Trash of the Count’s family - ตอนที่ 217.1

บทที่ 217 พลิกกลับ 3 (1)

 

ปราสาทลีโอน่ามีขนาดใหญ่กว่าปราสาทหลักในอาณาเขตเฮนิตัสประมาณ 2.5 เท่า ทุกสายตามองเห็นคลื่นสีดําขนาดใหญ่ที่กําลังพุ่งตัวเข้าหาพวกเขาหลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น

 

องค์ชายวาเลนติโน่แห่งอาณาจักรคาโรรู้สึกหวาดกลัวเมื่อสายตาปะทะเข้ากับของเหลวสีดํา

 

ดินแดนที่ปกคลุมไปด้วยพลังเวทย์แห่งความตาย

 

ไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถเติบโตหรือมีชีวิตบนพื้นที่ดังกล่าวได้

 

ทหารคนใดก็ตามเมื่อสัมผัสเข้ากับพลังเวทย์แห่งความตายจะต้องจบชีวิตลงในทันที

 

อย่างไรก็ตามคําที่ออกจากของเขากลับเป็นอย่างอื่นโล่”

 

บูมมมมมม!พบู๊มมมมมม!!

 

เรือขนาดเล็กหลายสิบลําชนเข้ากับโล่ป้องกัน

 

บูมมมมมมมมม!!!!

 

ทั่วทั้งบริเวณดังสนั่นหวั่นไหว กําแพงปราสาทก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างแรง

 

อย่างไรก็ตามมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่สั่นสะเทือนแต่อย่างใด

 

วาเลนติโน่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

 

“ดูเหมือนโล่ป้องกันของเราจะสามารถปิดการทํางานได้แล้วสินะ”

 

มันให้ความรู้สึกราวกับมีภูเขาลูกใหญ่มาขวางหน้าปราสาทลีโอน่าเอาไว้ อย่างไรก็ตามนั่นคือโล่ป้องกันไม่ใช่ภูเขาแต่อย่างใด มันเป็นโล่เงินขนาดใหญ่ที่มีตรารูปหัวใจประทับอยู่โล่เงินขนาดใหญ่กําลังทําหน้าที่ปกป้องปราสาทลีโอน่าจากทุกๆสิ่งที่จะเข้ามาทําอันตรายมันแสงสีเงินสว่างจ้าราวกับโล่มีการซ้อนทับหลายๆชั้น

 

แน่นอนว่าทางฝั่งคาร์ลนั้นกําลังฟังเสียงของราอนที่ตะโกนเข้ามาในหัวอยู่

 

– ข้าคิดว่าตัวเองเป็นมังกรที่ยอดเยี่ยมและมีพลังร้ายกาจยิ่งนัก! มันคือโล่เงินสี่ชั้น! พลังเวทย์แห่งความตายจะไม่สามารถทําอันตรายเราได้! เราจะช่วยทุกคน!

 

คาร์ลฟังเสียงตื่นเต้นของมังกรน้อยวัยหกขวบในขณะที่เขาเพียงเปิดใช้งานโล่เงินที่มีพลังปานกลางไว้ใต้โล่เงินอันแข็งแกร่งของราอนเท่านั้น โล่ของเขาไม่ได้แข็งแกร่งพอจะสร้างโล่เงินขนาดใหญ่แบบที่ราอนทําได้ ถึงแม้โล่ของเขาจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนแต่มันก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องปราสาททั้งหลังได้

 

“มังกรช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”

 

โล่เงินสี่ชั้นของราอนช่วยส่งให้โล่ของคาร์ลสว่างไสวกว่าที่เคย

 

