Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 264

TXV – 264 แกล้งตายแล้วคิดว่าจะรอด ?

         ดูเหมือนตัวเลือกที่ดูฉลาดที่สุดจะเป็นหนีไปกับอเลน่าแต่มันไม่ใช่เพราะการหนีไปพร้อมกันหมายถึงการหันหลังให้พรรคพวกของมือปืนคนนั้นแถมอเลน่าก็ไม่ได้วิ่งเร็วนักถ้ามือปืนไล่กวดพวกเขาทันทั้งสองคนโดนฆ่าแน่

         อีกเหตุผลหนึ่งคือแทบจะไม่ต้องเดาเลยว่ามือปืนพวกนี้เป็นนักฆ่าของตระกูลกู๋ ดังนั้นแดลนี่ก็อาจจะมาที่นี่ด้วยถือเป็นโอกาสดีของเซี่ยเหล่ยในการกำจัดเขาซึ่งเซี่ยเหล่ยไม่พลาดอยู่สถานการณ์ดีๆเหล่านี้อยู่แล้ว!

         ถ้าเป็นเวลาอื่น สถานการณ์อื่น เซี่ยเหล่ยก็จะเป็นแค่คนธรรมดาไม่มีเหตุผลอะไรจะใช้อ้างในการยิงใครสักคนได้แต่ถ้ายิงตอนนี้จะถือเป็นการป้องกันตัวได้ยิ่งไปกว่านั้นปืนไรเฟิลในมือเซี่ยเหล่ยก็ถูกดัดแปลงไว้พร้อมใช้งานแล้ว!

         แผ่นหลังของอเลน่าหายลับไปจากสายตาแล้ว ส่วนเซี่ยเหล่ยก็รีบลงจากไหล่เขาที่ไม่มีต้นไม้เพื่อตรงเข้าป่าทึบไปเช่นกันในระหว่างที่วิ่งไปเส้นประสาทในร่างกายเขามันตึงไปหมดความสามารถในการมองระยะไกลและมองทะลุของตาข้างซ้ายกำลังตื่นตัวเต็มที่ เซี่ยเหล่ยกำลังสำรวจทุกสิ่งรอบตัวอย่างรอบคอบ

         แต่ถึงอย่างนั้นหลายนาทีผ่านไป พรรคพวกของมือปืนเอเชียใต้ก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาเลยสักคนและไม่มีใครเปิดฉากยิงเลยด้วย

         พระอาทิตย์เคลื่อนตัวจนลับขอบฟ้าฝั่งตะวันตกไปแล้ว ภายในป่าภูเขาก็เริ่มมืดลงอย่างต่อเนื่อง……

         เซี่ยเหล่ยกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ หันหน้าเข้าหาภูเขาใช้ตาข้างซ้ายสำรวจฝั่งซ้าย-ขวาบ้างเป็นครั้งคราวรวมทั้งบนยอดเขาด้วยแต่ป่าทั้งป่าก็ไม่มีอะไรขยับเขยื้อนเลยมีแต่เสียงลม เสียงนกที่นี่เงียบสมเป็น ‘ป่าช้า’ จริงๆ

         “เรายิงมือปืนเอเชียใต้คนนั้นไปแล้วนี่ พวกเขาต้องรู้แล้วสิหรือว่าจะกลัวจนหนีไป? ไม่ๆ เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าพวกเขายังไม่หนีไปแล้วทำไมไม่เผยตัวออกมาสักทีล่ะ? นี่เขารออะไร……” เซี่ยเหล่ยมองขึ้นไปยังท้องฟ้ามืดๆและคิดได้ในทันที

         อีกฝ่ายกำลังรอให้มืดนี่เอง

         ทั้งตัวเซี่ยเหล่ยไม่มีอุปกรณ์ชิ้นไหนที่มีกล้องมองกลางคืนเลยส่วนอีกฝ่ายก็ถือได้ว่าเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งจริงๆ เขาจะต้องรอให้มืดก่อนจึงเริ่มลงมือแน่ๆและที่ตัวเขาต้องมีกล้องมองกลางคืนอย่างแน่นอนด้วย ตอนนี้มือปืนนั่นแค่ต้องหาทางลงเขาให้ได้เท่านั้น

