Trash of the Count’s family - ตอนที่ 205.1

บทที่ 205 มหาสมุทรคือ… 5 (1)

 

มันไม่ง่ายเลยที่จะข้ามมหาสมุทรในช่วงฤดูหนาวไปได้ นั่นคือสาเหตุที่กัปตันเรือแต่ละลําและฝีพายทั้งหมดเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง พันธมิตรทางตอนเหนือได้คัดเลือกผู้ที่มีฝีมือดีที่สุดมาทําหน้าที่ในครั้งนี้

 

อย่างไรก็ตามการมีฝีมือดีที่สุดไม่สามารถใช้งานในครั้งนี้ได้

 

บั้งงงงงงง!!

 

มหาสมุทรแห่งความตายได้ปรากฏตัวต่อหน้ากัปตันเรือในขณะนี้แล้ว เขาแทบหมดเรี่ยวแรงที่จะบังคับเรือให้หลบออกจากวังน้ําวนที่เหลือเพื่อฝ่าหมอกสีแดงออกไปต่อ

 

“ตั้งสติทําหน้าที่ของเจ้าต่อไป! เปิดใช้งานปืนใหญ่เดี๋ยวนี้”

 

ในที่สุดทหารของพันธมิตรไร้พ่ายก็กลับมามีสติอีกครั้ง พวกเขาเริ่มเคลื่อนไหวในขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

ปักกกก!!กกกก!!กกกก!!

 

พวกเขาทั้งเตะและเหยียบโดนศพของเพื่อนๆทหารเมื่อเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอีกครั้งพวกเขาไม่มีเวลาที่จะมาสนใจกับสิ่งเหล่านี้

 

“โอ้ยยย! อีกกก!”

 

มีทหารนายหนึ่งนอนกองอยู่กับพื้น เขาถูกพิษและยังไม่เสียชีวิตโดยทันที ร่างของเขาถูกเพื่อนทหารนายหนึ่งเหยียบเข้าไปเต็มๆ อย่างไรก็ตามทหารที่เพิ่งเหยียบไปบนร่างของทหารที่ถูกพิษเพียงจ้องไปที่ร่างนั้นเงียบๆก่อนจะสาวเท้าเดินต่อไป

 

เขาคิดว่าตัวเองอาจตายได้หากหยุดช่วยทหารนายนั้น

 

ทหารทั้งหมดยังคงเคลื่อนไหวต่อไปแม้ว่าเท้าของพวกเขาจะเหยียบลงไปบนซากศพก็ตามพวกเขาต้องทําหน้าที่ตัวเองต่อแต่จิตใจที่ห่วงใยร่างของเพื่อนๆทหารทําให้พวกเขาเดินช้าขึ้นเพื่อไม่ให้เท้าของตนไปเหยียบโดนศพมากนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถทําเช่นนั้นได้อีกต่อไป

 

“รีบเข้า! หากพวกเจ้าไม่อยากกลายเป็นศพเฝ้าใต้ทะเล!”

 

อัศวินนายหนึ่งตะโกนใส่หน้าทหารทั้งหมด

 

“แบ่งคนไปช่วยฝีพายพวกนั้นหากพวกเจ้าอยากพาศพเพื่อนกลับบ้าน!”

 

ทหารทั้งหมดอยากมีชีวิตรอดเพื่อจะได้พาศพของเพื่อนกลับบ้านเกิด หากพวกเขาตายที่นี่กันหมดก็คงจะไม่มีใครหาร่างของพวกเขาเจอ พวกเขาต้องกลายเป็นศพไร้ญาติอย่างนั้นหรือ?ในตอนที่พวกเขาออกเดินทางพร้อมกับกองทัพเรือสามร้อยลํา สถานการณ์มันไม่ได้เป็นแบบนี้?พวกเขามาพร้อมกับความฮึกเหิมและคิดว่าพวกเขาจะสามารถทําลายทุกสิ่งได้อย่างง่ายดายแต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้าม! กลายเป็นศัตรูต่างหากที่ดูเหมือนจะพร้อมใจทําลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวาง

 

“เติมดินปืนเร็วเข้า!”

