ตอนที่ 57 ทีมรุยเริ่มฝึกซ้อม !
—
แล้วเราก็ลงแข่งอีกครั้ง หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ระบบแจ้งว่าเจอคู่แข่งแล้ว…หน้าจอเปลี่ยนเข้าสู่ฉากเตรียมการต่อสู้
[ เอาล่ะ… ไปกันเลย! ] [ โอ้! ]
กติกาคือ ‘Turf War’ ซึ่งเป็นกติกาที่เข้าใจง่าย ฝ่ายที่ยึดครองพื้นที่ที่กำหนดด้วยหมึกได้ในเวลาที่กำหนดชนะ สเตจในเกมคือ ‘Mincemeat
Metalworks’ เป็นแผนที่แนวตั้งที่มีเส้นทางลอบโจมตี เป็นแผนที่ที่สมดุลดี
[ โอ๊ะ มีสไนเปอร์อยู่ฝั่งศัตรูด้วยแฮะ? ]
[ คิดซะว่าเป็นไรมุซัง… เอ้ย ศัตรูทั้งหมดเป็นทีมเรย์ละกัน สู้เลย! ]
[ เอ๋ แล้วตัวไหนคือเรย์ ตัวไหนคือโรบินล่ะ… ]
[ เริ่มแล้ว! เตรียมตัวเลย ลิลลี่! ]
“สงสารลิลลี่จังเลย”
“เริ่มแล้วนะ!”
“องค์ประกอบทีมเหมือนทีมเรย์เป๊ะเลย”
“สปายกลับมาแล้ว ฮ่า ๆ”
“สปายในเกมได้เหรอ?”
ผมแอบเหลือบดูคอมเมนต์ ซึ่งอาจไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ แต่ไหนๆแล้วเรย์คงไม่ว่าอะไร… ทีมศัตรูมีตัวละครชูตเตอร์ 2 ตัว ธนู 1 ตัว และสไนเปอร์ 1 ตัว เป็นทีมที่สมดุลดี
[ เอาล่ะ ลุยเลยลิลลี่! ]
[ อื้ม! อะ…อ้า! ]
ทันทีที่เริ่มเกม ผมกับลิลลี่รีบตรงไปที่พื้นที่…แต่
[ ว๊ากกกกกกกกกก! ]
ลิลลี่โดนสไนเปอร์ศัตรูยิงล้มตั้งแต่เริ่มเกมเลย… และทันทีที่ล้ม พื้นที่ก็ถูกทีมศัตรูยึดไป
[ ไม่เป็นไรๆ ใจเย็นๆ แล้วคอยรายงานสถานการณ์นะ ]
[ …ฉัน… ฉันพุ่งเข้าไปตอนเริ่มเกม แล้วโดนสไนเปอร์ที่ตั้งรออยู่บนที่สูงยิงล้ม… เป็นความผิดฉันเอง! ]
[ ใครบอกให้รายงานสุภาพขนาดนั้นเล่า!! ]
“ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆ”
“555555”
“ลิลลี่แสดงบทตลกแบบนี้ได้ด้วยเหรอ 555”
“ตลกเฉย”
ถึงจะเป็นมุกที่ฮา แต่ผมไม่มีเวลาจะหัวเราะ เพราะกำลังปะทะกันอย่างดุเดือดอยู่
[ รุยรุย ของซัพพร้อมแล้ว! ]
[ โอเค ไปยิงหลังที่กำบังที! ]
[ จัดไป… ‘ † กางอาณาเขต † ‘ ]
[ ไม่ต้องพูดประโยคนั้นก็ได้มั้ง!? ]
“55555”
“55555”
“55555”
“55555”
พวกเขาติดตลกกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!? รู้สึกเหมือนบั๊กด้านความตื่นเต้นเลย…
[ มีศัตรูสามคนตรงหน้า ฉันจะใช้สเปเชียลเพื่อบังคับให้พวกเขาถอย ]
[ โอเค! โมจิ มาช่วยกันยึดพื้นที่นี้ที! ]
[ รับทราบ! ]
ด้วยมิสไซล์ของอิบุกกี้ ศัตรูถอยไปข้างหลังชั่วคราว เราใช้ช่วงนี้รีบพ่นหมึกเพื่อยึดพื้นที่…แต่เพราะไม่ได้กำจัดศัตรูไปด้วย ศัตรูก็กลับมารวมตัวตรงกลางอีกครั้งเพื่อยึดคืน
[ แย่ละ ลิลลี่! บุกเข้าไปเลย! ]
[ เอ๋…อ๋า! ได้เลย! ปาร์ลิลลี่ แดนซ์ซิ่ง !! ]
“เท่…สุดยอด”
“ชื่อท่าอะไรกันเนี่ย”
“เท่นะ”
“ส่วนตัวผมก็ชอบอยู่นะ”
“มีทั้งชอบและไม่ชอบ ฮ่าๆ”
ลิลลี่ที่เกิดใหม่บุกเข้าไปที่พื้นที่ศัตรูตรงกลางอย่างกล้าหาญตามคำสั่งของผม…และใช้การสไลด์ดึงความสนใจจากศัตรูทุกคนไว้ แน่นอนว่าศัตรูทั้งหมดเล็งเป้าไปที่ลิลลี่ จนทำให้เธอโดนกำจัดอย่างรวดเร็ว…
[ อ๊ากกกกกกก!! ]
[ …ไม่เป็นไร ยื้อเวลาได้ดี ]
ระหว่างนั้น อิบุกกี้ที่บุกมาทางด้านหลังได้ฟาดโรลเลอร์ลงมาจากข้างหลัง จัดการศัตรูไปสามคนติดๆ
“โคตรเท่!!!!!!”
