Trash of the Count’s family - ตอนที่ 233.2

บทที่ 233 บางอย่างที่เห็นได้ชัด 2 (2)

ฟริ้ววววววววว~~~~

 

เขามุ่งหน้าไปยังต้นไม่ใหญ่ที่ใบบนต้นกําลังพลิ้วไปตามสายลม มันเป็นต้นไม้ที่ดูธรรมดาๆไม่ได้แตกต่างจากต้นไม้ทั่วไป มันตั้งอยู่กึ่งกลางของต้นไม้ที่อยู่ภายในบริเวณนั้น

 

คาร์ลรู้สึกว่ามันไม่โลกดูเหมือนจะธรรมดามากกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก

 

“เฮ้! ต้นไม่โลก สบายดีหรือเปล่า?”

 

กิ่งของต้นไม่โลกขยับส่ายไปมาราวกับตอบสนองต่อราอน ต้นไม่โลกต้องเสียกิ่งบนต้นของมันไปถึงสามกิ่ง เมื่อมันบอกความลับบางอย่างแก่คาร์ลถึงสามข้อ

 

“ค้นหาร่องรอยที่เหลืออยู่ของพ่อแม่ราอน

 

“คนที่สามารถรวบรวมพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณไว้ในครอบครองได้ถึง 3 อย่าง

 

ค้นหาวารีพิพากษา

 

คาร์ลยังจําสิ่งที่ตนไม่โลกบอกแก่เขาได้

 

“ท่านคาร์ล หากท่านจะพูดคุยกับต้นไม่โลก ท่านสามารถทําเหมือนคราวที่แล้วได้เลยเจ้าค่ะ”

 

“ข้าสามารถคุยตอนนี้ได้เลยหรือไม่?”

 

ต้นไม่โลกอ่อนกําลังไปพอสมควรหลังจากบอกความลับให้กับคาร์ลถึงสามข้อ นักบวชเอลฟ์แต้มยิ้มให้กับ คาร์ลพลางพยักหน้ารับ

 

“ได้เจ้าค่ะ หากเป็นการสนทนาเพียงสั้นๆ”

 

คาร์ลค่อยๆก้าวไปใกล้ต้นไม่โลก จากนั้นก็วางมือลงบนลําต้นและหลับตาลง

 

– สวัสดีคาร์ล ไม่ได้เจอกันสักพักแล้วสินะ –

 

เสียงของต้นไม่โลกฟังดูอ่อนแรง

 

คาร์ลใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิบอัญมณีชิ้นเล็กขึ้นมา

 

“นี่คือสิ่งที่ท่านอูฮาเป็นสร้างขึ้นมา มันมีเวทย์ป้องกันที่จะสามารถปกป้องหมู่บ้านเอลฟ์และต้นไม่โลกได้”

 

อูฮาเป็นตัดสินใจที่จะเสริมเวทย์ป้องกันเพื่อปกป้องต้นไม่โลกเพิ่มเติม หลังจากทราบว่าต้นไม่โลกถูกขโมย กิ่งไปหนึ่งกิ่งและขอร้องให้คาร์ลมาจัดการเรื่องนี้ให้

 

“ราอนจะเป็นคนติดตั้งมันให้ คงใช้เวลาไม่นานมากนัก”

 

– เช่นนั้นหรือ? ขอบคุณมาก..ข้าฝากขอบคุณท่านอฮาเป็นเช่นกัน –

 

เสียงของต้นไม่โลกสั่นขึ้นกว่าเดิมแม้ว่าพวกเขาจะคุยกันเพียงสั้นๆ คิ้วของคาร์ลเริ่มขมวดมุ่น ต้นไม่โลกอาจจับอารมณ์ของคาร์ลได้เมื่อมันเริ่มอธิบายต่อ

 

-ข้ายังอยู่ในช่วงพักฟื้น พลังของข้าฟื้นฟูมาได้ส่วนหนึ่งแล้ว ข้าน่าจะกลับมาแข็งแรงเต็มที่ภายในปีนี้

 

คาร์ลดีใจที่ได้ยินสิ่งนี้ ถ้ต้นไม่โลกฟื้นพลังกลับมาได้เต็มที่ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องเสริมเวทย์ป้องกัน อย่างไรก็ตามอฮาเป็นเลือกที่จะเสริมเวทย์ป้องกันให้กับต้นไม่โลกเพราะมันได้รับบาดเจ็บ

 

“ดูเหมือนเจ้าจะมีคําถาม เจ้าอยากจะถามอะไรข้างั้นรึ?

