Trash of the Count’s family - ตอนที่ 230.2

บทที่ 230 แต่ที่นี่จะสบายกว่ามั้ย? 4 (2)

 

คาร์ลลุกขึ้นยืนทําให้อดีตหัวหน้าโจรที่นั่งคุกเข่าผุดลุกตามทันที

 

“เราจะเริ่มกันที่เมืองใกล้ๆนี้ก่อน เข้าใจหรือไม่?”

 

“ขอรับ!”

 

อดีตหัวหน้าโจรขานรับเสียงดัง คาร์ลเดินผ่านหน้าเขาไปก่อนจะเอ่ยเพิ่ม

 

“ดี..ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มต้นด้วยการเปลี่ยนความคิดของเจ้าก่อนแล้วกัน”

 

“เอ๋?”

 

“เราจําเป็นต้องแก้ไขความคิดที่ไม่ดีของเจ้าจนทําให้เจ้าเลือกทําแต่สิ่งชั่วร้ายพวกนั้นเสียก่อน”

 

คาร์ลหันไปมองรอนที่กําลังเก็บอัญมณีกลับคืน เขาเพิกเฉยต่อสายตาของอดีตหัวหน้าโจรผู้ที่จะไม่สามารถใช้เงินได้แม้แต่เหรียญเดียวในอนาคตหากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา จากนั้นคาร์ลก็หันไปมองบารอคที่กําลังสวมถุงมือสีขาวพร้อมกับขยับกายเตรียมพร้อม

 

จากสิ่งที่คาร์ลพูดมาทําให้อดีตหัวหน้าโจรเกิดคําถามใจ

 

“ทําไมข้าต้องเปลี่ยนความคิดด้วยล่ะ?

 

นี่คือสิ่งที่เขานึกสงสัย

 

“ไม่ใช่ว่าข้าน้อยต้องเป็นคนเลวยิ่งกว่าเดิมหรอกหรือหากจะขึ้นไปเป็นผู้นําของกลุ่มผู้มีอิทธิพลในตลาดมืด? หากข้าน้อยโหดขึ้นกว่าเดิมน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องมากกว่านะขอรับ??”

 

คาร์ลไม่มีปัญหาในการตอบคําถามนี้

 

“มันคือสิ่งที่ข้าต้องการ”

 

อดีตหัวหน้าโจรไม่สามารถพูดอะไรต่อได้

 

“นอกจากนี้ถ้าสมุนโจรคนใดยังคิดที่จะปล้นสะดมอีก..จะถูกอัดจนเละไม่ให้ต่างจากเยื่อกระดาษเลยสักนิด ใครก็ตามที่คิดไปขโมยหรือทําร้ายร่างกายคนอื่นถือเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ”

 

อดีตหัวหน้าโจรมีหลายอย่างที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

 

“ท่านต้องการให้ข้าขึ้นเป็นหนึ่งในผู้นํากลุ่มผู้มีอิทธิพลไม่ใช่หรือ? แล้วทําไมท่านถึงบอกให้ข้าปรับตัวให้เป็นคนดีขึ้นล่ะ?

 

แม้ในหัวของเขาจะคิดแบบนั้นแต่เขาก็ยังคงเม้มปากแน่นเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของคาร์ล คาร์ลเดินออกไปนอกห้องและหันกลับมาพูดอย่างสุดท้ายกับอดีตหัวหน้าโจร

 

“สําหรับรูปปั้นของเจ้า..ถ้าเจ้าคิดที่จะสร้างมันจนเสร็จชีวิตของเจ้าอาจจบลงได้”

 

คาร์ลไม่สนใจว่าอดีตหัวหน้าโจรในตอนนี้มีสีหน้าอย่างไรเมื่อเขาเดินออกมาจากตัวบ้าน เขามองเห็นสมุนโจรกลุ่มหนึ่งที่ก้มศีรษะให้เขาก่อนจะพากันเดินหนีไปอย่างรวดเร็วเมื่อเผลอสบตากับคาร์ลเข้า

