Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 366

TXV – 366 แมลงบินรอบกองไฟ !

ในห้องสอบสวนอันซูฮยอนดูสงบมาก เขาไม่มีท่าทีตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย

“ผมงั้นเหรอลักพาตัวคนอื่น? คนอย่างผมจะต้องไปลักพาตัวใครหล่ะ?” อันซูฮยอนพูดพร้อมพูดต่ออีกว่า “ข้อกล่าวหาที่คุณว่ามาผมไม่มีส่วนรู้เห็นเลยนอกจากนี้ผมต้องการจะโทรบอกพ่อของผมเพื่อขอให้เขาส่งทนายส่วนตัวที่ดีที่สุดมาให้นี่เป็นสิทธิ์ตามกฎหมายของผมจัดการให้ผมด้วยหล่ะ”

คําพูดของเขาดูจะเรียบง่ายและธรรมดาแต่ความจริงมันแฝงไปด้วยการข่มขู่ นั่นก็เพราะพ่อของเขาเป็นบุคคลสําคัญระดับประเทศของเกาหลีใต้

เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบในการสอบสวนอันซูฮยอนทุบโต๊ะอย่างรุนแรงก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า”ทุกคนมีสิทธิเสมอภาคตามกฎหมายแต่เรื่องของคุณมันร้ายแรงมาก คุณคิดว่าพ่อของคุณจะช่วยคุณได้อย่างนั้นเหรอ?”

อันซูฮยอนยักไหล่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผมแค่บอกสิทธิที่ผมสามารถใช้ได้ก็เท่านั้นเอง นี่คุณกําลังขู่ผมอยู่หรือเปล่า?

“ใครขู่คุณ?” เจ้าหน้าที่รับผิดชอบในการสอบปากคําพูด เขาปวดหัวกับการพูดจาของอันซูฮยอนอย่างมาก

การสอบสวนยังคงดําเนินต่อไปแต่จังหวะนี้เซี่ยเหลียหันมาไปฉือโบเหยียนก่อนจะถามเขาว่า “เราสามารถทําอะไรกับเขาได้บ้าง?”

ฉือโบเหยียนเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไปว่า “ผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะลงโทษเขาตามกฏหมายหรืออาจจะต้องปล่อยเขาไป”

ในใจของเซี่ยเหล่ยยังคงมีความแค้นต่ออันซูฮยอนอย่างมากนั่นก็เพราะอันซูฮยอนสั่งให้อันซูจ นมาหลอกลวงและหวังจะทําร้ายเซี่ยเสวียแถมอันซูฮยอนยังคิดจะฆ่าลู่เชิง เจ้าหน้าที่หรู่และหลงบังอีกต่างหากซึ่งถ้าหากร่างกายของเขาไม่สามารถต้านทานแก๊สยาสลบในตอนนั้นได้ละก็ ทั้งเขาและหลงบังคงไม่ได้มีโอกาสมายืนอยู่ตรงนี้แน่ๆ เรื่องราวมันจะไปจบตรงที่เซี่ยเหลียถูกส่งตัวไปให้กับพวกอเมริกันส่วนคนที่เหลือก็จะถูกฆ่าและอําพรางศพ!

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” เซี่ยเหล่ยพูดอย่างคนโกรธแค้น

ฉือโบเหยียนยิ้มอย่างขมขึ้นก่อนจะพูดขึ้นว่า “เซี่ยเหลีย ผมรู้ว่าคุณอึดอัดและไม่พอใจแต่ผมจะบอกคุณไว้ก่อนเลยว่าแม้แต่ประเทศใหญ่ๆอย่างสหรัฐเมริกาหรือแม้แต่เยอรมนีที่เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องกฎหมายที่เข้มงวดแต่แล้วยังไงหล่ะ ดูเพื่อนของคุณสือเลน่า…เธอไม่ได้ทําผิดอะไรเลยแต่ก็เกือบที่จะไปติดคุกที่กวนตานาโมแล้ว “

ถ่างหยู่เหยี่ยที่ฟังอยู่เช่นกันจู่ๆเธอก็ขัดจังหวะขึ้นมาว่า “เซี่ยเหล่ย คุณต้องใจเย็นๆก่อนนะ”

ถ่างยั่วฉ่วนเองก็พูดขึ้นว่า “อันซูฮยอนได้ทําผิดกฎหมายจริงแม้ว่าจะได้รับการปล่อยตัวแต่ก็ต้องเป็นไปตามเงื่อนไขด้วยไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นอิสระไปเลยแถมสถานะของเขารวมถึงพ่อของเขาก็มีผลกับทางการเมืองอย่างมากไม่ว่าจะเป็นทั้งในและนอกประเทศ ดังนั้นเราต้องชิงความได้เปรียบจากเรื่องนี้ให้ได้มากที่สุด”

