ตอนที่ 61 จงหายไปซะ!
[ มะ…มาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!? ]
[ แย่แล้ว เธอมองมาทางนี้…!! ]
เพื่อนสองคนของผมเริ่มพูดด้วยเสียงสั่น…แต่ถึงลิลลี่จะถูกสไนเปอร์ยิงไปแล้ว ตอนนี้เรามี 3 ต่อ 1 ซึ่งเรามีจำนวนคนที่ได้เปรียบ เพราะงั้น…ถ้าซ่อนตัวต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!!
[ ไม่สิ…นี่เป็นโอกาสทอง อย่าปล่อยให้หลุดมือไป!! ]
“คำพูดที่เคยได้ยินแล้วชวนขำ”
“วิญญาณรีบตายเข้าสิงแล้ว”
“เปลี่ยนเป็นอุปกรณ์เคลื่อนย้าย3มิติสิ!!”
“นี่จะกลายเป็นธงแห่งความพ่ายแพ้หรือเปล่า?”
“จะไม่สนใจแล้วไม่ใช่เหรอ”
ผมยกปืนขึ้นเล็ง…เขาอุตส่าห์เดินมาที่แนวหน้าเอง ถ้าจัดการได้ตรงนี้ ชัยชนะก็อยู่แค่เอื้อม──
[ ระวัง! ซ่อนตัวเร็วเข้า รุยรุย!! ]
[ …!! ]
ผมตั้งใจจะเข้าใกล้จากมุมที่ไรมุมองไม่เห็น…แต่พอเธอรับรู้ถึงการปรากฏตัวของผม ก็หันปืนมาและยิงทันที ผมพ้นวิถีกระสุนได้หวุดหวิด แต่ครั้งหน้าคงไม่โชคดีแบบนี้
[ แย่ละ…!? ]
พอเห็นการยิงแบบนั้นแล้ว ผมก็อดกลัวไม่ได้…แต่ถ้าเรายังปล่อยให้เขายึดพื้นที่ไปต่อ สถานการณ์จะยิ่งแย่ขึ้น และเขาจะกลับมาอีก แต่ถ้าโผล่หน้าออกไป ก็โดนยิงแน่…เอาไงดีล่ะ…!?
[ ..รุยซัง ฉันว่าคงต้องใช้การได้เปรียบจำนวนแล้วล่ะ ตามหลังฉันมานะ ]
[ เอ๊ะ แต่… ]
[ อาวุธของไรมุยิงได้ไกลก็จริง แต่คงยิงรัวได้ยาก ฉันจะดึงความสนใจเอง…นายเล็งโจมตีเลย ]
แผนคือใช้อิบุกกี้เป็นเหยื่อล่อ ถ้าแบบนี้อิบุกกี้อาจจะต้องยอมสละตัวแน่ๆ…
[ ไม่มีเวลามาลังเลแล้วนะ รุยซัง ไปกันเถอะ? ]
[ …อ่า! ]
เธอเชื่อว่าผมจะจัดการได้ เพราะงั้นผมจะสนองให้!!
“เป็นการร่วมมือที่ดี”
“คู่หูนี้ก็เข้ากันดีแฮะ”
“สองตัวละครสายคูลดูมีเสน่ห์ดี”
“รุยเป็นสายคูลด้วยเหรอ?”
“อยู่ระหว่างการพิจารณา…อยู่ระหว่างการพิจารณา…”
[ ฉันจะไปด้วย! ]
[ โอเค เราสามคนลุยเลย! ]
แล้วพวกเราสามคนก็พุ่งไปที่กลางพื้นที่ โดยมีอิบุกกี้เป็นหัวหน้า อิบุกกี้แกว่งโรลเลอร์เพื่อดึงดูดความสนใจของไรมุ และในจังหวะนั้น เราก็เข้าใกล้ระยะอย่างรวดเร็ว
<<ตู้ม!>>
[ โดนยิงแล้ว! ]
[ ไม่เป็นไร! อัดเข้าไปเลย!! ]
ผมพุ่งเข้าประชิดไรมุและยิงไปเต็มแรง ตอนที่ไรมุยิงสไนเปอร์ไปนั้น ช่องว่างระหว่างการยิงทำให้เธอหลบไม่ได้ และถึงจะพยายามยิงตอบโต้ แต่เพราะยังชาร์จไม่เต็ม ผมก็เลยเอาชนะเธอได้
[ เยี่ยม!! ]
“ได้แล้ว!!”
“ชนะไรมุได้จริงเหรอ!?”
“เยี่ยมมากกกกก!!”
“เป็นครั้งแรกที่ไรมุโดนฆ่า!”
“รุยสุดยอดจริงๆ”
การจัดการไรมุได้ถือว่ายิ่งใหญ่มาก…!! ถ้าเรายึดพื้นที่กลับมาได้ล่ะก็…!!
