Trash of the Count’s family - ตอนที่ 201.1

บทที่ 201 มหาสมุทรคือ… 1 (1)

 

ตึกตึกตึกเตึก!

 

คาร์ลเร่งฝีเท้าเดินไปตามบันไดหินอย่างรวดเร็ว บาเซ็นผู้เป็นน้องชายก็เดินมาพร้อมกับคาร์ลเพื่อรายงานข้อมูลที่เขาทราบมาให้คาร์ลฟังโดยละเอียด

 

“เผ่าวาฬพบเรือของศัตรูบริเวณจุดผ่านแดนที่หนึ่งของมหาสมุทรตะวันออกเฉียงเหนือ”

 

จุดผ่านแดนที่หนึ่งของมหาสมุทรตะวันออกเฉียงเหนือ บริเวณดังกล่าวเป็นเส้นพรมแดนระหว่างอาณาจักรนอร์แลนด์และป่าแห่งความมืด

 

“พวกเขาเคลื่อนไหวเร็วมาก.คาดว่าจะเดินทางมาถึงเขตอาณาจักรโรมันในอีก2-3วันขอรับ”

 

บาเซ็นลอบสังเกตพี่ชายของตนเงียบๆ

 

“เขายังไม่ได้เช็ดเลือดออก…!”

 

คาร์ลยังคงทําตัวตามปกติทั้งๆที่มีคราบเลือดติดอยู่ บาเซ็นขบฟันแน่นเมื่อเห็นว่าคาร์ลต้องรีบมาจัดการเรื่องต่างๆโดยไม่มีเวลาให้สนใจตนเอง บาเซ็นสูดหายใจลึกเมื่อคิดว่าสงครามยังไม่จบและไม่สามารถรอต่อไปได้เช่นกันเขาจึงเอ่ยรายงานให้คาร์ลฟังต่อ

 

“ตอนนี้ท่านอัลบาและท่านกิลเบิร์ตกําลังขอกําลังเสริมขอรับ”

 

หลังจากได้ฟังรายงานจากบาเซ็นแล้วคาร์ลก็เริ่มพูด

 

“องค์ชายพะย่ะค่ะ”

 

[“ว่าอย่างไร?”]

 

ในมือของบาเซ็นยังคงถืออุปกรณ์เวทย์สื่อสารเอาไว้ มันเชื่อมสัญญาณไปยังองค์ชายอัลเบิร์กโดยตรง ส่วนเคานต์เดอรัชนั้นกําลังจัดการกับขุนนางคนอื่นๆในภาคตะวันออกเฉียงเหนือและตัวแทนจากอาณาจักรอื่นๆที่ติดต่อเข้ามา

 

อัลเบิร์กมองไปที่คาร์ล เขาเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยคราบสกปรกต่างๆ ร่องรอยที่ปรากฏบนใบหน้าและร่างกายของคาร์ลถือเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นศูนย์กลางในการต่อสู้

 

นั่นทําให้อัลเบิร์กรู้สึกแย่พร้อมกับกําหมัดแน่นทันที

 

แน่นอนว่าคาร์ลไม่ได้คิดสนใจในประเด็นนี้เพราะในหัวของเขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น

 

ฉันหิว..

 

โล่นิรันดร์กาลจอมตะกละต้องการเติมพลังด้วยการกินอาหารมากขึ้นหลังจากหลอมรวมเข้ากับพละกําลังแห่งดวงใจแล้ว คาร์ลต้องรีบจัดการธุระต่างๆให้เสร็จโดยเร็วที่สุดเพื่อที่ตัวเองจะได้ไปหาอะไรกินสักที

 

“กระหม่อมขอให้พระองค์ส่งกองกําลังนักเวทย์และกองพันอัศวินทะลวงฟันไปยังชายฝั่งทะเลอัลบาด้วยพะย่ะค่ะ”

 

[“ได้สิ มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องทําอยู่แล้ว”]

 

“แล้วพระองค์คิดจะทําอะไรกับเผ่าวาฬหรือพะย่ะค่ะ?”

 

“ข้ายังลังเลอยู่ว่าจะให้เผ่าวาฬร่วมต่อสู้กับพวกเราหรือจะให้พวกเขาช่อนตัวเพื่อคอยช่วยเหลือเราอยู่ห่างๆข้าไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของพวกเขา”]

 

ตึก!