         มือสไนเปอร์ทุกคนล้วนมีความอดทนอดกลั้นสูงมากทั้งนั้น

         เซี่ยเหล่ยดูเหมือนจะลืมคิดเรื่องนี้ไปแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่มือสไนเปอร์ธรรมดา

         เซี่ยเหล่ยเลิกรอหยิบสไนเปอร์ไรเฟิลขึ้นแบกบนหลังเงยหน้ามองกิ่งไม้ที่อยู่เหนือหัวเขา เขางอเข่าลงแล้วกระโดดขึ้นอย่างแรง ร่างเขาลอยสูงขึ้นจากพื้นมากกว่า 2 เมตรซึ่งบวกเข้ากับความสูงของเขาแล้วก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีก เซี่ยเหล่ยคว้ากิ่งไม้ที่อยู่สูงจากพื้นกว่า 5 เมตรได้ทันท่วงทีก่อนจะออกแรงดึงตัวเองขึ้นมาบนกิ่งไม้

         วิชาตัวเบาของตระกูลถ่างที่เรียนมาจากถ่างหยู่เหยี่ยนี่เป็นประโยชน์จริงๆ การฝึกอย่างหนักหน่วงช่วงสองเดือนที่ผ่านมาก็เป็นผลแล้วเช่นกัน

         บนกิ่งไม้เซี่ยเหล่ยเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังแล้วรีบปีนขึ้นไปยังจุดที่สูงกว่า

         ต้นไม้ต้นนี้สูงอย่างน้อยสัก 20 เมตรซึ่งสูงกว่าต้นไม้ที่อยู่รอบๆ  เซี่ยเหล่ยบนยอดไม้เริ่มใช้ความสามารถของตาซ้ายแม้แสงจะไม่พอก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาต่อให้เป็นคืนที่มืดกว่านี้ ตาของเขาก็ยังสามารถมองเห็นกระต่ายที่อยู่ห่างออกไป 2 กิโลเมตรได้เลย!

         บนยอดไม้ ตาซ้ายของเขาทำหน้าที่เป็นเหมือนเรดาร์ที่สำรวจไปทั่วทุกแห่ง

         ไม่กี่นาทีต่อมาเป้าหมายทั้งสองก็ถูกพบที่ 8 นาฬิกาผู้ชายผมบลอนด์ในมือมีปืนสไนเปอร์ไรเฟิล Barrett อยู่ปืนชนิดนี้สามารถเจาะเกราะรถถังได้เลยและต่อให้หลบอยู่หลังต้นไม้ก็ยังไม่รอดจากกระสุนอยู่ดีและที่ 12 นาฬิกามีผู้ชายเอเชียถือสไนเปอร์ไรเฟิล m200 อีกคนทั้งสองทาใบหน้าด้วยสีลายพลางและใส่ชุดอำพรางเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาฆ่าเซี่ยเหล่ยและอเลน่าจริงๆ

         สายตาเซี่ยเหล่ยล็อคเป้าไปที่มือปืนเอเชียแม้ใบหน้าเขาจะทาสีเอาไว้เซี่ยเหล่ยก็ระบุได้แน่นอนว่านั่นคือแดลนี่!

