The Ultimate Student สุดยอดนักเรียนสมองอัจฉริยะ - ตอนที่ 131

บทที่ 131 ความมุ่งมั่น

ตอนนี้บรรยากาศในรถเงียบมากมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถประจําทางที่กําลังขับเคลื่อนไปอย่างช้าๆ อาจเป็นเพราะผู้โดยสารเหล่านี้กลัวว่าจู่ๆจะมีคนบ้าอย่างผู้ชายร่างใหญ่คนนั้นโผล่มา หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะว่าอากาศร้อนเกินไปจึงทําให้ไม่มีใครอยากจะสิ้นเปลืองพลังงานโดยไม่จําเป็น

จี้เฟิงเปิดหน้าต่างบานที่อยู่ใกล้ตัวเขาทั้งหมดและคลื่นความร้อนก็ซัดเข้ามาที่ใบหน้าของเขาทันที เขาสบถออกมาเล็กน้อยและปิดหน้าต่างลงตามเดิม

ในความเป็นจริงความร้อนแบบนี้ไม่ได้มีผลอะไรกับจี้เฟิง เพราะในระบบฝึกสายลับระดับสูง สมองจะใช้กระแสไฟฟ้าชีวภาพเพื่อจําลองสภาพแวดล้อมต่างๆเพื่อให้จี้เฟิงต้องอดทนต่ออุณหภูมิในรูปแบบต่างๆ และถ้าเมื่อเทียบกันแล้ว อากาศที่เขาเพิ่งเจอเมื่อครู่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นลมหนาวได้เลยทีเดียว

เวลาผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีรถประจําทางก็แล่นไปอย่างช้าๆ และในที่สุดก็มาถึงเขตเมืองที่มหาวิทยาลัยของจี้เฟิงตั้งอยู่ ซึ่งเป็นป้ายสุดท้ายของรถประจําทางคันนี้

ทันทีที่ประตูรถเปิดออก จี้เฟิงก็เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เขาเงยหน้าขึ้นและพบกับป้ายบอกทางที่บอกว่ามหาวิทยาลัยของเขานั้นห่างออกไปจากจุดนี้อีกประมาณ4-5ป้าย โดยถ้านับจากระยะทางตามปกติของเจียงโจวแล้ว ระยะห่างของหนึ่งป้ายจะอยู่ที่ประมาณ 2 กิโลเมตร เพราะฉะนั้นจากจุดที่จี้เฟิงยืนอยู่กับจุดหมายปลายทางของเขาก็จะมีระยะทางทั้งหมดประมาณเกือบ 10 กิโลเมตร

จี้เฟิงก้มดูข้าวของที่อยู่ในมือและกระเป๋าเดินทางของเขาถึงแม้ว่าข้าวของจะมีไม่มากนัก แต่การเดินเป็นระยะทางกว่า 10 กิโลเมตรในฤดูร้อน แม้แต่จี้เฟิงที่ผ่านการฝึกฝนมาบ่อยครั้งมันก็ยังทําให้รู้สึกขมขื่นอยู่แ ละถึงจี้เฟิงจะอดทนได้แต่การกระทําแบบนี้ดูจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไหร่ เป็นเรื่องที่ได้ไม่คุ้มเสีย

หลังจากที่คิดได้แบบนี้ เขาก็ส่ายหัวและพึมพํากับตัวเอง “คงต้องนั่งรถแท็กซี่แล้วล่ะ!”

จี้เฟิงมองไปยังถนนเพื่อที่จะหารถแท็กซี่คันที่ยังว่างอยู่

“บรื๊นนน!”

จู่ๆก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นใกล้ๆ และจากนั้นรถคาดิลแลคสีชมพูสดใสก็มาจอดอยู่ข้างถนนตรงป้ายรถประจําทางข้างหน้าอี้เฟิง

“คุณจี้! จะไปที่ไหนเหรอคะ ให้ฉันไปส่งคุณดีกว่า!” กระจกหลังของคาดิลแลคลดลงและเผยให้เห็นใบหน้าที่จี้เฟิงคาดไม่ถึง เธอคือฉินซูเจี๋ยที่เขาพบบนรถประจําทาง

เมื่อเห็นฉินซูเจี๋ย จี้เฟิงก็ทําหน้าประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตัวเอง “คุณกําลังพูดกับผมเหรอ?”

