Trash of the Count’s family - ตอนที่ 221.1

บทที่ 221 ไม่ต้องกังวล 2 (1)

 

– เจ้าจะเสียสละตัวเองหรือไม่?

 

– ข้ากินมันได้หรือเปล่า? –

 

คาร์ลเพิกเฉยต่อพลังศิลาและโลนิรันดร์กาลจอมตะกละ เขากําหมัดของตนแน่นก่อนจะค่อยๆคลายออก

 

“มาใช้มันเถอะ!”

 

เขาตัดสินใจที่จะใช้สายฟ้าฟาด ถึงอย่างไรสายฟ้าก็มีแนวโน้มที่จะแข็งแกร่งกว่าน้ํา จึงเป็นเหตุผลที่เขาต้องการจะใช้สายฟ้าของเขาเพื่อทําลายสายฟ้าขนาดเล็กของนักเวทย์ร่างผอม

 

เขาไม่สามารถหันหลังกลับและนั่งดูคนอื่นได้รับบาดเจ็บ

 

พรึ่บ!!พรึ่บ!!พรึ่บ!!

 

สายฟ้าเริ่มลุกโชนราวกับเปลวเพลิง มันกระหน่ําหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของคาร์ล ในเวลาเดียวกันท้องฟ้าเหนือศีรษะของเขาก็กําลังแผดเสียงคําราม

 

เปรี้ยะแปรี้ยะ!

 

เสียงนั้นทําให้เชวฮันเงยหน้าขึ้น เขาสามารถมองเห็นท้องฟ้าใสกระจ่าง อย่างไรก็ตามเสียงของราอนกําลังดังอยู่ในหัวของเขา

 

– เชวฮัน! เจ้ามนุษย์บอกว่าจะโจมตีด้วยพลังสายฟ้าฟาด! แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไปข้าจะเป็นคนทํามันเอง! ข้าเก่งและยอดเยี่ยมที่สุด!

 

เสียงตะโกนก้องของเด็กน้อยในหัวของเขานั้นแม้ว่ามันจะดูน่ารําคาญ แต่เชวฮันกลับยิ้มร่า และเหวี่ยงดาบของตนออกไปทันที

 

เปรี้ยงงงงง!!

 

สําแสงสีดําจากออร่าของเชวฮันตัดผ่านดาดฟ้าเรืออีกครั้ง ทําให้เรือฝั่งหนึ่งเริ่มชํารุด

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆเข้าไม่ได้เจอกับมนุษย์ที่สร้างความบันเทิงให้กับข้าเช่นนี้มานานมากแล้ว!”

 

นักเวทย์ร่างผอมขยับกายหลบออร่าสีดําในขณะที่ปากก็ยังหัวเราะลั่น มันช่วยไม่ได้เมื่อเห็นนักดาบตรงหน้าจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ําแม้ว่าจะบาดเจ็บไปทั่วร่างกายก็ตาม เขาไม่เคยเห็นมนุษย์หน้าไหนทําเช่นนี้มาก่อน

 

“ช่างเป็นออร่าที่ยุ่งเหยิงเสียจริง!”

 

เขามองเห็นลําแสงจากออร่าสีดําพุ่งตัวออกไปหลายทิศทาง ออร่าที่ดูยุ่งเหยิงนี้กําลังวิ่งพล่านราวกับแสดงให้เห็นว่าออร่าที่ดูสงบและราบเรียบเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก

 

ในขณะเดียวกันฝั่งของเชวฮันนั้นกําลังรู้สึกถึงอิสระ

 

“เจ้าสวมหน้ากากเอาไว้หรอก!”

