Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 346

TXy – 346 ภารกิจเสร็จสิ้น !

เหรียญทองสองกล่องพร้อมสิ่งของมีค่าที่อยู่ภายในสุสานได้ถูกขนย้ายไปยังชนเผ่าเย็ปตาไลท์เมื่อทุกคนได้รับรู้ข่าวนี้ทำให้ภายในชนเผ่าเริ่มมีการเฉลิมฉลองกันทันที พวกเขาฆ่าทั้งหมูและแกะเพื่อใช้สำหรับทำอาหารแม้ว่าคนในชนเผ่าจะไม่เคยเชื่อเรื่อง “พระเจ้าแห่งความมั่งคั่ง” ตามตำนานที่เล่าขานแต่ในตอนนี้พวกเขาเริ่มจะมีความเชื่อนี้กันแล้วนั่นก็เพราะว่าเซี่ยเหลี่ยได้มาถึงที่ชนเผ่าของเขาและได้พัฒนาชนเผ่าที่ยากจน จนตอนนี้มันกลายเป็นชนเผ่าที่อุดมสมบูรณ์ พวกเขาเชื่อว่าสำหรับพวกเขาแล้วเซี่ยเหลียถือเป็นพระเจ้าแห่งความมั่งคั่ง

ทุกคนในชนเผ่ากำลังเฉลิมฉลอง ทุกคนล้วนมีความสุขกับสิ่งที่ได้รับ

“คุณจะไปที่ไหน?” ในห้องแคนลามที่กำลังร้องไห้อยู่ได้มองไปที่เซี่ยเหลียและถามด้วยน้ำตาหลังจากนั้นก็ยังถามต่ออีกว่า “ทำไมหล่ะ?”

เซี่ยเหลี่ยโอบไปที่ไหล่ของเธอพร้อมพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนไปว่า “ผมต้องไป ถ้าหากพวกอเมริกันรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ พวกเขาจะมาจับตัวผมอีกและพวกคุณก็อาจจะเดือดร้อนไปด้วย”

“ถ้าพวกเขากล้าทำอย่างนั้น ฉันจะฆ่าพวกเขาเอง!” แคนลามีพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง “คุณให้อาวุธกับพวกเรามากมายนี้? เราจะใช้พวกมันปกป้องคุณเอง! “

เซี่ยเหลียหัวเราะอย่างขมขื่นพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า “คุณจะสู้กับพวกเขางั้นเหรอ? ไม่ไหวหรอก พวกเขามีเทคโนโลยีในการต่อสู้ที่ล้ำหน้ากว่าสิ่งที่ผมมอบให้พวกเขามี เครื่องบินรบที่ทันสมัยแค่มากันไม่กี่ลำพร้อมทิ้งระเบิดลงมา ชนเผ่าของคุณก็พร้อมจะกลายเป็นทะเลเพลิงและสุดท้ายที่สถานที่แห่งนี้ก็จะถูกลบออกไปจากแผนที่โลก”

“แต่ฉันไม่อยากให้คุณไป!” แคนลามพูดพร้อมกอดเอวของเซี่ยเหลียไว้เพราะกลัวว่าเขาจะรีบเดินออกไป

“นี่ ผมไม่ได้จะไปแล้วไม่กลับมาเลยซะหน่อย” เซี่ยเหลี่ยพูดพร้อมจูบจมูกของเธอจากนั้นก็พูดต่อว่า “หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับมาเพราะผมจะลงทุนสร้างฟาร์มเพาะพันธ์และฟาร์มอื่นๆขึ้นที่นี่ในชนเผ่าของคุณ”

“คุณโกหก” แคนลามีพูดเพราะไม่เชื่อที่เซี่ยเหล่ยบอกจากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “ด้วยความสามารถของคุณ มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะจับตัวคุณสำเร็จด้วยการจับคุมแค่เพียงครั้งเดียว คุณไม่จำเป็นต้องรีบไปหรอกนะ”

