ตอนที่ 48: อายากะจอมเจ้าเล่ห์
[ แล้ว…จะนอนกันยังไงดี ? ]
ผมมองไปทางห้องนอนเพื่อตัดสินใจว่าจะจัดการเรื่องการนอนยังไง แน่นอนว่าที่นอนของผมเป็นเตียงเดี่ยว เพราะงั้นการจะนอนสองคนในเตียงเดียวกันคงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก
[ … ]
ดูเหมือนว่าอายากะจะคาดหวังอะไรบางอย่าง อะไรกัน…สองคนบนเตียงเดียวกันมันจะแคบเกินไป อีกอย่างนอนใกล้กันขนาดนั้น…จะต้องเกิดความเข้าใจผิดแน่ๆ เอาล่ะ คิดอย่างมีเหตุผลแล้ว นอนแยกกันคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
[ อืม…งั้นอายากะนอนบนเตียงเถอะ ฉันนอนบนพื้นเอง ]
พอผมเสนอแบบนั้น อายากะก็รีบแย้งทันที
[ ไม่เอา! รุยนอนบนเตียงสิ! ฉันจะนอนพื้นเอง! ]
[ ไม่ได้หรอก จะให้แขกนอนพื้นได้ยังไง? เธอควรยอมให้ฉันนอนพื้นดีกว่า ]
[ ไม่ยอมหรอก! ฉันรบกวนรุยมามากแล้ว อย่างน้อยขอให้รุยได้นอนบนเตียงเถอะ! ]
[ แต่ว่า… ]
แม้จะเป็นความคิดของอายากะ แต่ผมก็เป็นคนที่เสนอให้เธอมาพักที่บ้าน จะให้ผมนอนสบายๆ แล้วปล่อยให้อายากะนอนบนพื้นแข็งๆ แบบนี้คงไม่ดี ผมรู้ดีว่าถ้าอายากะตัดสินใจอะไรไปแล้ว เธอจะไม่ยอมเปลี่ยนใจง่ายๆ ผมเลยลังเลว่าควรทำยังไงดี…
เห็นผมทำหน้าเหมือนลำบากใจ อายากะก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
[ อืม งั้น…นอนด้วยกันสิ ]
[ … ]
อะไรนะ ? คำพูดนั้นออกมาจากเธองั้นเหรอ? บางทีอาจจะเป็นแผนของเธอเองก็ได้ แต่ยังไงซะ…ให้ผมบอกว่า “อืม นอนด้วยกันเถอะ!” คงเป็นไปไม่ได้หรอก
[ เธอรู้ตัวม้ัยว่าพูดอะไรออกมา? ]
[ รู้สิ! เราเคยนอนด้วยกันมาก่อนนะ! ฉันไม่เป็นไรหรอก ]
[ … ]
รู้สึกดีนะที่เธอไว้ใจขนาดนี้ แต่…ที่ว่าเราเคยนอนด้วยกันนี่มันเมื่อไหร่กัน? …หรือว่าจะเป็นตอน…
[ …เดี๋ยวนะ ตอนนั้น..ใช่ช่วงนอนกลางวันที่เนอสเซอรี่หรือเปล่า? ]
จู่ๆ ความทรงจำเก่าๆ ก็กลับมาในหัว ใช่แล้ว ตอนนั้นพวกเราอยู่เนอสเซอรี่ด้วยกัน แล้วเธอเข้ามาหาผมตอนนอนกลางวันแล้วก็นอนด้วยกัน สัมผัสที่อบอุ่นนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำ ถึงตอนนั้นจะยังเด็กและไม่คิดอะไร แต่ความอบอุ่นนั้นมันรู้สึกดีจริงๆ
ผมหันไปมองอายากะ เห็นเธอทำหน้าตกใจและยิ้มเขินๆ
[ …จำได้ด้วยเหรอ? ]
เธอดูทั้งเขินและดีใจที่ผมจำได้ ไม่คิดเลยว่าผมจะพูดถูก มันเป็นเรื่องตั้งนานแล้ว คงไม่จำเป็นต้องพูดถึงแรงจูงใจตอนนั้นหรอก
[ ถึงจะเคยนอนด้วยกัน แต่ตอนนี้เราโตแล้วนะ นอนด้วยกันบนเตียงเดียวกันมันคงจะแคบเกินไป ]
[ ถ้ามันแคบไป ฉันจะนอนพื้นเอง! ]
[ ก็บอกแล้วไงว่าฉันนอนพื้นได้ เธอไม่ต้องห่วง ]
[ งั้นฉันจะนอนพื้นด้วย! ]
[ แบบนี้มันยุ่งไปใหญ่แล้ว! ]
ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง… เอาล่ะ ถ้าอายากะตัดสินใจแล้ว เธอจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน แบบนี้คงต้องยอมบ้างแล้วสินะ
