Trash of the Count’s family - ตอนที่ 216.1

บทที่ 216 พลิกกลับ 2 (1)

 

เชวฮันทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับนกบินและนกตัวนี้มีเป้าหมายที่จะจับเหยื่อให้อยู่หมัด เพียงครู่เดียวเท้าของเขาก็แตะลงสู่พื้นดินอย่างมั่นคง

 

“ในที่สุดข้าก็เจอตัวเจ้า! เจ้าขยะโสโครก!”

 

หมีสีน้ำตาลที่อยู่ด้านหน้าของกองทัพเรือไม่ได้ตกใจเมื่อเห็นเชวฮัน อันที่จริงแล้วเขากำลังตะโกนราวกับรอคอยที่จะเจอเชวฮันอยู่

 

“ออร่าของเจ้าคิดว่าจะทำลายเรือลำนี้ได้งั้นรึ?”

 

มีเหตุผลที่ทำให้หมีสีน้ำตาลมั่นใจ

 

นักล่ามังกรเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตกลับมาจากอาณาเขตเฮนิตัส จากข้อความที่เขาส่งมาแจ้งแก่ส่วนกลางก่อนที่กองทัพเรือจะเข้าทำศึกกับอาณาจักรโรมัน ออร่าของปรมาจารย์ดาบผู้นี้ไม่สามารถขยายยาวได้เกิน 2 เมตร นั่นคือสาเหตุที่ออร่าของเขาจะไม่สามารถตัดผ่านจนทำลายเรือลำนี้ได้เพราะมันมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่ออร่าของเขาจะต่อกรได้

 

เรือยังไม่หยุดแล่นตราบใดที่ล้อยังคงหมุนอย่างบ้าคลั่ง

 

“ข้าจะฆ่าเจ้าเฮนิตัสผู้นั้น! มันทำให้เพื่อนสนิทของข้าต้องตาย!!”

 

เรือที่กำลังมุ่งหน้ามายังหอคอยทางฝั่งอาณาจักรโรมัน ส่วนใหญ่เป็นหมีสีน้ำตาล พวกเขามาจากเผ่าเดียวกับหมีที่บุกโจมตีอาณาเขตเฮนิตัส เส้นเลือดขนาดใหญ่เริ่มปรากฏให้เห็นบนร่างกำยำของพวกเขา

 

คนหนึ่งปักหลักรออยู่ที่พื้นดินขณะที่อีกคนกำลังกระโดดลงจากเรือ

 

หมีสีน้ำตาลผู้เป็นหัวหน้าสบตาเข้ากับเชวฮันทันทีที่เท้าแตะพื้นดิน มันมองเห็นว่าเชวฮันกำลังพึมพำบางอย่าง มันเผลออ่านปากของเชวฮันโดยไม่รู้ตัวตลกชะมัด

 

ตลกงั้นรึ?”

 

หมีสีน้ำตาลกระโจนกลับขึ้นไปบนเรืออีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ไปทั่วแผ่นหลัง

 

เป็นจังหวะเดียวกับที่เชวฮันเริ่มตวัดดาบของตนเป็นแนวนอน ดาบของเขาแม้จะเคลื่อนไหวช้าแต่ก็มีกำลังหนักแน่นพอสมควร ออร่าจากดาบพุ่งตัวไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว

 

“ห..หลบ!!”

 

หมีสีน้ำตาลตะโกนออกมาโดยอัตโนมัติ

 

2 เมตร

 

ออร่าสีดำไม่ควรมีความยาวเกิน 2 เมตร!

 

ยังไม่พอแค่นั้นเมื่อออร่าสีดำกลายเป็นหอกทันทีที่เชวฮันเริ่มสะบัดมือตาม มันเป็นหอกที่พุ่งทะยานออกมาราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด

 

ออร่าสีดำที่ออกมาจากปลายนิ้วของเชวฮันนั้นยาวมากราวกับกำลังหัวเราะเยาะให้กับความเห็นที่ว่าออร่าของเขามีความยาวไม่เกิน 2 เมตร จากนั้นมันก็ทะลุผ่านเรือไปอย่างรวดเร็ว

 

ตึ่งงงงงงงงงงงงง!!!!

 

เสียงระเบิดดังก้องไปทั่วพื้นที่ การโจมตีได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

 

“บ้าเอ้ย!”

 

หมีสีน้ำตาลกระโดดลงมาบนพื้นอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลังของตนด้วยสีหน้าตก

 

ออร่าทะลุผ่านเรือ

 

เรื่อถูกทะลุผ่านตรงกลางและถูกแยกออกเป็นสองส่วน เผ่าคนแคระไฟได้ออกแบบเรือลำนี้ให้สามารถต้านพลังเวทย์ในระดับเฉลี่ยได้แต่เรือลำนี้กลับถูกทำลายจากแรงปะทะเพียงครั้งเดียว!

 

ไม่ใช่เพียงแค่นั้น มันยังทำลายเรืออีกสองลำที่อยู่ทางด้านหลังอีกด้วย

 

“น..นี่มันอะไรกัน”

 

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วสนามรบอยู่ครู่หนึ่ง

 

หมีสีน้ำตาลค่อยๆหันหน้ากลับมาอีกครั้ง

 

“สักพักหนึ่งแล้วสินะ”

 

มันมองเห็นปรมาจารย์ดาบผมสีดำอยู่ตรงหน้า

 

“นี่ก็ผ่านมาได้สักพักแล้วที่ข้าได้ปล่อยพลังของตัวเองออกมาเช่นนี้”

 

สายตาของเชวฮันจ้องเขม็งไปที่หมีสีน้ำตาล

 

นั่นทำให้หมีสีน้ำตาลสะดุ้งโหยงทันที

 

“ข..ข้าข้าได้ยินมาว่าออร่าของเจ้ามีความยาวไม่เกิน 2 เมตร!”

 

นักล่ามังกรไม่ได้โกหกแต่มันก็มีอีกหลายวิธีที่ทำให้ความยาวแต่ละเมตรขยายเพิ่มได้

 

อาจมีของหลายอย่างที่มีความยาวเพียงแค่หนึ่งเมตรจริงๆแต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ปกติมีความยาวเกือบสิบเมตรแต่ถูกบีบอัดให้เหลือเพียงแค่หนึ่งเมตร การที่จะเป็นหนึ่งเมตรสำหรับสองวิธีนี้ย่อมเป็นสิ่งที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน

 

พันธมิตรไร้พ่ายได้รับข้อมูลเท็จเพราะนักล่ามังกรให้ความสำคัญกับการรักษาอาการบาดเจ็บของตนมากกว่าที่จะรายงานข้อมูลทั้งหมดตามความเป็นจริง ยิ่งนักล่ามังกรถูกคาร์ลจับกุมตัวไว้ได้แล้วโอกาสที่พันธมิตรไร้พ่ายจะได้ข้อมูลที่ถูกต้องยิ่งน้อยลงไปอีกตลกชะมัด

 

คำพูดของปรมาจารย์ดาบก้องเข้ามาในหัวของหมีสีน้ำตาลอีกครั้ง

 

เชวฮันคิดว่าการกระทำของหมีสีน้ำตาลเป็นเรื่องตลกโดยแท้จริง

 

ทำไมศัตรูถึงเลือกต่อสู้เพราะแก้แค้น? เผ่าหมีส่วนใหญ่ในอาณาเขตเฮนิตัสถูกนักล่ามังกรฆ่าตายทั้งนั้นเพราะแรงระเบิดจากการทำลายไวย์เวิร์น

 

เหตุใดฝ่ายโจมตีจึงเลือกที่จะโทษฝ่ายปกป้อง?

 

ฝ่ายปกป้องเช่นพวกเขาสมควรตายอย่างที่ศัตรูต้องการอย่างนั้นหรือ?

 

สงครามก็เปรียบเหมือนเขตโคลนสกปรกที่บางพื้นที่ที่เต็มไปด้วยคนตายและบางพื้นที่ก็เต็มไปด้วยผู้รอดชีวิต เชวฮันไม่ต้องการแสดงความสงสารหรือเห็นใจในสนามรบ

 

ต้องปกป้องคนอื่นๆและครอบครัวของข้า!

 

เชวฮันต้องการทำสิ่งนี้แม้ว่ามันจะหมายความว่าตัวเขาเองจะเข้าไปคลุกในโคลนสกปรกด้วยก็ตาม

 

ครืนนนนนนนน!!

 

ออร่าสีดำพุ่งออกจากดาบของเชวฮันอีกครั้งราวกับมันกำลังตอบสนองต่อความคิดของเขาอยู่ออร่าสีดำของเขาอยู่ห่างจากความมืดมิดโดยสมบูรณ์เพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น ออร่าที่พุ่งออกจากปลายดาบทะยานไปหาศัตรูอย่างรวดเร็ว

 

เชวฮันกระทุ้งเท้ากับพื้นดินเพื่อยันร่างของตนไปข้างหน้า

 

คำสั่งของคาร์ลยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยังมีอีกหลายอย่างที่เชวฮันจะต้องทำลายให้สิ้นซาก

 

กลุ่มคนที่อยู่ด้านบนสุดของกำแพงปราสาทไม่สามารถพูดอะไรออกเมื่อพากันจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของเชวฮัน

 

นักเวทย์ของอาณาจักรคาโรซึ่งอยู่บนยอดหอคอยทางทิศใต้ถึงกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอเมื่อเห็นฝีมือของเชวฮัน

 

“ปรมาจารย์ดาบผู้นี้ถือเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเลยหรือไม่?

 

ความแข็งแกร่งของเชวฮันทำให้มือของนักเวทย์เริ่มสั่นคลอน เธอหันไปมองยังทิศที่หอคอยกลางและหอคอยทิศเหนือตั้งอยู่ อย่างไรก็ตามสายตาของเธอพยายามเพ่งไปที่หอคอยทิศเหนือเป็นพิเศษเนื่องจากมันเป็นหอคอยที่ปรมาจารย์ดาบฮเต็นประจำการอยู่

 

หอคอยทิศเหนืออยู่ไกลเกินไป เธอจึงไม่สามารถมองเห็นเขาได้ถนัดแต่เธอรู้สึกได้ว่าพวกเขาก็ตกใจเช่นกัน

 

ทันใดนั้นเอง

 

“รีบเชื่อมต่อสัญญาณเถิด”

 

เสียงของผู้บัญชาการคาร์ลลอดเข้ามาในหูของเธอ ในที่สุดเธอก็เรียกสติของตัวเองกลับมาได้และก้มมองอุปกรณ์เวทย์สื่อสารที่อยู่ในมือของตนทันที

 

ปี๊บบบบบ!! ปี๊บบบบบ!

 

มันเป็นสายด่วนจากองค์ชายรัชทายาทวาเลนติโน่ เธอรีบเชื่อมต่อสัญญาณโดยเร็วก่อนจะกวาดสายตาไปมองกลุ่มคนที่มาจากอาณาจักรโรมัน

 

ดูเหมือนพวกเขาจะคุ้นเคยกับฉากนี้เป็นอย่างดี นั่นทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าข้อมูลที่อาณาจักรโรมันสามารถเอาชนะข้าศึกในอาณาจักรของพวกเขาเอ่อเข้ามาในหัวของเธออย่างรวดเร็ว

 

“มันคือเรื่องจริง..ถ้าเช่นนั้นเราก็จะสามารถ !!

 

มือของเธอเริ่มสั่นด้วยเหตุผลอื่นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่หน้าจอบนอุปกรณ์เวทย์สื่อสารปรากฏใบหน้าของคนผู้หนึ่ง

 

[“ผู้บัญชาการ”]

 

แน่นอนว่ามันเป็นใบหน้าขององค์ชายวาเลนติโน่ ใบหน้าอันสับสนราวกับไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีปรากฏเด่นชัดบนหน้าจอเวทย์

 

“พระองค์ทอดพระเนตรเห็นแล้วใช่มั้ยพะยะค่ะ”

 

วาเลนติโน่มองเห็นมัน

 

เขาเห็นมันได้อย่างชัดเจน

 

เขารู้สึกว่าปากตัวเองหนักอึ้งเมื่อเริ่มเอ่ยบางอย่างออกไป

 

“แม้แต่ดยุคฮเด็นก็ยังบอกว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะใช้ออร่าทะลุผ่านแบบนั้นได้ เขาบอกว่าปรมาจารย์ดาบส่วนใหญ่มีความยาวของออร่าประมาณ 3 เมตร)

 

