู้มากกว่า”
“อย่างน้อยทักษะการตัดสินใจของรุยก็น่าจะมีประโยชน์”
ถึงจะเป็นคำพูดปลอบใจแต่ก็ดีใจมาก คำพูดของไรมุทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าฝึกฝนต่อไป ผมน่าจะเก่งขึ้นกว่านี้ อยากลองแข่งในทัวร์นาเมนต์จริงๆ ซะแล้วสิ…
[ เอาล่ะ สตรีมการแข่งระหว่างทีมรุยและทีมเรย์จบลงแล้วค่า~ ! ขอบคุณทุกคนที่มาทั้งคนสตรีมและคนดู ! ขอบคุณมากๆ เลย! ]
[ ใช่ๆ ขอบคุณจริงๆ ลาก่อนทุกคน! ]
“ลาก่อนรุย!”
“หืม!? รุยพูดลาก่อนด้วยตัวเองเลยเหรอ!?”
“สนุกมาก!”
“เป็นการสตรีมที่ดีเลย”
“สนุกมาก”
“สุดยอด”
“สนุกกับเดทกับเรย์ให้เต็มที่นะ”
“หลังจากนี้มาเล่ารายละเอียดให้ฟังด้วยนะ!!”
“ขอแบบนี้อีกนะ!!”
“o7”
──
… การสตรีมจบลงอย่างราบรื่น นับว่าเป็นการจัดรายการครั้งแรกที่ค่อนข้างสำเร็จมากเลยนะ แน่นอนว่ามันเป็นเพราะทุกคนช่วยกัน ผมต้องไปขอบคุณพวกเขาทีหลัง…
[ …หืม? ]
พอเช็คโทรศัพท์แบบไม่ใส่ใจมาก ก็เห็นว่ามีข้อความเข้ามา คนส่งคืออายากะ… หรือว่ามีอะไรเกี่ยวกับสตรีมเมื่อกี้นี้…? ผมเปิดหน้าจอดู
『คำขอของรุย แบบนี้โอเคแน่นะ?』
ข้อความมีแค่นั้น หรือว่า…อายากะคิดว่าคำขอของผมเมื่อกี้ไม่ได้ออกมาจากใจ? ก็ใช่แหละผมพูดออกมาเพราะตื่นเต้น แต่มันก็เป็นความจริงอยู่ดี ไม่เห็นต้องแก้อะไรเลย
อย่างที่อิบุกกี้พูดไว้ คุยเรื่องนี้หลังไมค์ดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่
『 โอเคสิ ฉันอยากไปเที่ยวกับอายากะอยู่แล้ว ทุกคำที่พูดในสตรีมเป็นความจริง เพราะงั้น ไปเที่ยวกันตามที่สัญญาไว้เถอะ』
ผมพิมพ์แล้วกดส่ง และไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงแจ้งเตือน
『ดีใจจัง รออยู่นะ รุย?』
แล้วอายากะก็ส่งข้อความกลับมา เหมือนจะเห็นรอยยิ้มบนหน้าจอกันเลยทีเดียว ผมส่งสติกเกอร์แมวชูนิ้วโป้งกลับไป ก่อนจะปิดโทรศัพท์ ถอนหายใจเบาๆ …ถึงเวลาคิดที่เที่ยวสำหรับเดทแล้วสินะ
