ตอนที่ 55: ทีมรุยถือกำเนิด !
[ ใช่! ฉันจริงจังนะ! แล้วถ้าฉันชนะก็จะได้ไปเดทกับนายทั้งวันเลย ! แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดรุยเป็นคนจ่าย! ]
[ ห๊ะ? เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่มีเงินขนาดนั้น… ]
อายากะอ้อนด้วยน้ำเสียงน่ารักทันที
[ เอ๋~? ฉันไม่รู้เรื่องนั่นหรอกนะ~? ]
[ แล้วอีกอย่าง เราคุยกันแล้วว่าจะไม่ให้คนอื่นรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราใช่มั้ย? ถ้าคำว่า ‘เดท’ หลุดออกไป ชีวิตการทำงานของเราคงพังแน่ๆ… ]
[ เอาเถอะ เรื่องนั้นก็ปรับคำพูดหรือก็แค่ไม่บอกเรื่องลงโทษก็ได้นี่…อีกอย่าง รุยก็มีโอกาสที่จะชนะไม่ใช่เหรอ? ]
[ หือ? ]
[ ถ้ารุยชนะ ฉันก็จะทำตามคำสั่งของรุยไงล่ะ เป็นโอกาสที่ไม่ควรปล่อยให้หลุดไปเลยนะ ? ]
อายากะยิ้มอย่างมีเลศนัยและท้าทายด้วยสายตา เมื่อเห็นแบบนั้นแล้ว ผมรู้สึกอยากจะพิสูจน์ตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
[ …อายากะ เรื่องที่ต้องทำตามคำสั่ง…ทำได้ถึงไหนล่ะ? ]
[ หือ? ถึงไหนก็ได้สิ ]
ถึง…ถึงไหนก็ได้…?
[ อ้อ แต่ถ้าสั่งให้ให้เงินสัก 100 ล้านหรืออะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็ไม่เอาหรอกนะ…แต่ถ้าทำได้ ฉันก็จะทำให้ทุกอย่างแหละ ]
[ อะ…อะไรก็ได้งั้นเหรอ!? ]
อะไรก็ได้ที่ผมต้องการเหรอ!? หมายความว่า…ผมจะสั่งอะไรก็ได้งั้นเหรอ!? จริงเหรอ? ไม่ผิดแน่นะ? นี่มันเหมือนกับฉากเปิดในมังงะผู้ใหญ่เลยนะ…!
[ …แต่รุยเป็นคนเล่นเกมเก่งนิ ให้ฉันเลือกเกมที่จะแข่งก็แล้วกัน ? ถือว่าเป็นแต้มต่อโอเคมั้ย? ]
[ อ่า…ได้สิ ]
[ ตกลงนะ! ถ้างั้น ฉันจะเลือกเกมที่เล่นบ่อยๆ ล่ะ! ]
[ เกมที่ว่า…คือเกมอะไรเหรอ? ]
[ นั่นคือ…! ]
──
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
[ อะแฮ่ม…ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาเข้าร่วมนะ ฉัน รุย อัสติก้า จะเป็นผู้ดำเนินการในครั้งนี้ ]
ในห้องแชทเสียงแห่งหนึ่ง ผมกล่าวต้อนรับสตรีมเมอร์ทั้งสามคนที่ผมเชิญมา ซึ่งพวกเขาก็คือ…
จำนวนผู้ติดตาม 115,000 คน VTuberสุดแสบ ร่าเริง บ้าคลั่ง และโด่งดังเรื่องความเป็นคนตรงไปตรงมา ยูนางิ ลิลลี่
[ ฮ่าๆ! รุย ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ? ]
จำนวนผู้ติดตาม 344,000 คน เด็กสาวม.ต้นสไตล์ใสๆ ชอบเรื่องความรัก และมีมุมลึกลับ อิจิกายะ โมจิ
[ อู้ว~ รุยรุยพูดแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ? ]
จำนวนผู้ติดตาม 678,000 คน สาวมัธยมปลายที่เงียบสงบ มีฉายาว่าผู้ดูแลของเรย์ คิยามะ อิบุกิ ซึ่งในตอนนี้ยังไม่พูดอะไรสักคำ นับตั้งแต่ที่ผมได้คุยกับเธอครั้งสุดท้ายตอนก่อนมาเป็น VTuber (ตอนที่ 7)
[ …… ]
เมื่อผมเริ่มรู้สึกอายจากคำล้อเลียนของลิลลี่และโมจิ ผมกลับไปใช้โทนพูดตามปกติเพื่ออธิบายต่อ
[ เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยนะ เหตุผลที่ผมเชิญทุกคนมาก็เพื่อการแข่งเกมที่จะเกิดขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้าระหว่างทีมของเรย์และทีมของฉัน…และเกมที่เลือกก็คือ ‘Splatoon’! ]
[ โอ้ว! ] [ ว้าว~] [……]
เสียงปรบมือประปรายดังขึ้นมา คงเป็นเสียงของลิลลี่กับโมจิ ผมจึงอธิบายต่อ
[ ตามที่ทุกคนรู้ Splatoonเป็นเกมยิงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ โดยเล่นเป็นทีม 4 ต่อ 4 ใช้หมึกยิงใส่กัน! เราจะต้องรวบรวมสมาชิกอีกสามคนมาเป็นทีมเพื่อแข่งกัน…และฉันลือกพวกเธอสามคนนี้มาร่วมทีม! ]
[ เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ? ]
[ อ๊ะ ครับ! มีอะไรเหรอ อิบุกิซัง? ]
เสียงของอิบุกิดังขึ้นเป็นครั้งแรก ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อย แล้วอิบุกิก็ถามคำถามที่ผมไม่ได้คาดคิด
[ ทำไมถึงเลือกฉันมาเป็นหนึ่งในทีมล่ะคะ? ฉันเล่นเกมไม่เก่งเท่าไหร่นะ ]
[ อ๊ะ ถ้าอย่างนั้น โมจิเองก็ไม่เก่งเหมือนกันนะ ]
[ ฉันก็ด้วย! ]
เสียงของโมจิและลิลลี่ดังขึ้นตามกันเพื่อแสดงความเห็นด้วย ผมเองก็รู้ดีว่าพวกเธอไม่ใช่คนที่เล่นเก่งเป็นพิเศษ แต่ก็มีเหตุผลที่ผมเลือกพวกเธอมา
[ เอ่อ…จะพูดตามตรงก็คือ คิดไม่ออกว่าจะเชิญใครอีกแล้วน่ะ สองคนในกลุ่มโอเวนที่สนิทด้วย และไรมุซังที่เป็นสไนเปอร์มือฉมัง ถูกเรย์ชิงตัวไปก่อนแล้ว พยายามชวนคนอื่นที่เก่งเกมมาแล้ว แต่ตารางเวลามันไม่ตรงกัน… ]
[ แล้วก็เลยเป็นพวกเราเหรอคะ? ]
[ ใช่…แต่ก็ไม่ได้คิดว่าพวกเธอเล่นไม่เก่งนะ! ตรงกันข้าม รู้สึกดีใจมากที่ได้เล่นกับพวกเธอที่เป็นเพื่อนสนิทและมีสมาชิกที่หลากหลายแบบนี้! ]
เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดว่าผมรวบรวมสมาชิกมาแบบประนีประนอมมา ผมจึงอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนเข้าใจ เพราะพวกเขายอมสละเวลาส่วนตัวมารวมตัวกัน ผมรู้สึกขอบคุณทั้งสามคนจากใจจริง และการได้รวมตัวกับสมาชิกกลุ่มนี้ทำให้ผมรู้สึกดีใจจริง ๆ เป็นความรู้สึกที่มาจากใจจริง
เมื่ออิบุกิซังได้ยิน เธอก็มีท่าทางตกใจเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า
[ จริงเหรอคะ? ฉันนึกว่ารุยซังไม่ชอบฉันซะอีก ]
[ ไม่มีทาง ! ฉันนับถืออิบุกิซังมากจริง ๆ ! ถึงขั้นดูสตรีมของเธอเพื่อเป็นตัวอย่างด้วยซ้ำ!! ]
[ อย่างนั้นเหรอคะ? ถ้างั้นก็น่าจะชวนฉันมาตั้งนานแล้ว… ]
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้านิด ๆ…อา ผมน่าจะเลิกกลัวไปเองและชวนเธอตั้งนานแล้ว ถึงแม้อิบุกิจะดูเป็นคนเยือกเย็น แต่เธอก็เป็นคนใจดีมาก… ข้อนี้ผมรู้มาตั้งแต่เห็นอายากะสนิทกับเธอแล้ว
[ จะไปแล้วรุยรุย…ทำไมเรย์ถึงต้องการท้าแข่งกับรุยรุยด้วยทีมที่จริงจังขนาดนั้นด้วยล่ะ ? มีเหตุผลที่อยากชนะขนาดนั้นหรือเปล่า? ]