“สุดยอดเลย”
“โหดเกิ๊น5555 “
“ เริ่มต้นด้วยคำทักทายง่ายๆ”
“ อิบุกกี้คือที่สุด!!! “
[ ยอดเลย! ]
[ ยังไม่จบหรอก! ยังเหลือสไนเปอร์อยู่! ]
[ รับทราบ! ]
โมจิขว้างบอมบ์แบบติดตามไปที่สไนเปอร์บนที่สูง ถึงจะไม่ได้จัดการได้ แต่ก็ทำให้ศัตรูต้องถอยกลับไป
[ ดีล่ะ กดดันต่อไปเลย! ]
[ …ลิลลี่ กลับมาแล้ว! ]
[ งั้นกระโดดมานี่เลย! ]
[หือ? ถ้ากระโดดไปกลางศัตรู คงโดนจัดการทันทีแน่ๆ…? ]
[ บอกให้มาก็มาเถอะ!! ]
[ เอ๋… ]
[ รีบมาเร็ว ลิลลี่จัง! ] [ รีบมาเถอะ ลิลลี่ซัง! ]
[ …ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน! ]
“55555”
“55555”
“55555”
“55555”
“55555”
ลิลลี่กระโดดมาที่ตำแหน่งของผม พร้อมตะโกนออกมา แต่เพราะเธอไม่ได้ติดตั้งอุปกรณ์ ‘Stealth Jump’ ทำให้ตำแหน่งที่เธอกำลังจะลงจอดถูกศัตรูเห็นเต็มๆ… และสไนเปอร์ก็เล็งไปที่นั่นเรียบร้อยแล้ว
[ แย่แล้วล่ะ รุยรุย! ]
[ ไม่เป็นไร… ฉันจะเปิดโล่ให้ ! ]
ก่อนที่ลิลลี่จะลงจอด ผมเปิดโล่กันกระสุนจากสไนเปอร์ ทำให้ลิลลี่ลงจอดอย่างปลอดภัย
“โห เจ๋งไปเลย”
“สุดยอด”
“ไอหมอนี่ เจ๋งดีนะ “
“เริ่มมองในแง่ดีแล้ว”
“รุย・อัสติก้าแอบแข็งแกร่งแฮะ”
”รุย…”
[ ฉันจะบุกไป ส่วนเธอคอยป้องกันนะ…! ]
“แต่เมื่อกี้ลิลลี่ก็โดนจัดการไปนะ”
“ปกติ 53 ลิตรก็ไม่ใช่อาวุธป้องกันหรอกนะ”
“จริงๆ มันเป็นอาวุธเน้นโจมตีเลยด้วยซ้ำ”
“นายไม่ใช่ผู้กล้าโล่ แต่เป็นจอมเวทย์ไม่ใช่รึไง”
ทำไมพอเป็นผม คอมเมนต์ถึงได้เข้มงวดจัง… เอาเถอะ ตอนนี้ต้องโฟกัสที่การแข่งขันก่อน
[ ศัตรูกลับมาเกิดแล้วนะ รุยรุย! ]
[ พวกเขาต้องพยายามหาจังหวะโจมตี… เราจะบุกก่อนที่พวกเขาจะใช้สเปเชียล! ]
[ รับทราบค่ะ จะยิงมิสไซล์แล้วนะ ]
แล้วมิสไซล์ของอิบุกกี้ก็ถูกปล่อยออกไปอีกครั้ง แน่นอนว่าศัตรูต้องพยายามหลบกันสุดกำลัง… และโมจิก็ใช้ท่าโซนาร์สเปเชียลตามมา
[ โมจิจะใช้สเปเชียลด้วย!…Marking our surroundings ] /* สแกนของbloodhound ใน APEX */
[ นั่นมันเกมคนละเกมแล้ว! ]
[ I am Blóðhundur! ] /* อันติbloodhound ใน APEX */
[ เงียบไปเถอะ!! ]
“ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ”
“555”
“จังหวะเป๊ะเกิน”
“ตอนที่นายแซวคนอื่นดูเหมือนจะเด่นที่สุดเลย”
เป็นไปตามที่พวกเราคิดไว้ ศัตรูดูเหมือนจะเคลื่อนไหวลำบาก ลิลลี่ใช้จังหวะนี้บุกไปยังฐานของศัตรู
[ ได้แล้ว! จัดการไปสองคนแล้วนะ! ]
[ ดีมาก กดดันต่อไป! ]
[ เหลืออีกแค่ 10 วินาทีค่ะ ]
อิบุกกี้พูดขึ้น ถ้าเราสามารถรักษาพื้นที่นี้ไว้ต่อไปอีก 10 วินาที… ชัยชนะจะเป็นของเรา!
