Trash of the Count’s family - ตอนที่ 220.1

บทที่ 220 ไม่ต้องกังวล 1 (1)

 

“อ่อนแอ? ถนัดแค่การใช้เวทย์โจมตีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น?”

 

คาร์ลเริ่มขมวดคิ้วมุ่น

 

ลูกครึ่งมังกร

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องราวของสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ ในขณะเดียวกันสัญชาตญาณของเขาในฐานะที่อ่านนิยายแฟนตาซีมาเป็นจํานวนมากก็กําลังบอกบางอย่างแก่เขา

 

‘ไม่มีทางที่ลูกครึ่งมังกรจะอ่อนแอ.ไม่ใช่ว่านิยายแฟนตาซีหลายๆเรื่องจะมีลูกครึ่งมังกรเป็นตัวละครหลักหรือลาสบอสหรอกหรือ?’

 

สีหน้าของคาร์ลดูจริงจังขึ้นและพูดขึ้นทันที

 

“เชวฮัน! แมรี่! ลงมืออีกครั้ง!”

 

เชวฮันทรงตัวในท่าที่เตรียมพร้อมก่อนจะกระทืบเท้าเพื่อยันตัวเองออกจากหลังโครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดํา เขากระโดดขึ้นไปกลางอากาศก่อนที่โครงกระดูกไวย์เวิร์นที่เหาะหนีไปก่อนหน้านั้นจะกลับมารับร่างของเขาเอาไว้

 

“ราอนสร้างโล่ป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุด..อย่าปล่อยให้ลูกหมาพวกนั้นหนีรอดไปได้!”

 

“ตกลงเจ้ามนุษย์!”

 

เมื่อกวาดสายตาไปมองรอบๆเขาก็มองเห็นโล่เงินขนาดใหญ่กําลังเพิ่มความหนาขึ้นเรื่อยๆ เรือยังคงเคลื่อนตัวต่อไปในขณะที่มหาสมุทรก็ยังปั่นป่วนอยู่เช่นเดิม อย่างไรก็ตามคาร์ลสังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ

 

‘…เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น’

 

ตั้งแต่ที่โล่ของเขาปรากฏตัวขึ้น เรือที่อยู่ตามแนวชายฝั่งก็ไม่ได้แล่นเข้ามายังบริเวณน้ําลึก พวกเขาอาจตัดสินใจที่จะไม่แล่นเรือออกมายังน้ําลึกเพื่อเผชิญหน้ากับโล่เงิน อย่างไรก็ตามเรือรบขนาดใหญ่ทั้งหมดซึ่งเคยจอดเรียงรายอยู่บนชายฝั่งได้แล่นออกมายังบริเวณน้ําลึกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

เรือรบลําใหญ่ที่สุดยังคงมุ่งหน้าไปหาโล่เงินอย่างไม่นึกลังเล ราวกับพวกเขากําลังรอเหล่านักเวทย์อยู่ ตอนนี้ความมั่นใจของพวกเขากลับคืนมาและเตรียมพร้อมที่จะทําการต่อสู้อีกครั้ง

 

“ราอน..ข้าจะปล่อยตรงนี้ให้เจ้าจัดการ”

 

คาร์ลหันหน้าไปมองเชวฮันเมื่อได้ยินเขาเอ่ยประโยคนั้นกับราอน จากนั้นเชวฮันก็พยายามบังคับไวย์เวิร์นให้ถอยหลังกลับ อย่างไรก็ตามเขาไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนทิศทางของสายตาไปมองด้านล่างเท่านั้น

 

เปาะเปาะเปาะเปาะ!

 

นักเวทย์ร่างผอมเปลี่ยนจากสะบัดมือมาเป็นดีดนิ้วประมาณ 2-3 ครั้ง

 

เปาะเปาะ!เปาะ!