[ อ๋อ… เรื่องนั้น ผู้ชนะจะได้ให้ฝ่ายแพ้ทำตามที่บอกน่ะ แต่นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเรย์ และยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะพูดในสตรีมดีหรือเปล่า… ]
ลิลลี่ที่ได้ยินก็ขัดขึ้นกลางประโยคของผม
[ หา? ทำตามที่บอกได้ทุกอย่างเลยเหรอ…อันตรายนะ! รุย นายต้องแพ้แน่ๆ! ]
[ ใช่เลย อันตรายมาก ]
อิบุกิซังก็พูดแทรกเข้ามาเช่นกัน
[ เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอข้ามเรื่องที่ว่ารุยจะแพ้ไปก่อน… ถ้ารุยชนะขึ้นมา จะให้เรย์ทำอะไร? ถ้ามันไม่เหมาะสม ฉันจะไม่ช่วยนะคะ ]
คำถามนี้ทำให้ผมพูดตะกุกตะกัก
[ เอ่อ… มัน…คือ…ยังไม่ได้ตัดสินใจน่ะ… ]
[ ฮิๆ ยังไงก็ต้องเรื่องลามกแน่ๆเลย ใช่มั้ย? ]
[ ไม่ใช่สักหน่อย!! ]
ผมตะโกนปฏิเสธคำพูดของโมจิ…ถึงจะต้องปฏิเสธก็เถอะ แต่มันก็มีแวบหนึ่งที่ผมเผลอคิดไปจริง ๆ แต่ว่า…!
[ ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าอยากได้อะไร… แต่ขอสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ชอบแน่นอน ขอสาบาน! ]
ผมพูดอย่างหนักแน่นกับทั้งสามคน อาจฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่นี่เป็นความจริงจากใจของผม เพราะผมไม่อยากเห็นอายากะทำหน้าไม่พอใจเลย…ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอคือสิ่งที่เหมาะกับเธอที่สุด…..
พออิบุกิซังได้ยิน เธอก็ถอนหายใจออกมาแต่ก็พูดว่า
[ เฮ้อ… เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วย ]
[ ขอบคุณครับ! อิบุกิซัง… เอ่อ…อิบุกี้! ]
ผมดีใจจนเรียกชื่อเล่นของอิบุกิซัง ซึ่งเธอก็ตอบกลับมาด้วยคำที่ไม่คาดคิด
[ ฟุฟู…คนที่เรียกฉันแบบนั้นมีแต่เรย์เท่านั้นนะคะ แน่ใจแล้วเหรอ? ]
[ เอ๋? ]
ผมยังไม่ทันคิดว่าที่เธอพูดหมายความว่าไง โมจิก็โยนระเบิดลูกใหญ่เข้ามา
[ ก็แบบว่า รุยรุยกับเรย์ดูเป็นของจริงเลยนะ? ]
[ อะไรนะ────!? ]
[ เห? ไม่ใช่แค่โรลเพลย์งั้นเหรอ? ]
[ ไม่อะ โมจิคิดว่าสองคนนั้นเป็นของจริงเลยล่ะ…ใช่มั้ย รุย? ]
[ ………… ]
ผมทำได้แค่นิ่งเงียบ… จริงเหรอ เรื่องนี้โดนเปิดเผยหมดแล้วเหรอ!? ทั้งที่พวกเราพยายามปิดบังกันมาแท้ๆ! ไม่คิดว่าอายากะจะพูดแน่นอน…คงเป็นการสังเกตการณ์ของโมจิสินะ หรือว่า…?
[ เงียบแบบนี้ดูเหมือนจะจริงนะ รุย…? ]
[ …เฮ้อ ยังไงก็เถอะ ในเมื่อจะทำแล้วก็ต้องเอาชนะให้ได้ รุยซังเลือกพวกเราแล้วนี่? ]
[ เฮะเฮะ! จริงด้วย! งั้นเรามาเริ่มซ้อมกันเถอะ! ]
ช่างเถอะ ตอนนี้ข้ามเรื่องที่เหมือนจะถูกจับได้ไปก่อน มุ่งสมาธิไปที่การแข่งในอีกสามวันดีกว่า เพราะผมจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด…!
[ …อื้ม! เอาล่ะ พวกเราทีมรุยต้องชนะทีมเรย์ให้ได้! ไปกัน ! ]
[ [ [ อ-โอ้!! ] ] ]
พร้อมกับเสียงของผม เสียงของทุกคนก็ดังขึ้นกลับมารู้สึกได้ว่าทีมเรากลายเป็นหนึ่งเดียวกัน…ถึงอันโดเซนเซเห็นมั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังมีช่วงเวลาวัยรุ่นที่ดีที่สุดเลย!
