Trash of the Count’s family - ตอนที่ 225.2

บทที่ 225 ไม่ต้องกังวล 6 (2)

ทหารมองกลับไปที่เพื่อนของตนด้วยความงุนงง เพื่อนของเขาก็รีบแบ่งปันข้อมูลที่รู้มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“มีทหารจํานวนมากที่เอ่ยถามเขาว่า..เขาเป็นนักบวชของคริสตจักรใด? ซึ่งเขาก็ค่อยๆยกมือขึ้นมาและ..!”

“และอะไร?”

เพื่อนของเขาชี้ไปที่ท้องฟ้า

“เขาชี้ไปที่ท้องฟ้าและยิ้มน้อยๆโดยไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา”

“ท้องฟ้า?”

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าทันที เขามองเห็นท้องฟ้ากว้างและพระอาทิตย์ ใช่แล้วพระอาทิตย์พระอาทิตย์กําลังสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้าจนยากที่จะมองขึ้นไปได้ถนัด

“…หรือว่า?”

ทหารนายนี้ส่ายศีรษะน้อยๆ ด้วยความไม่อยากเชื่อแต่ตาของเขาก็ยังจ้องไปยังนักบวชที่กําลังใช้แสงสีขาวราวกับแสงสว่างจากพระอาทิตย์รักษาผู้บาดเจ็บอยู่

“อ๊ะ! ดูเหมือนเขาจะพูดบางอย่างเช่นกัน”

“เขาพูดว่าอะไร?”

เขาข่มใจที่เต้นรัวเอาไว้ขณะที่รอฟังคําตอบจากเพื่อนทหารของตน

“เขาพูดว่า สิ่งที่ถูกกล่าวไว้ว่าเป็นแสงสว่างในความมืดและไม่มีวันมอดดับลงแม้แสงสว่างนั้นจะถูกแบ่งปันออกไปก็ตาม..สิ่งนั้นจะส่องสว่างยิ่งกว่าครั้งไหนๆและจะมาเยือนพื้นโลกในไม่ช้านี้.ข้าแค่แบ่งปันแสงสว่างเห ล่านี้ให้กับผู้อื่นในขณะที่รอการมาถึงของช่วงเวลาดังกล่าว”..”

ทหารที่ศรัทธาในตัวพระเจ้าแห่งแสงตะวันมีท่าทางแปลกไปทันทีที่เพื่อนพูดจบ เขากําลังนึกถึงคําสอนของพระเจ้าแห่งแสงตะวัน

<พระอาทิตย์ค้นพบความมืดและส่องสว่างเพื่อกลบความมืดมิดนั้น..พระอาทิตย์ยินดีที่จะส่องสว่างไปให้สิ่งมีชีวิตทุกชนิด>

หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วขึ้น ในขณะที่เพื่อนของเขาก็ตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ

“นั่นล่ะคือสิ่งที่นักบวชผู้นั้นพูดเอาล่ะ! เราไปทํางานต่อกันเถอะ”

5.อื้ม”

เพื่อนของเขากลับไปทํางานต่อแล้ว ในขณะที่เขากระชับจอบในมือของตนแน่นและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเขามองเห็นยอดหอคอยกลางที่อยู่เหนือกําแพงปราสาท และเหนือยอดหอคอยกลางนั้นก็มีพระอาทิตย์ดวงโดลอยเด่นอยู่เช่นกัน

“…พระอาทิตย์”

เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับพระเจ้าแห่งแสงตะวันในขณะที่เริ่มลงมือขุดดินอีกครั้ง เขารู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องกระทบลงบนร่างของเขา

ในขณะที่อีกฝั่งหนึ่งยังคงปกคลุมไปด้วยความเย็นเยือกแม้จะมีแสงแดดส่องลงมาแล้วก็ตาม

บริเวณโต๊ะด้านในเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส งานเลี้ยงฉลองสามารถจัดขึ้นมาได้เพราะการต่อสู้ได้สิ้นสุดลงแล้วอย่างไรก็ตามมันก็ถือเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงให้เห็นว่าการพูดคุยกันในครั้งนี้มีความสําคัญเป็นอย่างยิ่ง

แต่มีบางอย่างที่ทําให้วาเลนติโน่เงียบจนผิดปกติ เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้ว่างานเลี้ยงจะปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็ตาม

