Trash of the Count’s family - ตอนที่ 227.1

บทที่ 227 แต่ที่นี่จะสบายกว่ามั้ย? 1 (1)

 

อย่างไรก็ตามคาร์ลยังมีความหวังสุดท้ายเมื่อเขาหันกลับไปมองเสาหินอีกครั้ง เขามองเห็นเสาหินขนาดใหญ่เช่นเดียวกับตราพลังเวทย์สีแดงเข้มที่กระจายอยู่โดยรอบ ทั้งยังมีเศษของโซ่เงินหล่นอยู่ทั่วพื้นดินอีกด้วย

 

“…โซ่?”

 

คาร์ลมองกลับไปที่อูฮาเบ็นที่เริ่มแต้มยิ้มมุมปาก

 

“ไม่..แต่เป็นเสาหินนั่นต่างหาก”

 

.ตาเฒ่ามังกร..ท่านบ้าระห่ําเกินไปแล้วนะ!”

 

“เอาเลยท่าน!! มาทําลายมันกันเถอะ!”

 

“ดูเหมือนมังกรจะชื่นชอบการทําลายสิ่งต่างๆสินะ?

 

คาร์ลหันไปมองราอนที่กําลังกระพือปีกด้วยความกระตือรือร้น เคจที่มีท่าทางเหมือนขบขันกับอะไรบางอย่าง ฮันนาห์ที่เที่ยวกําและคลายหมัดของตนราวกับคันไม้คันมือ แจ็คที่กําลังมองไปรอบๆด้วยความกังวล

 

ส่วนคาร์ลนั้นกําลังถอนหายใจออกมาเบาๆและเอ่ยขึ้นในใจ

 

“ท่านอูฮาเบ็น..ถ้าเสานั่นพังลงแล้วทําให้สัตว์ประหลาดจากอีกฝั่งหนึ่งหลุดเข้ามาล่ะ?”

 

ป่าแห่งความมืดมีสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์อยู่เป็นจํานวนมาก เมื่อเขาตรวจสอบดูจึงได้พบว่าสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์พวกนี้มาจากทวีปตะวันออกโดยใช้เส้นทางนี้ผ่านเข้ามายังทวีปตะวันตก พลังศิลาได้สร้างคฤหาสน์ของตนไว้ใต้ดินรวมถึงสร้างเสาหินขึ้นมาเพื่อปิดกั้นเส้นทางนั้น มันจึงมีโอกาสสูงที่สัตว์ประหลาดจากฝั่งตะวันออกจะผ่านเข้ามาอีกครั้งหากพวกเขาทําลายเส้นทางนี้ลงและ….

 

“…บ้านของฉันก็จะถูกทําลาย”

 

นี่คือเหตุผลที่ทําให้คาร์ลเครียด

 

“คาร์ล เฮนิตัส”

 

สีหน้าของอูฮาเบ็นดูจริงจังขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปที่ตัวเอง

 

“ข้าคือมังกร”

 

คนที่สร้างผนึกมนตรานี้ขึ้นมาเป็นเพียงมนุษย์ แม้ว่าในสายตาของอูฮาเบ็นจะมองว่ามันเป็นผนึกมนตราที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์และความแข็งแกร่งแต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์ทําขึ้นมาเท่านั้น

 

“ข้าก็แค่ลงมือผนึกมันไว้อีกครั้ง..ไม่เห็นมีอะไรยากเลยสักนิด”

 

คาร์ลเพียงลอบมองอูฮาเบ็นเงียบๆ เขาเห็นว่าอูฮาเบ็นกําลังยิ้มด้วยความผ่อนคลาย ในขณะที่ราอนก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเขา

 

“มนุษย์! อีกไม่นานข้าก็จะทําได้เช่นกัน..ถ้าครั้งนี้ข้าได้เห็นท่านปู่อูฮาเบ็นทํา..ครั้งหน้าข้าก็จะทํามันได้! ข้าเป็นเด็กหัวไว!”

 

นักบวชแจ็คก็เอ่ยขึ้นมา

 

“โอ้! พระผู้เป็นเจ้า..มังกรช่างยอดเยี่ยมและยิ่งใหญ่ยิ่งนัก”

 

คาร์ลชี้ไปที่เสาหินทันทีซึ่งมังกรทั้งสองก็หันมามองเขา

 

“ถ้าอย่างนั้น..ก็มาทําลายมันกันเถอะ!”

 

ใช่แล้ว..ทําลายมัน! ทําลายมันให้หมดกันเถอะ

 

สายตาของคาร์ลจ้องอยู่ที่เสาหินซึ่งจะถูกทําลายในไม่ช้านี้ อย่างไรก็ตามการตอบสนองของอูฮาเบ็นต่างจากที่คาร์ลคาดเอาไว้

 

“แน่นอน”

 

อูฮาเบ็นตอบเพียงสั้นๆก่อนจะตวัดมือขึ้นกลางอากาศ

 

ฟื้วววววววววว!!

 

ผงสีเทาค่อยๆลอยขึ้นสู่อากาศ

 

เสาหินขนาดใหญ่ค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นสีเทา คาร์ลรู้สึกขนลุกเมื่อมองดูมันค่อยๆสลายไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆออกมา

 

เอี้ยดดดดดด 

 

“อึก!”

 

เคจยกมือขึ้นมาปิดหู ในขณะที่ฮันนาห์ก็ยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งของตัวเองและแจ็คผู้เป็นพี่ชายของตนเอาไว้

 

เอี้ยดดดดดด –เอี๊ยดดดดดด-

 

เสียงที่ฟังดูคล้ายกับโลหะเสียดสีกันดังก้องไปทั่วลานใต้ดิน ที่มาของเสียงนั้นไม่ได้มาจากเสาหินหรือพวกอักขระมนตราที่ผนึกเสาตนนี้เอาไว้ แม้แต่โซ่เงินที่เหลืออยู่ก็ไม่ใช่เช่นกัน

 

เสียงนั่นดังมาจากตราพลังเวทย์สีแดงเข้มที่กระจายอยู่ทั่วพื้นดิน

 

ตราพลังเวทย์นี้ทําให้คาร์ลรู้สึกถึงลางไม่ดี ตราพลังเวทย์ยังคงส่งเสียงดังอย่างต่อเนื่องในขณะที่รูปร่างของมันก็เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ

 

“เป็นเพราะผนึกมนตราของมันพังลงจึงทําให้มันส่งเสียงดังเช่นนี้แต่ในไม่ช้มันจะค่อยๆเงียบหายไป”

 

เสียงดังแสบแก้วหูเงียบลงตามที่อูฮาเบ็นบอกเอาไว้ พวกเครื่องรางและผนึกมนตราลอยคว้างกลางอากาศเมื่อเสาหินแตกสลายลง

 

“อ่า”

 

คาร์ลก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ

 

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทําแบบนี้

 

ร่างกายของเขารู้สึกแปลกๆ

 

ร่างกายของเขาราวกับมีคนเอาค้อนแข็งๆมาทุบไปทั่วร่าง

 

-เจ้าพยายามที่จะเสียสละตัวเองหรือไม่?

 

-มีอะไรให้ข้ากินอีกแล้วหรือ?

 

เสียงของพลังศิลาและโลนิรันดร์กาลจอมตะกละดังก้องอยู่ในหัวของเขา

 

ตึกตักตึกตักตึกตัก!

 

หัวใจของเขาก็เริ่มกระหน่ําเต้นแรงขึ้น พละกําลังแห่งดวงใจถูกเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ แม้แต่อัคนีทําลายล้างก็เช่นกัน เสียงเรียกของวายุกําลังโหมกระหน่ําอยู่ที่ฝ่ามือและฝ่าเท้าของเขา

 

คาร์ลตระหนักได้ถึงสาเหตุของมัน

 

แปะ! แปะ!

 

มือของอูฮาเบ็นและอุ้งเท้าของราอนแตะไปที่ไหล่ของคาร์ล

 

“มนุษย์อ่อนแอเกิดอะไรขึ้น?”

 

“เจ้าหนูน้อย เจ้าจําเป็นต้องถามเขาด้วยเหรอ? ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นเพราะเส้นทางนั่น”

 

ดวงตากลมโตของราอนพุ่งไปยังเส้นทางที่กําลังส่องสว่างด้วยแสงสีม่วง มันเป็นเส้นทางที่กว้างมากจนดูคล้ายกับปากถ้ําขนาดย่อมๆ มันกําลังปรากฏตัวขึ้นบนพื้นดิน

 

“เป็นเพราะมีออร่าน่าขนลุกออกมาจากตรงนั้นงั้นรึ? มนุษย์..เจ้าอ่อนแอเกินไปแล้วนะ! แม้แต่เจ้านักบวชนั้นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!”

 

เฮ้อ!

 

อูฮาเบ็นถอนหายใจออกมาก่อนจะลากราอนออกมาจากตัวคาร์ล เขาตบไปที่ไหล่ของคาร์ลเบาๆอีกครั้ง

 

“…เอ๊ะ?”

 

คาร์ลรู้สึกว่าตัวเองสงบลงหลังจากที่อูฮาเบ็นทําเช่นนั้น พละกําลังแห่งดวงใจและพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณอื่นๆ ที่มีอยู่ในตัวเขาก็ค่อยๆสงบลงเช่นเดียวกัน

 

“คาร์ล เฮนิตัส เป็นเพราะเส้นทางนั้นไม่ใช่เส้นทางที่สมบูรณ์ทําให้สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความสมบูรณ์เช่นเดียวกันตอบสนองต่อมันได้ไวกว่าสิ่งอื่น”

 

อูฮาเบ็นและคาร์ลสบตาเข้าหากัน

 

“พลังศักดิ์สิทธิ์โบราณที่มีคุณสมบัติธาตุน้ําที่เจ้ามีอยู่ในขณะนี้ มันเป็นเพียงสิ่งที่เจ้าถือครองเอาไว้เท่านั้น และมันไม่ได้อยู่ในร่างกายของเจ้าใช่หรือไม่?..ที่ร่างกายของเจ้าไม่สมบูรณ์ก็เพราะสาเหตุนี้นั่นล่ะ”

 

ในขณะที่อูฮาเบ็นแตะไปที่ไหล่ของคาร์ล เขาก็ใช้พลังเวทย์ที่มีคุณสมบัติธาตุน้ําโอบล้อมร่างของคาร์ลเอาไว้

 

“วารีพิพากษา”

 

ชื่อของพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณที่คาร์ลยังหาไม่เจอปรากฏขึ้นในใจของเขา เช่นเดียวกับมงกุฎดื่มเลือดมังกรที่เขาคาดว่าจะได้ใช้ในภายหลัง

 

“ตอนนี้ข้ายังปกติดี”

 

อูฮาเบ็นปล่อยมือออกจากไหล่ของคาร์ลเมื่อได้ยินเขาตอบเช่นนั้น ก่อนจะเริ่มเดินไปใกล้เส้นทางที่ส่องแสงสีม่วงอย่างช้าๆโดยมีคาร์ลเดินตามหลังไปติดๆ อูฮาเบ็นส่งเสียงออกมาเบาๆเมื่อมองไปยังเส้นทางนั้น

 

“…อ่า”

 

มันเป็นเสียงพึมพําด้วยความเหลือเชื่อ

 

“มีอะไร—”

 

คาร์ลไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้เมื่อมองเข้าไปในเส้นทางนั้น เขาถึงกับหาเสียงของตนไม่เจอเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

 

“ท่านพี่! อย่ามองเข้าไปในนั้น”

 

“น..นี่มัน..น่ากลัวยิ่งนัก”

 

ฮันนาห์พยายามรั้งพี่ชายของตนไม่ให้มองเข้าไปในนั้นแต่ก็ไม่ทันเมื่อแจ็คมองเห็นภาพข้างในได้อย่างเต็มตา แม้แต่เคจก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้มองภาพที่อยู่ในนั้นได้เช่นกัน

 

มีอะไรที่อยู่ในเส้นทางเดินขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสีม่วงอย่างนั้นหรือ?

 

แสงสว่างจากลานใต้ดินด้านนอกทําให้มองเห็นภายในของเส้นทางเดินได้ ดวงตาของมังกรทองหรี่ลงอย่างพิจารณา

 

“ดูเหมือนที่นี่จะเคยมีสงคราม”

 

มีโครงกระดูกจํานวนมากอยู่ทั่วทุกพื้นที่

 

ผนังถ้ําขนาดใหญ่มีโครงกระดูกจํานวนมากถูกตรึงไว้บนนั้น มีโครงกระดูกอยู่ทั่วบริเวณยกเว้นเพียงทางเดินเล็กๆที่กว้างพอจะให้คนเพียงคนเดียวเดินผ่านได้เท่านั้น

 

โครงกระดูกเหล่านี้ไม่ได้ผุพังไปตามกาลเวลา

 

ภายในถ้ําเต็มไปด้วยโครงกระดูกขนาดต่างๆ บางโครงกระดูกนั้นมีความสูงพอๆกับคาร์ล แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าโครงกระดูกชิ้นนี้เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดไหนแต่อย่างน้อยเขาก็สามารถบอกได้ว่ามันมีขนาดใหญ่มากเพียงใด

 

อย่างไรก็ตามผู้มากประสบการณ์เช่นอูฮาเบ็น นักดาบมากฝีมือเช่นฮันนาห์และมังกรน้อยราอนต่างรู้อะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น

 

เสียงของมังกรวัยชราดังก้องไปทั่วบริเวณ

 

“คนเพียงคนเดียวสามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด”

 

เป็นฝีมือของคนๆเดียว

 

มีมนุษย์เพียงแค่คนเดียวที่ทําสิ่งนี้

 

จากปากทางเข้ามองผ่านเข้าไปด้านในจะเห็นว่ามันลึกมาก ลึกจนไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดได้มังกรวัยชราตระหนักได้ถึงความมีตัวตนของคนเพียงผู้เดียวที่เติมเต็มตลอดทั้งเส้นทางนี้

 

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะเขาสัมผัสถึงมันได้จริงๆ

 

อูฮาเบ็นหันหน้าไปมองคาร์ล

 

“เจ้ากินพลังนี้เข้าไปสินะ?”

 

คาร์ลยังไม่ตอบคําถามของอูฮาเบ็นเพราะกําลังยุ่งอยู่กับการสํารวจโครงกระดูก เขายังมองเห็นอาวุธที่ใช้ฆ่าพวกเขาได้เช่นกัน

 

มันเป็นหอกขนาดใหญ่

 

หินนับร้อย ไม่สิ?..หินนับพันก้อนมาหลอมรวมเข้าด้วยกันจนกลายเป็นหอกขนาดใหญ่ขึ้นมา หอกนี้แทงทะลุผ่านร่างของสัตว์ประหลาดและตรึงร่างของมันให้ฝังอยู่กับผนังถ้ํา ร่องรอยที่หอกขนาดใหญ่เหลือทิ้งไว้คือช่องว่างที่พอจะให้ร่างของคนหนึ่งคนเดินผ่านเข้าไปได้

 

คาร์ลคิดถึงคนผู้หนึ่ง

 

ศิลายักษ์ที่แสนน่ากลัวผู้นั้น

 

คาร์ลยังไม่รู้เกี่ยวกับพลังนี้มากนัก เป็นเพราะเขาไม่ต้องการที่จะเสียสละตัวเอง เขาไม่เคยคิดที่จะตอบคําถามของพลังศิลาเลยสักครั้ง

 

อย่างไรก็ตามเขามีโอกาสได้เห็นพลังบางส่วนในวันนี้แล้ว

 

“ดูเหมือนรูปร่างของเขาจะเท่ากับค่าเฉลี่ยทั่วๆไป”

 

นั่นคือสิ่งที่อูฮาเบ็นสังเกตเห็นโดยอาศัยการประเมินคร่าวๆจากช่องว่างระหว่างโครงกระดูกและหอกขนาดใหญ่ มันมีความกว้างพอให้มนุษย์วัยผู้ใหญ่ที่มีขนาดโดยเฉลี่ยลอดผ่านไปเท่านั้น

 

“…ดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งมากทีเดียว…เขาอาจปลุกความสามารถของตนขึ้นมาได้หลังจากเข้าร่วมการต่อสู้มากเกินไป”

 

อูฮาเบ็นมองไปรอบๆถ้ําอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามออกมา

 

“ว่าแต่..เขาเข้าไปในนั้นได้อย่างไร?”

 

“ข้าก็สงสัยเช่นกัน”

 

คาร์ลเห็นด้วยกับอูฮาเบ็นแต่เขากําลังรู้สึกบางอย่าง มันเหมือนกับเป็นสัญชาตญาณส่วนตัวของเขา

 

มนุษย์ไม่สามารถผ่านเส้นทางนี้ไปได้ เขายังจําสิ่งที่พลังศิลาบอกเอาไว้ตั้งแต่ที่เขาเพิ่งย่างเท้ามายังคฤหาสน์ใต้ดิน

 

-แต่เส้นทางนี้ไม่ยอมให้มนุษย์ เอลฟ์หรือแม้แต่คนแคระข้ามผ่านมาได้..มีเพียงสัตว์ประหลาดเท่านั้นที่สามรถใช้เส้นทางนี้ได้

 

-ข้าและเพื่อนๆไม่สามารถหาคําตอบที่เป็นความลับของเส้นทางนี้ได้..สิ่งที่เราทําได้มีเพียงกีดขวางเส้นทางเข้าออกเพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ประหลาดกลายพันธ์ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมข้ามผ่านเข้ามายังฝั่งทวีปตะวันตกได้

 

พลังศิลาบอกไว้ว่ามีเพียงสัตว์ประหลาดเท่านั้นที่ข้ามผ่านเส้นทางนี้ได้ แสดงว่าเจ้าของหอกขนาดใหญ่นี้อาจไม่ใช่พลังศิลา?