 

“พลธนูอยู่ไหน?!!”

 

ดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

 

อัศวินเริ่มรวมตัวกันเมื่อนักเวทย์เริ่มคลายพลังของตนลง

 

ตู้มมมมม!!ตู้มมมมม!ตู้มมมมม!

 

ลูกธนูนับพันพร้อมกับลูกปืนใหญ่ถูกยิงออกจากโล่ป้องกันที่นักเวทย์เปิดช่องว่างให้ หนึ่งในนักเวทย์ของอาณาจักรพารันเบิกตากว้างพร้อมกับสบถออกมาเสียงดังเมื่อเห็นห่าธนูจากฝั่งของศัตรูโต้กลับมา

 

“บ้าเอ้ย!! พวกเขาเตรียมสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

พวกเขามองเห็นกองทัพเรือสีแดงเกือบเทียบได้กับจํานวนเรือของพวกเขาเอง

 

“อาณาจักรโรมันทําอย่างนี้ได้เช่นไร..!”

 

การประกาศท่าทีของอาณาจักรโรมันต่อสงครามในครั้งนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ อย่างไรก็ตามอาณาจักรส่วนใหญ่ในทวีปตะวันตกไม่ได้สนใจต่อท่าที่ดังกล่าวเลยสักนิด พวกเขาไม่ได้ให้ความสําคัญกับอาณาจักรโรมันมากนักเพราะอาณาจักรโรมันไม่ได้มีสิ่งใดที่พิเศษหรือจุดเด่นมาตลอดหลายทศวรรษ แล้วพวกเขาจะมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร? พวกเขาสามารถมีกองทัพเรือที่ทรงอานุภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?

 

หากพวกเขามีกองทัพเรือที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทําไมพวกเขาถึงไม่ยึดครองเส้นทางเดินทะเลของทวีปไปเลยล่ะ?

 

นักเวทย์จากอาณาจักรพารันเริ่มร่ายเวทย์เพื่อสร้างโล่ป้องกันขนาดใหญ่กว่าเดิมก่อนจะหันไปออกคําสั่งกับลูกน้องของตน

 

“เรียกใช้งานเวทย์อัคคีและเวทย์สายฟ้าฟาด.เดี๋ยวนี้!”

 

เขาต้องการให้ลูกน้องรีบลงมือตามที่เขาสั่งแต่เขาต้องรีบเปลี่ยนคําสั่งอย่างเร่งด่วนเมื่อเห็นลูกไฟจํานวนมหาศาลในระยะไกลๆ

 

ลูกแก้วพลังเวทย์จํานวนหนึ่งก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน

 

“อาณาจักรโรมันสามารถโจมตีด้วยพลังเวทย์ได้อย่างไร?

 

กองทัพเรือเวทย์

 

นักเวทย์จากอาณาจักรพารันเรียกใช้งานเวทย์ส่องทางไกลเพื่อให้มองเห็นความ เป็นไปของศัตรูก่อนจะตะโกนขึ้นอย่างลนลาน

 

“โล่ป้อง!!”

 

ลูกแก้วพลังเวทย์พุ่งโจมตีเรือที่เพิ่งหลบจากวังน้ําวนมาได้

 

“เฮือก!!”

 

นักเวทย์ไม่สามารถเปิดใช้งานโล่ป้องกันได้อย่างสมบูรณ์ เขายังคงมองไปที่กองทัพเรือสีแดงขนาดใหญ่ด้วยเวทย์ส่องทางไกล เขามองเห็นเรือสีแดงจํานวนมากและมีนักเวทย์ประจําการอยู่บน เรือแต่ละลํา

 

นักเวทย์จากอาณาจักรพารันมองไปยังกลุ่มคนที่สวมชุดคลุมสีดําและไม่สามารถหุบปากที่อ้าค้างของตนลงได้

 

“บ้าไปแล้ว”

 

“อาณาจักรโรมันมีกองกําลังนักเวทย์มากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?.เกิดอะไรขึ้น?!

 

สายตาของนักเวทย์ผู้นี้เริ่มขยับเปลี่ยนทิศ เขามองเห็นนักเวทย์ในชุดคลุมลอยตัวขึ้นกลางอากาศ

 

แน่นอนว่านักเวทย์จากอาณาจักรพารันคิดผิดเพราะคนผู้นี้ไม่ใช่นักเวทย์

 

นี่คือคนที่ลอยตัวขึ้นกลางอากาศด้วยการใช้ธาตุลม

 

ดาร์กเอลฟ์ทาช่ากําลังตั้งใจฟังคําสั่งของคนที่อยู่ด้านล่าง

 

“อีกครั้ง!”

 

คาร์ลออกคําสั่งให้โจมตีแบบเมื่อครู่อีกครั้ง

 

ทาช่ายกแขนทั้งสองข้างขึ้น กองกําลังนักเวทย์กลุ่ม 1 ทั้งหมดก็เริ่มใช้เวทย์แบบเดียวกันลง

 

เปรี้ยะ!! เปรี้ยะ!! เปรี้ยะ!!

 

ลูกแก้วพลังเวทย์ที่เต็มไปด้วยพลังสายฟ้าพุ่งตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ทาช่าใช้ธาตุลมในการขยายเสียงของเธอให้ดังขึ้นเพื่อส่งคําสั่งของผู้บัญชาการให้นักเวทย์ที่ประจําการอยู่บนเรือลําอื่นๆทราบ

 

“โจมตี!”

 

ลูกแก้วพลังเวทย์พุ่งเข้าหาเรืออีกครั้ง

 

คาร์ลสังเกตการณ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น

 

“ออกเรือได้!”

 

คําสั่งนั้นส่งต่อให้กับเรือสีแดงอีก2-3ลําผ่านอุปกรณ์เวทย์สื่อสาร อัศวินที่ประจําการอยู่บนเรือสีแดงลําหนึ่งหยิบดาบประจําตัวของตนขึ้นมา

 

ทิ้งงง!

 

ในขณะที่อัศวินคนอื่นๆชักดาบของตนออกมาเพื่อต่อกรกับศัตรู เรือก็หยุดลงตรงหน้าเรือขนาดกลางที่เป็นเรือของศัตรู

 

เสียงของคาร์ลแว่วผ่านอุปกรณ์เวทย์สื่อสารมายังหัวหน้าอัศวินทันที

 

“เฉือนคอศัตรูให้หมด!”

 

พี่บบบ!

 

หัวหน้าอัศวินได้ยินเสียงของคนผู้หนึ่งพุ่งตัวออกไปทันที เขาไม่สามารถนิ่งเฉยได้เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าวเขาเริ่มพูดขึ้น

 

“ตามไป!”

 

หัวหน้าอัศวินเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาเพียงออกคําสั่งง่ายๆเพื่อให้ลูกน้องรีบปฏิบัติตามทันที่พวกเขาต้องติดตามคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาให้ทันเท่านั้น

 

หัวหน้าอัศวินกระโดดตัวลงบนดาดฟ้าเรือของศัตรู อัศวินอีกนายก็กระโดดตามเขามาติดๆอัศวินที่เหลือบ้างก็ใช้ความสามารถทางกายภาพในการกระโดดลงบนเรือ บ้างก็ใช้บันไดเพื่อปืนขึ้นไปบนเรือของศัตรู

 

พวกเขาเคลื่อนไหวโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเมื่อสายตาจับจ้องไปยังด้านหลังของคนผู้หนึ่งพวกเขามองเห็นไหล่ที่ได้รับบาดเจ็บถูกพันด้วยผ้าพันแผล อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงมองเห็นออร่าสีดําที่ปกคลุมไปทั่วร่างของคนผู้นี้

 

ปรมาจารย์ดาบคนแรกของอาณาจักรโรมันในรอบหลายร้อยปี

 

เชวฮันยังคงตั้งใจทําหน้าที่ของตนต่อไปแม้ว่าคาร์ลจะบอกให้เขาพักผ่อนเพราะอาการบาดเจ็บก็ตาม เลือดของเขายังไม่หยุดไหลแต่เขาก็ไม่สามารถอยู่เฉยได้เช่นกันท้ายที่สุดคาร์ลจึงอนุญาตให้เขาลงมือได้

 

เฮ้อ..ทําสิ่งที่เจ้าต้องการทําเถิด..ข้ามั่นใจว่าเจ้าดูแลตัวเองได้แต่จําเอาไว้ว่าถ้าเจ้าบา ดเจ็บกลับมาอีกครั้งข้าจะไม่อนุญาตให้เจ้าไปไหนมาไหนกับข้าอีกต่อไป

 

เชวฮันรู้ว่าคาร์ลเป็นคนพูดจริงทําจริง นั่นทําให้เขาจําคําสั่งของคาร์ลไว้ขึ้นใจและพร้อมลงมือทําทุกอย่างด้วยความระมัดระวังมากขึ้น

 

กองพันอัศวินทะลวงฟันไล่ตามหลังเขวฮันไปอย่างกระชั้นชิด เป็นที่รู้กันดีว่าเมื่อใดก็ตามที่นักดาบไต่ระดับฝีมือของตัวเองจนถึงจุดสูงสุดจนกลายเป็นปรมาจารย์ดาบ ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะต้านพละกําลังของคนผู้นั้นได้ อัศวินแห่งอาณาจักรโรมันตระหนักถึงความจริงในข้อนี้จึงไม่มีสิ่งใดที่พวกเขาต้องกลัวตราบใดที่ออร่าสีดํายังคงปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา

 

บั้งงงงงงงง!!

 

ออร่าสีดําทําลายห้องควบคุมเรือของศัตรูทันที

 

คาร์ลยังคงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือสีทองซึ่งเป็นจุดที่แข็งแกร่งและปลอดภัยที่สุด เขากําลังมองเชวฮันทําลายเรือของข้าศึกจากระยะไกลๆ

 

“หมอนี่ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”

 

คาร์ลกําลังคิดว่าเชวฮันสมควรแล้วที่ได้เป็นตัวละครหลักของนิยายเรื่องนี้ เชวฮันสามารถพัฒนาฝีมือของตนเองและเริ่มใกล้เคียงกับคําว่าวีรบุรุษเข้าไปทุกที

 

“ฉันผ่อนคลายได้แล้วสินะ

 

รูปปั้นเต่าทองคําขนาดใหญ่อยู่ใกล้ร่างของคาร์ล ผมสีแดงสดของคาร์ลตัดเข้ากับสีทองจนทําให้เขาดูโดดเด่นบนเรือลํานี้ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขาด้วยความสนใจ

 

มีขุนนางจํานวนมากอยู่บนเรือลํานี้ซึ่งถือเป็นเรือที่ใหญ่และดูแข็งแกร่งที่สุดในกองทัพเรือของอาณาจักรโรมัน เหล่าขุนนางต้องการให้คาร์ลเห็นในด้านดีของพวกเขาจึงไม่สามารถหลบซ่อนอยู่ในห้องพักเรือได้ พวกเขาจึงเลือกสวมชุดเกราะที่ดูแข็งแรงที่สุดและพากันยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังคาร์ลบนดาดฟ้าเรือแห่งนี้

 

กลุ่มคนเหล่านี้คือขุนนางของภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ครั้งหนึ่งเคยเข้าร่วมกับขุนนางภาคตะวันออกเฉียงใต้และภาคกลางพวกเขาไม่สามารถอธิบายอะไรในตอนนี้ได้เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดอยู่ตรงหน้า