ซุปที่วางอยู่ตรงหน้าก็เย็นชืดเช่นกัน

วาเลนติโน่ไม่แม้แต่จะมองถ้วยซุปที่อยู่ตรงหน้าเพราะเขากําลังมองไปยังคนผู้หนึ่งอยู่ เขากําลังมองไปที่คาร์ลเฮนิตัสที่นั่งอยู่ตรงข้าม

คาร์ลดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรเพราะเขาสามารถทานอาหารได้อย่างต่อเนื่อง

แม้แต่อัศวินทั้งหมดก็ประจําการอยู่นอกห้อง มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รับประทานอาหารร่วมกันอยู่บนโต๊ะแห่งนี้

คาร์ลยังคงวางตัวได้เหมาะสมกับการเป็นขุนนางที่ดีในขณะที่ลงมือทานอาหารไปเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตามมือของวาเลนติโน่กลับสันเทาจนเขาไม่สามารถถือช้อนหรือส้อมได้ สิ่งเดียวที่เขาสามารถจับไว้ได้ก็คือมีดเล็กๆที่วางคู่กับส้อมนั้นเอง มีด! นั้นคือจุดที่สายตาของวาเลนติโน่กําลังจ้องอยู่

“ถ้าเช่นนั้น..สิ่งที่เจ้ากําลังจะบอกข้า”

เสียงของวาเลนติโน่ฟังดูขาดๆหายๆ เขาก้มดูเอกสารที่อยู่ข้างๆถ้วยซุปอีกครั้ง

“ระเบิดพลังเวทย์ที่ทํามาจากเวทย์ความตายเป็นสิ่งที่จักรวรรดิสร้างขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?”

คาร์ลไม่ได้ตอบกลับ เขาเพียงแต่ทานอาหารต่อไปเงียบๆเท่านั้น วาเลนติโน่ไม่ได้ต้องการคําตอบจากคาร์ลจริงๆเขาเพียงแต่พูดขึ้นมาเพื่อยกับตัวเองเท่านั้น วาเลนติโน่เริ่มพูดต่อ

“จักรวรรดิและพันธมิตรไร้พ่ายอยู่ฝ่ายเดียวกันงั้นรึ?”

วาเลนติโน่เริ่มขมวดคิ้วมุ่น

“แต่จักรวรรดิก็ยังส่งทหารมาช่วยเรา? และเอดิน..เจ้าบ้านั่นก็มาให้กําลังใจข้าถึงที่นี่!”

“องค์ชายเอดินผู้เป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรโมโครหรือจักรวรรดิ

คาร์ลเงยหน้าขึ้นทันทีที่เอดินถูกพูดถึง เขาสบตาเข้ากับวาเลนติโน่และเริ่มตอบกลับช้าๆ

“เสวยพระกระยาหารเถิดพะยะค่ะ..พระองค์ต้องอิ่มท้องเพื่อจะได้มีแรงสู้ต่อ”

จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและทานอาหารต่อไป

วาเลนติโน่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อมองไปที่คาร์ล

ในตอนแรกวาเลนติโน่ต้องการที่จะตะโกนใส่หน้าคาร์ลว่าสิ่งที่เขาและอาณาจักรโรมันกําลังบอกนั้นเป็นเรื่องโกหกเอกสารที่พวกเขามอบให้เป็นสิ่งที่ยากจะเชื่อได้โดยง่ายและวาเลนติโน่ต้องการจะบอกพวกเขาว่าตนไม่คิดที่จะทําลายความสัมพันธ์อันดีที่จักรวรรดิมีร่วมกับอาณาจักรคาโรโดยเด็ดขาด

อาณาจักรโรมันไม่ได้อยู่ในจุดที่ใกล้เคียงกับอาณาจักรคาโรแม้แต่น้อย เขาไม่สามารถไว้วางใจในคําพูดของอาณาจักรเล็กๆเช่นอาณาจักรโรมันได้ อย่างไรก็ตามวาเลนติโน่ไม่สามารถพูดอะไรโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมาได้เขาต้องพิจารณาทุกอย่างให้รอบคอบ