         เซี่ยเหล่ยยกยิ้มมุมปากเหยียดๆ ก่อนจะยกสไนเปอร์ไรเฟิลลงจากบ่าพาดกับกิ่งไม้แต่ไม่ได้เล็งไปที่แดลนี่ เซี่ยเหล่ยกำลังเล็งไปที่มือปืนสไนเปอร์ Barrett ผมทองคนนั้น……

         ลมเย็นพัดผ่านป่าภูเขายอดไม้เสียดกันจนเกิดเสียงซึ่งเสียงนี้ช่วยกลบเสียงฝีเท้าที่เหยียบใบไม้บนพื้นเอาไว้แต่แม้จะกลบได้มันก็ยังมีอุปกรณ์มองกลางคืนที่มองเห็นได้อยู่ดี ตอนนี้เส้นประสาทแดลนี่ตึงไปหมดแม้เท้าเขาจะยืดเหยียดได้แต่อารมณ์เขากลับตึงเครียดมาก

         นั่นเพราะอีกฝ่ายเป็นเซี่ยเหล่ยจนถึงตอนนี้ แดลนี่ก็ยังไม่กล้าเปิดฉากยิงเซี่ยเหล่ยเพราะที่โรงแรมห่ายจูในครั้งที่แล้วจังหวะที่ประตูเปิดออกมา แดลนี่อยู่ห่างออกไปเพียง 2 กิโลเมตร เขาเหนี่ยวไกออกไปอย่างรวดเร็วแต่เซี่ยเหล่ยหลบกระสุนได้!

         การปะทะกับคู่ต่อสู้แบบนี้ใครจะรับมือไหวกัน? ยิ่งไปกว่านั้นคือเซี่ยเหล่ยเพิ่งจะฆ่ามือสไนเปอร์ระดับปรมาจารย์จากเอเชียใต้ไปสดๆร้อนๆ !

         ถ้าเลือกได้แดลนี่ก็ไม่อยากปรากฏตัวในระยะ 3 กิโลเมตรเพื่อยิงเซี่ยเหล่ยเหมือนกันแต่กู๋ดิงชานดันเกลียดเซี่ยเหล่ยเข้ากระดูกดำไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ต้องฆ่าเซี่ยเหล่ย เขาปฏิเสธได้ทุกอย่างยกเว้นคำสั่งของกู๋ดิงชาน

         “เขาอยู่ในป่านั่นพอมืดแล้วเราก็จะฆ่าเขาได้อีกครั้ง” แดลนี่พูดกับตัวเองเพื่อเป็นการเตือนสติและช่วยให้โฟกัสไปที่การลอบฆ่ามากขึ้น

         เสียงของเคนพรรคพวกของแดลนี่ดังขึ้นในหูฟัง “แดลนี่ เราทำให้เขาติดอยู่ในป่าแต่ผมคลาดสายตากับเขาแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขาไม่รู้? เขาเป็นผีรึเปล่า?”

         แดลนี่ลดเสียงลง “อย่าพูดสิ! เขาเก่งกว่าที่คุณคิดนะ!”

         แต่อีกคนก็ยังไม่หยุดพูด “บ้าเอ๊ย บอกผมมาว่าเขาเป็นใคร? นี่เขาฆ่าเสือด้วยมือเปล่าได้เลยนะ! คุณกำลังปิดบังอะไรอยู่?”

         “ไอ้เวร! หุบปากสักทีได้มั้ย?” แดลนี่เริ่มโมโห

         “โอเค แต่บอกเจ้านายคุณเพิ่มเงินให้ผมด้วยนะ เป้าหมายเก่งขนาดนี้ 5 ล้านดอลล่าร์ก็ไม่พอแล้ว” เสียงเคนพูดต่อ

         สำหรับมือปืนเงินรางวัล 5 ล้านนี่ถือว่าราคาสูงมากจากจุดนี้อาจเห็นได้เลยว่ากู๋ดิงชานต้องการชีวิตเซี่ยเหล่ยมากขนาดไหน…..

         “ไอ้หน้าเลือด!” สายตาแดลนี่เต็มไปด้วยความโกรธเขาพูดเสียงเย็นในใจ “ถ้ามึงฆ่าเซี่ยเหล่ยได้เมื่อไหร่ มึงจะเป็นรายต่อไป!”

         “จะเพิ่มเงินอีก 1 ล้านดอลล่าร์หรือจะให้ผมเลิก” เคนกล่าว

         “ตกลง เจ้านายผมคงไม่สนเรื่องเงินอยู่แล้ว ทำงานก่อนผมสัญญาว่าคุณจะได้เงินที่คุณอยากได้แน่นอน” แดลนี่กล่าว

         ปัง !!!