 

เรือกําลังถูกทําลาย

 

ผู้คนกําลังจะตาย

 

และมันไม่ใช่เรือหรือคนของฝั่งพวกเขา

 

ขุนนางลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จิตใจของพวกเขาอัดแน่นขึ้นด้วยความสับสนเมื่อรับรู้ถึงความจริงในข้อนี้ มันเป็นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะทราบ หนึ่งในขุนนางที่เข้าร่วมกับภาคตะวันออกเฉียงใต้แตะไปที่หลังคอของตน

 

“อาณาจักรโรมันมีกองทัพเรือที่แข็งแกร่งเช่นนี้เชียวหรือ?!”

 

แม้จะรู้ว่าองค์ชายรัชทายาทผลักดันให้มีการสร้างฐานทัพเรือขึ้นมาก็ตามแต่เมื่อเห็นข นาดและความแข็งแกร่งของกองทัพเรือรวมถึงนักเวทย์ที่ถูกส่งตัวมาช่วยรบในครั้งนี้ก็ทําให้พวกเขารู้ได้ในทันที่ว่าทําไมองค์ชายรัชทายาทถึงประสบความสําเร็จในการขึ้นครองบัลลังก์

 

แต่ยังมีข้อมูลอีกชิ้นที่ทําให้เขาตกใจ

 

“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าตระกูลเฮนิตัสจะเป็นหุ้นส่วนในการสร้างฐานทัพเรือในครั้งนี้ด้วย

 

อาณาเขตอัลบาผู้รับผิดชอบชายฝั่งทะเลของอาณาจักรโรมัน

 

องค์ชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรโรมัน

 

และสุดท้ายคืออาณาเขตมหาเศรษฐีเช่นอาณาเขตเฮนิตัส

 

เขารู้สึกเกรงกลัวอํานาจของอาณาเขตเฮนิตัสเพิ่มขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการเป็นหุ้นส่วนดังกล่าว “

 

“แค่กกก”

 

เหล่าขุนนางพากันหูฝั่งเมื่อได้ยินเสียงไอดังขึ้น พวกเขาหันไปมองยังทิศนั้นทันที

 

เจ้าของเสียงไอคือคาร์ล เฮนิตัส

 

ผู้บัญชาการทหารของภาคตะวันออกเฉียงเหนือกําลังใช้แขนเสื้อเช็ดปากของตนอยู่ พวกเขาเห็นเลือดที่แต้มอยู่บนแขนเสื้อนั้น

 

อย่างไรก็ตามเหล่าขุนนางไม่สามารถพูดอะไรออก

 

ในตอนแรกพวกเขารู้สึกกลัวและกังวลต่ออาณาเขตเฮนิตัส พวกเขารู้สึกกลัวที่อาณาเขตเล็กๆซึ่งอยู่ติดชายแดนกําลังสะสมอํานาจของตนอย่างลับๆ อย่างไรก็ตามอารมณ์บางอย่างที่แตกต่างจากความกลัวและกังวลได้เข้ายึดครองจิตใจพวกเขาทั้งหมด

 

พวกเขาได้ยินเสียงคาร์ลออกคําสั่ง

 

“เปิดใช้โล่ป้องกันเพื่อปกป้องทหารเดี๋ยวนี้! ”

 

นักเวทย์สร้างโล่ป้องกันขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้ทหารของพวกเขาถูกนักเวทย์ของศัตรูโจมตี ศัตรูจะถูกกําจัดโดยที่ฝ่ายพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ มันเป็นการโจมมีเพียงด้านเดียว ไม่มีใครคาดคิดว่าอาณาจักรโรมันจะทําเช่นนี้กับพันธมิตรไร้พ่าย

 

ขุนนางผู้หนึ่งซึ่งประสบกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเริ่มมีความรู้สึกอันหลากหลายประดังเข้ามาในตัวเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงขุนนางคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