 

คาร์ลได้ยินเสียงของราอนดังเข้ามาในหัว

 

เจ้ามนุษย์อ่อนแอ! นี่มันแปลกมาก! ทําไมเจ้าถึงยกอัญมณีให้พวกเขาฟรีๆละ ข้ามั่นใจว่าท่านปู่รอนจะใช้อัญมณีพวกนั้นได้อย่างเหมาะสมแต่เจ้าไม่คิดว่าตัวเองใช้เงินแบบไร้ประโยชน์ไปหน่อยหรือ?

 

คาร์ลตอบกลับด้วยน้ําเสียงสงบเพื่อให้เด็กน้อยที่ดูตกใจไม่น้อยได้สบายใจขึ้น

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า..มันถือเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า”

 

…มนุษย์อ่อนแอ! เจ้าหมายความว่าอย่างไร?

 

คาร์ลมองไปยังทิศซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองที่ใกล้กับภูเขาลีบมากที่สุด มันเป็นเมืองที่โจรภูเขานําของที่ปล้นมาได้ไปขาย

 

นั่นหมายความว่าตลาดมืดในเมืองนั้นได้รับการพัฒนาไปมากทีเดียว คาร์ลเริ่มยิ้ม

 

เขาจําเป็นต้องเข้าควบคุมกลุ่มผู้มีอิทธิพลที่อยู่ในเมืองนั้นให้ได้สัก2-3กลุ่มเพื่อเริ่มปฏิวัติตลาดมืดในทวีปตะวันออก หากทุกอย่างสําเร็จตามเป้าที่เขาตั้งไว้ ความมั่งคั่งที่กลุ่มผู้มีอิทธิพลเหล่านั้นทําได้ก็จะกลายเป็นของเขาโดยอัตโนมัติ

 

“ข้าจะเอาเงินทั้งหมดมาจากคนเลวๆพวกนั้น”

 

แน่นอนว่าเขาวางแผนที่จะดูดเงินมาจากอาร์มและกลุ่มผู้มีอิทธิพลที่ชั่วช้จริงๆ การที่เราสามารถปล้นเงินมาจากคนที่เลวกว่าไม่ได้หมายความว่าเราเลวกว่าหรอกหรือ?

 

“การใช้ชีวิตเป็นขยะช่างสนุกจริงๆ”

 

เนื่องจากที่นี่ไม่มีใครที่รู้จักเขา เขาจึงวางแผนที่จะทําทุกอย่างตามที่เขาจะทําได้

 

มนุษย์..เจ้ากําลังบอกข้าว่าเรากําลังจะปล้นเงินมาจากคนเลวอย่างนั้นเหรอ?

 

“ใช่แล้ว”

 

ดี! ข้าชอบวิธีหาเงินแบบนี้

 

คาร์ลได้ยินเสียงกระพือปีกของราอนแว่วเข้ามาในหัว ทั้งคาร์ลและราอนต่างพากันหัวเราะออกมาเงียบๆ

 

อูฮาเบ็นที่เพิ่งกลับมาจากการสํารวจเสาหินจึงทันได้เห็นฉากนั้นพอดี เขารู้สึกสังหรณ์ใจเมื่อเห็นท่าทางของคาร์ล

 

“…ทําไมมนุษย์ผู้เคราะห์ร้ายถึงหัวเราะแบบนั้น?”

 

ออนและฮงที่ไปกับอูฮาเบ็นก็เริ่มพึมพําเช่นกัน

 

“พื่ออน..ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? แต่มันต้องเป็นเรื่องสนุกแน่ๆ”

 

“…แต่ข้าคิดว่ามันมีโอกาสที่จะไม่สนุกมากกว่า”

 

ไม่มีใครได้ยินเสียงถอนหายใจของออนแม้แต่อูฮาเบ็นที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ไม่ได้ยิน

 

คาร์ลหันกลับไปมองอดีตหัวหน้าโจรที่เดินตามหลังออกมาและถามขึ้น

 

“เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดชื่อว่าอะไร?”