เซี่ยเหลี่ยพูดไม่ออกแม้ว่าสิ่งที่เขาพูดไปจะเป็นเรื่องยากที่จะทำขึ้นจริง เนื่องจากอัฟกานิสถานตกอยู่ในฐานะเมืองขึ้นของอเมริกาดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องอันตรายที่มากขึ้นหากว่าเขายังอยู่ที่นี่ต่อแต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาปลอบเธอได้ดีนอกจากคำพูดนี้อีกแล้ว

แม้ว่าวันนี้จะมีเรื่องน่ายินดีสำหรับพวกเขาทั้งคู่และคนในชนเผ่าแต่ดูเหมือนจะเพียงชั่วคราวเท่านั้นเพราะตอนนี้ทั้งแคนลามและเซี่ยเหล่ยกลับรู้สึกเศร้าและรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

“ฉันไม่ต้องการให้คุณไป ฉันมีความรู้สึกว่าถ้าคุณไปแล้วฉันจะไม่ได้พบคุณอีก” แคนลามีพูดความรู้สึกและสิ่งที่เธอคิดออกมาทั้งหมด

จู่ๆเซี่ยเหล่ยก็ยิ้มที่มุมปากและพูดออกมาว่า “ถ้าคุณคิดถึงผมและต้องการเจอผมคุณก็สามารถไปหาผมได้ที่ประเทศจีนหรือถ้าไกลเกินไปพวกเราก็มาพบกันได้ที่ปากีสถาน ผมจะซื้อบ้านในกรุงอิสลามาบัด เราสามารถเจอกันที่นั่นได้”

นี่เป็นความปลอดภัยที่มากขึ้นหากเขาจะเจอกันที่ปากีสถานเนื่องจากสำนักงานลับ101 สามารถจัดการและควบคุมความปลอดภัยภายในปากีสถานนี้ได้

“เยี่ยมเลย ถ้าคุณซื้อบ้านที่กรุงอิสลามาบัด ฉันก็สามารถขายแพะที่นั่นได้อีกด้วย” แคนลามีพูดด้วยรอยยิ้มและเห็นด้วยกับความคิดนี้

แคนลามเป็นผู้หญิงที่เกลี้ยกล่อมง่าย นี่จึงเป็นสิ่งที่เซี่ยเหล่ยชอบในตัวเธอ

“เอาเป็นว่าตอนนี้เราลืมเรื่องธุรกิจกันไปก่อน” แคนลามพูดพร้อมมองหน้าของเซี่ยเหล่ยจากนั้นก็พูดต่ออีกว่า “คืนนี้เรา…”

แคนลามีพูดไม่ทันจบก็จับหัวของเซี่ยเหล่ยกดลงไปยังเอวของเธอ

แคนลามที่ใบหน้าดูไร้เดียงสาตอนนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เธอมีพลังเหนือธรรมชาติในช่วงเวลานี้เธอจะไม่ดูเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้วเธอได้กลายเป็นผู้หญิงที่ดุดันและเกรี้ยวกราด

บรรยากาศในคืนนี้ได้กลับมาสดใสอีกครั้งสำหรับทั้งคู่

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ฐานทัพพาร์กแวร์

ที่ฐานทัพในตอนนี้มีฉือโบเหยียน หลงทิ้ง ถ่างหยู่เหยี่ย และถ่างยั่วฉ่วนกำลังยืนรออยู่ที่สนามบินของฐานทัพโดยที่ด้านหลังพวกเขามีตัวแทนของสำนักงานลับ101 ยืนอยู่ด้วยจำนวนหนึ่ง ถัดออกไปด้านข้างก็มีเครื่องบินรบหลายลำพร้อมคนขับอยู่ภายในเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์ไม่ว่าจะดีหรือร้ายที่อาจจะเกิดขึ้น