“เขาไม่ใช่ปรมาจารย์ดาบทั่วๆไปพะยะค่ะ”

 

วาเลนติโน่รู้สึกถึงน้ำหนักของสงครามหลังจากมองไปที่คาร์ล

 

“แต่เขาคือวีรบุรุษ”

 

เสียงของคาร์ลเต็มไปด้วยความมั่นใจ

 

“พระองค์ไม่ต้องกังวลพระทัยพะยะค่ะ”

 

วาเลนติโน่ยิ้มเยาะตนเองเมื่อเห็นว่าตัวเองตกใจจนเกิดเหตุจนต้องรีบติดต่อมายังหอคอยทางใต้ด้วยความกังวลก่อนจะตอบกลับไป

 

“ผบ.คาร์ล.ข้าอนุญาตให้เจ้าจัดการได้อย่างเต็มที่

 

ท้ายที่สุดวาเลนติโน่ก็สบตาเข้ากับคาร์ล

 

“กระหม่อมจะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวังพะยะค่ะ”

 

วาเลนติโน่หัวเราะเบาๆก่อนจะวางสายไปทันที นักเวทย์ทางฝั่งคาร์ลก็จัดการวางสายตามหลังองค์ชายวาเลนติโน่ไปติดๆก่อนจะหันกลับไปมองคาร์ลอีกครั้ง

 

ผู้บัญชาการคาร์ลเริ่มพูดกับทุกคนที่ประจำการอยู่บนหอคอยทิศใต้

 

“เราจะยื้อเวลาให้ได้นานที่สุดจนกว่าคนของเราจะตามมาสบทบจนครบทุกคน”

 

“ครบทุกคน?

 

นักเวทย์รู้สึกสับสนกับคำกล่าวของคาร์ลแต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอมีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“อัศวินจะทำหน้าที่คุ้มกันนักเวทย์จากการโจมตีที่อาจจะเกิดขึ้นได้ ส่วนกองกำลังนักเวทย์”

 

คาร์ลยกมือขึ้นทันที

 

“เชือก”

 

นักเวทย์ประจำอาณาจักรคาโรค์ตัวลงเมื่อจู่ๆพลังเวทย์ก็เริ่มหลั่งไหลออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยมันเป็นพลังที่น่าตกใจยิ่งนัก!

 

พรึ่บ!!พรึ่บ!!พรึ่บ!!พรึ่บ!!

 

เสื้อคลุมสีดำของสมาชิกในกองกำลังนักเวทย์พัดกระพืออย่างดุเดือด สร้อยคอที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมของพวกเขาก็เริ่มเปล่งแสงขึ้น

 

“ นั่นมัน..ห.หินมนตราระดับสูง!”

 

หินมนตราที่มีคุณภาพระดับสูงสุด

 

สร้อยคอแต่ละเส้นประดับด้วยหินมนตราและอัญมณีเวทย์สองชิ้นซึ่งอัดแน่นไปด้วยพลังเวทย์ระดับสูง

 

ครืนนนนนนนนนน!!!ครืนนนนนนนนนน!!!

 

การเคลื่อนไหวโดยฉับพลันของพลังเวทย์จำนวนมากสร้างการสั่นสะเทือนไปทั่วอากาศนักเวทย์ของอาณาจักรคาโรไม่เคยรู้สึกถึงพลังเวทย์ที่มีจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน

 

ในตอนนั้นเองที่คาร์ลส่งบางอย่างให้กับเธอ

 

“นี่ของเจ้า”

 

“เจ้าคะ?”

 

เธอรับสร้อยคอที่คาร์ลอื่นส่งให้ด้วยความงุนงงแต่ก็รีบสวมมันไปที่คอของตนทันที

 

ครีนนนนนน!!

 

สร้อยคอที่เธอสวมไปเมื่อครู่เริ่มตอบสนองต่อพลังเวทย์ที่สั่นสะเทือนอยู่รอบๆตัวเธอ มันเป็นสร้อยคอที่ทำมาจากหินมนตราระดับสูงสุด เธอหันไปมองผู้บัญชาการทหารผู้เป็นตัวแทนของอาณาจักรโรมันด้วยสายตาอึ้งๆ เขาเริ่มเอ่ยบางอย่างกับกองกำลังนักเวทย์รวมถึงตัวเธอด้วยเช่นกัน

 

“โจมตี!”