เซี่ยเหล่ยยิ้มเล็กน้อยแม้ว่าคําพูดของถ่างทั่วฉ่วนจะทําให้เขาใจเย็นลงบ้างแต่ภายในใจของเขายังอัดอยู่ตลอดเวลา

“คุณกลับไปก่อน” ฉือโบเหยียนพูดต่อว่า “และหยุดคิดเรื่องนี้ซะ”

หลงบังเองก็พูดขึ้นว่า “เซี่ยเหลีย เราไปกันเถอะ ไปหาอะไรดื่มกันดีกว่า”

เซี่ยเหลี่ยและหลงบึงกําลังจะเดินออกไปแต่ก่อนจะออกไปนั้นเซี่ยเหล่ยก็ได้หันไปมองอันซูฮยอน ก่อนหนึ่งครั้งจากนั้นก็พูดกับตัวเองว่า “เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ “

“เซี่ยเหลีย” ถ่างหยู่เหยี่ยเรียกและพูดต่อว่า “พ่อของฉันบอกว่าสิ่งที่คุณขอให้เขาช่วยนั้น จัดการเรียบร้อยแล้ว “

เซี่ยเหลียหันไปหาเธอด้วยความสนใจทันทีพร้อมกับพูดขึ้นว่า “จัดการอะไรงเนหรอ?”

ถ่างหยู่เหยี่ยตอบกลับไปว่า “เรื่องที่คุณจะไปที่บ้านในวันพรุ่งนี้ไง”

เซี่ยเหล่ยตอบกลับไปว่า “อ๋อ…ผมจะไปที่บ้านของคุณในวันพรุ่งนี้เพื่อทักทายลุงถ่าง”

ถ่างหยู่เหยี่ยยิ้มก่อนจะพูดว่า “ดี…ซื้อของติดไม้ติดมือมาให้ผู้ใหญ่ด้วยหล่ะ”

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับไปว่า “ได้เลย” หลังจากพูดจบหลงบึงก็คว้ามือของเซี่ยเหลียและลากเขาออกไปทันที

ถ่างทั่วฉวนถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “หลงบัง ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่กับเรื่องนี้นะ”

ฉือโบเหยียนพูดว่า “เธอก็เป็นแบบนี้แหละ ปล่อยเธอไปก่อนอีกสองสามวันก็คงจะดีขึ้น “

เซี่ยเหลี่ยเดินออกจากสํานักงานลับ 101 ในตอนนี้บนถนนและทางเท้าเงียบมากแทบจะไม่มีแม้แต่รถหรือคนที่เดินบนทางเท้าเลย เซี่ยเหล่ยกําลังจะเดินไปขึ้นรถแต่ก็ถูกหลงบึงหยุดไว้ก่อนที่เธอจะพูดว่า “ไม่ต้องใช้รถหรอก เราไปเดินเล่นกันดีกว่า”

เซี่ยเหล่ยถาม “ไม่ดื่มแล้วงั้นเหรอ?”

“อืม ที่บาร์มันเสียงดังเกินไป ฉันว่าเรามาเดินเล่นแก้เซ็งคงจะดีกว่าหน่ะ” หลงบิงตอบพร้อมทําท่าทางเหมือนกําลังคิดอะไรอยู่

ชียเหล่ยพยักหน้าจากนั้นก็เดินตามหลง

เดินตามหลงวิ่งไปตามทางเท้า ข้างทางมีไฟของถนนช่วยให้แสงสว่าง ร อบๆดวงไฟมีแมลงพากันบินวนตอมอยู่มากมาย

เซี่ยเหลี่ยไม่เคยเห็นปฏิกิริยาของเธอเป็นแบบนี้มาก่อนจึงถามออกไปว่า “คุณคิดอะไรอยู่?”

หลงทิ้งถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดว่า “คุณไม่คิดว่าเราเหมือนแมลงพวกนี้งั้นเหรอ?”

เซี่ยเหล่ยยิ้มและตอบกลับไปว่า “ไม่นะ ผมคิดว่าตอนนี้ผมควรจะพาคุณกลับไปที่โรงพยาบาลก่อน”

หลงบึงยกกําปั้นและต่อยไปที่หน้าอกของเซี่ยเหลี่ยเบาๆก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย คงเหมือนกับที่แมลงพวกนี้”

เป็นเรื่องแปลกมาที่เธอพูดขึ้นในลักษณะนี้ เซี่ยเหลยรู้สึกแปลกอยู่ในใจ จากนั้นก็ถามออกไปว่า “แล้วคุณคิดว่าแมลงพวกนี้เป็นอย่างไรงั้นเหรอ?”