พันธมิตรไร้พ่ายและพวกขยะโสโครกเช่นจักรวรรดิได้สร้างสิ่งที่อันตรายและแข็งแกร่งกว่าโล่ที่คาร์ลเคยทําไว้ในอาณาเขตเฮนิตัสถึงสามเท่า มันไม่เหมือนกับดาบทําลายล้างของนักล่ามังกรที่พุ่งโจมตีคาร์ลเพียงจุดเดียว แต่ครั้งนี้พวกมันวางแผนให้มีการระเบิดพร้อมกันหลายๆจุด พวกมันคาดว่าสิ่งนี้จะแข็งแกร่งเกินกว่าที่คาร์ลจะรับมือไหว มันจะสามารถสร้างช่องทางหลบหนีหรืออย่างน้อยก็ยื้อเวลาให้ฝั่งของคาร์ลตกเป็นรองได้นานขึ้น

 

“ตลกชะมัด

 

อย่างไรก็ตามคาร์ลมีมังกรน้อยที่ไม่มีความแข็งแกร่งใดๆจะต่อกรกับมันได้ อาจยกเว้นแค่เพียงนักล่ามังกรเท่านั้น คาร์ลผุดรอยยิ้มพอใจบนใบหน้าของตน

 

แน่นอนว่าองค์ชายรัชทายาทวาเลนติโน่ไม่มีทางรู้ในสิ่งที่คาร์ลคิดอยู่ในตอนนี้ได้ วาเลนติโน่รู้สึกโล่งใจผสมไปกับความหวาดกลัว

 

“วีรบุรุษคือผู้ที่จะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์

 

พวกเขาคือกลุ่มคนที่เปลี่ยนเส้นทางของทวีปผ่านชัยชนะของพวกเขา มีเฉพาะคนเหล่านี้เท่านั้นที่จะถูกยกย่องว่าเป็นวีรบุรุษ

 

ผู้บัญชาการคาร์ลบอกกับเขาว่าตัวเองได้นําวีรบุรุษมาด้วย ถ้าเช่นนั้นใครกันเล่าคือผู้นําของวีรบุรุษเหล่านี้ถ้าไม่ใช่

 

“องค์ชายพะยะค่ะ!”

 

วาเลนติโน่เรียกสติตัวเองกลับมาในที่สุดเมื่อมีคนตะโกนเรียกเขาขึ้นมา จากนั้นเขาก็หันไปสั่งผู้บัญชาการประจําอาณาจักรคาโรทันที

 

“ไปตามนักบวชมาเดี๋ยวนี้! ตรวจสอบให้มั่นใจว่านักบวชเหล่านั้นมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับพลังแห่งแสงสว่าง!”

 

ศัตรูกําลังหลบหนีหลังจากทําให้ทั่วชายฝั่งเต็มไปด้วยน้ําขังจากพลังเวทย์แห่งความตาย ฝั่งอาณาจักรคาโรจําเป็นต้องสร้างเส้นทางเล็กๆผ่านพื้นที่ที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์แห่งความตายเพื่อไล่ตามศัตรูไปให้ทัน การจะทําเช่นนั้นได้จะต้องอาศัยความสามารถของวิหารที่เกี่ยวข้องกับแสงสว่าง เท่านั้นโดยเฉพาะวิหารพระเจ้าแห่งแสงตะวันซึ่งพวกเขาจะต้องสร้างเส้นทางแห่งแสงตะวัน”เหมี อนเมื่อครั้งอดีตที่พวกเขาเคยสร้างมันเพื่อกําจัดหมอผีพวกเขาต้องการเส้นทางเดินที่มาจาก พลังศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า

 

องค์ชายวาเลนติโน่สังเกตเห็นบางอย่าง เขามั่นใจว่าศัตรูไม่ได้หลบหนีแต่พวกเขากําลังมุ่งหน้าไปยังชายฝั่งทางตอนเหนือต่างหาก สิ่งนี้เดาได้ไม่ยาก มันคือเหตุผลที่เขาไม่สามารถปล่อยให้ศัตรูหลุดรอดไปได้ อาณาจักรคาโรและพันธมิตรจะต้องป้องกันไม่ให้ศัตรูไปถึงชายฝั่งทางตอนเหนือจนสําเร็จได้

 

หากอาณาจักรคาโรไม่สามารถกําจัดศัตรูทั้งหมดได้ก็ต้องพยายามหยุดยั้งพวกมันให้ได้นานที่

 

บูมมมมมมแบูมมมมมม!!

