Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 239

TXV –  239 จับตัว !

           ร้านอิมพิเรียลมาร์เกนไม่ใช่ร้านอาหารชั้นนำธรรมดาๆแต่เป็นร้านอาหารที่โดดเด่นที่สุดของเมืองห่ายจู มีลักษณะหรูหราคล้ายพระราชวังภายในถูกตกแต่งรูปแบบย้อนยุคให้ความรู้สึกถึง “มื้ออาหารอันเลิศเลอที่ชีวิตนี้ต้องลิ้มลองให้ได้”

           เมื่อเซี่ยเหล่ยเดินทางมาถึง หู่ฮั่วได้นำเขาไปห้องอาหารส่วนตัวในทันที

           บนโต๊ะอาหารภายในห้องมีอาหารเรียกน้ำย่อยเตรียมไว้มากมาย รวมไปถึงไวน์แดงและไวน์ขาวยังมีอาหารจานหลักที่พร้อมเสิร์ฟเตรียมไว้อีกด้วย ดูจากอาหารบนโต๊ะแล้วราคาสูงมากเลยทีเดียว

           เซี่ยเหล่ยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “นายกเทศมนตรีหู่ อาหารนี้คืออะไรหรอครับ?” เขาเอ่ยทักทายด้วยคำสุภาพ

            “คุณเซี่ย คุณน่าจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไรที่ผมเชิญคุณมาที่นี่ก็เพื่อที่จะปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องทางกฎหมาย” หู่ฮั๋วยิ้มก่อนตอบ

 “ท่านนายกเทศมนตรีหู่ ท่านเป็นคนที่อ่อนโยนและมีเมตตา ท่านต้องการอะไรบอกผมมาเถอะ ถ้าหากผมทำให้ท่านได้ผมจะทำเพื่อท่านอย่างแน่นอนครับ ” เซี่ยเหล่ยตอบ

            “ถ้าคุณพูดเช่นนี้หมายความว่าถ้าผมต้องการให้คุณไล่คนงานออก คุณจะทำให้ผมใช่ไหม?”

            เซี่ยเหล่ยได้ยินเช่นนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ท่านนายกเทศมนตรีหู่ ผมจะรินเครื่องดื่มให้คุณนะ ”

           หลังจากพูดจบเซี่ยเหล่ยหยิบขวดไวน์ขึ้นมา

           หู่ฮั๋วใช้มือของเขาปิดปากแก้วไวน์และมองไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างไม่สบายใจก่อนจะพูดว่า “ดูคุณสิ คุณเพิ่งจะบอกว่าหากผมต้องการอะไรคุณก็จะทำเพื่อผมอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้คุณกลับเปลี่ยนคำพูดตัวเอง ”

           เซี่ยเหล่ยได้ยินเช่นนั้นจึงวางไวน์อู่เหลียงลง “ท่านนายกเทศมนตรีหู่ คุณอาจจะวิพากวิจารณ์สิ่งที่เกิดขึ้นแต่คนงานหลายร้อยชีวิตที่นี่ยังต้องทำมาหากิน คุณทำให้บริษัทผมต้องปิดทำการเป็นเวลาครึ่งปี ชีวิตที่ต้องหยุดงานอย่างกะทันหันคนงานจึงรู้สึกไม่พอใจกับเรื่องนี้มาก ผมพยายามอธิบายให้พวกเขาเข้าใจแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจผมเลย คุณคิดว่าผมควรทำอย่างไรดีล่ะ ?”

           หู่ฮั๋วหัวเราะเสียงดังก่อนจะพูดว่า “คุณไม่กลัวถูกจับหรอ?”

           “นายกเทศมนตรีหู่ ถ้าหากผมโดนจับผมก็ไม่มีปัญหาอะไรนักหรอก  คุณจะให้คนมาจับผมตอนนี้เลยก็ได้ ผมจะไม่ขัดขืนเลย ”

           คนงานของบริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าเดินไปตามท้องถนนด้วยความรู้สึกที่โกรธแค้นหากถามว่าทำไมเซี่ยเหล่ยถึงไม่ถูกจับ คำตอบคือการจับกุมเขาไม่ใช่การแก้ปัญหาแต่เป็นการทำทุกอย่างให้แย่ลง