<<ปี๊ป ปี๊ป>>
[ …ห๊ะ? ]
นี่มัน…กับดัก!? วางเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่เราสู้กันงั้นเหรอ!? หรือว่าเธอรู้ว่าผมจะเหยียบที่นี่ ถึงได้ยิงผมแบบนั้น…แล้วถ้าโดนระเบิดนี้เข้า ผมจะ…ไม่รอดหรือเปล่า…!?
[ ──อ๊ะ ]
“อ๊ะ”
“อ๊ะ”
“ฮาๆ”
“แบนดเอนด์สินะ”
“ประมาทจนได้”
“ยังไงก็ไม่ปล่อยให้ตายฟรีจริงๆ”
ผมได้รับความเสียหายจากกับดักและถูกส่งกลับไปยังจุดเกิดใหม่ ถึงจะยังมึนงงอยู่เล็กน้อย แต่ก็สั่งการไปยังโมจิที่ยังอยู่ในสนาม
[ โมจิ…ระวังกับดักด้วยนะ ยึดพื้นที่กลับมาให้ได้ ]
[ อ๊ะ โอเค เข้าใจแล้ว! ]
[ ……ลิลลี่ ฟื้นตัวแล้ว! ]
[ งั้นไปสมทบกับโมจิเลยนะ ]
[ พอจะไหวมั้ย? ]
[ ไหวแน่นอน ]
“ฮา”
“ตอนนี้ศัตรูไม่อยู่แล้ว ไม่น่าห่วงหรอก 555”
“ถึงโดนไปสามคน แต่เรายังได้เปรียบอยู่เหมือนเดิม!”
“ยังคงไม่รู้ผลแพ้ชนะ”
“แต่ไรมุก็จะกลับมาเหมือนกันสินะ…”
จากนั้น โมจิกับลิลลี่ก็ยิงเพื่อตียึดพื้นที่คืน ศัตรูก็ฟื้นตัวและพยายามยึดคืนมาเช่นกัน แต่…
[ ไม่ให้ทำได้หรอกน่า! ]
[ ฉันนี่แหละจะสู้กับพวกแก!! เข้ามาเลย!! ]
ทั้งคู่ดูเหมือนจะฝึกฝนมาอย่างดี สามารถโต้กลับเรย์และพวกที่เข้ามาได้
“ยอดเยี่ยม!”
“เคลื่อนไหวได้ดีจริงๆ”
“ถ้าไม่ใช่กับไรมุยังไงก็เอาอยู่!”
“อะไรเนี่ย เขายิงโดนเยอะเหมือนกันนะ…”
[ ยอดเยี่ยม ]
[ เยี่ยมไปเลย ทั้งสองคน! ฉันจะรีบสมทบเร็วๆ นี้ ขอให้ต้านไปก่อน! ]
ถ้าพวกเราคุมไว้ได้แบบนี้ เราจะชนะ…แต่คงไม่ง่ายขนาดนั้น
[ เรานำเคานต์ได้แล้วนะ รุย! ]
[ แต่ศัตรูดูจะไม่เข้ามาโจมตีเลยนะ…? ]
[ อ๊ะ…ดูนั่นสิ! พวกนั้นรวมตัวกันล้อมรอบไรมุจังแล้วเคลื่อนที่ไปพร้อมกันหมดเลย!? ]
[ อ้อ เปลี่ยนเป็นป้องกันสินะ… ]
เหมือนพวกเขาจะตัดสินใจแล้วว่าตัวต่อตัวคงเอาชนะไม่ได้ เลยเคลื่อนที่ปกป้องไรมุ พวกนั้นขยับไปพร้อมกับไรมุ และในสถานการณ์แย่สุด พวกเขาก็คงยอมเป็นกำแพงเพื่อปกป้องเธอ…เอาเป็นว่า แผนก็อาจจะไม่แย่นัก
[ …ยังไงก็เถอะ พวกเราคือทีมรุย ! เราจะไม่มีวันแพ้ให้กับแผนที่หวังพึ่งแค่ไรมุจังแบบนั้นหรอก!! ]
“เท่จัง”
“จริงเหรอ?”
“รู้สึกว่ารุยเหมาะเป็นตัวเอกอะ มันโดนใจดี”
“มาถึงตรงนี้แล้วก็ขอให้ชนะทีเถอะ”
“ทีมของลุยมีความสามารถกันทุกคน!”
ใช่แล้ว…ทุกคนในทีมเรามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มีอาวุธที่ทำให้พวกเราฉายแสงได้!!