 

คาร์ลหยุดเดิน

 

“องค์ชายพะย่ะค่ะ.กระหม่อมรู้ดีว่ามีอีกหลายอย่างที่พระองค์อยากทราบแต่กระหม่อม จะติดต่อกลับไปหาพระองค์ในภายหลังพะย่ะค่ะ”

 

[“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าข้าเข้าใจแล้ว”]

 

“บาเซ็น.รีบไปช่วยท่านพ่อเร็ว”

 

หากบาเซ็นต้องขึ้นเป็นผู้นําอาณาเขตคนต่อไปเขาก็จําเป็นที่จะต้องเรียนรู้เรื่องต่างๆให้ได้มากที่สุดและสงครามในครั้งนี้ก็ถือเป็นโอกาสที่ดีที่จะช่วยสอนบาเซ็นได้เช่นกัน คาร์ลจ้องสีหน้าแปลกๆของบาเซ็นที่ยังไม่ขยับตัวไปตามที่เขาสั่งเสียที ส่วนบาเซ็นนั้นเบนสายตาไปมองสถานที่ที่พวกตนเพิ่งเดินมาถึงและเอ่ยขึ้น

 

“ท่านพี่..ทําไมท่านต้องพยายามทํางานที่ยากและก็ลําบากเช่นนี้ด้วยล่ะ?”

 

สถานที่แห่งนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว

 

มันคือคุกใต้ดิน

 

เขามองเห็นแสงจางๆจากด้านใน บาเซ็นพบว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจพี่ชายคนนี้ได้แล้ว ทําไมพี่คาร์ลต้องส่งเขาออกไปทําหน้าที่อื่นด้วยนะ?

 

“ทําไม?! ทําไม?! ทําไมเขาถึงพยายามจะทําทุกอย่างด้วยตัวเองเสมอ…!”

 

บาเซ็นพบว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจความคิดของคาร์ลได้

 

อย่างไรก็ตามคาร์ลเองก็มีความคิดที่ตรงข้ามกับบาเซ็นเช่นกัน เขากําลังคิดว่ามันช่างยากจริงๆที่จะเข้าใจมุมมองของบาเซ็นได้

 

งานที่ยากและลําบากงั้นหรือ?..ฉันไม่อยากข้องเกี่ยวกับอาณาเขตอื่นๆและคอยรับมือกับพวกวิหารต่างๆที่จะติดต่อเข้ามาหรอกนะ.ฉันมาที่นี่เพื่อมาทํางานที่มันง่ายกว่าต่างหาก”

 

คาร์ลก็แค่บ่นอะไรที่มันอยู่ในใจเพราะเขาไม่เข้าใจมุมมองของบาเซ็นเลยสักนิด

 

“มันไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้นหรอกนะ..งานแบบนี้เหมาะกับพี่มากกว่าเจ้ารีบกลับไปช่วยงานท่านพ่อเถิด”

 

บาเห็นอ้าและหุบปากของตนอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี

 

“คนแบบไหนกันนะที่เหมาะกับงานทรมานคนอื่นเช่นนี้?”

 

คาร์ลกําลังเค้นเอาข้อมูลและทรมานใครบางคนอยู่

 

บาเซ็นกําลังคิดว่าพี่ชายผู้อบอุ่นและใจดีผู้นี้กําลังทํางานอย่างหนักเพื่อช่วยเหลืออาณาเขตของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีคําว่าไม่ชอบและไม่เหมาะกับงานประเภทนี้

 

“ ก็ได้ขอรับหากท่านพี่ต้องการเช่นนั้น”

 

บาเซ็นหันหลังกลับทันที

 

ความคิดต่างๆกําลังหลั่งไหลในหัวของบาเซ็น เขาเข้าใจว่าทําไมพี่ชายของเขาถึงเลือกทํางานนี้ด้วยตัวเองแม้ว่าเขาและพ่อของเขาจะว่างอยู่ก็ตาม

 

อย่างน้อยเขาก็เข้าใจบางอย่าง

 

“ข้ายังเด็กอยู่”

 

บาเซ็นเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีตระหนักได้ว่าเขายังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้เพื่อจะได้เหมือนคนอื่นๆที่อยู่รอบกายพี่ชายของตน เขาต้องการที่จะเติบโตอย่างมีคุณภาพโดยไม่เป็นภาระให้กับพี่ชายของเขาไม่มีมีสักวินาทีเดียวที่บาเซ็นจะหันหลังกลับไปมองด้านหลัง เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นบันไดหินเพื่อออกจากคุกใต้ดินไปในที่สุด

 

คาร์ลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าบาเซ็นลับสายตาไปแล้ว

 

“พายแอปเปิ้ล”

 

อุ้งเท้าเล็กๆปรากฏขึ้นกลางอากาศพร้อมกับพายแอปเปิ้ลหนึ่งชิ้น คาร์ลเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพของพายแอปเปิ้ล

 

“อะไรกัน? ทําไมพายแอปเปิ้ลถึงขึ้นแบบนี้ล่ะ?”

