Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 338

TXV – 338 ความลับของหนังสือโบราณ !

สามวันต่อมาที่ชนเผ่าเฮปตาไลท์

แคนลามและเซี่ยเหล่ยนำดาบอาทิสล่ากลับไปยังชนเผ่า พร้อมกับหัวและศพของที่น่า สองเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญของชนเผ่าอย่างมาก เนื่องจากแคนลามสามารถโค่นหัวหน้าคนเก่าลงได้ แถมยังเป็นนักสู้และมือปืนที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นจึงมีการจัดงานเพื่อให้เธอได้เข้ารับตำแหน่งตามประเพณีในส่วนของเรื่องนี้มีทั้งคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย จนตอนนี้แบ่งคนออกเป็นสองกลุ่ม

แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ เซี่ยเหลียได้นำเครื่องบันทึกเสียงที่ดักฟังเสียงของที่น่าไว้ก่อนหน้านี้ มันเป็นช่วงเวลาที่ที่น่าได้ทำข้อตกลงกับหัวหน้าของชนเผ่าอิกคา “อาบูตูล” ใจความว่าเธอจะทำการยกเซี่ยเหลียให้กับชาวอเมริกันหลังจากนั้นก็จะฆ่าแคนลามีทิ้งด้วยเหตุผลนี้ทำให้ฝ่ายที่คัดค้านการขึ้นเป็นหัวหน้าของแคนลามได้คลายข้อสงสัย และทำให้แคนลามขึ้นเป็นหัวหน้าคนใหม่อย่างไร้ข้อกังขา

ไม่นานผู้คนในชนเผ่าต่างพากันฆ่าหมูและฆ่าแกะสำหรับพิธีแต่งตั้งหัวหน้าเผ่าคนใหม่

เซี่ยเหลี่ยเองก็ปลีกตัวออกไปและรายงานความคืบหน้าให้กับผู้บริหารฉือฟังผ่านโทรศัพท์ผ่านดาวเทียม

“หมายความว่าจะให้พวกเขากลับได้เลยใช่ไหม? มีอะไรอีกหรือเปล่า?” เซี่ยเหลี่ยพูดกับฉือโบเหยียนผ่านทางโทรศัพท์ดาวเทียมในขณะที่เขาพูดอยู่นั้นถ่างหยู่เหยี่ยก็ได้ยินเสียงพูดและรู้สึกกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เซี่ยเหลียยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมพูดว่า “คุณเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางกลับของพวกเขา รวมถึงคุณด้วย ส่วนผมจะอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อทำภารกิจต่อ หลังจากเสร็จงานแล้วผมเองก็จะรีบกลับทันที”

“แต่คุณจะไม่เป็นไรหากต้องอยู่ที่นี่คนเดียว?” ถ่างหยู่เหยี่ยถาม

“เอาล่ะ!! ผมจะระวังตัวให้มากก็แล้วกัน” เซี่ยเหลี่ยตอบ

“ภารกิจของหนิงจึงยังไม่เสร็จงั้นเหรอ?” ถ่างหยู่เหยี่ยคิดและสงสัย

เซี่ยเหลียพยักหน้าพร้อมพูดว่า “นี่คือคำสั่งจากเบื้องบน ผมไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”

“ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยคุณแล้วหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเราจะกลับไปด้วยกัน” ถ่างหยู่เหยี่ยพูด

นี่ถือเป็นข้อเสนอที่ดีเหมือนกันที่จะมีผู้ช่วย เซี่ยเหลียจึงลังเลครู่หนึ่งกับข้อเสนอของ

เธอ

ตุ๊ดดด ตุ๊ดดด …

จู่ๆโทรศัพท์ดาวเทียมก็ดังขึ้น

คนที่โทรมาก็คือหลงนิ่ง เซี่ยเหลี่ยกดรับสาย เธอก็พูดขึ้นทันทีผ่านโทรศัพท์ดาวเทียมว่า “ให้ฉันพูดกับถ่างหยู่เหยี่ย”

เซี่ยเหลียยื่นโทรศัพท์ดาวเทียมให้ถ่างหยู่เหยี่ยพร้อมพูดกับเธอว่า “เอานี่ไป หลงทิ้งต้องการพูดกับคุณ”

ถ่างหยู่เหยี่ยรับโทรศัพทจากเขาพร้อมกับยกหูเตรียมพูดกับหลงทิ้ง

เซี่ยเหลี่ยมองไปที่ถ่างหยู่เหยี่ยเหมือนอยากรู้ว่าพวกเธอจะพูดอะไรกันแต่น่าเสียดายเพราะเขาจะได้ยินแค่เสียงของถ่างหยู่เหยี่ยเท่านั้น เขาไม่ได้ยินเสียงของหลงทิ้งเลย