            “เซี่ยเหล่ย ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้อยากให้ความยุติธรรมกับคุณหรอกนะแต่การเมืองเป็นสิ่งที่ซับซ้อนและวุ่นวาย คุณไม่ใช่นักการเมืองและคุณไม่สามารถเข้าใจถึงปัญหาของผมได้ ผมต้องการที่จะช่วยคุณแต่ถ้าผมยืนหยัดว่าจะอยู่ข้างคุณผมก็จะหมดอำนาจถ้าหากผมรักษาผลประโยชน์ของคุณ ผมจะต้องออกจากตำแหน่งเพราะฉะนั้นคุณต้องเข้าใจจุดที่ผมยืนด้วย ”

            “ผมเข้าใจ ผมจึงมาที่นี่ไง ” เซี่ยเหล่ยกล่าว

           ฉือโบเหยิยนเองยังไม่สามารถช่วยได้ หู่ฮั๋วที่ตำแหน่งต่ำกว่าก็ไม่สามารถช่วยได้เช่นกัน….

           ขณะนั้นพนักงานเสิร์ฟได้ผลักประตูเข้ามาพร้อมนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ

           ในจานมีอาหารปริมาณที่ไม่มากแต่ดูสวยงาม………

           พนักงานเสิร์ฟนำขวดไวน์แดงมาเปิด โทรศัพท์ของหู่ฮั๋วก็ดังขึ้นเขาจึงลุกขึ้นและเดินออกไปด้านนนอกพร้อมทั้งกล่าวว่า “ขอโทษนะ ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อน ”

           เซี่ยเหล่ยพยักหน้าและมองหู่ฮั๋วเดินออกจากห้องไป เขาเกิดความสงสัยว่าใครโทรหู่ฮั๋วในเวลานี้  ทันใดนั้นตาซ้ายของเขาก็กระตุกขึ้นมาเบาๆ ภายในห้องอาหารส่วนตัวมีช่องระหว่างกำแพงที่สามารถมองเห็นด้านนอกได้ ด้วยความสงสัยเซี่ยเหล่ยจึงแอบมองหู่ฮั่วคุยโทรศัพท์ผ่านช่องกำแพงนั้น

           หู่ฮั๋วยืนคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณทางเดินด้านนอก สีหน้าของเขาดูนิ่งเฉยมาก

           เซี่ยเหล่ยสังเกตไปที่ปากของหู่ฮั๋วและพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เขาคุยจากการขยับปากของหู่ฮั๋ว  

            “ครับคุณกู๋ ผมพาเขามาแล้ว คุณจะมาถึงเมื่อไหร่ครับ  ผมหมายความว่าเราควรคุยกันต่อหน้าจะดีกว่า ใช่ ทุกปัญหามีทางแก้คุณต้องมาที่นี่เพื่อเจรจา ผมจะเป็นคนกลางให้……เราอาจทำให้เขาใจอ่อน…….คุณมีทางออกที่ดีกว่านี้หรอครับ ครับ ผมจะรอ ” เมื่อพูดจบหู่ฮั๋วจึงวางสายโทรศัพท์

           เซี่ยเหล่ยคิดในใจว่า ‘เดิมทีเขาเพียงต้องการเจรจาเรื่องงานแต่เมื่อดูจากสีหน้าของหู่ฮั๋วแล้วเขาต้องการให้กู๋เค่อหวู่มาที่นี่เพื่อเจรจากับเราซะมากกว่า กู๋เค่อหวู่จะเจรจาต่อรองกับเรางั้นหรอ เดี๋ยวนะ หู่ฮั๋วพูดว่าผมพาเขามาแล้ว เขาคนนั้นไม่ได้หมายถึงเราใช่ไหม? หรือเขากำลังหมายถึงใครกันแน่ !’   

           ขณะที่หู่ฮั๋วเดินกลับเข้ามาในห้อง พนักงานเสิร์ฟที่รินไวน์แดงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเข็นรถเสิร์ฟอาหารออกจากห้องทันที……..

           “ขอโทษนะ ”  หู่ฮั๋วเดินกลับเข้ามานั่ง เขามองไปที่เซี่ยเหล่ยแสดงท่าทางราวกับว่าต้องการจะพูดบางอย่างแต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรออกมา

           เซี่ยเหล่ยก้มลงมองไปยังขวดไวน์ที่ถูกรินไวน์ออกจนหมด ตาขวาของเขาค่อยๆปิดลง  และใช้ตาซ้ายมองลึกลงไปที่ก้นขวด เขาพบกับผงสีขาวตกตะกอนอยู่ที่ก้นขวด ผงสีขาวเหล่านั้นเริ่มละลายลงไปพร้อมกับไวน์อย่างช้าๆ

           ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยหันไปมองที่จานอาหารของพวกเขา ในจานอาหารมีผงสีขาวติดอยู่เช่นกัน ผงสีขาวเหล่านั้นเริ่มละลายผสมรวมกับอาหารแต่ผงสีขาวในไวน์แดงละลายได้รวดเร็วกว่า

           นี่คือกับดัก!

            “พวกเราควรจะดื่มไวน์แดงก่อนใช่ไหม?” หู่ฮั๋วถามเซี่ยเหล่ย

           “ใช่ครับ ” เซี่ยเหล่ยตอบและมองไปยังช่องของกำแพงอีกครั้ง

           ห้องทานอาหารส่วนตัวทางซ้ายไม่มีคนอยู่เลย………

           สายตาของเซี่ยเหล่ยมองต่อไปยังห้องทางขวา ภายในห้องมีคนนั่งอยู่สองคนคือด่งหวู่และฉิงฉี๋ บนโต๊ะของพวกเขาไม่มีอาหารและเครื่องดื่ม มีเพียงดาบที่เอาไว้สังหารตั้งอยู่เท่านั้น

           สายตาของด่งหวู่และฉิงฉี๋มองเข้ามาผ่านช่องของกำแพงโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น พวกเขาคอยสังเกตและฟังอยู่อย่างเงียบๆ

           เซี่ยเหล่ยมองกลับมายังหู่ฮั๋ว เขามองไปยังแก้วไวน์แดงของหู่ฮั๋วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เชิญท่านดื่มก่อนเลยครับ ”

            “ได้ ” หู่ฮั๋วหยิบแก้วของเขาขึ้นมาและชนแก้วกับเซี่ยเหล่ย

           หู่ฮั๋วดื่มไวน์จนหมดแก้วและวางแก้วที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะ

           เซี่ยเหล่ยหยิบขวดไวน์ขึ้นมาและยืนขึ้นเพื่อรินไวน์ให้หู่ฮั๋ว “นายกหู่ ผมรินไวน์ให้นะครับ ”

           หู่ฮั๋วยิ้มและตอบว่า “คุณต้องการมอมให้ผมเมาหรอ ผมจะบอกคุณให้นะ ผมสามารถดื่มไวน์แดงได้ถึงสองขวด 2 – 3 แก้วสบายๆสำหรับผม ”

           “ดื่มอีกแก้วเถอะ ” เซี่ยเหล่ยยิ้มก่อนตอบ

           หู่ฮั๋วจึงดื่มไวน์แก้วที่สองจนหมด

            “ไวน์ยี่ห้อนี้ทำไมถึงแรงขนาดนี้?” หู่ฮั๋วพูดพร้อมส่ายหน้าด้วยความรู้สึกมึน

            “ผมก็คิดเช่นนั้น ตอนนี้ผมรู้สึกมึนมาก” เซี่ยเหล่ยตอบ

            “ผมจะถามว่า….. ” หู่ฮั๋วพยายามที่จะยืนขึ้นแต่เขาพูดไม่จบประโยคก็ล้มลงไปกับพื้น

           เซี่ยเหล่ยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขาและเปิดโปรแกรมบันทึกเสียงหลังจากนั้นเขาก็สลบไป…….

           หลังจากเซี่ยเหล่ยสลบไปสองนาทีด่งหวู่และฉิงฉี๋เปิดประตูและเดินเข้ามาภายในห้อง

           ด่งหวู่ใช้เท้าของเขาเตะไปที่ช่องท้องของเซี่ยเหล่ยและพูดว่า “ไอ้สารเลว”

            เซี่ยเหล่ยถูกเตะไปที่ช่องท้องอย่างรุนแรงในขณะที่เขาไม่มีเรี่ยวแรงพูดอะไรออกมาได้

           ฉิงฉี๋หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ผู้ชายคนนี้อยู่ในมือของพวกเราแล้วแต่ผมต้องยอมรับว่าการจัดการกับผู้ชายคนนี้เป็นเรื่องที่ยากพอสมควร เพราะถ้าหากครั้งนี้หัวหน้าหวู่ไม่ใช้หู่ฮั๋วเป็นเครื่องมือ พวกเราคงจับตัวของเซี่ยเหล่ยไม่ได้ ”

            “ผู้ชายคนนี้มีความสามารถมากแถมเขายังเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกจะจัดการกับเขาคงยากแต่สำหรับเกมส์นี้เขาตามเล่ห์เหลี่ยมพวกเราไม่ทัน เขาแพ้แล้ว ฮาฮ่าฮ่า ” ด่งหวู่แสดงท่าทางมีความสุขมากและเขาใช้เท้าเตะไปที่เซี่ยเหล่ยอีกครั้ง