 

พายแอปเปิ้ลดูเหมือนจะเปียกน้ำ คาร์ลได้ยินเสียงพึมพําของราอนแว่วเข้ามา

 

“ข..ข้าไม่ได้ร้องไห้นะ”

 

“เฮ้อ”

 

คาร์ลถอนหายใจให้กับคําตอบของราอน

 

“ถ้าเจ้าไม่ชอบเดี๋ยวข้าไปเอาอันใหม่มาให้มนุษย์ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็อย่ากินมันเลย..พายแอปเปิ้ลจากมังกรที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมและไม่ได้ยิ่งใหญ่เช่นข้าไม่ได้ดูน่ากินเลยสักนิด”

 

คาร์ลถอนหายใจก่อนจะยัดพายแอปเปิ้ลเข้าปาก เขาไม่สามารถโยนทิ้งสิ่งที่เด็กหกขวบตั้งใจมอบให้ได้ อีกอย่างเขายังหิวเกินไปอีกด้วย ท้องของเขาว่างจนสามารถกินช้างได้ทั้งตัว

 

“ตอนนี้แม้แต่ขนมปังขึ้นราฉันก็สามารถกินมันได้

 

เขาคิดแบบนั้นจริงๆ ความอยากอาหารยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อโล่นิรันดร์กาลรวมตัวเข้ากับพละกําลังแห่งดวงใจ ไม่ได้หมายความว่าพลังศักดิ์สิทธิ์โบราณทั้งสองรวมตัวเข้ากันอย่างถาวร

 

พลังทั้งสองยังคงแยกการทํางานเพียงแต่ตอนนี้มีการเชื่อมต่อของพลังทั้งสองเข้าไว้ด้วยกัน หากเปรียบโล่นิรันดร์กาลเป็นคนๆหนึ่งพละกําลังแห่งดวงใจก็คือหัวใจของคนผู้นี้

 

แจ๊บๆๆๆ!

 

เสียงเคี้ยวพายแอปเปิ้ลยังคงดังต่อเนื่องแม้แต่ตอนที่เขาเปิดประตูเข้าไปก็ตาม

 

เอี้ยดดดด!!

 

เขากลืนพายแอปเปิ้ลคําสุดท้ายลงคอก่อนที่เสียงฟาดแส้จะดังแหวกอากาศขึ้นมา

 

เพี้ยะ!!

 

“อ้ากกกกกก!!”

 

เลือดสาดกระเซ็นใส่ผนังทันที มีคราบเลือดขนาดใหญ่ติดอยู่บนผนังอยู่แล้วจึงไม่สามารถทราบได้ว่ารอยเลือดไหนที่เป็นรอยเลือดใหม่กัน

 

“อ่า…มาถึงแล้วหรือขอรับนายน้อย?”

 

รอนหันมาทักคาร์ลด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนที่รอยยิ้มจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเหลือทิ้งไว้เพียงสายตาเย็นชาเมื่อเขากวาดสายตามองคาร์ลตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

“ทําไมสายตาของตาเฒ่าคนนี้ถึงดูน่ากลัวขนาดนี้ล่ะ?”

 

คาร์ลรู้สึกว่าตัวเองตัวหดเล็กลงเมื่อเจอสายตาของรอนจ้องเช่นนี้ จากนั้นหัวใจของเขาก็หล่นไปกองที่ตาตุ่มทันที

 

รอนหยิบมีดสั้นขึ้นมาก่อนจะขว้างออกไปอย่างรวดเร็ว

 

ฉึก!

 

“อ้ากกกกกกกก!!!”

 

มีดสั้นปักลงไปบนหัวไหล่ของชายผู้ถูกทรมานก่อนที่เลือดจะกระฉุดออกมาอีกครั้ง คาร์ลหลบ สายตาที่รอนจ้องมาและหันไปมองบารอคที่ยังคงสวมถุงมือสีขาวถึงสี่คู่พร้อมกับฟาดแส้ใส่ร่างของชายผู้นี้อย่างต่อเนื่อง ท่าทางไร้อารมณ์ของบารอคสมกับที่เป็นทั้งพ่อครัวและนักทรมานมือฉมังยิ่งนัก

 

การประสานงานของคู่หูพ่อลูกเป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่มีรอยเลือดกระเซ็นโดนตัวคนทั้งคู่แม้แต่น้อย หนึ่งในคู่หูหันมาเอ่ยกับคาร์ล