“อืม ฉันจะเตรียมการให้พร้อมอีกหกชั่วโมงฉันจะไปที่นั่น” ถ่างหยู่เหยี่ยพูดจบก็ส่งโทรศัพท์มือถือผ่านดาวเทียมกลับให้เซี่ยเหลีย

“เซี่ยเหลีย คุณต้องระวังตัวเองให้ดีหลังจากนี้ถ่างหยู่เหยี่ยจะพาตัวประกันออกจากชนเผ่าเฮปตาไลท์ตามเวลาที่นัดหมายไว้ เราจะส่งเครื่องบินไปรับเมื่อเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยและเราจะรีบบินกลับทันที” เสียงของหลงบิงพูดออกมาผ่านโทรศัพท์ดาวเทียม

“รับทราบ” เซี่ยเหล่ยพูดเสร็จก็วางสาย

“ฉันจะต้องรีบออกจากที่นี่ทันที ไม่อย่างนั้นฉันจะไปยังจุดนัดพบไม่ทันเวลา” ถ่างหยู่เหยี่ยพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหลี่ยด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ ในความเป็นจริงพวกเขาผ่านเรื่องราวอย่างมากมายในดินแดนแห่งนี้ ทั้งหมดมันเป็นความทรงจำที่ยากจะลืมเลือนแม้การเวลาจะผ่านไป

“ระวังตัวด้วย แล้วค่อยเจอกัน” เซี่ยเหลี่ยพูด

ถ่างหยู่เหยี่ยเดินเข้าไปใกล้เซี่ยเหลียและกอดเขาทันที เซี่ยเหลียเองก็กอดเธอกลับเช่นกัน

กลิ่นหอมที่ออกมาจากตัวของเธอทำให้เซี่ยเหลี่ยรู้สึกดีและคลายความกังวลไปพร้อมๆกัน

“สัญญากับฉันว่าจะรอดชีวิตกลับมา” ถ่างหยู่เหยี่ยกระซิบที่ข้างหูของเขา

เซี่ยเหลี่ยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาเพียงแค่พยักหน้าในขณะที่กำลังกอดเธออยู่

หลังจากเวลาผ่านไปหนิงจิงและเหล่านักวิจัยก็ถูกเรียกตัวมารวมเพื่อเตรียมออกเดินทาง

“คุณไม่ไปด้วยงั้นเหรอ?” หนิงจิงเห็นเซี่ยเหลียไม่ได้เตรียมตัวออกเดินทางก็รู้สึกสงสัยและพูดขึ้นมาอย่างประหลาดใจ

แม้จะมีผู้คนในชนเผ่าเฮปตาไลท์ยืนมองพวกเขาอยู่ไม่น้อยแต่เซี่ยเหล่ยก็เลือกที่จะพูดออกไปเป็นภาษาจีนโดยไม่สนใจคนที่ยืนมองว่า “ผมจะต้องอยู่ต่อเพื่อทำภารกิจที่ยังไม่ลุล่วงให้เสร็จสมบูรณ์”

“ให้ฉันอยู่ต่อด้วยมั้ย ? ฉันสามารถช่วยคุณได้นะ” หนิงจิงพูด

“คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผมนี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบนเพื่อช่วยชีวิตคุณและนักวิจัยคนอื่นๆ เราต้องสูญเสียทั้งเงินและคนไปไม่น้อยดังนั้นคุณกลับไปตามแผนที่วางไว้แหละดีแล้ว ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากที่จะอยู่อย่างลำบากที่นี่ต่อหรอกใช่มั้ย?” เซี่ยเหลี่ยพูดพร้อมแสดงท่าทางจริงจังขณะที่ตอบเธอไป

“ฉัน .. “ หนิงจึงพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกไปหมดทั้งประโยค ภายในใจเธอรู้สึกเศร้าและสับสนไปพร้อมๆกัน

“นี่ไม่มีอะไรหรอก ผมจะรีบจัดการเรื่องต่างๆให้เรียบร้อยและจะรีบกลับทันที” เซียเหล่ยพูดอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล

“คุณต้องกลับมานะ” หนิงจึงพูดพร้อมเข้าไปกอดเอวเขา

เธอเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กและเพราะเซี่ยเหลี่ยตัวสูงกว่า ดังนั้นเมื่อพวกเขากอดกันทำให้เห็นความสูงที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน

ถ่างหยู่เหยี่ยที่ก่อนหน้านี้มีรอยยิ้มที่สดใสแต่เมื่อเห็นว่าเซี่ยเหลียและหนิงจิง กอดกันอยู่ มุมปากของเธอก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มที่สดใสเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นนั่นก็เพราะก่อนหน้านี้เขาและเธอก็เพิ่งจะกอดกันในลักษณะนี้

หลังจากที่เขากอดกับหนิงจิงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขาก็หันไปเห็นท่าทางของถ่างหยู่เหยี่ยและคนอื่นๆ ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนเป็นงุ่มง่ามทันทีนั่นก็เพราะทุกๆคนในชนเผ่าตอนนี้รับรู้แล้วว่าเขาเป็นผู้ชายของแคนลามีดังนั้นการที่เขามากอดกับผู้หญิงอื่นแบบนี้ ทำให้คนในชนเผ่าต้องการที่จะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเซี่ยเหลี่ยและหนิงจิง

ปังปังปัง!

เสียงปืนดังขึ้น นั่นทำให้เซี่ยเหลียและหนิงจึงแยกตัวออกจากกัน เซี่ยเหลี่ยรีบหันไปมองว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ปืนถูกยิงโดยแคนลามบนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจจากนั้นเธอก็พูดออกมาว่า “คุณได้รับอนุญาตให้คุณออกจากที่นี่แล้วทำไมยังไม่ไปอีก? หรืออยากจะอยู่ต่อที่นี่เพื่อเลี้ยงแกะ?”

ผู้หญิงในชนเผ่ารับรู้ได้ว่าทำไมหัวหน้าเผ่าคนใหม่ของพวกเธอถึงกำลังโกรธอยู่ในตอน

“เรากำลังจะไป” ถ่างหยู่เหยี่ยตอบอย่างรวดเร็วพร้อมรีบเดินไปดึงตัวของหนิงจึงให้เดินออกไปทันที

หนิงจิงเดินไปอย่างเงียบๆ แต่เธอได้หันกลับมาดูเซี่ยเหลี่ยเป็นครั้งสุดท้าย

เซี่ยเหลี่ยเห็นเธอมองกลับมาก็โบกมือบ๊ายบายให้เธอ

ถ่างหยู่เหยี่ยค่อยๆนำเหล่านักวิจัยทั้งหมดเดินลัดไปตามแม่น้ำไกลออกไปเรื่อยๆ จนตอนนี้มองไม่เห็นพวกเขาทั้งหมดแล้ว

แคนลามเดินมาด้านหน้าเซี่ยเหลี่ยพร้อมกับจับมือ จากนั้นก็พูดพร้อมรอยยิ้มว่า “เรามาเต้นฉลองกันหน่อยดีกว่า”

เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “เต้นเหรอ…. ผมเต้นไม่เป็นหรอกนะ”

“มันง่ายมาก ฉันจะสอนคุณเอง” แคนลามีพูด

การเต้นที่เธอสอนนี้เป็นการเต้นที่เรียบง่ายขั้นตอนของมันก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ก้าวเท้าและกระโดดเท่านั้น มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเต้นของทิเบต ในไม่ช้านักรบหญิงคนอื่นๆ ก็ทยอยออกมาเต้นตามพวกเขา บางคนก็ยิงปืนขึ้นท้องฟ้าดังสนั่นหวั่นไหว ในการเต้นรำนี้มีเพียงเซี่ยเหล่ยเท่านั้นที่เป็นผู้ชาย เขาจึงค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ

งานเลี้ยงฉลองการแต่งตั้งหัวหน้าคนใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ในส่วนพิธีศพของที่น่า หัวของเธอถูกใส่ไว้ในโรงศพอย่างดีพร้อมกับร่างกายของเธอบนโรงศพมีการสลักตัวอักษรเป็นภาษามาลายูแม้ว่าที่น่าจะถูกฆ่าโดยแคนลาม แต่งานศพของเธอก็ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติของอตีดหัวหน้าเผ่า

ในคืนนี้มีทั้งงานเลี้ยงฉลองพิธีการแต่งตั้งหัวหน้าคนใหม่และงานศพของอดีตหัวหน้าเมื่อพิธีทั้งหมดได้สิ้นสุดลง เซี่ยเหล่ยก็กลับไปที่ห้องของเขาโดยมีทหารหญิงสองคนเป็นคนนำทางเมื่อเข้าไปในห้องทหารหญิงทั้งสองคนก็ได้ช่วยเขาถอดชุดของเขาออก รองเท้าและถุงเท้าพวกเธอก็ช่วยด้วยเช่นกันแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการให้ใครมาปรนนิบัติเขาแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้เนื่องจากในส่วนนี้เป็นหน้าที่ของพวกเธอ