[ เฮ้อ…เข้าใจแล้ว ถ้าเธออยากขนาดนั้นก็นอนด้วยกันก็ได้…แต่! ห้ามทำอะไรแปลกๆ นะ เข้าใจมั้ย? ]
ผมเตือนเธออย่างจริงจัง อายากะหัวเราะและพูดว่า
[ รู้แล้วน่า แต่….มันควรเป็นฉันที่ต้องพูดไม่ใช่เหรอ? ]
[ ก็ใช่ แต่… ]
แน่นอนว่าผมก็รู้สึกอยู่เหมือนกัน แต่ว่า…หากทำอะไรเกินเลยไป ความสัมพันธ์คงเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีแน่ๆ ผมมั่นใจว่าอายากะเข้าใจดี……มั้ง
อายากะยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล เหมือนเธอจะเข้าใจดีทุกอย่าง
—
[ ฮิๆ! มาทดสอบกันเถอะว่าจะทนกับน้ำหนักของสองคนบนเตียงได้มั้ย! ]
[ ไม่ต้องทดสอบก็ได้มั้ง สองคนคงไม่เป็นไรหรอก… ]
[ เอ๊ะ รู้ได้ยังไง? หรือว่า…! ]
[ …ก็เคยดูข้อมูลน้ำหนักสูงสุดของเตียงมาแล้วไง หยุดคิดมากได้แล้ว ]
อายากะคงรู้ดีว่าผมไม่เคยพาใครมาที่นี่ แล้วเธอก็แกล้งถามอยู่เรื่อยๆ เอาเถอะ ผมเองก็เริ่มอยากจะแกล้งเธอกลับบ้างแล้วล่ะ…
[ อ้อ เข้าใจแล้ว! แล้วเตียงรับได้กี่กิโลล่ะ? ]
[ จำได้ว่ารับได้ถึง 150 นะ ฉันหนักประมาณ 60 ถ้าเธอไม่เกิน 100 กิโลก็คงไม่มีปัญหา ]
พูดจบผมก็สังเกตุอายากะจากบนลงล่าง ก่อนจะเอามือแตะที่คางอย่างครุ่นคิด…
[ …อืม แต่คิดดูอีกทีคงไม่ไหวล่ะมั้ง ]
[ ไอบ้า! ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซะหน่อย! ]
[ อะ !!!!?]
อายากะตบหลังผมอย่างแรง มันเจ็บนะ ทำไมเธอต้องเล่นแรงขนาดนี้ด้วย…
—
แล้วพวกเราก็มาที่ห้องนอน ผมลงนอนบนเตียง คิดว่าน่าจะทำความสะอาดให้เรียบร้อยกว่านี้ถ้าจะให้อายากะใช้… ผมหยิบเส้นผมที่ตกอยู่ขึ้นมาแล้วก็นึกได้
[ งั้น…ฉันด้วย! ]
อายากะขึ้นมาบนเตียงด้วยกัน เสียงเตียงดังเอี๊ยดเล็กน้อย ผิวพวกเราสัมผัสกันนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่เขินอะไรมาก เพราะผมนึกถึงวิธีทำใจให้สงบด้วยการนับจำนวนเฉพาะ…
[ …อ๊ะ หน้ารุยใกล้มากเลยนะ? ]
[ …!!? ]
หันไปเห็นหน้าของอายากะอยู่ใกล้มากจนน่าตกใจ นี่…พอมองใกล้ๆ แบบนี้แล้ว เธอหน้าตาดีมากเลยนี่นา… สวยด้วย… ไม่นะ ใจเย็นๆ ไว้ก่อน! 2, 3, 5, 7, 9… เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เลข 9 มันไม่ใช่จำนวนเฉพาะนี่!
[ รุยนี่ผิวขาวจังเลยนะ อิจฉาจัง คงเพราะไม่ค่อยออกไปข้างนอกล่ะสิ? ]
แล้วอายากะก็เอามือมาแตะที่แก้มของผม มือของเธอนุ่มและเบามากจนผมรู้สึกจั๊กจี้… อะไรแบบนี้…ผมไม่ไหวแล้ว
[ อะ อะ…อ๊าาาาาาาาา!! พอแล้ว! ]
ผมตะโกนและลุกขึ้น แล้วกระโดดลงจากเตียงก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้อง
[ อ้าว? รุย ? จะไปไหน? ]
[ จ…จะไปอาบน้ำ! ]
ผมเดินไปที่ห้องอาบน้ำโดยไม่หันกลับไปมองเลย
[ อาาาา…จะรอดจนถึงพรุ่งนี้ได้มั้ยนะ…ใจผมจะรับไหวมั้ยเนี่ย…? ]
