ตอนที่ 60 รุยเคาท์เตอร์แอคแทค
[ ไม่ๆ แบบนั้นมันบ้าเกินไปแล้ว! จะไม่สนใจไรมุแล้วสู้เนี่ย…เหมือนปล่อยให้เมสซี่มีช่องยิงฟรีเลยนะ! เหมือนกับบอกให้เขาทำประตูซะงั้นแหละ! ]
ลิลลี่แย้งขึ้นมาเสียงดัง ถึงจะไม่แน่ใจว่าเปรียบเทียบได้ถูกมั้ย…แต่นี่ไม่ใช่ฟุตบอลนะ อย่าลืมสิ
[ อาจจะดูบ้าไปหน่อย แต่ไม่ได้ไร้เหตุผลซะทีเดียว พวกเราพยายามจะล้มไรมุมาตลอด แต่ก็โดนสวนกลับจนแพ้…เพราะงั้น! คราวนี้เราจะเน้นโจมตีสามคนนั้นแทน! ]
[ นั่นสินะคะ ไม่ใช่ความคิดที่แย่เลย สไนเปอร์คนเดียวก็ทำสีได้ไม่เยอะ…ถ้าเราล้มสมาชิกคนอื่นได้ตลอด ไรมุเองก็คงต้องออกมาเหมือนกัน ]
ดูเหมือนว่าอิบุกกี้จะเข้าใจแผนของผม เลยพูดในสิ่งที่ผมต้องการจะบอกทั้งหมด สมกับเป็นอิบุกกี้ ไว่ใจได้จริงๆ
[ ใช่ ! ก่อนอื่นล้มสามคนนั้นก่อน ให้พวกเขาเสียเปรียบด้านจำนวน…แล้วพอไรมุออกมา ค่อยใช้ท่าพิเศษจัดการ! ว่าไง ? แผนนี้ดีใช่มั้ย! ]
“มันจะได้ผลจริงๆ เหรอ?”
“เหมือนทฤษฎีบนกระดาษเลยนะ”
“แผนแบบนี้จะชนะได้จริงๆ เหรอ?”
“แต่เกมนี้ไม่ได้ชนะด้วยการฆ่าอย่างเดียวนะ”
“จะไม่สนใจเลยเหรอ”
‘จะไม่สนใจเลยเหรอ’…ก็อย่างที่ว่าไปนั้นแหละ สิ่งที่ผมอยากจะสื่อคือ ‘ไม่จำเป็นต้องไปสู้กับไรมุโดยตรง’ การพุ่งใส่สไนเปอร์คือสิ่งที่แย่ที่สุด เพราะอาวุธของเราทุกคนมีระยะยิงสั้น…ในที่สุดลิลลี่ก็เข้าใจแผนของผม
[ อืม…เข้าใจแล้วล่ะ รุย หมายถึงว่าถ้าเราต้องการชนะ ก็ต้องล้มเรย์กับอีกสองคนให้ได้ก่อน ใช่มั้ย? ]
[ ใช่แล้ว นั่นแหละ ถ้าโดนไรมุยิงก็ต้องยอมรับมันไป แต่กับเรย์ โรบิน คาเรน ห้ามแพ้เป็นอันขาด ถึงแพ้ก็ต้องรายงานตำแหน่งและความเสียหายให้ละเอียดด้วย ]
คำพูดของผมทำให้อิบุกกี้และลิลลี่ตอบตกลง เหลือแค่…
[ โมจิไหวมั้ย? ]
[ อืม…ไหวอยู่หรอก แต่ว่านะรุยรุย ขออะไรสักอย่างได้มั้ย? ]
[ อะไรเหรอ? ]
[ ขอเปลี่ยนอาวุธหน่อยสิ? ]
“หือ?”
“อะไรนะ!?”
“จะเปลี่ยนตอนนี้เหรอ!?”
“จริงๆ มันก็ไม่ได้แย่นะ”
“เราเห็นอาวุธของอีกฝ่ายแล้วก็คงโอเคมั้ง”
“พอรับได้”
“แต่การเคลื่อนไหวจะเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ?”
