Trash of the Count’s family - ตอนที่ 208.2

บทที่ 208 เจ้ากลับมาแล้ว 3 (2)

 

นักเวทย์ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้และถอยไปข้างหลังโดยอัตโนมัติ

 

มีบางอย่างกําลังโผล่ขึ้นมาจากใต้มหาสมุทรซึ่งปกคลุมไปด้วยธารน้ําแข็ง

 

เปรี้ยะ!! เปรี้ยะ!! เปรี้ยะ!!

 

เริ่มมีรอยร้าวปรากฏขึ้นตามธารน้ําแข็งเหนือผิวน้ํา

 

ทหารหันไปเขย่าร่างของนักเวทย์ในขณะที่ปากก็ตะโกนต่อไป

 

“วาฬ. มันคือเผ่าวาฬ! ท่านนักเวทย์!”

 

จังหวะเดียวกับที่เขาตะโกนออกไป

 

บั้งงงงงงงงง!

 

เสียงกระแทกที่ดังกว่าครั้งไหนๆดังขึ้นมาทันที หลังจากที่เสียงนั้นสงบลงแผ่นน้ําแข็งขนาดใหญ่ก็แตกออกจากกันโดยสมบูรณ์ วาฬตัวใหญ่โผล่ขึ้นมาจากธารน้ําแข็งที่ถูกทําลายลง มันเป็นวาฬหลังค่อมตัวใหญ่ที่มีรอยแผลเป็นรูปตัว X: อยู่บนหลังร่างขนาดใหญ่กําลังลอยตัวอยู่เหนือผิว

 

ทหารและนักเวทย์สบตาเข้ากับวาฬหลังค่อมทันที ร่างกายของพวกเขาเริ่มแข็งค้างเมื่อเห็นแววตากระหายเลือดจากวาฬตัวนี้ หางขนาดใหญ่สะบัดขึ้นเหนืออากาศอย่างรวดเร็ว

 

ปั้งงงงงง!

 

จากนั้นมันก็กระแทกลงเบื้องล่างเพื่อกําจัดธารน้ําแข็งที่เหลือ

 

มันเป็นสัญญาณเริ่มต้น ฝูงวาฬจํานวนมากเริ่มเข้าโอบล้อมป้อมตรวจการทั้งหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกมันก็เริ่มทําลายธารน้ําแข็งบริเวณโดยรอบทันที

 

พลังที่สามารถทําลายสิ่งที่เกิดจากธรรมชาติได้อย่างง่าย พลังที่บ้าระห่ําและโหดร้ายเช่นนี้กําลังปกคลุมไปทั่วบริเวณ

 

“นี่มันอะไรกัน ?”

 

“ท่านนักเวทย์! เราต้องรีบส่งข่าวไปยังส่วนกลางโดยด่วน! เราต้องแจ้งให้คนอื่นทราบว่าเผ่าวาฬกําลังบุกโจมตีพวกเรา!”

 

ทหารตะโกนขึ้นอย่างลนลานก่อนที่สติจะค่อยๆกลับเข้าร่างของนักเวทย์

 

การบุกโจมตีของเผ่าวาฬ

 

นักเวทย์กําลังกลัวสิ่งมีชีวิตที่ถูกลืมเลือนเหล่านี้ พวกเขากําลังสร้างความโกลาหลให้กับมหาสมุทร

 

เผ่าวาฬเป็นที่รู้จักกันในนามของผู้ปกครองแห่งท้องสมุทร นั่นทําให้นักเวทย์อดรู้สึกหวาดกลัว ไม่ได้ มือสั่นเทาของเขารีบหยิบอุปกรณ์เวทย์สื่อสารขึ้นมา ก่อนที่เสียงกระแทกจะดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

ปั้งงงงงง!!

 

ทหารก็รีบรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้เขาฟังเช่นกัน

 

“ป้อมตรวจการทางทิศตะวันออกถูกทําลายแล้ว!”

 

นักเวทย์ที่กําลังเปิดใช้งานอุปกรณ์เวทย์สื่อสารพยักหน้ารับอย่างร้อนใจ ป้อมตรวจการทางทิศตะวันออกซึ่งถูกทําลายลงปรากฏต่อสายตาของเขาในจังหวะนั้น ในเวลาเดียวกันเขาก็มองเห็นไอน้ําขนาดใหญ่เข้าล้อมรอบร่างวาฬหลังค่อมที่มีรอยแผลเป็นรูปตัว X อยู่บนหลัง

 

เมื่อไอน้ําหายไป

 

เพี้ยะ!!!