“โง่และทําได้แค่บินวนไปมา” หลงบิงตอบ

เซี่ยเหล่ยเงียบอยู่ครู่หนึ่งตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไมเมื่อกี้นี้เธอถึงพูดอะไรแปลกๆขึ้นมา

หลงบึงพูดว่า “ฉันรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เข้าร่วมทํางานที่สํานักงานลับ101 ฉันได้ปกป้องความมั่นคงของประเทศชาติ ปกป้องศักดิ์ศรีของกฎหมายและบางครั้งในขณะที่เราต้องปฏิบัติภารกิจเราจะต้องทําทุกอย่างให้สําเร็จลุล่วงแม้แต่ต้องเสียสละตัวเองเพื่อส่วนรวม ซึ่งที่สุดแล้วหากเราสามารถจับพวกคนเลวได้นั่นก็ถือเป็น เรื่องที่ดี แต่หากเราพลาดเราอาจจะตายในหน้าที่ได้เลยและไม่สามารถจับหรือจับมาแล้วแต่ทําอะไรพวกคนเลวไม่ได้ฉันคิดว่าชีวิตของเราก็เหมือนกับแมลงพวกนี้หากมันเข้าไปเล่นกับไฟท้ายที่สุดพวกมันก็จะโดนเผาและตายไปโดยไม่มีใครจําได้ “

ซี่ยเหลี่ยพูดปลอบเธอว่า “ความจริง ผมไม่สนหรอกว่ามันจะมีผลทางเมืองอย่างไรแต่อันซูฮยอนสมควรจะได้รับบทลงโทษอย่างสาสม จากมุมมองของเรื่องนี้เราจึงต้องใช้อันซูฮยอนเพื่อให้เกิดประโยชน์กับประเทศเรามากที่สุด”

“คุณว่ามันดีอย่างนั้นเหรอ?” หลงบึงพูดพร้อมหยุดเดินก่อนจะหันไปมองหน้าเซี่ยเหลี่ย

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับไปว่า “แน่นอนว่าผมไม่ชอบหรอกนะ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ “

“เอาล่ะ งั้นเราอย่ามาพูดถึงเรื่องนี้กันอีกดีกว่า” หลงบึงพูด เธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่ทําให้เธอหงุดหงิดและไม่พอใจแล้ว

“ครั้งนี้เราจะต้องปล่อยให้พวกเขาเป็นคนจัดการไปก่อน น่าจะดีกว่า” เซี่ยเหลี่ยพูดต่ออีกว่า “แต่ถ้ามีครั้งหน้าผมจะไม่จับเขามาส่งเจ้าหน้าที่ตํารวจอีกแล้ว ผมจะจัดการเขาด้วยวิธีของผมเอง “

“อืม …..” หลงบึงพูดพร้อมลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะพูดต่ออีกว่า “ขอยืมไหล่คุณซบหน่อยได้มั้ย?”

เซี่ยเหลี่ยถามว่า “ทําไมหล่ะ?”

“ไม่ได้หรอ?” หลงบิงถามกลับ

“คุณต้องการจะร้องไห้ใช่ไหม?” เซียเหล่ยพูดพร้อมพยักหน้าและพูดต่อว่า “โอเค ใช้ไหล่ของผมเป็นที่พักพิงคุณอยากจะร้องเท่าไหร่ก็ร้องออกมาให้หมดได้เลย”

หลงกิ้งพิงไหล่ของเซี่ยเหลียอย่างเงียบๆ

เซี่ยเหลียโอบเอวของเธอก่อนจะพูดว่า “ร้องไห้ซะให้พอ ผมจะไม่หัวเราะคุณหรอกนะ ไม่ต้องกังวล”

“อืม …” หลงบึงพูด

แต่จู่ๆเธอก็อ้าปากและกัดไปที่ไหล่ของเซี่ยเหลียอย่างรวดเร็ว

เธอกัดแค่เพียงครู่เดียวก่อนจะปล่อยและพูดขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้างหล่ะ?”

เซี่ยเหลียจับไปที่ไหล่ที่โดนกัดพร้อมถามว่า “เจ็บสิถามได้ แล้วกัดผมทําไม?”

หลงบึงยิ้มและตอบกลับไปว่า “ก็ใครใช้ให้คุณโกหกฉันว่าใช้เสื้อชุบปัสสาวะแล้วจะป้องกันแก๊สยาสลบได้หล่ะแถมตอนนั้นคุณยังมองตอนที่ฉัน….”

นี่คือเหตุผลทั้งหมดของเธอ….

จู่ๆในหัวของเซี่ยเหลียภาพของหลงบึงก็ผุดขึ้นมา มันเป็นผิวที่เรียบเนียนสีขาวพร้อมกับเนินหน้าอกที่ใหญ่โต ภาพที่เขากําลังคิดอยู่นี้ทําให้ไหล่ที่โดนกัดเมื่อครู่นี้หายเจ็บปวดอย่างสิ้นเชิง เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผม ผมมองตอนที่คุณกําลังอะไรงั้นเหรอ?”

“นี่..ฉันขอยืมไหล่อีกครั้งสิ” หลงวิ่งไม่ตอบคําถาม เธอพูดพร้อมเตรียมจะกัดเขาอีกครั้ง

เซี่ยเหลี่ยรีบพูดทันทีว่า “คุณเป็นสุนัขงั้นเหรอ? หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่ต้องเข้ามา!”

หลงทิ้งไม่สนใจที่เซี่ยเหลี่ยพูด เธอพุ่งไปหาเซี่ยเหล่ยพร้อมกับจะกัดเขาให้ได้ ด้านเซี่ยเหล่ยก็พยายามจะหยุดเธอเอาไว้แต่ทั้งคู่ไม่ได้สู้กันอย่างจริงจัง มันเป็นเหมือนเพียงการหยอกล้อกันเท่านั้น

จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทําให้ทั้งคู่หยุดสิ่งที่กําลังทําอยู่ทั้งหมด

เป็นเสียงโทรศัพท์ของหลงบึง เธอหยิบขึ้นมาพร้อมกับกดรับสายโดยมีเซี่ยเหลียยืนดูอยู่ข้างๆเธอด้วย

“เราอยู่ข้างนอกไม่ไกลเท่าไหร่จากสํานักงานลับ10iเท่าไหร่ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” หลงทิ้งถามด้วยความสงสัย

เซี่ยเหลยคิดในใจว่า “ฉือโบเหยียนงั้นเหรอ? หรือเรื่องของอันซูฮยอนจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง? “

“โอเค ฉันจะรีบไป” หลงบึงพูด

เซี่ยเหลียรีบถามทันทีว่า “ผู้บริการฉืองั้นเหรอ?”

หลงบึงพยักหน้าพร้อมตอบไปว่า “ใช่ ผู้บริหารฉือ ตอนนี้มีเรื่องฉุกเฉิน “

“เกี่ยวกับอันซูฮยอนไหม?” เซี่ยเหล่ยถาม

“ไม่ใช่ แต่เป็นกลุ่มนักวิจัย” หลงบังตอบ

เซี่ยเหลียอยากรู้เรื่องราวทันที เขารีบถามออกไปว่า “มีอะไรงั้นเหรอ?”

หลงบึงตอบกลับไปว่า “ผู้บริหารฉือบอกฉันว่าตอนนี้มีนักวิจัยเสียสติไปแล้ว สถานการณ์อันตรายอย่างมาก”

“เสียสติเนี่ยนะ?” เซี่ยเหลี่ยถามซ้ําด้วยความประหลาดใจ

หลงบึงพูดต่อว่า “ใช่ แต่ผู้บริหารมื้อไม่ได้พูดรายละเอียดอะไรมากนัก ตอนนี้คุณกลับไปก่อนฉันต้องไปทํางานแล้ว “

“เดี๋ยวก่อน “เซี่ยเหลี่ยพูดต่อทันทีว่า “ให้ผมไปด้วยได้รึป่าว?”

หลงบึงพูดว่า “ผู้บริหารฉือบอกกับฉันว่าไม่ให้พาคุณไปด้วย”

ในขณะนี้เซี่ยเหลี่ยรู้สึกอึดอัดในใจอย่างมาก

“คุณปล่อยวางเรื่องนี้ไปเถอะ” หลงบึงพูดต่ออีกว่า “ผู้บริหารฉือบอกกับฉันให้บอกกับคุณว่า คุณมีหน้าที่นําเหล่านักวิจัยกลับมาประเทศของเราแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

เซี่ยเหลียหมดคําพูดไปในทันที

มันเป็นความจริงที่ว่าช่วยเหล่านักวิจัยกลับมาจากอัฟกานิสถานได้แต่พวกเขาไม่ได้มองให้ไกลออกไปว่าเรื่องนี้มันจะเชื่อมโยงและส่งผลกับอะไรได้บ้าง ซึ่งหากเป็นกรณีที่เลวร้ายที่สุดพวกเขารับมือไม่ไหวแน่ๆ

หลงบึงยังคงพูดกับผู้บริหารฉือต่อดูเหมือนเธอกําลังพยายามจะขอให้พาเซี่ยเหลียไปด้วยให้ได้

เซี่ยเหลียยังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อเขาคิดในใจว่า “ถ้าผู้บริหารฉือไม่อนุญาต คงไม่มีทางเสาะหาความลับของอัลลอยโบราณได้ ซึ่งความจริงมันอาจจะ..”

หลงบังวางสายโทรศัพท์พร้อมกับพูดขัดจังหวะขึ้นว่า “ยังไงเขาก็ยืนยันคําเดิมคือไม่ให้พาคุณไปด้วย

ติดตามตอนต่อไป..