 

มือของคาร์ลลดระดับลงและมันถูกชี้ไปยังศัตรู

 

กรรจ์แกรรจ์แกรรจ์!!

 

เสียงคำรามของสัตว์ป่าขนาดใหญ่เริ่มดังขึ้นจากทางด้านล่างของหอคอยทิศใต้ รองหัวหน้าประจำกองกำลังนักเวทย์เริ่มตะโกนออกคำสั่ง

 

“ลูกแก้วพลังเวทย์ทั้งห้า!”

 

พลังเวทย์เริ่มก่อตัวล้อมรอบมือของสมาชิกในกองกำลังนักเวทย์ นั่นทำให้นักเวทย์จากอาณาจักรคาโรยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเขาสามารถรวมพลังกันได้อย่างไร

 

“นี่พวกเขาฝึกฝนมานานเท่าไหร่แล้ว”

 

การที่นักเวทย์หลายๆคนสามารถมารวมพลังกันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด มันจะสามารถเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อทุกคนในกลุ่มต้องฝึกซ้อมกันทั้งวันทั้งคืนตลอดระยะเวลาหนึ่งปี

 

มีเหตุผลที่ทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้น

 

นักเวทย์ของอาณาจักรคาโรจับสร้อยคอที่ทำจากหินมนตราไว้แน่น อาณาจักรโรมันสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเองโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อรองรับสงครามที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในอนาคต

 

ความแข็งแกร่งของนักเวทย์และจำนวนหินมนตราระดับสูงสุดย่อมเป็นข้อพิสูจน์ในเรื่องนี้ได้

 

“โจมตี!”

 

เมื่อคำสั่งของรองหัวหน้านักเวทย์สิ้นสุดลง ลูกแก้วพลังเวทย์ทั้งห้าก็รวมตัวกันเป็นลูกเวทย์ขนาดใหญ่ก่อนจะพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

บั้งงงงงงงงง!! บูมมมม!!

 

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง

 

ในขณะที่พันธมิตรทางฝั่งคาร์ลกำลังพากันตื่นเต้นในสิ่งที่เกิดขึ้น ในใจของคาร์ลกำลังคิดบางอย่างอยู่

 

“นี่คือสิ่งที่พิสูจน์ให้เห็นว่าทำไมหินมนตราพวกนี้ถึงมีราคาแพง

 

หินมนตราระดับสูงสุดจำนวนหนึ่งถูกคาร์ลขายให้กับกับองค์ชายรัชทายาทอัลเบิร์กและหินมนตราเหล่านี้ก็ถูกส่งต่อให้กับกองกำลังนักเวทย์

 

“อ่า..มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย”

 

ความเครียดจากสงครามเริ่มผ่อนคลายลงเมื่อนึกถึงจำนวนเงินที่เขาได้รับ อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม

 

“มันมีบางอย่างแปลกๆ

 

คาร์ลนึกถึงสิ่งที่อัศวินผู้พิทักษ์โคลเปย์ได้บอกเอาไว้

 

“ท่านคาร์ล.พันธมิตรไร้พ่ายจะต้องวางแผนทำอะไรอยู่แน่ๆเพราะฝ่ายเราชนะศึกมาสองครั้งติดแล้วหากพวกเขาแพ้ศึกในครั้งนี้อีกครั้ง.ศึกครั้งสุดท้ายก็จะยังคงเกิดขึ้น”

 

ศึกครั้งสุดท้ายย่อมหมายถึงการต่อสู้ที่หุบเขาแห่งความตาย นั่นคือสาเหตุที่คาร์ลรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

 

เจ้ามนุษย์! คนพวกนั้นไม่เห็นจะแข็งแกร่งเลยสักนิด! มีแค่เผ่าหมีเท่านั้นที่แข็งแกร่งแต่ถ้าข้ากระพือปีกเพียงครั้งเดียวพวกเขาก็จะกระเด็นไปไกลเช่นกัน!

 

“ใช่”

 

ศัตรูอ่อนแอจนน่าประหลาดใจ

 

บั้งงงงงงง!

 

คาร์ลหันศีรษะไปมองตามเสียงที่เกิดขึ้น