 

ไหล่ของคาร์ลสะท้านขึ้นเล็กน้อย เขาถกเถียงกับตัวเองครู่หนึ่งและเริ่มพูด

 

“ท่านไม่จําเป็นต้องตอบคําถามของข้าหรอก หากมันต้องทําให้ท่านต้องลงเอยเหมือนครั้งที่แล้ว”

 

นักบวชเอลฟ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อได้ยินคาร์ลพูดว่า ลงเอยเหมือนครั้งที่แล้ว” เธอจําได้ว่ากิ่งของต้นไม่โลกร่วงลงสู่พื้นได้อย่างไร หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อคิดถึงมัน ราอนก็จําได้เช่นกัน มันเริ่มขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความกังวล

 

-ข้ามั่นใจว่าตัวเองสามารถตอบได้

 

คาร์ลเริ่มพูดเมื่อได้รับคํายืนยันจากต้นไม่โลก เขาเลือกที่จะเอ่ยถามให้ฟังดูคลุมเครือเล็กน้อยเพราะรู้ว่าราอ นอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก เขามั่นใจว่าต้นไม้โลกจะเข้าใจในสิ่งที่เขากําลังจะถาม

 

“ข้าต้องไปหาพวกเขาที่ใด? ข้าไม่ได้หมายถึงวารีพิพากษา”

 

คนอื่นที่เขาต้องตามหาให้เจอ เขากําลังพูดถึงพ่อแม่ของราอน

คาร์ลเม้มปากแน่น อันที่จริงเขาไม่ได้อยากถามเรื่องนี้ด้วยซ้ําแต่เป็นเพราะไม่มีเบาะแสใดๆและยังอยู่ในช่วงภาวะสงครามทําให้เขาตัดสินใจที่จะเอ่ยถามเรื่องนี้

-ข้าคิดว่าตัวเองตอบคําถามนี้ได้

 

คาร์ลถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เสียงอ่อนแรงแต่เค้นเสียงให้มีพลังมากขึ้นลอดเข้ามาในหัวของเขา

 

-ข้ามั่นใจว่ามันไม่ใช่คําตอบที่เจ้าต้องการได้ยิน แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ที่ข้าจะให้คําตอบเจ้าได้

 

“ไม่ใช่คําตอบที่ฉันอยากได้ยินงั้นรึ?”

 

“องค์ราชาผู้ได้รับการยอมรับจากธรรมชาติ”

 

“ทําไมจู่ๆต้นไม่โลกก็พูดถึงองค์ราชา”ขึ้นมา

 

คาร์ลขมวดคิ้วมุ่นแต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะตั้งใจฟังสิ่งที่ต้นไม่โลกบอก

 

-สิ่งมีชีวิตที่ควรดับสูญกลับยังคงมีชีวิตอยู่

 

มือที่สัมผัสลําต้นของต้นไม่โลกเริ่มสั่นไหว

 

คาร์ลถามถึงพ่อแม่ของราอนแต่คําตอบที่เขาได้รับกลับต่างออกไป สิ่งมีชีวิตที่ควรจะตายไปตั้งแต่ในนิยาย เล่มที่ 1

 

ราอน มิรุ

 

“ธรรมชาติยอมรับในสิ่งนี้ธรรมชาติยอมรับมันแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ควรตายไปแล้ว”

 

-ผู้ที่มีชะตากรรมผิดเพี้ยนไปจากเดิม แค่ข้อนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอจะได้รับคุณสมบัติเพื่อความอยู่รอดได้..การเปลี่ยนแปลง สิ่งต้องห้ามและสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ ทั้งสามอย่างนี้คือคุณสมบัติที่ธรรมชาติเลือกจะยอมรับ

 

พรึ่บ!