 

สายฟ้าขนาดเล็กปรากฏตัวขึ้นทุกครั้งที่เขาทําเช่นนั้น

 

“นั่นคือการโจมตีหรือไม่?”

 

เชวฮันไม่สามารถเคลื่อนไหวโดยประมาทได้ในขณะที่สายตาของเขาก็สังเกตเห็นว่านักเวทย์ร่างผอมกําลังจ้องมาที่คาร์ลและเขาอยู่ แม้ว่าราอนจะอยู่ด้วยแต่เขาก็ยังกังวล เขาเฝ้าสังเกตสายฟ้าขนาดเล็กอย่างระมัดระวังมากขึ้น

 

“ห้ะ?”

 

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

 

สายฟ้าขนาดเล็กเริ่มฟาดลงมาเบื้องล่าง

 

เปรี้ยงงงงงงงง!

 

เปรี้ยงงงงงงงง!!

 

สายฟ้าฟาดลงไปในน้ําที่มีเรือกําแล่นอยู่ สายฟ้าหลบเรือขนาดใหญ่ได้อย่างแม่นยําและส่งเสียงดังขึ้นเมื่อกระทบเข้ากับแผ่นน้ํา ผืนน้ําเริ่มก่อตัวเป็นคลื่นขนาดใหญ่อีกครั้ง มันมีขนาดใหญ่กว่าครั้งที่โล่ป้องกันของคาร์ลปรากฏตัวขึ้นเสียอีก

 

“ทําไมเขาถึงใช้สายฟ้าฟาดลงไปในน้ําล่ะ…”

 

เชวฮันไม่สามารถซ่อนความสงสัยไว้ได้ ทําไมเขาถึงทําให้เป็นเรื่องยากต่อพันธมิตรของตัวเอง แทนที่จะใช้มันเพื่อโจมตีศัตรูเช่นพวกเขา? อย่างไรก็ตามเสียงโกรธจัดของราอนก็แว่วมาให้ได้ยิน

 

“เจ้านั่นกล้าดียังไง!”

 

เสียงของราอนยังคงต่อไป

 

“มนุษย์!”

 

“มนุษย์? ท่านคาร์ลรึ?”

 

เชวฮันย้ายสายตากลับไปมองคาร์ล

 

“อึ่ก”

 

คาร์ลส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เขายกมือขึ้นปากแต่ก็ยังมีเลือดสีดําไหลออกมาตามร่องนิ้วมือ แม้ว่าเชวฮันจะมองไม่เห็นร่างของราอนที่ยังคงล่องหนอยู่แต่เสียงโกรธของราอนยังคงชัดเจนเช่นเดิม

 

“เจ้านั่นใช้สายฟ้าทําลายวังน้ําวนที่ข้าและเจ้ามนุษย์สร้างขึ้น!”

 

สายฟ้าให้ความรู้สึกราวกับหอกขนาดใหญ่เมื่อมันพุ่งเข้าไปทําลายวังน้ําวนที่ละแห่งๆ เชวฮันยังมองเห็นเลือดสีดําที่ไหลออกมาจากปากคาร์ลเรื่อยๆ เลือดสีดํานั่นทําให้เขาอดรู้สึกเย็นยะเยือกไม่ได้

 

เชวฮันสบตาเข้ากับคาร์ลในจังหวะนั้น

 

สายตาของคาร์ลยังคงเรียบเฉยและเต็มไปด้วยความมั่นใจ มันทําให้เขาสัมผัสได้ถึงคําสั่งของคาร์ลจากสายตาคู่นั้น

 

“ปฏิบัติตามคําสั่งของข้า”

 

ดูเหมือนประโยคนี้จะเป็นสิ่งที่คาร์ลพูดออกมาจากสายตา

 

โครงกระดูกไวย์เวิร์นเริ่มโฉบลงไปด้านล่างอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับคําสั่งอย่างเป็นทางการจากคาร์ลแต่เขาก็ยินดีที่จะทําตามทันที เชวฮันกวาดสายไปมองพื้นที่ที่ถูกสายฟ้าขนาดเล็กฟาดลงมา เขากําลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้น

