ตอนที่ 52: นี่คือเช้าที่ผมอยากสัมผัสใช่มั้ยนะ
…หลังจากนั้นเราสองคนก็ตื่นขึ้นมา คิดเนื้อหาสำหรับไลฟ์ฉลองยอดติดตามครบหนึ่งแสนคน โดยกินบะหมี่ถ้วยเป็นอาหารมื้อดึกไปด้วย
มีไอเดียหลายอย่างที่ถูกเสนอขึ้นมา เช่น การให้ผู้ชมโทรเข้ามาพูดคุย หรือการไลฟ์ร้องเพลง แต่เราก็ยังตัดสินใจไม่ได้ พอรู้ตัวอีกทีก็เหนื่อยจนหลับไปทั้งอย่างนั้น ความทรงจำก็เลือนลางไปหมด จนจำไม่ได้ว่าเรานอนบนเตียงเดียวกันหรือเปล่า
แต่เอาเถอะ…ผมว่าไม่ได้มีอะไรเกินเลยหรอกนะ…คงไม่หรอก……ใช่มั้ย ?
—
[ อืม…อืมมม… ]
เช้าวันต่อมา ผมตื่นขึ้นด้วยเสียงนกร้อง… ขอโทษนะ โกหกน่ะ แค่อยากจะพูดว่า “นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า…’ตอนเช้าหลังจากนั้น’ ” เท่านั้นเอง จริงๆ แล้วผมไม่ได้พูดออกมาหรอก…
[ …หืม? ]
ผมเพิ่งสังเกตว่าอายากะไม่ได้อยู่ข้างๆ แต่ยังมีรอยบุบบนผ้าปูที่นอนที่แสดงว่าเธอเคยนอนอยู่ตรงนี้ แสดงว่าเธอตื่นก่อนแล้วสินะ คิดได้แบบนั้น ผมก็ลุกขึ้นออกไปตามหาเธอ
[ อายากะ…อยู่ไหนน่ะ…หือ? ]
แล้วผมก็ได้ยินเสียงมาจากในครัว พอเดินไปดู ก็เห็นอายากะในเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งยืนทำอาหารอยู่ที่หน้าเตา พร้อมตะเกียบคีบอาหารในมือและกระทะร้อนๆ บนเตา
[ อรุณสวัสดิ์ รุย! ]
เธอทักทายด้วยท่าทางที่สดใส ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างสับสน
[ อรุณสวัสดิ์…กำลังทำอะไรอยู่น่ะ? ]
[ ทำอาหารเช้าไง! แค่เห็นก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?]
[ เอ๋…ทำไมอะ? ]
[ ก็รุยเคยบอกว่าอยากกินข้าวกล่องนี่นา ฉันเลยคิดว่าไหนๆ ก็ถือโอกาสทำให้เลยแล้วกัน! อ้อ ใช้ของในตู้เย็นของนายหมดเลยนะ ไม่ว่ากันใช่มั้ย? ]
[ อ๋อ…ไม่เป็นไรๆ ]
…หวังว่าไข่กับของที่อยู่ในตู้เย็นจะยังไม่หมดอายุนะ แต่ก็น่าจะกินได้…
[ ถ้างั้นก็ดี ! ใกล้เสร็จแล้ว รอแป๊บนะ? ]
อายากะกล่าวพร้อมกับหันไปที่กระทะ ผมเองก็ได้แต่ยืนรอ ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรดี อย่างน้อยก็ควรขอบคุณเธอแล้วกัน
[ อายากะ ]
[ หืม? ]
[ ขอบคุณที่ทำอาหารให้นะ ]
เธอหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มแสนน่ารัก
[ ไม่เป็นไรเลย ฉันแค่อยากเห็นรุยดีใจเท่านั้นเอง ]
…อ่า…ผมชอบเธอจริงๆนั่นแหละ
—
[ เสร็จแล้วจ้า! ]
สักพัก อาหารเช้าก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะ มีทั้งไข่เจียว ไส้กรอก และเบคอน ซึ่งแน่นอนว่ามันคืออาหารที่ผมชอบทั้งหมด
[ โอ้โห น่ากินจัง ไม่ได้กินข้าวเช้ามานานแล้วนะเนี่ย! ]
[ อ้าว? รุยไม่ได้กินข้าวเช้าทุกวันเหรอ? ]
[ ส่วนใหญ่ก็กินขนมปังบ้างน่ะ ]
ผมพูดพลางหยิบขนมปังมาวางบนโต๊ะ
[ ถ้างั้นก็…กินพร้อมกันเลยสิ ]
[ อืม งั้น จะทานแล้วนะครับ ]
ผมยกตะเกียบขึ้น คีบไข่เจียวเข้าปาก แล้วอายากะก็มองมาด้วยสายตาที่ดูลุ้นเล็กน้อย เธอถามด้วยเสียงที่ดูเหมือนกังวลนิดหน่อย
[ อร่อยมั้ย รุย? ]
[ อืม อร่อยมากเลย ]
[ … ]
[ …ทำหน้าแบบนั้นทำไมอะ ?เหมือนอยากจะได้คำชมอีกสักหน่อยเลยนะ ]
[ หา? ฉันทำหน้าแบบนั้นเหรอ? ]
[ ใช่ ]
…บางทีเธออาจจะคาดหวังให้ฉันพูดอะไรซึ้งๆ อย่าง “อยากกินอาหารของเธอทุกวันเลย” แต่จะให้พูดตรงๆ แบบนั้นก็เขินเกินไป เอาล่ะ ลองพูดอ้อมๆ แล้วกัน
[ ……ฉันรู้ว่าอายากะทำอาหารเก่งอยู่แล้วล่ะ เธอคงเป็นภรรยาที่ดีได้แน่ๆ… ]
[………….แบบนั้นหมายความว่า…]
[ หืม? ]
[ …แบบนั้นแปลว่า ‘แบบนั้น’ ใช่มั้ย? ]
[ เอ๊ะ? อะ…อืม เธอจะตีความยังไงก็แล้วแต่ ]
อายากะหลับตาลงราวกับจะซึมซับคำพูดนั้น เธอกุมมือของเธอไว้ที่อก… เดี๋ยวสิ มันน่ากลัวนิดหน่อยนะ อายากะ?