 

การระเบิดเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งจนดังก้องไปทั่วบริเวณ แสงจ้าของโล่เงินก็เริ่มหรี่ลงเช่นกัน

 

“อ่า….”

 

เขาส่งเสียงพึมพําในลําคอ

 

“อีก…อ๊ากกกกกก!!!”

 

“เฮือก..อ๊ากกกก!!!”

 

พื้นดินทั่วชายฝั่งถูกชโลมย้อมเป็นสีดํา ของเหลวสีดําที่มีลักษณะเหนียวหนืดปกคุลมไปทั่วพื้นดินราวกับมันคือบึงขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยน้ําสีดําและด้านบนของบึงสีดํานั้นคือซากของเรือที่ถูกทําลายลงรวมไปถึงทหารของศัตรูที่กําลังจะตายจากแรงระเบิดและพลังเวทย์แห่งความตาย

 

“อ่า..ฝ.ฝันร้าย”

 

องค์ชายวาเลนติโน่หันไปมองยังขอบกําแพงปราสาททันที เขามองเห็นร่างสั่นเทาของทหารนายหนึ่งในขณะที่ปากของทหารนายนั้นก็เอาแต่พึมพําว่ามันคือฝันร้าย

 

เป็นเพราะอาณาจักรคาโรจําเป็นต้องเกณฑ์ทหารอย่างเร่งด่วนทําให้ทหารส่วนใหญ่มีอายุประมาณ 15 ปีเท่านั้น ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวังของสงครามอย่างแท้จริง

 

โหดร้ายที่สุด?

 

ไหล่ของวาเลนติโน่เริ่มสั่นไหวเมื่อคิดว่าพันธมิตรไร้พ่ายสามารถละทิ้งทหารของตนเองเพื่อไปฆ่าคนอื่นได้อย่างไร เขารู้สึกถึงความกลัวที่แล่นไปทั่วร่างของเขา

 

“หากข้าต้องการที่ชนะในสงครามจําเป็นต้องส่งทหารของตัวเองไปตายด้วยหรือ?”

 

นี่คือสงครามครั้งแรกขององค์ชายรัชทายาทวาเลนติโน่เช่นกัน อย่างไรก็ตามในฐานะองค์ชายรัชทายาทเขาต้องการทําหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เช่นเดียวกับขุนนางคนอื่นๆที่มาร่วมรบกับเขาในครั้งนี้

 

พวกเขาต้องพยายามต่อสู้เพื่อไม่ให้ทหารของตนเองต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น

 

เสียงของผู้บัญชาการทหารลอดเข้ามาในหูของเขา

 

“องค์ชายพะยะค่ะ! เราไม่สามารถปล่อยให้ศัตรูหนีรอดไปได้”

 

เรือของศัตรูส่วนหนึ่งเริ่มหลุดออกจากชายฝั่งไปทุกทีๆ ทั้งเผ่าหมี ทหารและอัศวินของศัตรูกลับขึ้นไปบนเรือที่ตนประจําการอยู่และมุ่งหน้าสู่ผืนมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว มีเรือหลายสิบลําออกจากฝั่งไปไกลแล้วเช่นกัน

 

ผู้บัญชาการทหารแห่งอาณาจักรคาโรเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

 

“เราต้องรีบแล้วพะยะค่ะ! แม้ว่านักบวชจะกําจัดพลังเวทย์ที่ตายไปแล้วได้แต่การที่จะฝ่าซากศพและซากเรือที่ถูกทําลายก็เป็นไปได้ยากเช่นกัน”

 

สิ่งที่ผู้บัญชาการทหารพูดเป็นสิ่งที่ถูกต้อง พลังเวทย์แห่งความตายเป็นสิ่งที่ขวางทางพวกเขาเอาไว้แต่ซากเรือและซากศพก็เป็นสิ่งกีดกั้นพวกเขาเอาไว้เช่นกัน

 

“นักบวช!ไม่สิ!? เรียกหัวหน้านักบวชมาเดี๋ยวนี้!”