สิ่งเหล่านี้ถูกเตรียมไว้สำหรับเซี่ยเหลี่ยเพราะสิ่งที่เขานำกลับมาด้วยนั้นมีความสำคัญระดับประเทศ ถือโบเหยียนจึงไม่ต้องการให้มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นได้

“มันจะใช้เวลานานแค่ไหน? “ ถ่างหยู่เหยี่ยพูดด้วยความกังวลและก็พูดต่อขึ้นอีกว่า ”จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมนะ? ”

คิ้วของฉือโบเหยียนเที่ยวย่นและพูดขึ้นว่า “ดาวเทียมของเราได้ล็อกพื้นที่เป้าหมายไว้ แล้วรวมถึงพื้นที่รอบข้างใกล้เคียงอีกด้วย เราเตรียมเครื่องบินรบไว้เผื่อสถานการณ์ฉุกเฉิน การเตรียมการระดับนี้แล้วคุณยังเป็นห่วงเรื่องอะไรอีกงั้นเหรอ?”

ถ่างหยู่เหยี่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็แค่กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เซี่ยเหล่ยต้องนำมา”

ถ่างยั่วฉ่วนหันไปพูดกับถ่างหยู่เหยี่ยพร้อมรอยยิ้มว่า “ น้องไม่กังวลเกี่ยวกับเซี่ยเหลี่ยบ้างงั้นเหรอ?”

ถ่างหยู่เหยี่ยมองไปที่ถ่างยั่วฉวนก่อนจะพูดว่า “พูดอะไรของพี่? ระวังคำพูดหน่อยไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องปู! ”

“ฮ่า ๆ ” ถ่างทั่วถ่วนหัวเราะพร้อมพูดต่อว่า “พูดถึงปู ที่จำได้ว่าปูเคยบอกว่าถ้าเขาสามารถช่วยเธอกลับมาได้เขาจะยอมรับในตัวเซี่ยเหลี่ยและให้เป็นลูกศิษย์ของท่าน”

“หืม?” ถ่างหยู่เหยียแสดงท่าทางแปลกๆพร้อมพูดต่ออีกว่า “ถ้าปูรับเซี่ยเหลี่ยเป็นลูกศิษย์ลำดับของเขาจะ..? เอ่อ…ไม่ ฉันไม่เห็นด้วย”

ถ่างยั่วฉวนยักไหล่ก่อนพูดว่า ” พี่ก็ไม่เห็นด้วยหรอกแต่ถ้าปูตัดสินใจไปแล้วก็ไม่สามารถห้ามได้หรอกนะ”

หลงบิงพูดเสริมว่า “ฉันก็คิดว่าดีนะถ้าคุณสองคนจะเรียกเซี่ยเหล่ยว่าศิษย์พี่”

เมื่อหลงบิงพูดออกไปแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา จึงได้หุบปากของตัวเอง

แน่นอนว่าถ่างยั่วฉวนได้ยิ้มแล้วพูดว่า “นั่นหมายความว่ายังไงหน่ะ?”

หลงวิ่งมองกลับไปที่ถ่างยั่วฉวนพร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ”

“หลงทิ้งแล้วคุณหมายความว่าอะไร?” ถ่างหยู่เหยี่ยถามด้วยความสงสัย

“ฉัน …” หลงบึงพยายามจะหาคำพูดมาอธิบาย

ฉือโบเหยียนได้กระแอมก่อนจะพูดว่า “ทุกคนควรจะจริงจังกันหน่อยในเวลานี้ ถ้าหากว่าเบื่อเกินไปที่จะรอ ผมอนุญาตให้ไปวิ่งรอบสนามบินสิบรอบได้นะ”

ทั้งสามคนหุบปากหยุดพูดในทันที

จังหวะนี้ก็มีเฮลิคอปเตอร์บินเข้ามาในระยะการมองเห็นของพวกเขา

“กลับมาแล้ว” ถ่างหยู่เหยี่ยพูดอย่างตื่นเต้น

หลงบังเหลือบมองไปที่ถ่างหยู่เหยี่ยพร้อมกับมุมปากที่เปิดเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่ได้พูด

หลังจากที่ทุกคนเห็นเฮลิคอปเตอร์ก็ผ่านไปไม่กี่นาทีเฮลิคอปเตอร์ลงจอดอย่างปลอดภัยในสนามบินของกองทัพ

เมื่อลงจอดเป็นที่เรียบร้อย เซี่ยเหล่ยก็กระโดดออกจากห้องโดยสารขอเฮลิคอปเตอร์ และเดินตรงไปยังถือโบเหยียนและคนอื่นๆที่กำลังยืนรออยู่

“ของหล่ะ?” ฉือโบเหยียนเริ่มถาม

เซี่ยเหลียหยิบกระเป๋าขึ้นมาพร้อมเปิดออกเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน มันเป็นถุงผ้าขนาดใหญ่ที่ห่อสิ่งที่เขานำกลับมาด้วยสองห่อ

“อะไรอยู่ข้างใน?” ฉือโบเหยียนถามด้วยความแปลกใจ

เซี่ยเหลียแกะผ้าห่อแรกออกเผยให้เห็นว่าภายในมีเนื้อแกะแห้งและเนื้อของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอย่างไรดี เซี่ยเหล่ยบอกพวกเขาไปว่านี่เป็นสิ่งที่แคนลามีหัวหน้าเผ่าคนปัจจุบันได้ให้เขามาเป็นของขวัญ หลังจากนั้นก็ถามออกไปว่า “พวกคุณต้องการหรือไม่?”

“เก็บไว้เถอะ” ฉือโบเหยียนพูดเพราะเขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้

หลังจากนั้นก็แกะผ้าห่องที่สองออกต่อ

มันเต็มไปด้วยอัญมณี หยก และของล้ำค่าอื่นๆที่เขานำมาจากสุสานของเจ้าหญิงหยงเหม่ย เซี่ยเหลี่ยได้ใช้จ่ายเงินของตัวเองไปมากมายแถมยังต้องไปเสี่ยงทำภารกิจที่อันตราย ดังนั้นเขาต้องการสิ่งตอบแทนสำหรับตัวเองเช่นกัน

ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่ได้กลัวว่าฉือโบเหยียน หลงบิง หรือว่าคนอื่นๆจะเจอสิ่งของเหล่านี้แล้วจะต่อว่าและจับเขา เขาคิดว่านี่เป็นสิ่งที่เขาควรจะได้รับเป็นการตอบแทน

ถ่างหยู่เหยีย ถ่างทั่วถ่วนและหลงบึงก็ได้เดินเข้าไปหาฉ้อโบเหยียนเพื่อดูสิ่งที่อยู่ในมือของเขานอกจากพวกอัญมณีนะและของล้ำค่าอื่นๆแล้ว มันมีทั้งเข็มทิศ โลหะอัลลอยด์โบราณสีเขียว รวมถึงเหรียญทองและหยกเล็กๆน้อยๆที่เขานำกลับมาด้วยและสุดท้ายก็เป็นหนังสือโบราณที่ยืมมาจากแคนลาม

“นี่คือ?” ฉือโบเหยียนถามพร้อมมองไปที่เชี่ยเหลี่ย

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับไปว่า “แน่นอนว่าของล้ำค่าพวกนี้ล้วนเป็นของที่อยู่ในสุสานของเจ้าหญิงหยงเหม่ย ที่นั่นผมเจอกับเหรียญทองจำนวนมาก หยกและอัญมณี หรือแม้แต่เครื่องปั้นดินเผาชุดลายครามอื่นๆอีกมากมาย” เขายิ้มก่อนจะพูดต่ออีกว่า “ผมนำมันออกมาโดยยกมันให้กับชนเผ่าเฮปตาไลท์ โดยส่วนที่เหลือก็คือสิ่งที่คุณกำลังเห็นอยู่ในขณะนี้ ผมนำมันกลับมาด้วยส่วนโลหะโบราณสีเขียวที่คุณต้องการ คุณก็นำมันไปได้เลย”

“คุณทำได้ดีมาก” ฉือโบเหยียนยิ้มพร้อมพูดชมเซี่ยเหล่ยนเป็นสิ่งที่หาได้ยากจากตัวเขาจากนั้นก็พูดต่ออีกว่า “สิ่งเหล่านี้เราไม่จำเป็นจะต้องใช้มันเพราะที่สำคัญคุณได้นำสิ่งสำคัญที่เราต้องการที่สุดกลับมาได้อย่างปลอดภัย คุณได้ทำผลงานชิ้นใหญ่ให้กับประเทศของเราอีกครั้ง”

เซี่ยเหล่ยยิ้มพร้อมพูดว่า “ขอบคุณครับ ผู้บริหารือ

ถ่างยั่วฉวนได้ตบไหล่ของเซี่ยเหล่ยพร้อมพูดขึ้นว่า ” หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะพาคุณไปที่ตระกูลถ่างเพื่อเจอกับปูของเรา ๆ

“เยี่ยมเลย ผมเองก็อยากจะพบกับผู้อาวุโสถ่างเช่นกัน” เซี่ยเหลี่ยพูดขึ้นเพราะเขาเองก็ต้องการเรียนรู้วิชาลับที่สืบทอดกันภายในตระกูลเท่านั้น

“ ปืนของฉันหล่ะ?” ถ่างหยู่เหยี่ยได้พูดขึ้นเพราะเห็นว่าเซี่ยเหลี่ยไม่ได้นำมันกลับมาด้วย

เซี่ยเหลี่ยตอบไปว่า “ผมได้ยกสิ่งเหล่านั้นเป็นของขวัญให้แคนลามไปหมดแล้ว”

ถ่างหยู่เหยี่ยพูดอย่างไม่พอใจไปว่า “คุณดีกับเธอจริงๆนะ”

เซี่ยเหลี่ยตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่า “ที่ผมสามารถทำภารกิจได้สำเร็จลุล่วงส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากเธอไม่อย่างนั้นผมคงจะโดนพวกอเมริกันจับตัวไปแล้วเพราะหัวหน้าคนเก่าชื่อว่าที่น่าตั้งใจจะขายผมให้กับพวกเขาแต่ก็ชั่งมันเถอะ เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมไม่อยากพูดถึงอีก เอาเป็นว่าเมื่อผมกลับไปถึงบ้านแล้วผมจะปรับปรุงกระบอกใหม่ให้คุณก็แล้วกัน”

“พวกคุณสองคน” ถ่างยั่วฉวนพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหลียและถ่างหยู่เหยีย จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับเซียเหล่ยว่า “อย่าลืมของผมหล่ะ!”

เซี่ยเหล่ยยิ้มพร้อมพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้เลย ไม่มีปัญหา”

หลงบิงในตอนนี้ได้เดินมาด้านหน้าของเซี่ยเหล่ยพร้อมพูดขึ้นเล็กน้อยว่า “ดีแล้วที่กลับมาได้อย่างปลอดภัย”

เซี่ยเหลียได้ยินที่เธอพูดก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เธอหนึ่งครั้งนี้เป็นการตอบสนองต่อคำพูดของเขาโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

จังหวะนี้ถือโบเหยียนได้พูดขึ้นว่า “โอเค เป็นอันว่าทุกอย่างเรียบร้อย เราจะเดินทางไปที่กรุงอิสลามาบัดก่อนแล้วค่อยกลับประเทศของเรากัน”

เมื่อไปที่กรุงอิสลามาบัด เซี่ยเหล่ยก็ตั้งใจจะซื้อบ้านพักเอาไว้เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับเขาและแคนลามในการพบกันในอนาคต แน่นอนว่าเรื่องนี้เขาจะคิดที่จะบอกใครเลย ……

ติดตามตอนต่อไป….