 

“เมืองลีบอันขอรับ”

 

“มันมีชื่อเสียงในด้านใด?”

 

“มันถือเป็นเมืองที่ปกครองโดยอิสระ มีนักผจญภัยและทหารรับจ้างเดินทางมาบ่อยครั้งขอรับ”

 

คําอธิบายนี้ทําให้คาร์ลยิ้มในขณะที่อดีตหัวหน้าโจรสะดุ้งโหยง

 

‘เมืองอิสระ’ แสดงว่าไม่มีตระกูลขุนนางปกครองเมืองนี้ มันเป็นเมืองที่ปกครองโดยกลุ่มผู้มีอิทธิพลไม่กี่กลุ่มทั้งยังมีทหารรับจ้างเป็นจํานวนมากอีกด้วย

 

หากเป็นเช่นนี้พวกเขาควรมีชื่อเสียงในเรื่องใดอีก?

 

“ถ้าเช่นนั้นอิทธิพลมืดก็คงมีชื่อเสียงเหมือนกันสินะ?”

 

อดีตหัวหน้าโจรยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อได้ยินคําถามของคาร์ล

 

“ค่อนข้างมีชื่อเสียงในภูมิภาคตะวันตกเฉียงเหนือของทวีปตะวันออกเลยล่ะขอรับ”

 

“น่าจะมีคนจํานวนมากที่เดียวที่จะโดนพวกเราแทงข้างหลัง”

 

คาร์ลตัดสินใจที่จะเริ่มสร้างฐานทัพของตนในทวีปตะวันออก

 

.

 

.

 

.

 

ไม่กี่วันต่อมา อูฮาเบ็นกําลังถอนหายใจอย่างหนัก

 

“…ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าทําไมเจ้าถึงเป็นคนที่โชคร้ายเพียงนี้ ก็เจ้าชอบทําให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลําบากและก็เลวร้ายอยู่ตลอดเวลาไงล่ะ ไออิกู…”

 

ไม่มีใครสนใจฟังสิ่งที่อูฮาเบ็นคร่ําครวญออกมาเพราะแต่ละคนต่างก็ยุ่งอยู่กับธุระของตนเอง

 

“เมี้ยววว!!”

 

“เมี้ยววว!!”

 

ลูกแมวสองตัวกระโดดขึ้นบันไดไม้และมุ่งหน้าไปยังชั้นสอง

 

เอี้ยด! เอี๊ยด!

 

เสียงพื้นไม้ดังขึ้นเป็นระยะๆตามน้ําหนักเท้าที่ลูกแมวทั้งสองเหยียบลง

 

– มนุษย์! ข้าจะตามพวกเขาไปเหมือนกัน!

 

ราอนที่อยู่สภาพล่องหนกําลังกระพือปีกบินเหนือร่างของออนและฮง บารอคกําลังขมวดคิ้วมุ่นเมื่อใช้นิ้วที่สวมถุงมือสีขาวเช็ดไปตามโต๊ะและพบว่ามีฝุ่นเกาะขึ้นมาเต็มนิ้ว

 

“เฮ้อ”

 

แม้ว่าบารอคจะถอนหายใจยาว แต่คาร์ลนั้นค่อนข้างพอใจกับสิ่งที่เห็นในตอนนี้ไม่น้อย เขาหันไปหารอน และอดีตหัวหน้าโจร

 

“ไม่เลว”

 

“จริงด้วยขอรับ”

 

รอนหันไปมองอดีตหัวหน้าโจรด้วยสีหน้าพึงพอใจ นั่นทําให้อดีตหัวหน้าโจรกระพริบตาถี่ๆก่อนเริ่มพูดขึ้น

 