ท่าทางที่ดูประหลาดและคาดไม่ถึงของจี้เฟิงทําให้ฉินซูเจี๋ยถึงกับอมยิ้ม เธอพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ ฉันกําลังพูดกับคุณ ฉันคิดว่าคุณคงรอรถประจําทางอยู่ ให้ฉันไปส่งคุณดีมั้ย?”

เมื่อเห็นจี้เฟิงมองไปที่ถนนฉินซูเจี๋ยจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “อย่ามัวแต่คิดอยู่เลย ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่คนกําลังเลิกงาน ถ้าคุณจะรอรถประจําทางฉันว่าก็อีกพักใหญ่ๆเลยล่ะ ส่วนรถแท็กซี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คงไม่มีคันว่างหลุดมาง่ายๆหรอกค่ะ!”

จี้เฟิงนิ่งคิด ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังใจกล้า แล้วฉันเป็นผู้ชายยังจะกลัวอะไร?

จากนั้นเขาก็พยักหน้าและเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ และพบว่าคนที่ขับรถเป็นผู้ชายอายุประมาณ 30 ปี เขามีสีหน้าที่เคร่งเครียดจริงจังและไม่ได้หันมามองจี้เฟิงเลยแม้แต่น้อย

จี้เฟิงที่คิดอยู่ในใจไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกไป เขาเพียงแค่วางกระเป๋าเดินทางไว้บนตัก

“คุณจะไปที่ไหน?” ฉินซูเจี๋ยที่นั่งอยู่เบาะหลังถามขึ้น

“สหพันธ์มหาวิทยาลัยครับ” จี้เฟิงตอบด้วยรอยยิ้ม

“เฒ่าหวังออกรถ!” ฉินซูเจี๋ยกล่าวกับคนขับรถ

จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คนขับรถคนนี้จากที่ดูน่าจะอายุแค่สามสิบแต่ทําไมเขาจึงถูกเรียกว่าเฒ่าหวัง?

นอกจากนั้นจี้เฟิงยังสังเกตเห็นว่าเฒ่าหวังคนนี้ไม่น่าใช่สามีของฉินซูเจี๋ย ไม่เช่นนั้นฉินซูเจี๋ยควรที่จะต้องนั่งในตําแหน่งข้างคนขับคู่กันกับเขาและก็จะไม่ทําตัวที่ดูเป็นทางการกับสามีของตัวเองเช่นนี้

เมื่อคิดได้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนขับรถของฉินซูเจี๋ย เขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เพราะจี้เฟิงสามารถเข้าใจได้ว่าทําไมในตอนที่เขาขึ้นรถมาผู้ชายคนนี้ถึงได้มีสีหน้าเคร่งขรึม มันเป็นเรื่องปกติที่คนขับรถจะต้องมีความจริงจังในขณะที่ขับรถให้กับผู้เป็นนายหรือหัวหน้า

“คุณจี้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยระดับท็อปงั้นเหรอเนี่ย สงสัยต้องเก่งมากแน่เลย?” ฉินซูเจี๋ยพูดขึ้นจากที่นั่งด้านหลัง

จี้เฟิงยิ้มและสายหัว “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ นักศึกษาสมัยนี้เมื่อเรียนจบแล้วก็ใช่ว่าชีวิตจะประสบความสําเร็จ ตอนนี้นักศึกษาจบใหม่แทบจะไร้ค่า ผมเคยเห็นเจ้าของบริษัทหลายคนที่จบการศึกษาแค่ระดับประถม แต่พนักงานของเขาล้วนเป็นผู้ที่จบการศึกษาระดับสูงกันทั้งนั้น”

ฉินซูเจี๋ยยิ้มเล็กน้อยและพูดเบาๆ “แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะเจ้านายหรือเจ้าของบริษัทคน ไหนที่มีวุฒิการศึกษาไม่สูงมากก็จะทําให้บริษัทเติบโตและพัฒนาได้ยาก!”

จี้เฟิงพยักหน้าและไม่ได้ตอบอะไรอีก ความรู้สึกของจี้เฟิงในตอนนี้เขารู้สึกกดดันเล็กน้อยเมื่อต้องพูดคุยกับฉินซูเจี๋ย เป็นความกดดันที่บอกไม่ถูก แต่ไม่ได้เป็นเพราะสถานะของเธอที่เป็นเจ้าของบริษัทจิวเวลรี่ แต่น่าจะมาจากความงามที่มีเสน่ห์เย้ายวนของเธอ

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อได้ยินน้ําเสียงที่นุ่มนวลไพเราะของฉินซูเจี๋ย เขาก็อยากจะหันไปมองใบหน้าที่มีเสน่ห์อย่างมากของเธอ แต่เขารู้ว่าหากทําเช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องที่หยาบคายไร้มารยาทมาก เขาจึงทําได้เพียงบังคับตัวเองให้นั่งมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่วอกแวก

นอกจากนั้นจี้เฟิงที่เป็นคนมีจิตใจแน่วแน่เด็ดเดี่ยว ไม่ว่าภายในใจเขาจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร เขาก็สามารถควบคุมสีหน้าของเขาไม่ให้แสดงความรู้สึกออกมาได้ และเขาก็ทําสิ่งนี้ได้ดี

แต่เป็นเพราะเหตุนี้ฉินซูเจี๋ยถึงเข้าใจผิด คิดว่าจี้เฟิงคงไม่ชอบคุยกับเธอ เธอจึงทําได้เพียงแค่ยิ้มจางๆและไม่ได้ชวจี้เฟิงคุยต่อ

ส่วนเรื่องที่จู่ๆเธอก็อาสาที่จะไปส่งจี้เฟิง เหตุผลนั้นก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากนัก มันเป็นเพราะเรื่องก่อนหน้านี้บนรถประจําทางที่เธอตบเขาด้วยความเข้าใจผิด และเธอก็รู้สึกอยากขอโทษ จากใจจริง เพราะโดยปกตินิสัยของฉินซูเจี๋ยแล้ว เธอเป็นคนไม่ชอบติดค้างใคร ดังนั้นเธอจึงใช้โอ กาสนี้เป็นการตอบแทน

ยิ่งไปกว่านั้นระยะทางระหว่างสหพันธ์มหาวิทยาลัยและโรงเรียนอนุบาลของลูกสาวเธอนั้นไม่ไกลกันนัก เธอจึงสามารถไปรับลูกสาวของเธอได้ตามปกติ ซึ่งถือได้ว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

บรรยากาศในรถเงียบลงไปชั่วขณะ จี้เฟิงในเวลานี้ที่ทําได้แค่มองทิวทัศน์ภายนอกรถที่ขับไปตามถนนอย่างรวดเร็ว มันทําให้เขาว่างจนคิดฟุ้งซ่าน

เมื่อนึกถึงวันก่อนๆจี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะต้องเริ่มหางานอย่างจริงจังแล้ว เขาไม่สามารถใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบนี้ได้อีกต่อไป เวลานั้นผ่านไปเร็วมาก เพียงพริบตาเดียวเขาที่เคยถูกเหยียดหยามว่าเป็นสัตว์พันทาง เป็นลูกไม่มีพ่อ ก็กลายเป็นคนที่มีภูมิหลังแถมยังเป็นตระกูลที่ใหญ่โตอย่างคาดไม่ถึง แต่อย่างไรก็ตามชีวิตที่เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือของเขานี้เป็นเพียงเพราะอิทธิพลจากพ่อของเขาเท่านั้น

เขาไม่ต้องการพึ่งพาคนอื่นหรือแม้แต่กับพ่อของเขาเองก็ตาม หากเขาแข็งแกร่งมากพอที่จะยืนด้วยลําแข้งตัวเองได้ เขาก็จะสามารถสร้างโลกในแบบที่เขาต้องการได้

ฉันต้องทําให้ได้! จี้เฟิงกําหมัดแน่น

ทันใดนั้นฉินซูเจี๋ยที่นั่งอยู่เบาะหลังได้เห็นแววตาที่ลุกโชนไปด้วยความมุ่งมั่นของจี้เฟิงผ่านกระจกมองหลัง มันก็ทําให้หัวใจของเธอสั่นไหวเล็กน้อย และแววตาที่มุ่งมั่นของจี้เฟิงยังทําให้ เธอนึกถึงตัวเธอเองในสมัยก่อน มันเหมือนกันมาก

เมื่อเห็นแววตาของจี้เฟิงที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งนักสู้บวกกับภายนอกที่ดูสงบนิ่งต่างจากคนหนุ่มสาวทั่วๆไป ฉินซูเจี๋ยยก็รู้ได้ทันทีว่าก่อนหน้านี้เธอประเมินชายหนุ่มคนนี้ต่ําเกินไป

หรือบางทีอาจะเป็นเพราะครั้งแรกที่เธอเห็นสายตาไร้ยางอายของจี้เฟิงกําลังจ้องมาที่เธอ มันจึงทําให้เธอด่วนสรุปไปว่าจี้เฟิงเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มแย่ๆคนหนึ่ง และทําให้เธอมีอคติกับเขาตั้งแต่ตอนนั้น

แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะแก้ไขความเข้าใจผิดกันบนรถประจําทางในภายหลัง แต่เรื่องที่จี้เฟิงจ้องมองเธอด้วยสายตาตื่นกระหายมันก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ฉินซูเจี๋ยผู้ที่มีประสบการณ์ทํางานในห้างสรรพสินค้ามานานเธอได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา มันจึงทําให้เธอได้เรียนรู้ว่าการเชื่อใจใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกผิดต่อจี้เฟิงอยู่ในใจ เธอก็แค่ต้องหาโอกาสในการชดใช้ให้กับเขาเท่านั้น เพราะในใจลึกๆแล้วเธอก็ยังคงเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ

แต่ตอนนี้ความระแวงที่อยู่ในใจของเธอที่มีต่อจี้เฟิงได้ลดลงอย่างมาก ไม่ว่าชายหนุ่มคนนี้จริงๆแล้วเขาจะเป็นคนที่มีลักษณะนิสัยอย่างไร แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่มีจิตวิญญาณนักสู้ เป็นคนไม่ย่อท้อหรือยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่ใช่ว่าหนุ่มสาวทุกคนจะมีสิ่งนี้

ในเวลานี้ฉินซูเจี๋ยยังคงมองไปที่จี้เฟิงผ่านกระจกมองหลังและพบว่าดวงตาของเขานั้นปิดลง ราวกับว่าเขานั้นหลับไปจริงๆ มันทําให้ฉินซูเจี๋ยนึกขึ้นได้ทันทีว่า จี้เฟิงก็เหมือนจะทําแบบนี้เช่นกัน เมื่อตอนที่อยู่บนรถประจําทาง เขาทําราวกับว่าทุกสิ่งในโลกภายนอกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา แม้ว่าเขาจะอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยผู้คน เขาก็สามารถนอนหลับได้อย่างสงบ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินซูเจี๋ย บนรถประจําทางในตอนนั้น เพราะความเข้าใจผิดจากผู้ชายร่างใหญ่ที่น่ารังเกียจคนนั้น ทําให้เธอคิดไปว่าจี้เฟิงที่ยืนหลับตาได้แกล้งตีเนียนทําเป็น หลับหลังจากที่ลวนลามเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนกับว่าชายหนุ่มคนนี้จะเข้าถึงความสงบนิ่งได้ในระดับหนึ่ง หรือพูดอีกอย่างก็คือเขาเป็นคนที่มีความคิดค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่และไม่แยแสกับทุกสิ่งรอบ

เมื่อคิดถึงเหตุและผลเหล่านี้ฉินซูเจี๋ยก็อดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกดีต่อชายหนุ่มคนนี้เพิ่มมากขึ้น แน่นอนว่าความรู้สึกนี้ไม่ได้เป็นความรู้สึกแบบที่ผู้ชายและผู้หญิงมีต่อกันแต่เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชื่นชมคนหนุ่มสาวที่เป็นคนรุ่นใหม่

และยิ่งไปกว่านั้นการมีความรู้สึกดีๆเช่นนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอลดกําแพงที่อยู่ในใจของเธอลงอย่างสมบูรณ์ เพราะถ้าเธอเป็นคนที่เชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแวดวงธุรกิจที่ไม่ต่างจากสนามรบ เธอก็คงไม่ได้มีบริษัทเป็นของตัวเองและก็คงจะถูกกลืนหายไปนานแล้ว

จี้เฟิงไม่รู้ว่าดวงตาข้างหนึ่งของเขาตกอยู่ในสายตาของฉินซูเจี๋ยโดยไม่ได้ตั้งใจ และนอกจากนี้ยังเกิดความคิดมากมายเกี่ยวกับจี้เฟิงอยู่ในหัวของฉินซูเจี๋ยในเวลานี้