           เซี่ยเหล่ยยังคงสลบอยู่ที่พื้น

            “พวกเราจะพาพวกเขาออกไป ถ้าหากไปทางด้านหน้าจะต้องมีคนเห็นแน่ๆ ” ฉิงฉี๋พูด

            “ผมจะพาตัวหู่ฮั๋วออกไปส่วนคุณพาตัวผู้ชายคนนี้ออกไป ” ด่งหวู่กล่าวหลังจากนั้นเขาก็ยกตัวของหู่ฮั๋วขึ้นจากพื้นและวางบนหลังของเขา  

           ฉิงฉี๋ยกเซี่ยเหล่ยขึ้นมาบนหลังของเขาและพาทั้งสองออกจากห้อง พวกเขาทั้ง 2 คนเดินไปตามทางจนออกประตูด้านหลังไป

           ระหว่างทางเดินไปไม่พบใครอยู่เลยเป็นทางเดินที่เงียบมากถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดปกติเหมือนทุกอย่างถูกเตรียมการณ์เอาไว้แล้ว

           พนักเสิร์ฟคนที่รินไวน์และเสิร์ฟอาหารให้หู่ฮั๋วและเซี่ยเหล่ยได้รอพวกเขาอยู่ที่ประตูด้านหลัง และเมื่อพวกพาทั้งสองคนมาถึง พนักเสิร์ฟจึงเปิดประตูด้านหลังให้และพบกับรถเก๋งสีดำที่จอดรออยู่

           พนักงานเสิร์ฟเปิดประตูรถให้พวกเขาและวิ่งขึ้นรถไปนั่งเบาะคนขับ  

           เซี่ยเหล่ยมีสองทางเลือกในตอนนี้ทางเลือกแรกคือทำตามที่ด่งหวู่และฉิงฉี๋สั่งเพื่อช่วยชีวิตของหู่ฮั๋วแต่นั่นจะเป็นการยอมอยู่ภายใต้คำสั่งของทั้งสองคนทางเลือกนี้คงมีความเสี่ยงน้อย ส่วนทางเลือกที่สองคือปล่อยทุกอย่างไปซึ่งทางเลือกนี้เสี่ยงมาก มันอันตรายถึงชีวิตของเขาเลยทีเดียว

           เซี่ยเหล่ยคิดสักครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเลือกได้ไม่มีทางเลือกไหนไม่เสี่ยง เขาเป็นคนเก่ง เขาต้องเลือกทางที่เสี่ยงน้อยที่สุดอย่างแน่นอน!

           ด่งหวู่กับฉิงฉี๋วางเซี่ยเหล่ยและหู่ฮั๋วบนโซฟาด้านหลังของรถส่วนพวกเขาทั้งสองคนนั่งโซฟาถัดมาด้านหน้า หลังจากนั้นพนักงานเสิร์ฟจึงขับรถออกไปและขับตรงไปยังชายฝั่ง

           ในขณะที่เซี่ยเหล่ยกำลังสะลึมสะลือเขาพลางคิดในใจว่า “พวกเขาจะพาเราไปสำนักงานเกตเตอร์ลิ่งหรอ?”

           ด่งหวู่หันหน้าของเขากลับมามองยังเซี่ยเหล่ยและยิ้มออกมามุมปากพร้อมทั้งพูดว่า “นี่คือการเดินทางครั้งสุดท้ายของคุณ เพลิดเพลินไปกับมันเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่นรกเอง ”

            “เขาไม่ได้ยินคุณพูดหรอก พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ” ฉิงฉี๋พูดพร้อมหัวเราะ

            “มันเป็นความสุขของผม ฮ่าฮ่า” ด่งหวู่ตอบ

            “ผมกำลังคิดว่าหลังจากที่เราเสร็จงานแล้ว เราคงต้องไปต่างประเทศสักพัก คุณคิดว่าเราควรไปประเทศไหนดี สหรัฐอเมริกาหรือฝรั่งเศส?”

            “ผมอยากไปญี่ปุ่น ” ด่งหวู่ตอบ

           “ทำไมละ?”

            “ผมรู้มาว่าญี่ปุ่นมีผู้หญิงสวยๆเยอะมาก ผมอยากลองเจอสักครั้ง ”

            “ก็ดี สรุปว่าไปญี่ปุ่นกัน  ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างผมกับคุณใครจะอึดกว่ากัน  ฮ่าฮ่า”

         ติดตามตอนต่อไป………..