“ข้าน้อยรู้จักเมืองลับอันเป็นอย่างดีเลยล่ะขอรับ”

 

“เมืองลีบอัน” มันเป็นเมืองที่อยู่ใกล้ภูเขาลีบมากที่สุดและโจรภูเขายังนําสิ่งที่ปล้นมาได้ออกมาขายที่เมืองนี้อยู่เสมอ มันเป็นเมืองที่กลุ่มผู้มีอิทธิพลเติบโตขึ้นมาอย่างก้าวกระโดดทั้งยังเป็นหนึ่งในเมืองที่ปกครองแบบอิสระ ทหารรับจ้างและนักผจญภัยต่างพากันเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้เป็นประจํา

 

เอี้ยด! เอี้ยด!

 

คาร์ลมองตามขั้นบันไดที่ส่งเสียงดังเอี้ยดทุกครั้งที่มีคนเหยียบลง

 

“มันดูเก่าทีเดียว”

 

มันเป็นโรงแรมร้างที่ดูเก่าแต่ก็ยังสภาพดีแม้ว่าจะมีพายุพัดเข้ามามันก็ไม่โค่นล้มไปง่ายๆ คาร์ลพอใจเมื่อมองไปรอบๆโรงแรมสามชั้นที่อดีตหัวหน้าโจรหามาให้ในเมืองลับอันแห่งนี้ เขาหันไปสั่งอดีตหัวหน้าโจรอีกครั้ง

 

“แล้วชั้นใต้ดินล่ะ”

 

“ขอรับ เดี๋ยวข้าน้อยจะพาไปดู”

 

อดีตหัวหน้าโจรมุ่งหน้าไปยังโต๊ะกั้นขนาดใหญ่ เขาขยับโต๊ะให้เลื่อนออกก่อนที่มันจะเผยประตูที่ซ่อนอยู่ทางด้านหลังให้ได้เห็น

 

เอี้ยดดดดดด!!!

 

ประตูสู่ห้องใต้ดินที่ไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานานเปิดออกอย่างช้าๆ อดีตหัวหน้าโจรเริ่มอธิบายอย่างรวดเร็ว

 

“แต่ก่อนที่นี่เคยเป็นคาสิโนผิดกฎหมายและเจ้าของก็เป็นเพื่อนของข้าน้อยขอรับ”

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

 

“เขาย้ายไปอยู่เมืองอื่นพร้อมกับเงินเก็บของเขาทั้งหมด”

 

“นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทําให้โรงแรมแห่งนี้ร้างไปสินะ”

 

“ขอรับ มันถูกทิ้งร้างได้ประมาณห้าปีแล้ว”

 

ติ้ง!

 

เสียงกระแทกของบานประตูดังขึ้นแสดงให้เห็นว่าประตูถูกเปิดออกจนสุดแล้ว คาร์ลมองฝ่าความมืดเข้าไปก็เห็นบันไดที่ทอดยาวลงด้านล่าง

 

“หากมองจากด้านนอกจะเห็นว่ามันเป็นเพียงโรงแรมสามชั้นขนาดเล็ก แต่ในชั้นใต้ดินมีพื้นที่เพียงพอให้จุคนได้ถึง 300 คนขอรับ”

 

คาร์ลยิ้มให้กับอดีตหัวหน้าโจร

 

“เจ้าฉลาดจริงๆ”

 

“ฮ่าฮ่าๆๆ ขอบคุณขอรับ”

 

อดีตหัวหน้าโจรยกมือเกาคางของต้นเบาๆก่อนตอบรับคาร์ลด้วยท่าทางเขินๆ

 

“นี่ถือเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดที่เราจะใช้เป็นฐานลับเพื่อทําสิ่งที่ไม่ดี”

 

“เก่งมาก”

 

“ขอบคุณขอรับ ฮ่าฮ่าๆๆ”

 

คาร์ลทิ้งให้อดีตหัวหน้าโจรยิ้มต่อไปเมื่อตัวเองหันหลังกลับและผลักประตูเพื่อเดินออกจากโรงแรม

 

เอี๊ยด!!