เปลี่ยนอาวุธตอนนี้เหรอ…ก็จริงที่ว่าการเปลี่ยนอาวุธอาจทำให้เคลื่อนไหวตามที่ซ้อมมาไม่สะดวก แต่…
[ ได้เลย! ]
ก็แปลกใหม่ดี ผมเองก็ไม่คิดจริงๆ ว่าแผนนี้จะได้ผลขนาดนั้น…มันเหมือนเสี่ยงโชคมากกว่า เพราะงั้นผมอยากให้ทุกคนเล่นโดยไม่ต้องมานึกเสียใจทีหลัง โมจิยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้รับอนุญาตจากผม
[ หุหุ ได้เลย เตรียมตัวเห็นไพ่ตายของโมจิได้เลย! ]
[ ว่าแต่ โมจิจะใช้อาวุธอะไรเหรอ? ]
[ ชุปะชูน่ะ ]
[ ชื่อยากจัง ]
(ชุปะชู…อาวุธเน้นโจมตีแบบมาตรฐาน การทาสีกับการเคลื่อนไหวก็สูงกว่ามาตรฐานนิดหน่อย)
ชุปะชูเป็นอาวุธที่ใช้ง่ายเหมาะกับมือใหม่ แต่ต่างจาก ‘คาเอเดะ ชูตเตอร์’ ที่โมจิเคยใช้ตรงที่กระสุนจะนิ่งขึ้น เพิ่มความสามารถในการสังหารแต่ลดความสามารถในการสนับสนุน นั่นหมายความว่าเธอต้องจัดการศัตรูด้วยตัวเองเพื่อช่วยทีม
/*น่าจะ Splattershot Pro*/
[ เข้าใจแล้ว โมจิ ฝากด้วยนะ ]
[ ฮึๆ วันนี้ฉันจะเป็นตัวเอกเอง! ]
หลังจากโมจิพูดจบ ในหน้าจอเกม ตัวละครของโมจิก็เปลี่ยนอาวุธ
[ ทางนั้นพร้อมแล้ว ]
[ โอเค นี่คือศึกสุดท้ายจริงๆ แล้ว…สู้ให้ชนะกันนะทุกคน! ]
[ อื้ม! อยากชนะเพื่อรุยรุยเลย! ]
[ อย่าลืมเลี้ยงเนื้อย่างด้วยล่ะ รุย ! ]
[ ……อื้ม! ]
[ เฮ้ ทำไมถึงมีจังหวะเงียบแบบนั้นอะ ]
──
แล้วการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น กติกาคือโหมด ‘Turf War’ สเตจจะเป็นแบบสุ่ม หากสเตจที่เลือกเป็นสเตจที่สไนเปอร์แข็งแกร่ง ก็คงจะเป็นการต่อสู้ที่ยากพอควร…แต่แล้วสเตจที่เลือกออกมาคือ…
[ อ๊ะ! ‘Mincemeat Metalworks’ นี่เองค่ะ ]
[ คิดถึงจัง…เป็นสเตจที่เราชนะครั้งแรกเลย! ]
[ คิดถึงอะไรกัน นั่นมันเมื่อสามวันก่อนเองไม่ใช่เหรอ… ]
ระหว่างที่พูด ผมก็คิดแผนในหัว…สเตจนี้เป็นแบบแนวยาว แต่ตำแหน่งที่สไนเปอร์ได้เปรียบมีจำกัด และมีเส้นทางลอบโจมตีด้วย เพราะงั้น โอกาสชนะก็มีอยู่ไม่น้อย!