 

“ไม่? มันต้องเป็นพลังศิลาอย่างแน่นอน”

 

สัญชาตญาณของคาร์ลร้องบอกว่าเจ้าของหอกขนาดใหญ่คือพลังศิลา

 

“ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

 

“นั่นสินะ”

 

คาร์ลเห็นด้วยกับอูฮาเบ็นตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว นั่นสินะเป็นสิ่งเดียวที่คาร์ลพูดได้ในตอนนี้ เขากําลังคิดอะไรหลายอย่างอยู่ในหัวทําให้เขาพึมพํา นั่นสินะออกมาซ้ําแล้วซ้ําเล่า

 

“ถ้าเช่นนั้น..ข้าควรเข้าไปดูด้านในโดยละเอียด”

 

“นั่นสินะ..เอ๊ะ? เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะ?”

 

คาร์ลมองไปที่อูฮาเบ็นเหมือนกับคนที่เพิ่งหลุดออกจากภวังค์ จากนั้นก็รีบพูดต่อทันที

 

“แต่มีเพียงแค่สัตว์ประหลาดเท่านั้นที่จะเข้าไปข้างในนั้นได้”

 

“แต่ข้าคือมังกร”

 

คาร์ลไม่สามารถแย้งความจริงในข้อนี้ได้เช่นกัน

 

“แต่ข้าเข้าไปไม่ได้”

 

ราอนเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา ทําให้อูฮาเบ็นต้องหันไปพูดกับมัน

 

“ข้าใกล้เคียงกับความสมบูรณ์แบบมากที่สุดในโลกนี้…ส่วนเจ้า? เจ้าหนู…เจ้ายังไม่ผ่านการเติบโตในระยะแรกด้วยซ้ํา”

 

“ข้าไม่มีอะไรจะพูด!”

 

ราอนยอมแพ้อย่างง่ายดายทําให้อูฮาเบ็นหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันมาคุยกับคาร์ลก่อนจะเตรียมตัวเข้าไปด้านใน

 

“ข้าจะเข้าไปสํารวจดูว่าจุดสิ้นสุดของเส้นทางนี้ไปโผล่ยังส่วนใดในทวีปตะวันออก”

 

อย่างไรก็ตามคาร์ลหยุดเขาไว้ก่อนที่จะได้ก้าวเข้าไปข้างใน

 

“ท่านอูฮาเบ็น”

 

“มีอะไรรึ?”

 

“ทําไมเราไม่สร้างวงเวทย์เคลื่อนย้ายมวลสารผ่านเข้าไปล่ะ?”

 

“ทําไมล่ะ?”

 

คาร์ลตอบคําถามที่ดูเหมือนจะรู้ทันของอูฮาเบ็นด้วยความร่าเริง

 

“เพื่อที่ข้าจะได้เข้าไปด้วยไงล่ะ”

 

วารีพิพากษาและกองกําลังของอาร์ม

 

เขาจําเป็นต้องเดินทางไปยังทวีปตะวันออกเพื่อค้นหาข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา ปัญหาใหญ่สําหรับคาร์ลคือเขาไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับทวีปตะวันออก เนื้อหาในนิยายที่เขาได้อ่านมานั้นไม่ได้พูดถึงทวีปตะวันออกมากนัก

 

“ตกลง..รอข้าสักครู่แล้วกัน”

 

จากนั้นอูฮาเบ็นก็เดินเข้าไปด้านในทันที

 

คาร์ลค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เขาไม่ได้กังวลกับอูฮาเบ็นมากนักและก็รู้ด้วยว่าราอนจะยังไม่ไปไหน

 

“มนุษย์! ข้าจะรออยู่ที่นี่นะ”

 

“อืม”

 

คาร์ลที่ทิ้งตัวลงบนพื้นสนามหญ้าหันไปมองรอบๆ คฤหาสน์ใต้ดินหลังนี้ช่างดีจริงๆ เขารู้สึกผ่อนคลายจนอยากจะเอนหลังลงกับพื้นสนามหญ้า เคจและแจ็คได้ทิ้งตะกร้าอาหารไว้ให้เขาก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับเข้าไปในตัวคฤหาสน์