 

เสียงฝืดของบานประตูดังขึ้นเมื่อเขาผลักมันออก เสียงจอแจของคนจํานวนมากดังขึ้นเต็มท้องถนน

 

“วันนี้เจ้าจะไปไหนล่ะ?”

 

“ข้าได้ยินมาว่ามีคนตามหาคนที่สามารถจับหมูป่าที่ทําลายสวนของเขาได้ ข้าก็เลยว่าจะไปที่นั่นสักหน่อย”

 

“มีคนขุดพบแท่นพิธีโบราณด้านบนภูเขา ดูเหมือนมันจะมีประวัติความเป็นมาที่ยาวนานทีเดียว”

 

“โอ้! ข้าไปด้วยสิ!”

 

“เรามีเสื้อคลุมสําหรับนักเดินทางและยังมีอุปกรณ์เดินป่าราคาถูกๆอีกด้วย! เชิญแวะเข้ามาดูก่อนขอรับ!”

 

“ที่นี่คือโรงแรมความฝันอันรื่นรมย์! เรามีส่วนลดพิเศษให้กับแขกทุกท่านที่เข้าพัก! ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่โรงแรมของเรา!”

 

คาร์ลที่ยืนอยู่ด้านนอกของโรงแรมร้างยกยิ้มเต็มใบหน้า ทหารรับจ้าง นักผจญภัยจํานวนมากและชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในเมืองลีบอันต่างพากันเริ่มต้นวันใหม่ด้วยความครึกครื้น

 

เขายังมองเห็นศิลปินที่กําลังแต่งแต้มศิลปะบริเวณข้างถนนอีกด้วย

 

นี่คงเป็นจุดศูนย์กลางของเมืองลีบอัน มันเต็มไปด้วยความครึกครื้นทําให้บรรยากาศโดยรอบสดใสขึ้นทันตา

 

คาร์ลเต็มไปด้วยความพอใจ อดีตหัวหน้าโจรได้ทําเลที่ดียิ่งนัก

 

“มันเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา”

 

คาร์ลพุ่งสายตาไปยังทางอื่น เขามองเห็นมุมหนึ่งของเมืองลับอันที่ทั้งมืดและเงียบสนิท นั่นคือย่านโสเภณี และเป็นที่ตั้งของตลาดมืด

 

เขาหันกลับมามองด้านข้างของตนเอง โรมแรมแห่งนี้จะมีชีวิตชีวาในตอนกลางคืนมันมีป้ายโลหะขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ด้านบนของประตูทางเข้าโรงแรม

 

< โรงแรมแห่งความหวังและรักผจญภัย >

 

คาร์ลเป็นคนตั้งชื่อให้กับโรงแรมแห่งนี้

 

โรงแรมสามชั้นเก่าๆ เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมันจะกลายเป็นสถานที่ที่นักผจญภัยและนักท่องเที่ยวเดินทางมาเพื่อค้นหาความหวังและความรัก

 

แน่นอนว่าความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังของชื่อนี้ก็คือชั้นใต้ดิน เขามีแผนที่จะทําให้ชั้นใต้ดินกลายเป็นพื้นที่สําหรับคนมีความฝันและหวังที่จะได้แทงข้างหลังคนเลวๆ นักผจญภัยจะพากันหัวใจเต้นรัวเมื่อได้เข้าไปรังของพวกคนเลวและทําให้คนเลวๆเหล่านั้นคุกเข่าร้องขอชีวิตจากตัวเอง

 

เป็นชื่อที่ดีเลยใช่มั้ย?

 

“ข้าตั้งชื่อได้ดีจริงๆ”

 

สายตาที่คาร์ลมองไปยังโรงแรมแห่งนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น

 

มันถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี