ตอนที่ 29 สอนคาถาให้หน่อยได้มั้ยคะ ?
แก้ปัญหาได้แล้ว…หรือเปล่านะ? เมื่อมันผ่านไปได้อย่างราบรื่น อายากะก็ย้ายไปยังคำถามถัดไปทันที
『 งั้นไปต่อเลยนะ! คราวนี้เป็นจดหมายจาก ‘ช็อกโกแลตแฮมเบอร์เกอร์จัง!’ 』
[ เซนส์การตั้งชื่อคือ…. ]
『 “เรย์จัง ลิลลี่จัง สวัสดีค่ะ!” 』
[ ลืมใครไปหรือเปล่า? ]
นี่แกล้งกันอยู่ใช่มั้ย หรือว่าพวกเขาลืมผมจริง ๆกันแน่!?
“5555”
“5555”
“รุยผู้ถูกลืม”
“รุยจังน่าสงสาร…”
ในช่องคอมเมนต์มีคนหัวเราะอยู่ แต่ก็เหมือนเดิม อายากะยังคงอ่านต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
『 “ที่โรงเรียนประถมของฉัน มีคาถาหนึ่งที่กำลังฮิตกันอยู่ค่ะ คือการเขียนชื่อคนที่เราชอบด้วยปากกามาร์คเกอร์ลงบนแขนของเรา แล้วปิดไว้จนกว่าจะลบไม่ออก ถ้าทำได้ก็จะได้เป็นแฟนกันค่ะ! ฉันลองทำแล้ว แต่ก็ยังไม่สมหวังเลย! ถ้าพอจะมีคาถาที่ทำให้เราได้เป็นแฟนกันได้ ช่วยบอกหน่อยนะค-คะ! 』
[ เอ๊ะ! เด็กประถม!? ]
ถึงจะรู้สึกว่าตัวจดหมายและชื่อจะดูเหมือนเด็กๆ อยู่แล้ว แต่เด็กประถมจริง ๆ เหรอ… อายากะมีคนดูที่อายุน้อยขนาดนี้ด้วยเหรอ…!? หรือว่าสตรีมของฉันก็อาจจะมีเด็กประถมดูเหมือนกัน…โลกเรามันมาถึงยุคนี้แล้วสินะ…
แล้วลิลลี่ก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นเล็กน้อย
『 อ่า! จำได้เลยว่า ตอนประถมก็มีเพื่อนที่ชอบทำคาถาเหมือนกัน! ฉันมักจะถูกบังคับให้เขียนในสมุดโปรไฟล์ด้วยล่ะ! 』
『 โห! คิดถึงจังเลย! สมุดโปรไฟล์ฉันก็เคยมีนะ! เอ่อ รุยรู้จักสมุดโปรไฟล์มั้ย? 』
[ รู้จักอยู่นะ แต่ไม่เคยได้เลย ]
“555”
“555”
“น่าสงสาร”
“พวกเดียวกันสินะ รุย!”
“ก็เป็นผู้ชายนี่เนอะ…”
อืม ก็จริงอยู่ที่ว่าเป็นผู้ชายแล้วไม่ค่อยได้เขียนในสมุดโปรไฟล์กัน แต่พวกที่เป็นที่นิยมก็ได้เขียนเยอะเหมือนกันนะ… ถึงผมจะไม่มีโปรไฟล์ให้น่าสนใจก็เถอะ! จะเสียกระดาษทำไมกัน! ไม่ได้เสียใจเลยนะ!!!
…ทำไมฉันต้องนึกถึงช่วงประถมแล้วรู้สึกเศร้าด้วยเนี่ย?
『 เอ่อ…เราออกนอกเรื่องกันแล้วนะ! ลิลลี่จังพอจะรู้จักคาถาอะไรบ้างไหม? 』
อายากะเหมือนจะสงสารผมเลยหยุดเรื่องสมุดโปรไฟล์แล้วหันมาถามลิลลี่เรื่องคาถา ลิลลี่เลยบอกคาถาที่เป็นที่รู้จักดีมา
『 เอ่อ…มีคาถาเขียนชื่อคนที่ชอบลงบนยางลบแล้วใช้จนหมดก็จะได้เป็นแฟนกันหรือไม่ก็เขียนชื่อบนพลาสเตอร์แปะแล้วพันไว้ที่นิ้วนาง! 』
『 ฉันรู้จัก ๆ! 』
คาถาที่น่าคิดถึงทำให้ช่องแชทครึกครื้นขึ้นมา
“นั่นแหละ! “
“เคยทำแบบนั้นเหมือนกัน!”