 

เชวฮันได้ถอดหน้ากากที่ทําให้เขาดูทรงเหมือนขุนนางหรืออัศวินออกไปและตอนนี้เขาได้กลับคืนสู่ความดุร้ายของตนเอง เขาเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่ไม่คิดจะมองอย่างอื่นนอกเหนือจากเหยี่อของตน

 

พิ่อย่างไรก็ตามนักเวทย์ร่างผอมกําลังเยาะเย้ยสัตว์ป่าผู้นี้

 

“เจ้าคิดว่าจะสามารถเอาชนะข้าได้รึ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆช่างน่าสนุกจริงๆ”

 

สัตว์ป่าตนนี้น่าจะเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่มนุษย์ สัตว์ป่าตนนี้เกิดมาพร้อม กับพรสวรรค์ที่ยากจะหาใครเทียบได้ด้วยเหตุผลดังกล่าวทําให้สัตว์ป่าตนนี้ไม่เคยได้พบคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นเขามาก่อน

 

นี่คือสิ่งที่นักเวทย์ร่างผอมกําลังคิด

 

“เจ้าบอกว่าใครจะชนะรึ?”

 

อย่างไรก็ตามเชวฮันคือสัตว์ปาผู้อ่อนแอแทนที่จะเป็นสัตว์ป่าที่แข็งแกร่งที่สุดในปาแห่งความมืด เขาคือคนที่อ่อนแอที่สุดในนั้น เขาต้องขุดหลุมลึกและหลบซ่อนตัวเองอยู่ด้านในเป็นเวลาหลายวันและต้องอดอาหารเพื่อความอยู่รอด มีอยู่หลายครั้งที่เขาต้องออกไปข้างนอกเป็นเวลาหลายวันซึ่งเขาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลยสักครั้ง

 

เขาไม่สามารถแม้แต่จะคร่ําครวญเมื่อเขารู้สึกเจ็บปวด

 

เขาต้องการที่จะอยู่รอด

 

มันเป็นเรื่องของการรอดชีวิตและความตายแทนที่จะเป็นเรื่องของผู้ชนะหรือผู้แพ้ ศัตรูต้องตายเพื่อให้พวกเขามีชีวิตรอด นั่นแหละคือสิ่งที่มันต้องเป็น

 

เชวฮันกระทืบเท้าหนักๆไปยังร่างของมังกรนทีวายุเพื่อเป็นสัญญาณให้มันลอยตัวขึ้นสู่อากาศออร่าสีดํากลายเป็นลูกธนูหมุนวนในขณะที่เชวฮันก็ใช้ดาบของเขายิงลําแสงสีดําไปยังร่างของนักเวทย์

 

ดูเหมือนมันจะเป็นการโจมตีที่รุนแรง มันเป็นการโจมตีที่ไม่มีวันยอมปล่อยศัตรูให้หลุดรอดไปได้แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอก็ตาม

 

“ฮึ!”

 

นักเวทย์ร่างผอมยิ้มเยาะเชวฮันอีกครั้งก่อนจะกระโดดหลบอย่างรวดเร็ว

 

ปั้งงงงงงงงง!!

 

ลูกธนูจากออร่าสีดําและกรงเล็บของมังกรนทีวายุปะทะเข้าใส่จุดที่นักเวทย์ร่างผอมยืนอยู่

 

ครืนนนนนนน!!!

 

เรือเริ่มเอียงไปข้างก่อนจะเริ่มจมอย่างช้าๆ

 

“อ๊ากกกก!!.ช.ช่วย !!!”

 

“วิ่ง!”

 

สมาชิกของพันธมิตรไร้พ่ายที่อยู่บนเรือต่างพยายามหลบหนี อย่างไรก็ตามสายฟ้าขนาดเล็กยังคงโจมตีอยู่เหนือน้ําและวงเวทย์แห่งแสงก็ยังคงทําหน้าที่ในการปล่อยลําแสงลงไปในน้ํา มันยังคงส่องสว่างเป็นระยะๆด้วยหลักการทํางานแบบฟ้าร้อง

 

“อึ่ก อ๊ากกกกกกกก!!”

 

เสียงกรีดร้องและคร่ําครวญของกลุ่มคนที่กระโจนลงไปในน้ําดังขึ้นแต่มันไม่ได้ดังมากพอจนกลบสิ่งที่เกิดขึ้นเหนือน้ําได้

 

กรรรรจ์!!