         เพียงจบประโยคภายในป่าภูเขาก็มีเสียงปีนดังก้อง

         แดลนี่คุกเข่าลงกับพื้นโดยอัตโนมัติ เขารีบกลิ้งตัวไปหลบหลังต้นไม้แล้วเรียกอีกคน “เคน คุณเห็นเขาแล้วเหรอ? เคน? เคน?”

         หูฟังยังทำหน้าที่ส่งเสียงแดลนี่ไปหาเคนได้ดีอยู่หากแต่เขาตอบกลับไม่ได้อีกแล้วเพราะตอนนี้รูขนาดใหญ่บนอกฉีกหัวใจเขาออกเป็นเสี่ยงๆ

         ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง

         ต้นไม้ที่แดลนี่ซ่อนสั่นสะเทือนเศษไม้ปลิวกระจายไปทั่วทุกทิศทาง แดลนี่ที่หลบอยู่แทบไม่กล้าโผล่หัวออกไป เขาส่งแขนขึ้นป้องกันหัวจากเศษไม้ที่อาจจะทิ่มแทงเขาได้เมื่อ 2 วินาทีก่อน เขายังคิดอยู่เลยว่าจะกำจัดเซี่ยเหล่ยยังไงดีแต่ตอนนี้ในใจเขามีแต่ความกลัวในหัวเขานึกภาพเซี่ยเหล่ยกำลังเล็งปืนมาที่เขา แดลนี่รู้สึกเย็นหลังวูบวาบไปหมด

         ปัง! กระสุนพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนและเข้าเป้าที่จุดเดียวกับนัดก่อนหน้าบนต้นไม้ต้นเดิมจนแตกเศษไม้ปลิวฟุ้งอีกครั้ง……

         แดลนี่รีบคลานขึ้นมาจากพื้นแนบตัวไปกับต้นไม้เพื่อหาที่หลบที่ต่อไปแต่เมื่อกำลังจะรีบวิ่งไปยังต้นไม้ต้นถัดไป กระสุนก็พุ่งมายังต้นไม้และหินใกล้ๆเขาเสียก่อน เศษหินกระเด็นไปรอบทิศ และเศษหินชิ้นหนึ่งก็ปลิวมาโดนขาแดลนี่เข้า แม้เนื้อผ้าจะไม่ขาดแต่การเสียดสีก็ทำให้เขารู้สึกแสบร้อน

         เซี่ยเหล่ยเดาได้ว่าแดลนี่จะหนีไปทางไหน เขาจึงยิงดักทางไว้แต่โชคดีที่เซี่ยเหล่ยจะเว้นระยะช้า 1 วินาทีอีกทางหนึ่งคือถ้าแดลนี่ช้าไปเพียงวินาทีเดียว เขาก็ถูกกระสุนนั่นฆ่าเอาแน่นอน

         “บ้าเอ๊ย คนๆนี้เป็นมนุษย์หรือปีศาจเนี่ย?” แดลนี่ทั้งตระหนกทั้งโมโห ความกลัวของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขามองไปยังต้นไม้อีกต้นใกล้ๆ และเตรียมตัวเปลี่ยนที่หลบแล้ว

         ยังไม่ทันให้แดลนี่ได้ตัดสินใจอะไร เซี่ยเหล่ยก็ยิงนัดที่สี่ซ้ำจุดเดิมบนต้นไม้ของแดลนี่แต่ครั้งนี้กระสุนเจาะทะลุไม้มาได้และฝังเข้าที่หลังแดลนี่เต็มๆ

         “อ๊ากกกกกก!” แดลนี่ร้องออกมากระสุนสไนเปอร์ไรเฟิลทำให้เขาล้มลงกับพื้น

         แม้ต้นไม้จะลดแรงกระสุนไปได้บ้างแต่แดลนี่ก็ยังได้แผลฉกรรจ์ที่หลังเขาอยู่ดี กระสุนเจาะเข้าที่ไตเขาเลือดแดงฉานไหลไม่หยุดความเจ็บรุนแรงกลืนกินทุกเส้นประสาทที่เขามี