[ ฉันจะไปรบกวนไรมุเอง! พวกเธอคอยสะสมสเปเชลไว้! ]
[ โอเค! ] [ อื้ม! ]
ตามที่ประกาศไว้ ลิลลี่เคลื่อนไหวอยู่แนวหน้า คอยก่อกวนศัตรู แต่พอเธอจบการสไลด์ ไรมุก็เล็งจังหวะนั้นไว้แล้ว
[ แย่แล้ว! ]
[ เปิดโล่!! ]
ผมกางโล่ป้องกัน ซึ่งเป็นอาวุธเสริม ช่วยบังเธอจากกระสุนไว้ได้ โล่ถูกทำลายไปในนัดเดียว แต่ถือว่าเป็นการช่วยครั้งสำคัญ
[ รุย! ]
[ สู้ต่อไปเลย…ลิลลี่! เต้นต่อไป!! ]
[ ใช่แล้ว! ซูเปอร์ลิลลี่ไทม์!! ]
“ไม่เข้าท่าเลย”
“ไม่มีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ?”
“ฉันไม่ได้เกลียดหรอกนะ”
“เซนส์ของลิลลี่น่ารักจะตาย!! เดี๋ยวเถอะ !”
“มีหน่วยพิทักษ์ลิลลี่อยู่ด้วย”
[ สะสมเต็มแล้ว! ]
ผมได้ยินรายงานว่าสเปเชียลของโมจิสะสมเต็มแล้ว ถ้าจำไม่ผิดสเปเชียลของชุปชุปก็คือ… “ไฮเปอร์ช็อต” เป็นท่าพิเศษที่สามารถยิงบาซูก้าพลังสูง ที่มีระยะไกล ความเร็วสูง และสร้างความเสียหายรุนแรงได้หลายลูก ท่านี้ต้องอาศัยความแม่นยำ แต่มันก็ถือว่าเป็นท่าสุดยอด
[ ดี! จัดการพวกตั้งรับของพวกนั้นเลย!! ]
[ ฝากไว้ได้เลย! …They are so dead ! ] /*chamber วาโร*/
[ ก็บอกแล้วไงว่ามันคนละเกม! ]
“5555”
“5555”
“5555”
“5555”
ถึงจะอย่างนั้น ไฮเปอร์ช็อตของโมจิก็เจาะทะลวงการตั้งรับแบบกระจุกตัวของศัตรูได้สำเร็จ ดูเหมือนพวกนั้นจะไม่สามารถใช้กำแพงมาป้องกันได้ เลยโดนกำจัดพร้อมกันไปเลย
[ ว้าว กำจัดได้สามคนแล้ว!! ]
[ เหลือแค่ไรมุซังแล้ว! ]
จริงอยู่ที่ว่า ถ้าเป็นไรมุซัง ถึงสถานการณ์จะเสียเปรียบขนาดนี้ เธอก็อาจพลิกกลับมาได้ แต่พวกเรายังมีตัวช่วยที่ซ่อนอยู่นะ! ไรมุซังกำลังเล็งมายังตัวฉันที่ยืนอยู่เฉย ๆ…
“รุย ทำอะไรอยู่!?”
“ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้แกจะตายนะ!?”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว”
“ใช่ นั่นแหละ”
“อะไรน่ะ!? อธิบายหน่อยสิ!?”
มีบางคนในคอมเมนต์เริ่มสังเกตเห็นแล้ว แต่นั่นเป็นสิ่งที่มองเห็นได้เฉพาะจากตำแหน่งของพวกเรา…อิบุกกี้กำลังซ่อนตัวและค่อย ๆ เข้ามาใกล้ไรมุซังอยู่!
[ …วิสัยทัศน์แคบลงแล้วสินะคะ? ]
ทันทีที่ไรมุซังกำลังจะยิงผม อิบุกกี้ก็พุ่งออกมาพร้อมกับเหวี่ยงโรลเลอร์ลงไป ด้วยความที่มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ไรมุซังไม่สามารถหลบได้…เธอถูกบดขยี้และถูกส่งกลับไปที่จุดเกิดใหม่
[ เยี่ยม กำจัดได้ทุกคนแล้ว!! ]
[ อิบุกิจังสุดยอด!! ]
และไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เสียงนกหวีดจบการแข่งขันก็ดังขึ้น ผลการแข่งขันคือ…พวกเราชนะ
ผม…ตะโกนแสดงความดีใจออกมา
[ ชนะแล้ว…เราชนะแล้ว…ชนะไรมุซังกับพวกเขาได้แล้ว!! ]
“วู้วววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!”
“ทีมรุยสุดยอด!!!!!!”
“ไม่น่าเชื่อว่าจะชนะได้”
“ฉันเชื่ออยู่แล้ว”
“ยินดีด้วยนะ”
“เยี่ยมไปเลยยยยยยย!!!!”
“สุดยอด”
“พวกเราชนะแล้ว!!”
“GG!!!!!”