[ เริ่มแล้ว! ]
เมื่อสัญญาณเริ่มดังขึ้น ทั้งสี่คนพุ่งออกไปพร้อมกัน โดยเริ่มทาสีพื้นระหว่างทางไปยังจุดกลางของพื้นที่
[ อ๊ะ ไรมุอยู่บนที่สูงแล้วนะ? ]
[ เธออยู่ด้านหลัง เราไม่ต้องโจมตีจากทางนี้…ซ่อนตัวไว้หลังที่กำบังแล้วล่อศัตรูอื่นออกมา! ]
[ รับทราบค่ะ ]
[ แต่เราจะเสียพื้นที่นะ! ]
ตามที่ลิลลี่ว่า ถ้าเราไม่กล้าเดินไปด้านหน้า ศัตรูก็จะค่อยๆ บุกเข้ามาหาพวกเรา การเสียพื้นที่ไปคงเป็นแค่เรื่องของเวลา แต่…
[ ปล่อยให้พวกเขายึดไปก่อน! แล้วค่อยโจมตีตอนพวกเขาขยับขึ้นมามากกว่านี้! ]
[ เข้าใจแล้ว! ]
[ ข้างหน้า ! โรบินอยู่ตรงนั้นค่ะ ]
[ โอเค โฟกัสที่เขาเลย! ]
“สื่อสารกันจริงจังจัง”
“จะเอาชนะกันจริงๆสินะ”
“บรรยากาศตึงเครียดเหมือนแข่งเลย”
“ตอนนี้คำสั่งก็ไม่แย่นะ”
“โรบินขึ้นมาไกลเกินไปแล้ว”
“พอใช้ธนูดูแล้วจะรู้สึกเหมือนดีมากเลยนะ”
ใช่เลย ธนูมีพลังการทาสีสูง แต่ความสามารถในการต่อสู้ต่ำ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้…!
[ …ได้แล้ว! ฆ่าคนที่ใช้ธนูได้แล้ว! ]
เสียงรายงานการฆ่าของโมจิ ที่ปกติจะไม่แสดงความรู้สึกออกมา ช่างน่าประทับใจ
[ เยี่ยมมาก! ]
[ สะสมสเปเชียลครบแล้ว จะปล่อยมิสไซล์นะ ]
[ ล็อกเป้าหมาย ! มีศัตรูซ่อนอยู่สองคนทางซ้าย! ]
[ โอเค ไปโจมตีพร้อมกันเลย ลิลลี่! ]
[ อื้ม! ]
พวกเราย้ายไปทางที่มิสไซล์พุ่งไปอย่างรวดเร็ว…ที่นั่น เราเห็นศัตรูสองคนที่กำลังพยายามหลบ
[ ย๊าาาาาา!!! ]
[ ได้แล้ว! ]
พวกเรายิงออกไปพร้อมกัน กระสุนพุ่งเข้าเป้าอย่างแม่นยำต่อเนื่อง…!
[ [ จัดการ เรย์ กับ คาเรนได้แล้ว!! ] ]
รายงานการฆ่าทั้งสองเสียงประสานกันอย่างลงตัว
“ยอดเยี่ยม”
“เก่งเกินไปแล้ว!!!!”
“ฝึกการเล็งมาได้ผลจริงๆ”
“ถึงจะได้รับการสนับสนุนจากอิบุกิก็เถอะ แต่ก็ยอดเยี่ยมอยู่ดี”
“ประสานกันเฉย ฮ่าๆ”
“เราจะชนะได้จริงๆ มั้ย!?”
[ ยอดเยี่ยมมากค่ะ ทั้งสองคน ]
[ เยี่ยม เราจะทำได้แล้วนะ รุยรุย! ]
สมบูรณ์แบบ…! ถ้าเราบุกไปยึดพื้นที่ต่อ แล้วรักษาไว้จนหมดเวลา เราชนะได้แน่นอน!! กองทัพของลุยจะเริ่มตอบโต้กลับจากนี้ไป
──
ปังงงงงง!!
[ อ๊ะ อะไรน่ะ!? ]
[ ..!!?? ]
อะไรน่ะ──!? ลิลลี่โดนเล่นงานเหรอ…!? แต่ที่สูงนั่นอยู่ไกลเกินนี่นา…ทำไมกัน…!?
[ รุยรุย! ข้างหน้า!! ]
[ ข้างหน้า…? ]
ผมหันไปข้างหน้าทันทีและมองไปยังทิศทางนั้น…แล้วที่ตรงนั้น…
[ …!! ]
──ปีศาจในท่ายกอาวุธยาว ยืนอยู่ตรงกลางพื้นที่นั้น