 

เชวฮันเอ่ยขึ้น

 

“เร่งมือเข้า”

 

ดูเหมือนโครงกระดูกไวย์เวิร์นก็รอให้เขาพูดประโยคนี้อยู่ มันพุ่งตัวเข้าหานักเวทย์ร่างผอมราวกับลูกธนู

 

เชวฮันไม่ได้ใส่ใจกับสายฟ้าขนาดเล็กที่ตกลงมารอบตัวของเขาและไวย์เวิร์น แมรี่เป็นคนควบคุมไวย์เวิร์นให้หลบจากสายฟ้าเหล่านั้นได้ ในขณะเดียวกันเขาก็กําลังยกระดับออร่าของตนให้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาจะรวบรวมมันได้

 

แสงจ้าค่อยๆจางหายไปเมื่อดาบของเขากลายเป็นสีดําสนิท

 

เชวฮันสบตาเข้ากับศัตรูในขณะที่กระชับดาบของตนให้แน่นขึ้น

 

“ตอนที่ข้าเป็นฝ่ายดูคนอื่นลงมือ..ช่างเป็นสิ่งที่น่าเบื่อยิ่งนัก! อ่า แต่ตอนนี้ช่างเป็นสิ่งที่วิเศษเหลือเกิน ข้าไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เจอคนที่ทําให้ข้ารู้สึกสนุกเช่นนี้”

 

เชวฮันแตะไปที่ศีรษะของไวย์เวิร์นเมื่อได้ยินเสียงของนักเวทย์ร่างผอมเอ่ยขึ้น

 

บู้ม!!

 

เขาใช้ออร่าสีดําฟาดกระทบไปบนดาดฟ้าเรือซึ่งเป็นตําแหน่งที่นักเวทย์ร่างผอมยืนอยู่ ไวย์เวิร์นขยับเปลี่ยนทิศทางอย่างเร่งด่วน มันอ้าปากกว้างพร้อมกับเผยคมเขี้ยวของมัน

 

ครืดดด!!

 

คมเขี้ยวขนาดใหญ่กรีดกระชากเรือที่อยู่ข้างๆของเหล่านักเวทย์จนเป็นทางยาว

 

บู้ม!!

 

โครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดํากระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือ ในขณะที่เชวฮันก็ใช้ออร่าสีดําจู่โจมไปหาศัตรูพร้อมๆกัน

 

“อ่า…ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ”

 

นักเวทย์ร่างผอมวาดมือออกกว้างคล้ายกับรอต้อนรับการมาถึงของเชวฮัน จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วของตนขึ้นมา

 

เปาะ!

 

เสียงดีดนิ้วดังก้องไปทั่วบริเวณ

 

เชวฮันยกมือของตนขึ้นกลางอากาศก่อนจะตวัดดาบฟาดใส่ศัตรูอีกครั้ง

 

ปั้งงง!!

 

ออร่าสีดําพุ่งเข้าชนวงเวทย์ขนาดเล็ก อย่างไรก็ตามไม่มีการระเบิดเกิดขึ้น

 

“ฮึบ!”

 

เชวฮันยกระดับออร่าของตนให้สูงขึ้นเพื่อผลักวงเวทย์นั้นกลับไปแต่วงเวทย์ขนาดเล็กนั้นไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยและยังสามารถต้านกับออร่าสีดําของเชวฮันได้อย่างสูสี

 

นักเวทย์ร่างผมเอ่ยขึ้นในจังหวะนั้น

 

“นี่ก็นานมากแล้วที่ข้าได้มีโอกาสเจอกับมนุษย์ที่มีคุณสมบัติความมืด…แต่ข้าไม่รู้มาก่อนว่าฐานรองรับของเจ้าจะใหญ่ขนาดนี้ดูท่าแล้วเจ้าเด็กไซเร็มนั่นจะเข้าใจผิดแล้วกระมัง”