 

ปากของมังกรนทีวายุอ้าออกกว้างก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่นักเวทย์ร่างผอมอีกครั้ง

 

เปรี้ยงงงงงงงงงง!

 

ชิ้นส่วนของดาดฟ้าเรือถูกระเบิดจนกระเด็นหลุดออกมาอีกชิ้น นักเวทย์ได้ย้ายร่างของตนขึ้นสู่อากาศ ในขณะที่มังกรนที่วายุก็อยู่ด้านบนของร่างเขา

 

การเคลื่อนไหวของมังกรนทีวายุและนักเวทย์คล้ายกับงูสองตัวที่กําลังจะรวมร่างกัน

 

จากนั้นออร่าสีดําก็พุ่งตรงไปที่ลําคอของนักเวทย์

 

ปังปังปัง!

 

ลูกแก้วพลังเวทย์ถูกยิงออกมาอย่างต่อเนื่องแต่มันกลับเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์

 

“น่ารําคาญชะมัด!”

 

นักเวทย์เริ่มขมวดคิ้วมุ่น

 

ร่างของโครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดําซึ่งถูกทําลายเกือบทั่วทั้งร่าง มันยังคงใช้ร่างของมันเพื่อปกป้องมังกรนที่วายุจากลูกแก้วพลังเวทย์

 

นักเวทย์จ้องไปที่ร่างของโครงกระดูกไวย์เวิร์นก่อนจะหันมาสบตากับเชวฮันซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เชวฮันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“ทําไมเจ้าถึงพยายามหนี?”

 

นักเวทย์ร่างผอมเริ่มยิ้ม

 

“โอ๊ะ?..เจ้ารู้แล้วหรือ?”

 

ทันใดนั้นเอง

 

ตึงตึงตึงตึงตึงตึง

 

พวกเขาได้ยินเสียงกลองดังก้องขึ้น ในขณะเดียวกันเชวฮันก็ตระหนักได้ว่าเสียงอย่างอื่นก็หายไปเช่นกัน

 

เสียงคํารามของท้องฟ้า เสียงฟ้าผ่าของคาร์ลและราอนหายไปแต่กลับเป็นเสียงกลองที่เข้ามายึดพื้นที่แทน

 

ตึงตึงตึงตึงตึงตึง

 

ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!

 

ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!

 

มันไม่ใช่แค่เรือลําเดียว เรือลําใหญ่ของกลุ่มพันธมิตรไร้พ่ายเต็มไปด้วยด้วยผู้คนจํานวนมาก เรือลําใหญ่เหล่านี้อาศัยกระแสน้ําเชี่ยวเพื่อแล่นออกจากชายฝั่งไปยังจุดที่ใกล้กับโล่เงิน

 

ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!

 

มีกลุ่มคนสวมชุดสีดําพร้อมกับสัญลักษณ์รูปดาวปักอยู่บนอกกําลังยืนตีกลองอยู่บนดาดฟ้าเรือ

 

พวกเขาคือสมาชิกของอาร์ม

 

ร่างของเชวฮันขยับขึ้นสู่ด้านบนอีกครั้ง มังกรนทีวายุบินขึ้นสู่ท้องฟ้าและนั่นทําให้เชวฮันมองเห็นภาพได้ชัดขึ้น

 

เขามองไปยังเรือที่เขาทําการต่อสู้กับนักเวทย์ลูกครึ่งมังกร เรือลํานี้กําลังจมอย่างช้าๆ เรือขนาดใหญ่ที่เพิ่งเคลื่อนเข้ามากําลังโอบล้อมเป็นรูปวงกลมโดยมีเรือที่กําลังจะจมอยู่ตรงกลาง

 

มันเป็นเรือทั้งหมด 20 ลํา

 

เชวฮันไม่สามารถมองเห็นกลุ่มผู้นําของพันธมิตรไร้พ่ายซึ่งเป็นชุดดั้งเดิมได้เพราะตอนนี้สมาชิกของอาร์มได้เข้ายึดพื้นที่ทั้งหมดแล้ว

 

ในเวลาเดียวกันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นบนดาดาฟ้าเรือลําใหญ่เหล่านี้

 

ชิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

 

แสงจ้าได้ปรากฏขึ้นบนดาดฟ้าเรือ พวกอาร์มกําลังสร้างวงเวทย์ขนาดใหญ่ด้วยหินมนตราคุณภาพระดับสูงสุด

 

“ไม่มีทาง!”