หลังจากที่ทหารหญิงทั้งสองคนได้ปรนนิบัติเขาเสร็จเรียบร้อย พวกเธอก็ออกนอกห้องทันที เซี่ยเหลี่ยสังเกตห้องรอบๆนี่มันไม่ใช่ห้องของแคนลามีดูเหมือนห้องนี้จะใหญ่กว่าห้องของแคนลามีเสียอีก เขายังคงสังเกตไปเรื่อยๆจากนั้นก็พบเสื้อผ้าที่เป็นของที่น่า เขาตระหนักได้ทันทีว่าห้องนี้คือห้องของเธอ

เซี่ยเหลี่ยรู้สึกผ่อนคลาย แคนลามที่เป็นหัวหน้าเผ่าคนใหม่ในตอนนี้ไม่ปล่อยให้เขาต้องอยู่ในห้องที่เก่าๆโทรมๆ นี่คือสิ่งที่เธอจัดการให้กับเขา

เซี่ยเหลียหันไปเห็นโต๊ะที่อยู่ภายในห้องด้วยความอยากรู้เขาจึงเดินไปที่โต๊ะจากนั้นก็ลองเปิดลิ้นชักดูว่าภายในมีอะไรอยู่บ้าง เขาพบกับหนังสือเล่มหนึ่งที่ค่อนข้างมีอายุ หน้าปกได้รับการเก็บรักษาเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าจะมีบางส่วนที่ชำรุดไปบ้างแล้ว

บนหน้าปกของหนังสือเล่มนี้มีตัวอักษรฮั่นโบราณเขียนไว้ เซี่ยเหลี่ยไม่สามารถอ่านได้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาเปิดดูภายใน ด้วยความเก่าทำให้กระดาษภายในกลายเป็นสีเหลืองทุกหน้าแต่ละหน้ามีตัวหนังสือภาษาฮั่นโบราณเขียนเอาไว้ แม้ว่าเขาจะอยากรู้ว่าหนังสือเล่มนี้เขียนอะไรเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้

หลังจากเปิดไปเรื่อยๆ เขาก็สะดุดเข้ากับหน้าหนึ่ง มันเป็นแผนที่ที่ถูกวาดด้วยมือหลังจากดูอย่างละเอียดและรอบคอบเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เนื่องจากแผนที่นี้เป็นแผนที่ของเมืองโบราณ มันมีรายละเอียดทุกอย่างไม่ว่าจำเป็นกำแพงเมือง ถนน คลังสินค้าหรือแม้แต่คลังอาวุธ รวมไปถึงจุดที่ทหารปฏิบัติการด้วย

จู่ๆเมื่อเขามองไปที่พระราชวัง ตาซ้ายของเขาก็กระตุกเล็กน้อย จากนั้นสมองเขาก็ทำงานอย่างรวดเร็ว เขาพบว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ที่กระเบื้อง เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจอย่างมาก

มันมีตัวอักษรสองตัวเขียนว่า AE!

“นี่มัน…” เซี่ยเหลี่ยอุทานในใจแม้ว่าสมองของเขาจะทำงานอย่างสูงสุดแต่เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพบในตอนนี้

จังหวะนี้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นภายนอกห้อง เซี่ยเหลียวางหนังสือลงและรีบกลับไปนอนลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว

แกรัก! ประตูเปิดออกแคนลามเดินเข้ามา เมื่อเข้ามาแล้วเธอก็พูดขึ้นว่า “ฉันยังไม่เมาหรอกนะ จะมอมฉันอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทางหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า! ”

แคนลามีปิดประตูด้วยส้นเท้า จากนั้นก็เดินตรงไปยังเซี่ยเหลีย

ภายนอกห้องตอนนี้ เซี่ยเหลี่ยรับรู้ได้ทันทีว่ามีผู้คนกำลังเดินไปเดินมารอบๆห้อง

เซี่ยเหลียใช้ตาซ้ายของเขามองออกไปนอกผนัง พบว่าภายนอกห้องมีผู้หญิงหลายคนกำลังล้อมรอบห้องอยู่ พวกเธอกำลังยิ้มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บางคนพยายามหาช่องหรือรูตามประตูรวมไปถึงหน้าต่างเพื่อพยายามจะมองเข้ามาภายในห้อง

ด้วยสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น เซี่ยเหลียอยากจะออกไปจากห้องนี้อย่างมาก แต่ก็ทำไม่ได้

จินตนาการเป็นสิ่งที่น่ากลัว ส่วนความเป็นจริงในบางครั้งก็เป็นเรื่องที่น่าเศร้า เซี่ยเหล่ยในตอนนี้รู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียง

ติดตามตอนต่อไป………….