 

มีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสน้ําขนาดใหญ่ในมือ แส้ที่ทําจากน้ําฟาดไปยังธารน้ําแข็งก่อนที่น้ําแข็งจะเริ่มแตกออกจากกันอย่างรวดเร็ว เธอฟาดแส้ไปรอบๆโดยปล่อยจุดที่เธอยืนอยู่ให้เหลือเอาไว้ เธอกําลังสร้างเส้นทางเดินมายังป้อมตรวจการส่วนกลางที่นักเวทย์และทหารนายนี้ประจําการอยู่

 

แม้ว่ามันจะอยู่ไกลแต่นักเวทย์มั่นใจว่าเธอกําลังมุ่งหน้ามาทางนี้

 

วาฬหลังค่อมตัวนี้กําลังจ้องมาที่เขา ความกลัวจู่โจมไปทั่วร่างของเขาทันที

 

ครืดดดดดด!!!

 

เสียงเชื่อมต่อสัญญาณของอุปกรณ์เวทย์สื่อสารดังขึ้น นักเวทย์หันศีรษะไปมองอย่างรวดเร็ว

 

[“นี่ไม่ใช่เวลาที่พวกเจ้าต้องไปลาดตระเวนหรอกรึ?”]

 

เขาได้ยินเสียงของนักเวทย์ซึ่งประจําการอยู่ศูนย์ข้อมูลกลางดังขึ้นจากปลายสาย เขารีบตะโกนออกมาทันที

 

“เผ่าวาฬ! เผ่าวาฬ! บุกโจมตีเราแล้ว!!”

 

[“เจ้าพูดอะไรนะ?”]

 

ประโยคที่ไม่คาดคิดทําให้นักเวทย์อีกฝั่งหนึ่งคิดว่าตัวเองหูฝาดไป

 

“เผ่าวาฬมาแล้ว! เผ่าวาฬบุกเข้ามาแล้ว!”

 

เขากลัว! เขาคิดว่าตัวเองกําลังจะตาย ความคิดดังกล่าวทําให้เขาตะโกนออกมาดังลั่น น้ําเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังเปลี่ยนบรรยากาศในศูนย์ข้อมูลกลางให้กลายเป็นความวุ่นวายทันที

 

เสียงตะโกนอย่างร้อนใจดังสวนขึ้น

 

[“เจ้าว่าอะไรนะ?”]

 

มันเป็นเสียงของดยุคร็อค “เซคก้า” ผู้เป็นบิดาของโคลเปย์ เซคก้า

 

เขาเป็นคนที่ชาวอาณาจักรพารันรู้จักในฐานะอัศวินผู้พิทักษ์ ร่างของเขาปรากฏตัวขึ้นอีกฝังของหน้าจอเวทย์

 

เมื่อเห็นว่าเป็นดยุคร็อก นักเวทย์ก็รีบเอ่ยรายงานอย่างรวดเร็ว

 

“เผ่าวาฬบุกเข้ามาแล้วขอรับ! พวกเขากําลังทําลายธารน้ําแข็งทั่วทั้งมหาสมุทรเลยขอรับ!”

 

นักเวทย์หันหน้าจอไปทางมหาสมุทรด้านนอกทันที ภาพป้อมปราการที่ถูกทําลายและความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในมหาสมุทรปรากฏผ่านหน้าจอทันที

 

[ “ เผ่าวาฬบุกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? สถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”]

 

น้ําเสียงร้อนรนของดยุกร็อคดังเข้ามาในหูของนักเวทย์ แต่ความจริงที่ว่าท่าทางของดยุคยังคงสงบอยู่นั้นทําให้นักเวทย์เริ่มสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนจะตอบกลับไป

 

“การโจมตีเริ่มขึ้นเมื่อประมาณ 5 นาทีที่แล้วขอรับ! ป้อมตรวจการทางทิศตะวันออกถูกทําลายในขณะที่ป้อมอื่นๆก็ถูกโจมตีเช่นกัน ส่วนป้อมส่วนกลางของเรากําลัง ”

 

นักเวทย์หยุดพูดทั้งๆที่ยังรายงานไม่จบ

 

“ ห้ะ?”

 

เขาเห็นความผิดปกติด้านนอกหน้าต่าง

 

“เกิดอะไรขึ้นกับวาฬตนนั้น? ทําไมวาฬที่มุ่งหน้ามาหาเราถึงเป็นอีกตนล่ะ?

 

เขาไม่เห็นวาฬหลังค่อมตนนั้น

 

[“เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเจ้าไม่พูดต่อ”]

 

“เอ่อ..เอ่อ…”

 

นักเวทย์ไม่สามารถพูดต่อได้เมื่อตระหนักได้ถึงบางอย่าง

 

ทหาร!

 

ทหารที่อยู่ข้างๆเขาเงียบหายไป

 

“ทําไมเขาถึงเงียบไปล่ะ?”

 

ตุ๊บ!

 

เขาเห็นร่างทหารลงไปนอนกองกับพื้น ดูเหมือนเขาจะหมดสติไปเฉยๆโดยไม่มีแม้แต่บาดแผลใดๆ สายตาของนักเวทย์ขยับไปยังจุดใกล้กับร่างของทหารนายนั้นทันที ร่างมนุษย์ของวาฬหลังค่อมที่กําลังมุ่งหน้ามายังป้อมส่วนกลางเมื่อครู่นี้เป็นผู้หญิงผมสีฟ้าแต่ร่างมนุษย์ของวาฬหลังค่อมที่เขาเห็นในตอนนี้มีผมสีฟ้าเช่นกันแต่คราวนี้กลับเป็นผู้ชาย!

 

นักเวทย์ไม่สามารถทําอะไรได้เลยแม้ว่าจะเห็นมือของชายผมฟ้าขยับไปที่ด้านหลังของตนก็ตาม

 

ตุ๊บ!!

 

นักเวทย์หมดสติไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของพาสตัน

 

เคร้ง!

 

อุปกรณ์เวทย์สื่อสารก็ร่วงไปกองกับพื้นเช่นกัน

 

[ “เกิดอะไรขึ้น?! ทําไมเจ้าไม่รายงานให้ข้าฟังต่อ?!”]

 

เสียงของดยุคร็อกลอดผ่านอุปกรณ์เวทย์สื่อสารออกมา หลังจากนั้นก็มีคนหยิบอุปกรณ์เวทย์สื่อสารที่กองอยู่บนพื้นขึ้น

 

คาร์ลคือคนที่หยิบอุปกรณ์เวทย์สื่อสารขึ้นมาก่อนจะส่งต่อมันไปให้คนอื่นทันที

 

“คุยซะ”

 

โคลเปย์รับอุปกรณ์เวทย์สื่อสารจากคาร์ลมาถือเอาไว้ ในขณะที่อยุคร็อกก็ตะโกนสวนเข้ามา เมื่อเห็นหน้าจอเริ่มมีการเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

[ “นักเวทย์! เจ้าไม่สามารถฉายภาพให้ข้าดูได้งั้นรึ?! จํานวนวาสที่บุกเข้ามามีเท่าไหร่กัน?”]

 

ดูเหมือนน้ําเสียงที่ดยุคร็อคใช้ตะโกนเข้ามาจะเต็มไปด้วยความร้อนใจเพราะสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ฉุกเฉินแต่ทางฝั่งของคาร์ลนั้นกลับดูสงบยิ่งนัก

 

“ท่านจําคําสั่งข้าได้หรือไม่?”

 

แววตาของโคลเปย์สั่นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคาร์ลเอ่ยถามขึ้น คําสั่งของคาร์ลคือการให้อาณาจักรพารันเป็นสายลับให้กับพวกเขา

 

คาร์ลกดน้ําหนักมือไปที่ไหล่ของโคลเปย์ในขณะที่มืออีกข้างชี้ไปยังอุปกรณ์เวทย์สื่อสาร เขากําลังบอกให้โคลเปย์ทําตามคําสั่ง

 

“เขาต้องทําหากเขายังไม่อยากตาย”

 

คาร์ลลอบสังเกตโคลเปย์เงียบๆ เขามั่นใจว่าคนแบบโคลเปย์ย่อมเลือกชีวิตตัวเองก่อนสิ่งใด มือของโคลเปย์สันเล็กน้อยเมื่อค่อยๆหันอุปกรณ์เวทย์สื่อสารมายังใบหน้าของตน

 

[“เกิดอะไรขึ้น? เอ๊ะ!?”]