 

“เรากําลังคุยกับเขาตามที่นายน้อยสั่งขอรับ”

 

“อึ่ก !! ฮึกก…”

 

เสียงครางด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับสูดเอาลมหายใจเข้าปอดของคนผู้หนึ่งดังขึ้น คาร์ลเห็นเส้นผมสีขาวของเขาถูกชโลมด้วยเลือดกรังจนกลายเป็นสีแดงเข้ม

 

อัศวินผู้พิทักษ์โคลเปย์ เซคก้า

 

เขาตกอยู่ในกํามือของคาร์ลแล้ว

 

คู่หูพ่อลูกตามไปจับตัวเขาและลากเข้ามาไว้ในคุกใต้ดินทันทีที่เชวฮันสามารถเอาชนะเขาได้ รอนส่งยิ้มให้คาร์ลพลางเอ่ยขึ้น

 

“เรายังทําให้เขามีชีวิตอยู่”

 

“เอ่อ…ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้วสินะ”

 

เสียงของราอนดังเข้ามาในหัวคาร์ลทันที

 

เยี่ยมไปเลยเท่านปู่รอนกับบารอคเก่งจริงๆ

 

คาร์ลเพิกเฉยกับคําพูดของราอน

 

ขาทั้งสองข้างของโคลเปย์ถูกสับเป็นท่อนๆ มันเละและผิดรูปไม่ต่างจากเนื้อสับติดกระดูกเลยสักนิด แขนทั้งสองก็ไม่เหลือติดร่างเอาไว้ แต่เขาก็ยังมีชีวิตอยู่

 

นี่เป็นภาพที่น่ากลัวราวกับหลุดออกมาจากฝันร้าย หากตายไปยังจะดีเสียกว่าต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

 

รอนยังคงพูดต่อไป

 

“นายน้อยขอรับเมื่อกระผมเห็นว่าเขาไม่รู้วิธีในการควบคุมไวย์เวิรน์จึงไม่คิดว่าเขาจะมีประโยชน์ต่อเราสักเท่าไหร่..ดังนั้นกระผมเลยปล่อยให้เขายังมีชีวิตอยู่แค่พอพูดคุยกับเราได้ก็พอ.กระผมทําได้ดีใช่มั้ยขอรับ?”

 

คาร์ลตอบด้วยความสัตย์จริง

 

“ใช่..ทําได้ดีมาก”

 

รอนทําได้ดีจริงๆ

 

“เขายังมีสติใช่มั้ย?”

 

“ขอรับ”

 

คาร์ลพยักหน้าให้กับคําตอบนิ่งๆของบารอคก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้โคลเปย์

 

“แฮ่กแฮ่ก!!!”

 

โคลเปย์เริ่มหายใจติดขัด เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างในทุกๆครั้งที่หายใจเข้า อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน นั่นเป็นเพราะความกลัวจู่โจมเข้าจับหัวใจของเขาจนลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวด

 

“ข้ากําลังจะตายข้าจะตายแบบนี้จริงๆอย่างนั้นหรือ?”

 

มันไม่ใช่เรื่องสําคัญกับเขาอีกต่อไปว่าดินแดนชนบทเช่นนี้ทําไมถึงมีผู้เชี่ยวชาญด้านการทรมานและนักฆ่าอยู่ด้วย สิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตอนนี้คือจะหลบหนีไปจากสถานที่ที่น่ากลัว เช่นนี้ได้อย่างไร

 

ทันใดนั้นเอง

 

“ท่านอัศวินผู้พิทักษ์”

 

มันเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนเป็นอย่างมากแต่โคลเปย์ก็ไม่กล้ายกศีรษะขึ้นมองอยู่ดี

เจ้าขยะคนนี้! เจ้าของเสียงอ่อนโยนผู้นี้! เจ้าขยะคนนี้คือผู้นําตัวจริงของอาณาเขตแห่งนี้! 

 

คาร์ล เฮนิตัส เจ้าของโล่เงิน!

 

เขาไม่เคยคิดว่านายน้อยที่ดูเหมือนจะเป็นคนดีจะสามารถทําเรื่องร้ายกาจเช่นนี้ได้ โคลเปย์ ถึงกับพูดไม่ออก ร่างกายทั้งร่างที่ชาจนแทบไม่มีความรู้สึกกําลังรับรู้ได้ถึงบางอย่างแก้มของเขาเริ่มสั่น

 

ความกลัวและการถูกควบคุม

 

ราวกับว่ามีคนกําลังควบคุมให้เขาอยู่ใต้อาณัติ เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อนนอกจากคนผู้นี้