         แดลนี่ทิ้งปืนสไนเปอร์ไรเฟิลไป แล้วหยิบเอาปืนพกออกมาแทน จากนั้นก็นอนนิ่งๆกับพื้น เขารู้แล้วว่าถ้าเขาไม่เจ็บก็คงเข้าถึงเซี่ยเหล่ยไม่ได้ตอนนี้แดลนี่เหลือความหวังเดียวคือหวังว่าเซี่ยเหล่ยจะคิดว่าเขาตายแล้วเมื่อเขาเดินเข้ามาดูศพแดลนี่ก็จะยิงเขาด้วยปืนพกได้

         แต่เพียง 3 วินาทีผ่านไป…… ปัง!

         “อั้ก!” แดลนี่ร้องออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นขาซ้ายของเขา! ความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นแดลนี่อดหันไปมองไม่ได้ เขาเริ่มหน้าซีดเผือด…..

         แกล้งตายแล้วนะ? นี่ต้องหลอกเซี่ยเหล่ยได้แล้วสิ

         แต่บนโลกนี้ยังไม่มีใครหลอกเซี่ยเหล่ยได้สำเร็จเลยสักคนเดียว

         เซี่ยเหล่ยลงมาจากต้นไม้ แล้ววิ่งไปหาแดลนี่พร้อมสไนเปอร์ไรเฟิลในมือ

         แดลนี่นอนนิ่งกับพื้น แผลที่เอวและต้นขายังมีเลือดไหลอยู่เรื่อยๆ แต่เขายังไม่ตาย หัวใจเขายังเต้นอยู่

         เซี่ยเหล่ยมาจนถึงตัวแดลนี่แล้ว เซี่ยเหล่ยพลิกตัวแดลนี่ด้วยเท้าก่อนจะหยิบปืนพกในมือและมีดที่ตัวเขาออกมาจากนั้นใช้มือก็กดลงบนแผลเขาต่อ

         หลังจากเสียงโอดโอยอ่อนแรงหยุดลง แดลนี่ก็ลืมตาขึ้นและเห็นหน้าเซี่ยเหล่ย ตอนนี้เขาอยากเห็นหน้ายมทูตมากกว่าเซี่ยเหล่ยอีก

         “คุณตื่นแล้ว อยากให้ผมช่วยห้ามเลือดมั้ย?” เซี่ยเหล่ยดูกังวลนิดหน่อย

         “เฮ้!” แดลนี่อยากถ่มน้ำลายใส่เซี่ยเหล่ยด้วยซ้ำแต่ทั้งร่างเขาไม่มีแรงเหลือเลย ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาจากปากอีก เป็นสภาพที่น่าสมเพชจริงๆ

         เซี่ยเหล่ยขมวดคิ้ว “คุณยอมตายเพื่อกู๋ดิงชานจริงๆเหรอ?”

         “ฆ่าผมซะ!” แดลนี่พูดอย่างขมขื่น

         เซี่ยเหล่ยส่ายหน้า “ผมจะไม่ฆ่าคุณ เพราะคุณยังมีประโยชน์อยู่ ผมจะห้ามเลือดให้แล้วก็ส่งไปโรงพยาบาลนะ วางใจได้เลยกู๋ดิงชานได้ตายพร้อมคุณแน่ๆ”

         แดลนี่พยายามเอื้อมไปหยิบปืนพกแต่เซี่ยเหล่ยก็เตะมันออกไปก่อน

         เซี่ยเหล่ยเลิกคิ้วก่อนจะยกปืนพกนั่นขึ้นมาจ่อหัวแดลนี่……

         ดูเหมือนการไว้ชีวิตเขาจะไม่จำเป็นแล้วล่ะ

         ติดตามตอนต่อไป………….