[ อ๊ะ มีศัตรูหลุดเข้าไปคนนึงแล้ว! ]
[ จริงเหรอ!? ]
ผมเห็นว่ามีศัตรูคนหนึ่งแอบเลี่ยงไปทางข้าง ๆ สมาชิกที่เหลือต้องคอยรักษาพื้นที่นี้ไว้… ผมจะต้องเป็นคนไปหยุดเขาเอง!
[ ฉันจะไปเอง! ]
ผมรีบไล่ตามศัตรูคนนั้น ยิงกระสุนใส่ขณะวิ่งไป… แต่กระสุนของผมค่อนข้างกระจาย เลยยิงโดนยาก
[ โธ่เว้ย…!? หมอนี่หลบเก่งเกินไปแล้ว!? ]
“กลับกันน่ะสิ ”
“จะคิดแบบนั้นก็ได้ แต่… ”
” คิดบวกเกินไปละ ”
” รีบยิงให้โดนหน่อยเถอะ ”
” ลุ้นตัวโก่งเลย “
ศัตรูที่รู้ตัวว่าผมกำลังตามหลัง หันกลับมาพยายามโจมตี แต่ตรงนั้นเป็นจุดอ่อนพอดี ผมยิงสองนัดซัดเข้าที่ตัวศัตรูที่หยุดนิ่ง ศัตรูจึงถูกส่งกลับไปยังจุดเกิดของฝั่งตนเอง
[ เรียบร้อย จัดการได้แล้ว! ]
และเกือบจะพร้อมกันกับที่ผมพูด จอก็แสดงข้อความจบการแข่งขัน พอได้ยินเสียงนั้น ผมวางคอนโทรลเลอร์ลง… แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ สุดยอด เราทำได้ ชัยชนะครั้งนี้พวกเราทำได้!
[ พวกเราชนะแล้วค่ะ ]
[ เราชนะ… เราชนะแล้วนะ รุยรุย! ]
[ โอ้ーーー!!! พวกเรานี่โคตรเจ๋งเลย!!! ]
“มาแล้ววววววววว!!!”
“สุดยอด”
“ไม่คิดเลยว่าจะชนะ”
“ถ้าเป็นแบบนี้ในวันจริงก็น่าจะไหวนะ!”
“หวังได้มั้ยเนี่ย…!?”
“ฉันว่าต้องชนะอยู่แล้วละ”
คอมเมนต์เต็มไปด้วยความคึกคัก บทสรุปก็ดี คงจะจบที่ตรงนี้แหละ… ผมพูดขึ้นอย่างมีชีวิตชีวา
[ อ่า… พวกเราทำได้แล้ว!! ]
[ เย้! รุยรุย ไปกินเนื้อย่างฉลองชัยชนะกันเถอะ! ]
[ เอาสิ ไปกันเลย! ]
[ เย้! งั้นให้รุยเลี้ยงนะ! ]
[ …หา? ]
[ โอ๊ะ ขอบคุณมากเลย ! ] [ว้าว โชคดีจัง! ]
เดี๋ยว… ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเลี้ยง…
“5555”
“5555”
“นี่มันเหมือนชนะรอบสุดท้ายแล้วเลย”
“พูดไปแล้วก็ต้องเลี้ยงนะรุย”
“ยินดีด้วยรุย”
“เหมือนแฮปปี้เอนด์เลย”
“ได้ไปกินเนื้อย่างกับสาว ๆสามคนนี่น่าอิจฉาจริง ๆ “
มีคนบอกว่าตอนที่ 53(จบบท1) ภาพไม่ขึ้น แก้ให้ล่ะ ไปดูได้ ????