 

วาเลนติโน่ออกคําสั่งให้ตามตัวหัวหน้านักบวชมาโดยด่วนก่อนจะหันไปสั่งนักเวทย์ที่รับผิดชอบอุปกรณ์เวทย์สื่อสารต่อ

 

“เชื่อมต่อสัญญาณไปยังหอคอยทิศเหนือและทิศใต้โดยด่วน!”

 

“พะยะค่ะ!”

 

ในตอนนั้นเองที่วาเลนติโน่ได้ยินเสียงฝีเท้ากําลังเดินขึ้นบันไดหินขึ้นมา

 

ตึกโตึกโตึกโตึกโตึก!ตึก!ตึก!ตึก!

 

เมื่อมั่นใจว่ากลุ่มคนเหล่านี้เป็นใครสีหน้าของเขาก็ดูสดใสขึ้นทันที

 

กลุ่มคนเหล่านี้คือนักบวชที่มีความสัมพันธ์กับแสงสว่างโดยตรง พวกเขาได้รับมอบหมายให้ ประจําการอยู่ภายในปราสาทลีโอนาโดยมีหัวหน้านักบวชแห่งวิหารพระเจ้าแสงตะวันเป็นผู้นํา

 

ตั้งแต่ที่เขาไม่พอใจการกระทําของหัวหน้านักบวชเมื่อครั้งประชุมวางแผนยุทธศาสตร์ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่วาเลนติโนรู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้าเขาในวันนี้ วาเลนติโนรีบสาวเท้าเข้าไปหาหัวหน้านักบวชอย่างรวดเร็ว

 

“ท่านหัวหน้านักบวช!”

 

“ถวายบังคมพะยะค่ะองค์ชาย”

 

หัวหน้านักบวชโค้งคํานับต่อวาเลนติโน่อย่างนอบน้อม อย่างไรก็ตามวาเลนติโน่ไม่มีเวลามาสนใจพิธีการเหล่านี้ เขารีบแตะไปที่ไหล่ของหัวหน้านักบวชและเจ้งความต้องการของตนเองออกไปทันที

 

“โปรดสร้างเส้นทางเดินผ่านพลังเวทย์แห่งความตายโดยด่วน..ข้าได้ยินมาว่ามีเพียงนักบวชที่เกี่ยวข้องกับแสงสว่างเท่านั้นที่จะทําได้…พวกท่านรีบลงมือตามที่ข้าขอเถิด”

 

“แน่นอนพะยะค่ะ..เราต้องกําจัดมันอย่างแน่นอนมันเป็นพลังเวทย์ที่สกปรกยิ่งนัก!”

 

วาเลนติโนรู้สึกพอใจกับการตอบรับของหัวหน้านักบวช อย่างน้อยเขาก็สามารถไว้ใจคนผู้นี้ได้ในตอนนี้เส้นทางแห่งแสงตะวัน

 

มันคือเส้นทางเดินที่เล่าลือกันว่าวิหารพระเจ้าแห่งแสงตะวันสร้างขึ้นในพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยพลังเวทย์แห่งความตายเมื่อครั้งที่พวกเขากําจัดหมอผีให้หายสาบสูญไปจากโลกใบนี้อัศวินศักดิ์สิทธิ์ผู้ที่เป็นทั้งนักบวชและอัศวินได้ใช้เส้นทางเดินนี้เป็นสนามในการต่อสู้กับกลุ่มหมอผีกลุ่มสุดท้าย

 

หนึ่งในอุปกรณ์เวทย์สื่อสารได้เชื่อมต่อสัญญาณเสร็จสิ้นในจังหวะนั้นพอดี

 

“อ๊ะ!.ท่านดยุคฮเต็น”

 