ในขณะนี้เขาเพียงแค่หลับตาลงอย่างเงียบๆ เพราะเขากลัวว่าหากเขาลืมตา สายตาของเขาอาจจะเผลอไผลจ้องมองไปที่ใบหน้าและเรือนร่างอันสวยงามของฉินซูเจี๋ยโดยไม่ได้ตั้งใจอีก และเขาก็กลัวที่ตัวเองอาจจะทําอะไรโง่ๆแบบนั้นออกไป

ถ้าฉินซูเจี๋ยรู้ความจริง ก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

ระยะทางเพียง 4-5 ป้ายรถประจําทางนั้นไม่ไกลโดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับคาดิลแลคที่หรูหรา แค่เพียงไม่กี่นาทีรถก็มาถึงประตูของสหพันธ์มหาวิทยาลัย เมื่อจี้เฟิงมองเห็นประตูของมหาวิทยาลัยจากระยะไกลเขาก็ยกกระเป๋าของเขาเพื่อเตรียมตัวที่จะลงจากรถ

แต่ในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฒ่าหวังที่เป็นคนขับรถก็ดังขึ้น และเขาก็แสดงท่าทางราวกับว่ายังไม่สะดวกที่จะจอดให้จี้เฟิงลงจากรถ เฒ่าหวังชะลอความเร็วรถและเมื่อเขากดรับโทรศัพท์ เพียงไม่กี่วินาทีสีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้น

จากนั้นไม่นานเฒ่าหวังก็วางสายและพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงทุ่มต่ําว่า “คุณฉินครับ ลูกสาวของคุณเกิดปัญหานิดหน่อยที่โรงเรียนอนุบาล ดูเหมือนเธอจะถูกรังแก ผมว่าเราควรรีบไป!” ก่อนที่เสียงของเขาจะลดลง เฒ่าหวังก็เพิ่มความเร็วของรถทันที โดยที่จี้เฟิงยังไม่ทันได้ลงจากรถด้วยซ้ํา

จี้เฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบร้อนขนาดนี้ เขาจึงตัดสินที่จะยังไม่ถามอะไรออกไป เขาเพียงแค่ทําตามและนั่งไปแบบเงียบๆและคิดว่าถ้าเธอพาเขาไปได้เธอก็คงจะพาเขามาส่งได้

ฉินซูเจี๋ยเริ่มเป็นกังวลและถามอย่างรีบร้อนว่า “เฒ่าหวังมีอะไรเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้น!”

ฉินซูเจี๋ยรู้จักคนขับรถของเธอเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าเขาจะไม่มีทางวิตกกังวลง่ายๆในสถานการณ์ปกติ โดยไม่ต้องพูดถึงว่ามันเป็นเพียงแค่ปัญหาของเด็กอนุบาลที่อาจจะมีปัญหาขัดแย้งกัน เพราะที่โรงเรียนมีคุณครูคอยดูแลอย่างใกล้ชิด แล้วทําไมคนขับรถของเธอถึงได้ดูตกใจขนาดนี้?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉินซูเจี๋ยก็เข้าใจทันทีว่าอาจเกิดปัญหาที่คุณครูประจําโรงเรียนอนุบาลไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง

เฒ่าหวังพยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เมื่อสักครู่คุณครูที่โรงเรียนอนุบาลโทรมา บอกว่าคุณหนูมีปัญหาขัดแย้งกับเพื่อนร่วมชั้น ด้วยเหตุนี้ผู้ปกครองของเด็กคนนั้นจึงเข้ามาและดูเหมือนว่าเธอจะตบหน้าของคุณหนู!” ในขณะที่พูดความเร็วของรถก็เพิ่มเร็วขึ้น จี้เฟิงรู้สึกได้ว่าตัวของเขาเหมือนถูกแรงดันจนหลังติดเบาะ

“อะไรนะ!?”

เมื่อฉินซูเจี๋ยได้ยินว่าลูกสาวของเธอถูกทําร้ายเธอก็กรีดร้อง “เฒ่าหวังเร็วกว่านี้อีก รีบไปที่โรงเรียนอนุบาลให้เร็วที่สุด!”

โรงเรียนอนุบาลอยู่ไม่ไกลจากสหพันธ์มหาวิทยาลัย ภายในเวลาไม่กี่นาทีพวกเขาทั้งสามคนก็มาถึงประตูของโรงเรียนอนุบาล