 

“เดิมที่ตระกูลเฮนิตัสเป็นตระกูลผู้พิทักษ์ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”

 

พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปเลยเพราะอยู่อย่างสงบสุขมาเป็นเวลานาน

 

แม้ว่าตระกูลเฮนิตัสจะเป็นที่รู้จักกันในนามของตระกูลมหาเศรษฐีแต่ดั้งเดิมนั้นพวกเขาเป็นที่รู้จักในฐานะตระกูลนักสู้ นับตั้งแต่อาณาจักรโรมันถูกก่อตั้งขึ้นในทวีปตะวันตกตระกูลเฮนิตัสก็ได้ ทําหน้าที่ป้องกันไม่ให้ปาแห่งความมืดทําอันตรายต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือและทั่วทั้งอาณาจักรโรมันได้

 

ปัจจุบันตระกูลของมาร์ควิสไอกันเป็นที่รู้จักกันในนามของตระกูลนักสู้ที่ใหญ่ที่สุดใน อาณาจักรโรมันในขณะที่ตระกูลไอลันเลือกอาณาเขตที่ดีที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงใต้ไปแต่ตระกูลเฮนิตัสกลับเลือกอาณาเขตติดชายแดนซึ่งอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในขณะนั้นก็ตาม พวกเขาเลือกที่จะไปอยู่ในอาณาเขตที่ติดกับปาแห่งความมืดซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดที่แข่งแกร่งและดุร้าย

 

ขุนนางทั้งหมดราวกับจะรู้อะไรบางอย่าง

 

พวกเขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของคาร์ล หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง ความหวาดกลัวในใจของพวกเขาค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ

 

เหล่าขุนนางสัมผัสได้ถึงความเคร่งเครียดของคาร์ล เฮนิตัสซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาคาร์ลไม่คิดที่จะทําความสะอาดแขนเสื้อที่เลอะเลือดของตนเลยด้วยซ้ําเมื่อยังคงเพ่งมองไปยังสนามรบด้านหน้า

 

แน่นอนว่าไม่มีความลังเลใดๆเมื่อเขาออกคําสั่งแก่ทหารและนักเวทย์

 

คาร์ลดูน่าเชื่อถือยิ่งนักแต่ในขณะเดียวกันเหล่าขุนนางกลับรู้สึกเสียดาย

 

พวกเขาเข้ามาอยู่ในเรือลํานี้แต่มันก็สายจนเกินไป

 

“คนจริงไม่ได้อยู่บนเรือแข็งแกร่งนี้แต่กําลังอยู่ในสนามรบ คนที่มีคุณสมบัติที่จะได้จารึกในประวัติศาสตร์กําลังเขียนสิ่งนี้ด้วยตนเอง ขุนนางผู้หนึ่งเม้มฝีปากของตนแน่นขึ้น เขาต้องการพูดบางอย่างออกไปแต่ก็ทําได้เพียงขมวดคิ้วมั่นเพราะไม่กล้าเข้าไปใกล้คาร์ล นั่นคือเหตุผลที่เขาระ งับความฟุ้งซ่านของตนเอาไว้และยืนอยู่เงียบๆ สายตาของขุนนางทั้งหมดต่างจับจ้องไปที่แผ่ นหลังของคาร์ล

 

อย่างไรก็ตามคาร์ลไม่รู้สึกถึงการจ้องมองใดๆเมื่อเริ่มขมวดคิ้วหนักขึ้นเรื่อยๆ

 

“หิวโว้ย!”

 

เขาไม่ได้มีเลือดออกมากนักเพราะใช้อัคนีทําลายล้างสร้างสายฟ้าขึ้นมาเท่านั้นแต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นความหิวก็ยังคงแล่นไปทั่วท้อง มันไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาจะหลบไปพักและนั่งกินสเต็กอย่างใจเย็นได้มันทําให้เขาหงุดหงิดไม่ใช่น้อย