 

“ไซเร็ม” คือชื่อของนักล่ามังกร นักเวทย์ร่างผอมทําสีหน้าคล้ายกับผิดหวังในตัวไซเริ่มไม่น้อย

 

“ลูกครึ่งมังกร”

 

คําพูดของราอนยังคงก้องอยู่ในหัวของเชวฮัน เขารู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆในขณะนั้น

 

“คนผู้นี้แข็งแกร่งแต่ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นแล้วเหตุใด? เหตุใดออร่าของข้าถึงไม่สามารถก้าวไปอีกขั้นได้”

 

มันเป็นช่วงเวลาที่ใบหน้าของเชวฮันเต็มไปด้วยความสับสน

 

“ความมืดที่ไม่ได้มีดมิดโดยสมบูรณ์ไม่สามารถเอาชนะแสงที่สว่างจ้าได้อย่างสมบูรณ์ หรอกนะ”

 

นักเวทย์ร่างผอมเอ่ยขึ้นราวกับมันเป็นสิ่งที่ทําให้เขานึกสนุก

 

เชวฮันมองเห็นเส้นผมสีขาวของนักเวทย์ เขามองเห็นดวงตาที่เป็นสีทองเจือขาว มันเป็นสีที่ทําให้เขานึกถึงสีของสายฟ้า

 

“หรือว่า?”

 

เชวฮันจําได้ว่ามังกรมีสีที่แตกต่างกันออกไป มังกรทุกตนมีสีที่ถือเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว สีนั้นได้รับการกล่าวไว้ว่าเป็นตัวแทนของคุณสมบัติตามธรรมชาติของมังกร อย่างไรก็ตามมังกรแดงก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นมังกรไฟหรือมังกรสีน้ําเงินก็ไม่จําเป็นที่จะต้องเป็นมังกรน้ําเสมอ

 

สิ่งเดียวที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือมังกรมีชีวิตที่ยืนยาวกว่ามนุษย์และสามารถใช้สีที่มีมาแต่กำเนิดนําเสนอเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

 

แต่มันมีบางอย่างแปลกๆ

 

“ไม่ใช่ว่าท่านอูฮาเบ็นก็มีสีประจําตัวเป็นสีทองเจือขาวหรอกหรือ??

 

เชวฮันเห็นสายตาของนักเวทย์ที่จ้องมาที่ตนราวกับเป็นของเล่นที่สร้างความบันเทิงให้กับเขา

 

“ความมืดของเจ้ายังไม่สมบูรณ์ แต่เจ้ารู้หรือไม่?ว่าแสงของข้าสว่างจ้าโดยสมบูรณ์แล้ว”

 

เปาะ!

 

นักเวทย์เริ่มดีดนิ้วของตนอีกครั้ง

 

แว้บบบบบบบบ!!!!

 

แสงจ้าเริ่มเอ่อล้นออกจากวงเวทย์ที่กําลังต่อสู้กับออร่าของเชวฮันอยู่

 

“นั่นคือเหตุผลที่เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้”

 

เชวฮันมองเห็นออร่าสีดําของตนเริ่มพังทลาย ความมืดที่ไม่ได้มีดมิดโดยสมบูรณ์กําลังถูกทําลายด้วยแสงที่สว่างจ้าโดยสมบูรณ์

 

นักเวทย์ร่างผอมเห็นแสงจ้ากําลังพุ่งตัวไปหาเชวฮันก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มออกมา เขากวาดสายตาไปมองรอบๆ เขาไม่สนใจว่ามนุษย์คนอื่นๆจะต้องตายในขณะต่อสู้หรือไม่? มันไม่ใช่เรื่องของเขาแม้ว่ามนุษย์เหล่านั้นจะอยู่ฝ่ายเดียวกับเขาก็ตาม