จากนั้นเขาก็เริ่มคล้อยตามอย่างช้าๆ

อาณาจักรโรมันในตอนนี้ถือเป็นอาณาจักรที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ใกล้เคียงกับอาณาจักรคาโรนอกจากนี้เขายังมองเห็นใบหน้าซีดๆของคาร์ลได้อย่างชัดเจน

วาเลนติโน่หันศีรษะของตนไปมองด้านนอก

เขามองเห็นดาร์กเอลฟ์และคนของอาณาจักรโรมันที่ปักหลักอยู่บนชายฝั่ง พวกเขาช่วยกันทําความสะอาดและเร่งฟื้นฟูพื้นที่ที่เสียหาย นอกจากนี้เขายังได้ยินมาว่านักบวชจากอาณาจักรโรมันและหมอผีกําลังช่วยกันรัก ษาทหารชั้นผู้น้อยที่ได้รับบาดเจ็บ

ที่สําคัญคาร์ลและปรมาจารย์ดาบเชวฉันได้ทําการต่อสู้อย่างดุเดือดจนพวกเขาแทบจะเอาชีวิตตัวเองไม่รอด

แม้ว่าวาเลนติโน่จะไม่ได้เอ่ยถามถึงสายฟ้ารุนแรงนั่นแต่เขาก็รู้ดีว่าโล่ป้องกันนั้นเป็นพลังของคาร์ลบุคคลที่แข็งแกร่งผู้นี้ได้ทําการปกป้องปราสาทลีโอน่าเอาไว้โดยไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าตนจะได้รับบาดเจ็บ

วาเลนติโน่ค่อยๆหยิบช้อนขึ้นมา

จากนั้นก็เริ่มเอ่ยปาก

“ใช่แล้ว เราจะต้องอิ่มท้องเพื่อจะได้มีแรงสู้ต่อ”

คาร์ลเงยหน้าขึ้นและมองไปยังมีดที่วาเลนติโน่ชขึ้นมา

“เราต้องมีแรงเพื่อที่จะยกมีดขึ้นมาได้”

อีก!

ทันใดนั้นวาเลนติโน่ก็วางช้อนและมีดลง จากนั้นก็ยกถ้วยซุปขึ้นมาและยกดื่มทันที

มันเป็นการกระทําที่ไร้มารยาทบนโต๊ะอาหารโดยสมบูรณ์

แกรีก!

ถ้วยเปล่าถูกกระแทกกลับไปบนโต๊ะในขณะที่วาเลนติโน่ก็หันมาพูดกับคาร์ลต่อ

“เมื่อใดที่เจ้าหิวเจ้าก็ควรทานทุกอย่างที่ขวางหน้าและตอนที่เจ้าคับแค้นใจเจ้าก็ต้องทานเช่นกัน”

วาเลนติโน่กําลังหิว

ทั้งข้อมูลที่เขาได้รู้ กลุ่มอานาจต่างๆ ความรู้สึกที่ไม่ยุติธรรม ความโกรธและการทรยศ สิ่งเหล่านี้ทําให้เขารู้สึกหิวเขาต้องการที่จะเติมเต็มท้องว่างๆของเขา

“ผบ.คาร์ล..ข้าต้องการพูดคุยกับองค์ชายอัลเบิร์กเป็นการส่วนตัว”

“พะยะค่ะ”

คาร์ลหยิบมีดของตนขึ้นมาและเริ่มนั่นสเด็กในจานของตนช้าๆ เขาหันไปเอ่ยกับวาเลนติโน่

“สิ่งนี้จะช่วยเติมเต็มท้องที่ว่างของพระองค์พะยะค่ะ”

วาเลนติโน่มองไปที่สเด็กบนจานของคาร์ลที่เริ่มถูกนั่นออกเป็นชิ้นๆพร้อมทั้งกลืนน้ําลายเข้าไปอีกใหญ่เขาสบตาเข้ากับคาร์ลอีกครั้ง

ทั้งคู่เริ่มยิ้มให้กัน

คนหนึ่งกําลังคิดที่จะแก้แค้นในขณะที่อีกคนกําลังคิดที่จะทําลายจักรวรรดิและวิหารพระเจ้าแห่งแสงตะวัน

คนสองคนที่มีความคิดต่างกันกําลังส่งยิ้มให้กันอย่างสดใส