เป็นฝั่งของดยุคฮเด็นจากอาณาจักรโมโกรหรือจักรวรรดิซึ่งรับผิดชอบหอคอยทางทิศเหนือที่เชื่อมต่อสัญญาณได้ก่อน

 

[“กระหม่อมดีใจยิ่งนักที่ทุกคนปลอดภัย”]

 

วาเลนติโนรู้สึกขอบคุณดยุคฮเต็นในใจหลังจากได้ยินประโยคดังกล่าว ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“นักบวชจะสร้างเส้นทางเดินฝาพลังเวทย์แห่งความตายได้ในเร็วๆนี้เราไม่สามารถปล่อยให้พันธมิตรไร้พ่ายหลบหนีไปได้…ข้าคงต้องขอความช่วยเหลือจากท่านแล้วล่ะ”

 

[ “แล้วแต่พระองค์จะทรงรับสั่งพะ]

 

“องค์ชายพะยะค่ะ”

 

ช่วงจังหวะที่ดยุคฮเด็นกําลังตอบกลับวาเลนติโน่ หัวหน้านักบวชก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

 

“มีอะไรหรือท่านหัวหน้านักบวช?”

 

“มันต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนพะยะค่ะ”

 

“อะไรนะ?”

 

ในที่สุดวาเลนติโน่ก็มองเห็นความอึดอัดในรอยยิ้มสุภาพของหัวหน้านักบวช

 

“เราต้องใช้เวลารวบรวมพลังอันบริสุทธิ์เพื่อกําจัดพลังเวทย์แห่งความตายโดยเฉพาะอีกทั้งยังต้องเตรียมการหลายๆขั้นตอนให้แล้วเสร็จ.ซึ่งต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนพะยะค่ะ”

 

“ท่านกําลังจะบอกข้าว่าไม่มีทางที่จะสร้างเส้นทางเดินเพื่อตามล่าศัตรูในตอนนี้ได้”

 

“อะแฮ่ม…เป็นเช่นนั้นพะยะค่ะ”

 

ใบหน้าของวาเลนติโน่เริ่มมืดครึ่มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ

 

“แล้วเส้นทางแห่งแสงตะวันล่ะ?”

 

“ต้องเป็นนักบวชผู้ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นพะยะค่ะที่จะสามารถทําได้”

 

นักบวชผู้ศักดิ์สิทธิ์

 

คําตอบนั้นทําให้วาเลนติโน่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เขาจ้องเขม็งไปที่หัวหน้านักบวชซึ่งพยายามหลบสายตาเขาและนักบวชคนอื่นๆที่รีบก้มศีรษะหลบหน้าเขาทันที วาเลนติโน่เอ่ยถามเหล่ านักบวชขึ้นมาอีกครั้ง

 

“แล้วเส้นทางเดินแห่งแสงขนาดเล็กล่ะจะพอทําได้หรือไม่? พลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกท่านพอจะแผดเผาพลังเวทย์แห่งความตายให้มอดไหม้ไปได้หรือเปล่า?”

วาเลนติโน่เอ่ยถามอย่างไม่ยอมหมดหวัง

 

“เราต้องการเส้นทางเดินขนาดเล็กเพียงพอที่จะให้อัศวินของเราฝาออกไปหาข้าศึกได้เราสามารถเคลื่อนย้ายอัศวินด้วยเวทย์ลอยตัวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น..มันพอจะเป็นไปได้หรือไม่?”

 

“เอ่อ…”

 

หัวหน้านักบวชมีท่าทางลังเลอย่างเห็นได้ชัด นั่นทําให้วาเลนติโนรู้สึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเขาได้ยินเสียงของดยุคฮเต็นแว่วผ่านออกมาจากอุปกรณ์เวทย์สื่อสารในจังหวะนั้น

 

“นักบวชที่มีความเกี่ยวข้องกับแสงสว่างโดยตรงจะรู้สึกว่าร่างกายของตนร้อนราวกับถูกไฟแผดเผาเมื่อใช้พลังอันศักดิ์สิทธิ์ชําระล้างพลังเวทย์แห่งความตาย”]