 

คาร์ลรู้สึกว่ามีบางอย่างมาสัมผัสโดนตัวเขา มันทําให้เขาค่อยๆสงบลง เขามองเห็นหัวกลมๆของราอนเมื่อเขาก้มมองด้านล่าง

 

“มนุษย์ ทุกอย่างเป็นปกติดีใช่มั้ย?”

 

คาร์ลได้ยินเสียงแผ่วเบาของต้นไม่โลกดังแว่วมา

 

-นั่นคือความจริงของธรรมชาติ

 

สิ่งลี้ลับที่ดําเนินมาอย่างต่อเนื่องและสามารถเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา นั่นคือการทํางานของธรรมชาติ

 

“จะเป็นไปได้อย่างไร?

 

คาร์ลกําลังนึกถึงองค์ราชาที่ธรรมชาติเลือกจะยอมรับ มังกรอ้วนที่มีความสูงประมาณ 120 เซนติเมตรนี่นะหรือ? คิ้วของเขาผูกเป็นปมอีกครั้ง

 

“มนุษย์ ทําไมเจ้ามองข้าแบบนั้น?”

 

นักบวชเอลฟ์เข้าไปหาพวก

 

เห็นว่าคาร์ลไม่สามารถตอบกลับราอนได้

 

“ต้นไม่โลกหลับไปแล้วเจ้าค่ะ”

 

“อ่า..ข้าทราบแล้ว เอาไว้ข้าจะมาเยี่ยมอีกทีในครั้งหน้า”

 

ราอนมีสีหน้าผิดหวัง มันใช่อุ้งเท้าของมันเตะไปที่พื้นดินเบาๆ

 

“น่าผิดหวังชะมัด! ข้าเองก็อยากจะคุยกับต้นไม้โลกเหมือนกัน!”

 

“…ไม่มีทางน่า ไม่จริงใช่มั้ย?”

 

คาร์ลสลัดศีรษะของตนเพื่อกําจัดความคิดนี้ออกจากหัว ไม่มีทางเป็นไปได้ หากสิ่งที่เขาคิดเป็นความจริงล่ะ ก็แสดงว่าเขาได้ก่อปัญหาร้ายแรงแล้วใช่มัย?

 

“…ไม่จริงน่า? แค่ช่วยชีวิตมังกรตัวเดียวจะสามารถก่อปัญหาได้ใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ?

 

ราชามังกร

 

คาร์ลไม่สามารถพูดคํานี้ออกมาดังๆได้ เขาหันไปพูดอย่างอื่นกับราอนแทน

 

“รีบกลับกันเถอะ

 

“ตกลง! ข้าก็จะรีบไปหาล็อกเหมือนกัน!”

 

คาร์ลมองตามร่างมังกรน้อยวัยหกขวบที่หยิบอัญมณีของอฮาเป็นบินตรงไปยังกําแพงหมู่บ้านเอลฟ์ ก่อนจะ ตัดสินใจกําจัดทุกอย่างออกไปจากหัว

 

ผ่านไปอีกครึ่งวันและเหลือเพียงอีกหนึ่งวันเท่านั้นที่จะเริ่มเปิดศึกกับพันธมิตรไร้พ่ายบนหุบเขาแห่งความตาย คาร์ลยืนอยู่บนแท่นของอุปกรณ์เวทย์เคลื่อนย้ายมวลสารพร้อมกับราอน

 

ตอนนี้พวกเขากําลังมุ่งหน้าไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่ใช่อาณาจักรโรมัน

 

พรึ่บ!

 

คาร์ลค่อยๆลืมตาขึ้น เขาได้เสียงของราอนที่กลับไปใช้เวทย์ล่องหนอีกครั้งดังเข้ามาในหัว

 

– นี่ก็นานมากแล้วที่เราไม่ได้เจอพวกเขา!