 

เขวฮันมองไปที่วงเวทย์ขนาดใหญ่ทั้ง 20 ลูกและความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเขา

 

“พวกมันทั้งหมดคือพลังเวทย์เดียวกันนั้นรึ?”

 

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า….ตอนนี้เจ้าเข้าใจมันแล้วสินะ?”

 

เชวฮันเห็นนักเวทย์ร่างผอมหัวเราะร่าพร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง

 

“นี่คือพลังเวทย์ของนักเวทย์ที่พวกมนุษย์ฝึกฝนมันขึ้นมา!”

 

เชวฮันนึกถึงสิ่งที่คาร์ลเคยบอกเขาเอาไว้

 

‘อาจเป็นไปได้ว่าพวกอาร์มก็มีกองกําลังนักเวทย์เช่นกัน’

 

เชวฮันรู้ในทันทีว่าใครคือคนที่สร้างกองกําลังนักเวทย์กลุ่มนี้ขึ้นมา เขาเผลอกระทืบเท้าออก

 

ซ่า!!

 

น้ําที่อยู่บนร่างของมังกรนทีวายุสาดกระเซ็นจากแรงของเชวฮัน

 

เชวฮันกําลังตั้งคําถามต่อราอนด้วยความคาดหวังแม้ว่าราอนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดในใจก็ตาม

 

“ข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพลังเวทย์แต่เจ้าเจ้ารู้ใช่มั้ยราอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น? มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย? เจ้ารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่หรือไม่?

 

เชวฮันยังคงกระทืบเท้าลงบนร่างของมังกรนทีวายุ อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปได้สักพักเขาก็ชักดาบของตนออกมาอีกครั้ง

 

“ไปกันเถอะ”

 

หลังจากที่เขาพูดจบมังกรวายุนทีก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ซึ่งเขาเองก็หวังว่าราอนจะได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา

 

“ฮึ!ทําไมเจ้าถึงไม่รู้จักยอมแพ้!”

 

เชวฮันเห็นนักเวทย์ร่างผอมเอ่ยเย้ยหยันตน อย่างไรก็ตามเชวฮันกลับจ้องเขม็งไปที่นักเวทย์ซึ่งกําลังปล่อยให้มังกรนทีวายุเคลื่อนไหวไปยังด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

 

สวบ!! ซ่า!!!

 

ร่างขนาดใหญ่ของมังกรนทีวายุตัดผ่านผิวน้ําไปอย่างเร่งรีบ มันกําลังมุ่งไปข้างหน้าในขณะเดียวกันก็โจมตีนักเวทย์ร่างผอมไปด้วย โครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดําก็กําลังไล่ตามมังกรวายุนที่ไปติดๆ

 

นักเวทย์ร่างผอมหัวเราะลั่นในขณะที่กางแขนออกกว้างเพื่อรอต้อนรับพวกเขา

 

วงเวทย์ทั้ง 20 เริ่มโอบล้อมเข้าหากันก่อนจะหลอมรวมเป็นวงเวทย์ขนาดใหญ่เพียงหนึ่งเดียว นักเวทย์ยืนอยู่ตรงกลางของวงเวทย์ขนาดใหญ่นี้พร้อมกับหัวเราะลั่น

 

“ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน! ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ..ข้าไม่ได้สนุกแบบนี้มานานมากแล้ว!”

 

ในขณะเดียวกันวงเวทย์แห่งแสงจํานวนหลายสิบลูกก็เริ่มโอบล้อมรอบๆตัวเขา เขายินดีต้อนรับสัตว์ป่าที่กําลังพัฒนาตัวเองไปอีกขั้นด้วยรอยยิ้มสดใส

 

“เข้ามา!”