 

ดยุคร็อกหยุดชะงักทันที

 

เขามองเห็นเส้นผมสีขาว นั่นทําให้เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อมองเห็นสีผมที่เหมือนกับของตนเอง

 

[ “โคลเปย์!”]

 

ร่างบุตรชายของเขาปรากฏผ่านหน้าจอเข้ามา มีรายงานว่าบุตรชายของเขาหายตัวไปอย่างลึกลับหลังจากเสร็จสิ้นการต่อสู้ในอาณาจักรโรมัน ดยุคร็อกไม่สามารถหาคําตอบได้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น? อย่างไรก็ตามในฐานะที่มาจากตระกูลที่เปี่ยมไปด้วยไหวพริบทําให้เขายกมือส่งสัญญาณให้นักเวทย์ทราบทันที

 

การป้องกันภัยระดับหนึ่ง!

 

กลุ่มคนที่อยู่ในห้องเงียบเสียงลงเพื่อดําเนินการตามสัญญาณที่ดยุคร็อกสั่งการมา แน่นอนว่าดยุคไม่ได้หันมองลูกน้องของตนเพราะสายตาของเขากําลังมองไปที่บุตรชายอยู่

 

ช่วงจังหวะนั้นเอง

 

“สวัสดีท่านดยุค”

 

ดยุคร็อกเห็นคนอื่นผ่านหน้าจอ

 

[“จ เจ้า!”]

 

ใบหน้าที่อยุคร็อกเห็นอยู่นี้เป็นใบหน้าที่เขาคุ้นเคย คนผู้นี้เป็นคนที่ทําให้แผนการโค่นอาณาจักรโรมันของพวกเขาล้มเหลว

 

ชายผมแดง!

 

คาร์ล เฮนิตัส!

 

คาร์ลกําลังส่งยิ้มสดใสในขณะที่มือของเขาก็วางลงบนไหล่ของโคลเปย์ด้วยท่าทางเป็นกันเอง สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาดยุคร็อกนั้นมันยากที่จะเข้าใจได้โดยง่าย

 

เผ่าวาฬปรากฏตัวขึ้นในชายแดนตอนเหนือ บุตรชายของเขาและคาร์ล เฮนิตัสก็อยู่ที่นั่นด้วย มันเกิดอะไรขึ้น?

 

ทันใดนั้นดวงตาของดยุคก็เริ่มสั่นคลอน

 

“ท่านพ่อ”

 

โคลเปย์กําลังส่งรอยยิ้มสดใสไปให้ดยุคร็อก

 

คาร์ลสังเกตการณ์อยู่ข้างๆ โคลเปย์จะทําตามคําสั่งของเขาเพื่อความอยู่รอดอย่างแน่นอน เป็นเพราะอาณาจักรโรมันแข็งแกร่งกว่าพันธมิตรไร้พ่าย มันก็ไม่แปลกที่โคลเปย์จะเลือกยืนอยู่ข้างเขาเพื่อปกป้องครอบครัวของตนเอง

 

คาร์ลมั่นใจในสิ่งที่เขาคิดก่อนจะลอบสังเกตโคลเปย์ต่อไป

 

“พระเจ้า”

 

“หืม?”

 

คาร์ลชะงักเล็กน้อย

 

ส่วนโคลเปย์นั้นกําลังคุยกับพ่อของตนอย่างอารมณ์ดี

 

“ท่านผู้นี้คือพระเจ้าเขาเป็นคนที่น่านับถือยิ่งนัก”

 

อะไรกันเนี่ย?

 

คาร์ลมองโคลเปย์ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

 

สีหน้าของโคลเปย์ในตอนนี้ราวกับคนที่วิ่งตามความฝันของตัวเองจนสําเร็จ

 

“ท่านพ่อ..ข้าได้พาตํานานมาที่นี่แล้ว”

 

“ นี่เขาเสียสติไปแล้วใช่มั้ย?”

 

คาร์ลสูญเสียคําพูดไปโดยทันที