[ เอ่อ ว่าแต่…อายากะ เรื่องที่เราคุยกันเมื่อวาน…ยังมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจอยู่นะ ]
[ …วันแต่งงานเหรอ? ]
[ เฮ้ย! ไกลไปแล้ว! กระโดดข้ามขั้นไปไกลเกินไปแล้วนะ! ]
ผมตกใจมาก…มันข้ามขั้นไปเยอะเกินไปแล้ว!
[ …แต่ก็ไม่ใช่จะไม่เกี่ยวกันเท่าไหร่ เราควรคุยกันเรื่องความสัมพันธ์ของเราน่ะ…คิดว่าเรายังไม่ควรจะคบกันตอนนี้ ]
พอผมพูดแบบนั้น แววตาอายากะก็ดูมืดลงทันที…
[ อะไรนะ…แปลว่าที่พูดเมื่อวานโกหกงั้นเหรอ? ]
[ ไม่ใช่! ใจเย็นๆสิ อายากะ! เรื่องหลักๆ ก็คือเราสองคนเป็นVtuberไง แล้วเราก็ทำงานในสังกัดด้วย… ถ้าบอกว่าคบกันละก็…คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เลย จริงมั้ย? ]
อายากะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ แววตาของเธอค่อยๆ กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นนิดหน่อย
[ เพราะงั้น…ตราบใดที่เรายังเป็นVtuberอยู่ ก็ยังคบกันไม่ได้ อย่างน้อยทางสังกัดก็น่าจะห้ามไว้ ถึงจะไม่แน่ใจจนกว่าจะไปถามทางนั้นก็เถอะ ]
[ …แล้วถ้าคบกันแบบลับๆ ล่ะ? ]
[ ฉันก็คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว…แต่ฉันไม่แน่ใจว่าอายากะจะเก็บความลับได้ขนาดนั้นนะสิ…]
[ …ได้สิ! เรื่องแค่นี้ฉันทำได้อยู่แล้ว! ]
เธอเถียงขึ้นมา แต่ผมว่าเป็นไปได้ยาก
[ เราต้องปิดไม่ให้ใครรู้เลยนะ ทั้งผู้ชม VTuberคนอื่นๆ และทีมงานด้วย ถ้ามีการพูดพลาดหรือแชทหลุดมาแค่เสี้ยววินาที มันจะอยู่บนโลกออนไลน์ตลอดไปนะ ]
[ …………. ]
[ ถ้าเป็นแบบนั้น…เธอคิดว่าจะปิดบังได้จริงๆ เหรอ? ]
อายากะทำท่าครุ่นคิด…ก่อนจะได้ข้อสรุป
[ …อาจจะยากหน่อยนะ ]
[ ก็ใช่ ฉันเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ครั้งแรกก็เคยพลาดครั้งใหญ่ไปแล้ว คงจะพลาดมากกว่าอายากะอีก ]
อายากะได้ยินแล้วสีหน้าดูเศร้าลง…แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากคบกับเธอหรอกนะ
[ เพราะงั้น…มาตั้งกฎกันเถอะ เราจะเป็นแฟนกันเฉพาะเวลาที่อยู่กันสองคน และไม่อยู่ในไลฟ์ เมสเสจหรือโทรศัพท์ที่ทำให้ดูเป็นคู่รักกันก็ห้ามซะ เพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยง…โอเคมั้ย? ]
พูดจบ อายากะก็ยิ้มออกมาช้าๆ
[ อื้ม…ดีแล้วล่ะ ]
[ เยี่ยมเลย และแน่นอนว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะ ห้ามโพสต์หรือทิ้งเบาะแสเด็ดขาด แฟนๆพอมีเรื่องคู่รักทีไร กลายเป็น FBI กันหมดเลยนะ ]
[ อื้ม เข้าใจแล้ว! ]
ในที่สุดอายากะก็กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง
[ ขอโทษที่ทำให้ความสัมพันธ์มันดูอึดอัดนะ อายากะ ]
[ ไม่เป็นไรเลย ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ารุยชอบฉันมากแค่ไหน! ]
[ เธอนี่นะ… ]
[ ฮี่ๆ ]
อายากะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมอดยิ้มตามไม่ได้เลย
[…ตอนที่พวกเราไม่ได้เป็นVtuberแล้ว…ตอนนั้นเราค่อยมาคบกันอย่างเป็นทางการนะ อายากะ? ]
[ อื้ม! ฉันจะรอนะ! ]
[ ฮ่าๆ…เอาล่ะ มากินข้าวกันเถอะ อร่อยมากเลยนะ ]
[ ฮ่ะๆ ก็ฉันเป็นคนทำนี่นา? ]
เราหัวเราะพร้อมกับกินอาหารเช้าด้วยกัน……เป็นมื้อเช้าที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของผมเลย
พูดแบบนี้รู้หมดทั้งจังหวัดมีมานัดต่อนัดแล้ว ฮา