 

คาร์ลเริ่มยิ้ม

 

พวกเขาอยู่ในกระโจมเล็กๆหลังหนึ่ง อุปกรณ์เวทย์เคลื่อนย้ายมวลสารถูกติดตั้งอยู่ในกระโจมแห่งนี้ มีคนส องคนเอ่ยทักทายคาร์ลเมื่อเขาก้าวออกจากจากอุปกรณ์เวทย์เคลื่อนย้ายมวลสาร

 

“สวัสดีนายน้อยคาร์ล”

 

โรสลินและล็อกเอ่ยทักทายคาร์ลด้วยความยินดี เชวฮัน ฮิลส์แมนและแมรี่ยังเดินทางมาไม่ถึง คาร์ลมาที่นี่ แบบลับๆโดยไม่มีใครรู้เรื่องนี้

 

คาร์ลส่งยิ้มให้พวกเขาอย่างสดใส นี่ก็ผ่านมานานพอควรนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเจอกัน อย่างไรก็ ตามรอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะนายน้อยคาร์ล”

 

โรสลินยิ้มแต่มีบางอย่างแปลกๆในรอยยิ้มนั้น ข้างๆเธอคือล็อกที่ยังคงก้มหน้านิ่งและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา สบตากับคาร์ล

 

ล็อก” เด็กหนุ่มจากเผ่าหมาป่าสีน้ําเงิน เขาไม่กล้าที่จะสู้สายตากับคาร์ล

 

คาร์ลชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของล็อก

 

“เขาโกรธฉันเพราะทิ้งให้เขาอยู่ที่นี่คนเดียวหรือเปล่านะ?”

 

มันเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่คาร์ลคิดสิ่งนี้อยู่ในหัว ล็อกก็เริ่มเอ่ยปากขึ้น

 

“นายน้อยคาร์ล”

 

“ว่าไงล็อก? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

 

เมื่อได้ยินน้ําเสียงไม่ค่อยดีของล็อก คาร์ลจึงแตะไปที่ไหล่ของล็อกทันที

แปะ!

 

จากนั้นก็ตบไปที่ไหล่ของล็อกเบาๆ

 

“เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวคงลําบากไม่น้อย”

 

ชั่วขณะที่คาร์ลเอ่ยสิ่งนี้ออกไป

“ข้าน้อยขอโทษ”

 

“หืม?”

 

คาร์ลมองใบหน้าที่ค่อยๆยกสูงขึ้นของล็อก แม้ว่าเขาจะไม่เงยหน้าขึ้นมาจนสุดแต่ดวงตาของล็อกยังคงจ้อง ไปที่คาร์ล ล็อกลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มพูดด้วยปากสั้นๆ

 

“…ข้าน้อยไม่สามารถกลายร่างได้อีกแล้ว

 

“อะไรนะ? เขากําลังพูดถึงอะไรอยู่?

 

การกลายร่าง

 

มันเป็นช่วงเวลาที่ทําให้สัตว์อสูรแข็งแกร่งได้มากที่สุด มันเป็นช่วงเวลาที่ทําให้คุณสมบัติของความเป็นสัตว์ และมนุษย์ในตัวของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

แต่มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกแล้ว?

 

“เขาไม่สามารถทํามันได้อีกแม้ว่าการกลายร่างในครั้งแรกของเขาจะเกิดขึ้นแล้วก็ตาม?”

 

ในขณะที่คาร์ลคิดหาคําตอบของเรื่องนี้ ล็อกก็ยังคงพูดต่อไป มือทั้งสองข้างของเขาจับกันแน่นและเสียงก็สั่นขึ้นเรื่อยๆ

 

“ข้า..ข้าน้อยตั้งใจและเร่งมือที่จะเป็นผู้สืบทอดของราชาหมาป่า..ข้าน้อยตั้งใจที่จะทําแบบนั้นจริงๆ”

 

เดิมที่ล็อกจะต้องกลายร่างครั้งแรกหลังจากเสียใจให้กับการตายของเพนดริก

 

“…แต่ดูเหมือนว่า..ข้าน้อยจะไม่สามารถแข็งแกร่งได้อีกแล้ว”

 

แต่ล็อกในครั้งนี้แตกต่างจากนิยายเป็นอย่างมาก

 

เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วแต่ก็ไม่สามารถนําตัวเองเข้าสู่สภาวะกลายร่างได้อีกต่อไป

 

คาร์ลมองกลับไปที่เด็กหนุ่มร่างสูงที่ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเขาอีกครั้ง