 

ชําระล้างพลังอันสกปรกให้กลับคืนสู่ความบริสุทธิ์

 

พระเจ้าไม่อนุญาตให้มนุษย์ใช้พลังของตัวเองฟรีๆ ทุกอย่างต้องมีค่าใช้จ่ายเสมอ

 

“อ่า”

 

ในที่สุดวาเลนติโน่ก็เข้าใจว่าทําไมหัวหน้านักบวชถึงมีอาการเช่นนั้น เสียงของดยุคฮเต็นยังคงเอ่ยต่อไป

 

“นักบวชเมื่อครั้งอดีตถูกกล่าวไว้ว่าพวกเขาได้รับความเจ็บปวดเจียนตายเมื่อครั้งที่ใช้พลังอันบริสุทธิ์กําจัดหมอผีแต่พวกเขาก็ยินดีที่จะทําเพื่อความสงบสุขของโลก..แม้จะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตในช่วงเวลานั้นแต่ผลจากเหตุการณ์นั้นก็กลายเป็นอาการเรื้อรัง..นักบวชจํานวนมากต้องทนเจ็บปวดทรมานจนกระทั่งพวกเขาเสียชีวิตลงในที่สุด”

 

นักบวชที่ได้ยินสิ่งที่ดยุคฮเต็นพูดถึงกลับหน้าซีดไปตามๆกัน วาเลนติโน่และคนอื่นๆก็หันไปมองกลุ่มของนักบวชทันที นั่นคือสาเหตุที่พวกเขาไม่ทันได้เห็นใบหน้าเย้ยหยันของดยุคฮเด็น

 

“ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเพราะโล่ป้องกันของคาร์ล เฮนิตัสแข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคาดเอาไว้

 

แต่มันก็ถือว่าประสบความสําเร็จเพราะเราสามารถขัดขวางไม่ให้พวกเขาทําการเคลื่อนไหวใดๆได้

 

“แม้แต่หมอผีของอาณาจักรโรมันก็ไม่สามารถจัดการกับปัญหานี้ได้ด้วยตัวคนเดียว”

 

ศัตรูมีจํานวนมากเกินไป มันเกินกว่าที่อาณาจักรโรมันจะใช้เพลังเวทย์เข้าปะทะได้ แม้แต่อัศวินที่จะถูกเคลื่อนย้ายด้วยเวทย์ลอยตัวก็ไม่สามารถจัดการกับศัตรูได้ทั้งหมดเช่นกันดยุคฮเต็นบัดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปเพื่อไม่ให้เผยพิรุธจนคนอื่นสังเกตเห็น เขารีบปรับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยเมื่อมองไปที่องค์ชายวาเลนติโน่และคนอื่นๆในอาณาจักรคาโร เขาทําราวกับว่าตัวเองกําลังห่วงอาณาจักรคาโรด้วยใจจริง

 

หัวหน้านักบวชเริ่มเอ่ยกับองค์ชายวาเลนติโน่

 

“เอ่อ.มันยากที่จะจัดการได้ในทันทีพะยะค่ะถึงอย่างไรก็มีวิธีที่ปลอดภัยอยู่แล้วอาจจะช้าไปบ้างแต่กระหม่อมอยากให้พระองค์ทรงเข้าใจพะยะค่ะ”

 

“…แต่ศัตรูกําลังจะสังหารชาวบ้านและเหล่าพ่อค้าหากพวกมันหลุดไปถึงชายฝั่งทางตอนเหนือได้แล้วถ้าเรือพวกนั้นมีระเบิดที่ทํามาจากพลังเวทย์แห่งความตายล่ะ…”

 

ดดดดดดดด!!

 

วาเลนติโน่ได้ยินเสียงแตรของศัตรูจากระยะไกลๆ

 

“ดินแดนทางตอนเหนืออาจจะปกคุลมไปด้วยพลังเวทย์แห่งความตายเช่นเดียวกับที่นี่”

 

มันคือหายนะอย่างแท้จริง