“อยากรู้เหมือนกันว่าคาถายางลบมาจากที่ไหน?”
“ยังทำอยู่เลย”
มีคนยังทำคาถานี้อยู่ด้วยเหรอ…ช่างเป็นวัยรุ่นที่น่ารักจริง ๆ
『 รุยพอจะรู้จักคาถาบ้างไหม? 』
[ ก็รู้มานิดหน่อย แบบการใส่รูปคนที่ชอบไว้ใต้หมอน หรือใช้เครื่องเขียนแบบเดียวกับคนที่ชอบ…แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก เลยไม่เคยลองทำจริงจังเลย ]
『 เอ๋ จริงเหรอ? 』
“เย็นชา”
“รุยเป็นแบบนี้จริง ๆ”
“ผู้ชายก็ประมาณนี้แหละ”
จริง ๆ แล้ว คาถาพวกนี้มันยุ่งยากที่จะเตรียม อีกอย่างตอนนั้นผมก็ไม่มีใครที่อยากได้เป็นแฟนขนาดนั้น…
[ แต่…ฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันไร้ความหมายซะทีเดียวนะอย่างเช่นถ้ามีคนเห็นยางลบแล้วไปบอกเจ้าตัวก็อาจจะมีอะไรคืบหน้าหรือถ้าถามถึงพลาสเตอร์ก็น่าจะเป็นหัวข้อพูดคุยกันได้ ]
『 ไม่ได้นะ! ถ้าโดนจับได้ คาถาจะเสื่อม! 』
[ จริงเหรอ? เสื่อมยังไง? ]
『 เอิ่ม…เพราะอะไรสักอย่างนั่นแหละ! 』
[…]
งั้นมันก็ไม่มีความหมายอยู่ดีไม่ใช่เหรอ… แต่คาถาเป็นเหมือนการสะกดจิตตัวเองอย่างหนึ่งต่อให้จะเป็นยังไงก็ตามแค่ได้ทำไปแล้วก็อาจจะทำให้เราเข้าหาคนที่ชอบโดยไม่รู้ตัว หรือว่ามันไม่ได้ไร้ความหมาย…..สินะ?
…ทำไมผมต้องคิดจริงจังขนาดนี้กับจดหมายจากเด็กประถมด้วยเนี่ย ?
[ อ่าใช่…การแสดงออกถึงความชอบอย่างตรงไปตรงมาน่าจะได้ผลดีกว่าคาถาอื่นๆอีก เพราะงั้นคุณแฮมเบอร์เกอร์สปาร์เก็ตตี้แกงกะหรี่ ลองทำให้ยางลบตกต่อหน้าคนที่คุณชอบดูสิ ]
『 โอ๊ะ รุยเป็นคนสรุปเองเลย! 』
『 อ่า ! คำตอบของรุยก็ดีนะ! ถึงจะจำชื่อผิดก็เถอะ 』
[ อ่า ขอโทษที…ชื่อคุณช็อกโกแลตอินแฮมเบอร์เกอร์จังใช่ไหม? ]
『 ไม่มีอินสักหน่อย! รุย! 』
“555”
“แกล้งกันแน่ ๆ”
“สรุปได้มั้ย?”
“แต่มีคาถาให้แล้ว ก็โอเค”
ไม่รู้ว่าสรุปกันได้หรือเปล่า แต่จบแบบนี้ก็ถือว่าใช้ได้…จากนั้นอายากะก็ย้ายไปจดหมายถัดไป
『 โอเค งั้นไปกันต่อเลย! คราวนี้…โห นี่จดหมายจากเรย์บอยนี่ ! จากคุณองุ่นเปรี้ยว! 』
[ ทำไมถึงแต่ชื่ออาหารนะ? ]
『 คุณเรย์ คุณลิลลี่ และคุณราเมงแมน สวัสดีครับ! 』
[ เฮ้ย! ]
“5555”
“5555”
“5555”
“5555”
“5555”
ถ้าใครตามเพจอยู่จะรู้ว่า ช่วงนี้ไปอ่านเรื่องนกๆ จน สมง สมองไปหมดแล้ว ????
