The Trembling World - ตอนมรา 356

TTW:บทที่ 356 สุภาพ

“คุณมี 2 ทางเลือก ทางเลือกแรกคือเรียกผู้เล่นคนนั้นมาที่นี่และผมจะพูดคุยกับเขาโดยที่คุณไม่เกี่ยวข้องตัวเลือกที่ 2 ผมสามารถเอาชนะคุณได้และบังคับให้คุณเปิดกรงนี้ออกมา จากนั้นคุณค่อยอธิบายเรื่องนี้ให้กับผู้เล่นคนนั้น เอาล่ะเลือกมา” หลิวกํา ขมวดคิ้ว

หลิวกํา ยังคงมีความรู้สึกที่ดีเกี่ยวกับผู้นําของหมู่บ้านเริ่มต้นตัดสินจากวิธีการจัดการสิ่งต่างๆมันคล้ายกับสังคมขนาดเล็ก หลิวกํา ไม่ต้องการทําลายพื้นที่แห่งนี้ด้วยเรื่องเล็กน้อยที่สามารถแก้ไขด้วยการพูดคุย

“OK! ตกลง!คุณชนะ!ผมจะไปเรียกพวกเขา!”เจ้าของร้านพูด เมื่อเห็นร่างกายของ หลิวกํา เจ้าของร้านไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขานักปราชญ์มักรู้ดีว่าเมื่อไหร่ควรสู้เมื่อไหร่ควรถอยการต่อสู้ในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องของเขามันเป็นการดีที่สุดที่เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้นี้

เจ้าของร้านไม่ได้ไปหาชนชั้นสูงที่ฝากขาย ลี่ดึงซินแต่เจ้าของร้าน กลับไปที่ฝ่ายจัดการตลาดโดยตรงเมื่อ ได้ยินเหตุการณ์เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของตลาดทั้งสองคนรีบวิ่งมาหา หลิวกํา ซึ่งนําโดยเจ้าของร้านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่พึงพอใจกับการรบกวนในเรื่องนี้

“มีปัญหาอะไรกัน?”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถามหลิวกํา

“เพื่อนของผมถูกจับมาโดยไม่มีเหตุผลและถูกขังอยู่ในกรง ผมแค่ต้องการพาเธอออกไปแต่เจ้าของร้านไม่สามารถตัดสินใจปล่อยเธอได้ดังนั้นผมจึงบอกให้เขาไปแจ้งกับผู้เล่นที่ฝากขาย ดังนั้นการที่คุณมาอยู่ที่นี่แสดงว่าคุณเป็นผู้เล่นที่จับเพื่อนผมมาใช่ไหม” หลิวกํา ถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน

“สถานการณ์ไม่ได้เป็นแบบนั้นหากคุณต้องการช่วยเหลือเพื่อนของคุณคุณต้องจ่ายเงินชดเชยเป็นคะแนน ชนชั้นสูงที่จับเธอมานั้นสูญเสียพลังงานและได้รับความเสี่ยง คุณต้องการที่จะปล่อยเธอเพียงแค่ลมปากเพียง แค่นั้นหรอ?”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนพยายามอธิบายตรรกะของพวกเขาให้ หลิวกํา ฟัง

“เรื่องนี้ง่ายนิดเดียวผมจะถามคุณว่าคุณสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ไหมถ้าคุณทําไม่ได้คุณก็ไปพาชนชั้นสูงที่จับเพื่อนผมมา หากคุณสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ผมจะปรึกษาหารือกับคุณไม่อย่างนั้นแล้วอย่ามัวทําให้ผมเสียเวลาอยู่ที่นี่” หลิวกํา เริ่มร้อนใจ ไม่งั้นเขาคงต่อยหนึ่งในสองคนนี้ไปแล้ว

“คุณต้องการที่จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนมองหน้ากัน

“ผมต้องการคนที่ตัดสินใจได้และไม่จําเป็นต้องมายืนเถียงกันแบบนี้ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปผมจะไปจากที่นี่พร้อมกับเธอ หากคุณต้องการหยุดผม ผมจะไม่เกรงใจอีกต่อไป เรื่องง่ายๆแบบนี้คุณไม่จําเป็นต้องทําให้มันซับซ้อน” หลิวกําตอบ

“หนุ่มน้อย นายไม่ควรหยิ่งยโสดูเหมือนว่านายเป็นคนพึ่งมาใหม่ที่นี่ อาจารย์ของนายไม่ได้สอนกฎหรือผลของการสร้างปัญหาในตลาดอย่างนั้นหรอ?อย่าพูดถึงเรื่องที่จะออกไปเลยนายไม่สามารถเอาชนะฉันได้ ตราบใดที่นายเป็นคนแรกที่เริ่มโจมตีมันจะเป็นหลักฐานที่เพียงพอให้คณะกรรมการจัดการกับนาย!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนเริ่มจริงจัง

“ฟังดูเหมือนคุณต้องการที่จะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวใช่ไหม” หลิวกํา กําหมัดแน่น

“วันนี้ที่ตลาดเราเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและกําลังปฏิบัติหน้าที่ แน่นอนว่าทุกปัญหาจะได้รับการแก้ไขโดยเรา คุณไม่ชอบวิธีที่เราแก้ไขปัญหาคุณสามารถไปที่คณะกรรมการและร้องเรียนเกี่ยวกับเราจากนั้น คณะกรรมการจะเป็นสื่อกลางแก้ปัญหาระหว่างทั้งสองฝ่าย” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอธิบายกฎอยากอดทน

“วันนี้ผมอดทนมามากที่จะพยายามแก้ไขปัญหานี้แต่ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถแก้ปัญหาใดๆได้อย่าโทษถ้า ผมจะไม่สุภาพอีกต่อไป!” หลิวกํา ตะโกนขึ้นและโยนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนเขาใช้กําลังน้อยที่สุดในการโยนเจ้าหน้าที่ออกไป พวกเขามีอาการฟกช้ําแต่ไม่ถึงกระดูกหักความเจ็บปวดเพียงพอที่จะทําให้ พวกเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ในทันที

หลิวกํา รู้ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้เพียงปฏิบัติหน้าที่ตามความรับผิดชอบของตนเองดังนั้น ทัศนคติที่ หลิวกํา มีกับพวกเขาจึงค่อนข้างสุภาพ อย่างไรก็ตามพวกเขาจําเป็นต้องได้รับบทเรียน ดังนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงถูกทิ้งให้มีชีวิตอยู่ หากเป็น หลิวกํา คนเดิมแล้วละก็เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้คงตายไปแล้ว

“ถ้าคุณไม่อยากโดนผมทุบตีเอากุญแจมาจากนั้นไปหาผู้เล่นที่จับเพื่อนของผม” หลิวกํา บอกเจ้าของร้าน

“ครับๆผมจะไปที่นั่น!”เจ้าของร้านรีบกุลีกุจอออกมา แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่รักษาความปลอดภัยของตลาดยังถูกทุบตีหากเจ้าของร้านพยายามขัดขึ้นในตอนนี้เขาคงจะถูกทุบตีด้วยเช่นกันเด็กสาวคนนี้เพียงถูกฝากขายในร้านของเขามันไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างเขากับชนชั้นสูงดังนั้นจึงไม่คุ้มค่าที่จะถูกทุบตี

สําหรับการลงโทษที่เหมาะสมเรื่องการโจมตีผู้คนนั้นคณะกรรมการชนชั้นสูงจะดําเนินการเอง หากเจ้าของร้านยังคงดื้อดึงต่อไปเขาอาจจะเจ็บตัวโดยไม่ได้อะไร เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถูกจัดการเจ้าของร้านรายอื่นๆในพื้นที่ก็เริ่มวุ่นวายพวกเขาเริ่มกระจัดกระจายไปยังทิศทางต่างๆและรอกําลังเสริม

หลิวกํา ไม่กลัวกําลังเสริมที่จะมาเขาเดินไปที่กรงของ ลี่ดิงซิน เสียงอึกทึกครึกโครมทําให้ ยินฮี และ ลี่จึง เซียงมายังจุดที่ หลิวกํา อยู่เมื่อเธอเห็นลี่ดิงซิน ลี่ดิงเซียง ร้องไห้ออกมาและพยายามยื่นมือจับกันและกัน

“คุณต้องการให้ฉันฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ไหม” ยินฮี ถาม หลิวกํา

“โฮ่ง โฮ่ง!” นาน่าเองก็แยกเขี้ยวของมันในขณะที่เห่า

“ยังไม่ต้องทําอะไรทั้งนั้นจนกว่าผมจะบอกคุณ แค่ปกป้องพี่น้องสองคนนี้เอาไว้” หลิวกําส่ายหัว

“ตกลง” ยินฮี เชื่อฟังคําสั่ง

“อารมณ์ของผมตอนนี้ค่อนข้างดี ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย” หลิวกํา ส่ายหัวเขารู้สึกแปลกใจเขาจําไม่ได้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วที่เขาให้เวลาคนอื่นได้ตัดสินใจ

หลิวกํา เดินไปด้านข้างของกรงแต่ไม่สามารถหากุญแจได้ ดังนั้น หลิวกํา จึงใช้มือของเขาง้างแท่งเหล็กหนา 2 เซนติเมตร ออกจากกรงทําให้ลี่ดิงซินสามารถลอดช่องนั้นออกมาได้

“พี่ใหญ่ทุกคนที่นี่แข็งแกร่งมาก พวกเราควรที่จะรีบหนี” ลี่ดึงซิน ร่างกายสั่นเทาเพราะเสื้อผ้าของเธอเปียกโชก

“ไม่จําเป็น ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้วจะไม่มีใครรังแกคุณได้อีก รอจนกว่าพวกเขาจะกลับมา คุณไม่ต้องวิ่งไปไหน แค่ติดตามพี่สาวคนนี้ เธอจะปกป้องคุณเอง” หลิวกํา ส่ายหัว เขากับ ยินฮี เดินออกมาจากตลาดเพียง หลิวกํา เดินออกมาไม่ไกลพวกเขาพบว่ามีคนมากกว่า 10 คนกําลังวิ่งมาหาเขาหัวหน้าของพวกเขาเป็นชายร่างผอมสูงท่าทางเยือกเย็น หลังจากเขาได้ยินข่าวจากเจ้าของร้านผู้เล่นผอมสูงคนนี้ตัดสินใจพาคนมาหยุดหลิวกํา